Talking Heads - Fear of Music (1979)

Ook deze plaat kan me zeer bekoren! Fijne muziek heeft deze band gemaakt zeg!

Blijf t zeggen bij elke plaat, een beetje vreemd, maar wel verdomd lekker!!!

Omdat een tijdje terug hier iemand over The Tapes begon, heb ik naast die van de Tapes, deze ook maar naar onderen gehaald.
Er zat tenslotte ook niet zo heel veel meer tussen Talking Heads en Tapes.
Deze blijft dus voorlopig wel weer een tijd beneden staan!
Fantastisch album blijft dit toch.
Spannende ritmes, licht maniakale zang, lekker baswerk en liedjes die blijven hangen.
Dat alles in de new-wave sfeer van eind jaren 70.
Heaven blijft een ongelooflijk mooi nummer, Drugs is nog steeds spannend, Air nog steeds een beetje lieflijk en Cities lekker neurotisch.
Ook I Zimbra, Mind en Memories Can't Wait blijven geweldige nummers.
Voor de rest geen missers.
En alleen net geen 5 sterren, omdat de volgende nog beter is.

Op vinyl, in nieuwstaat, Duitse persing.

Muzikaal door en voor lichtelijk gestoorden, mensen met Fear of Music. Vandaar de muziek van the Talking Heads, zeker op dit album. Want openingsnummer I Zimbra springt letterlijk alle kanten op. Verder vult het album zich met heerlijke ritmes, funky gitaren en bassen, juist ook weer fraaie rustmomenten, tempowisselingen en de oh zo kenmerkende 'zang' van David Byrne.

Na vele malen draaien waardeer ik echt alle nummers. Een paar springen er een beetje uit: Mind, Cities, Life During Wartime natuurlijk, Memories Can't Wait, Air (waar Arcade Fire goed naar geluisterd heeft) & Drugs. Omdat ik inmiddels alles steengoed vind en de sfeer van de plaat zeer origineel en fraai is, net als de muziek dus, verhoog ik mijn score naar 5,0*

I Zimbra, Mind en Drugs schieten er duidelijk bovenuit voor mij. Prachtig. De rest mag er ook wezen.

In zijn boek "How music works" beschrijft David Byrne de totstandkoming van het nummer "Drugs".
Het grappigst om te lezen vond ik, dat David het nummer zong nadat hij wat had hardgelopen door de studio zodat hij het lied buiten adem zong, wat het geheel samen met de knorrende geluiden van de Australische koala's een vervreemdende sfeer gaf.

Talking Heads - South Bank Show
The South Bank Show, Season 3 Episode 4
Original air date: December 23, 1979
Sta-link

Voor mij is dit nog altijd hun beste plaat. Non conformistisch, maar ook weer niet bewust 'moeilijk'. Het universum volgens David Byrne; zeer uniek. Compositorisch en uitvoeringstechnisch uitermate geïnspireerd.

Lekker plaatje waar ik wel eerst een paar keer naar moest luisteren.
In het begin van het album hoor ik veel Bowie terug (Eno invloeden?), maar soms hoor ik ook het kunstzinnige van The Doors.
Plaat wordt vooralsnog per luisterbeurt beter.

Favoriet is Mind.

De ontwikkeling van de Talking Heads ging razend snel en hun alweer 3e album Fear Of Music mag de sleutelplaat genoemd worden.
Geraffineerder dan de voorgangers en vooral muzikaal een stap voorwaarts.
Ritmisch erg smaakvol gedaan en de funky gitaren vliegen je om de oren her en der en wat is Tina Weymouth gegroeid in haar rol als bassiste.
Toch is FOM geen opgewekte plaat. Chef componist en zanger/ gitarist David Byrne, klinkt als een wanhopige neuroot, die elk moment kan besluiten om de stekker er uit te trekken.
Het blijkt tevens de grote trekpleister hier, want de wanhoop stuwt het naar een aanstekelijk ritmisch geheel.
Stilzitten is er vaak niet bij.
Ok.Heaven is het fraaie rustpuntje hier en Memories Can't Wait ( oef wat een ijzersterk nummer is dat) is wat trager, maar over het algemeen zit het tempo er lekker in.
Je hoort de invloed van Eno's stijl van produceren/ registreren - duidelijk, in your face en plaats voor elk instrument en waar Eno is , is ook meestal Robert Fripp, die zich uit mag leven in de openingstrack Zimbra.
Zimbra is een voorbode van wat we zouden gaan horen op de Head's ultieme meesterwerk Remain In Light.
Feitelijk heeft elke song wel zijn waarde hier.
Missers hoor ik niet. Een paar fikse uitschieters zelfs en het is een samengebalde vuist en dat werkt prima.
Vervreemdend, neurotisch, dansbaar en uniek, want wie klonk er nu als de Talking Heads.
Wel een plaatje die moet groeien, maar nu al rijp is voor 4,5 sterren.
Wat een originaliteit en luistergenot.
Wat een band !

De eerste twee van Talking Heads zijn net zo funky en zo mogelijk beduidend neurotischer. Je hoeft maar naar Psychokiller te luisteren (of de kale versie op Stop Making Sense te zien): don't touch m, I'm a real live wire om te beseffen dat in de coulissen de dwangbuis voor Byrne welhaast klaar lijkt te liggen.

Afgezien de groei van de bandleden als muzikant is het - opnieuw (net als later bij U2's The Unforgettable Fire ) de inbreng van Eno die de band naar een hoger peil trekt; zet More Songs af tegen deze en je hoort dat Eno als geluidsarchitect een sprong voorwaarts heeft gemaakt.

Ook Brian Eno & David Byrne - My Life in the Bush of Ghosts (1981) is een fraai - en essentieel - voorbeeld van de samenwerking tussen Byrne en Eno. Afgaand op de commentaren van Frantz en Weymouth ("David is not a likeable person") lijkt een reünie "unlikely"

Eno is een baas, moge dat duidelijk zijn.
Zeer belangrijk in de ontwikkeling van de popmuziek. Neem zijn bijdragen op de eerste Roxy's.
Het Eno/ Byrne staat hoog op het lijstje Mjuman.
Komt goed.

Nee, een reunie lijkt uitgesloten.
Rechtzaken geweest en Byrne is niet erg geliefd bij zijn ex-collega's.
Ik meen dat de betrokkenheid van Eno op een bepaald moment ook niet meer op prijs werd gesteld door de andere 3.
Wellicht is dat de reden dat de toegankelijkheid na Remain In Light er snel in sloop.

Zeker, doenbikkel2! Ook namens mij een dikke aanrader; revolutionaire, maar zeker ook fijne en avontuurlijke plaat.

Thanx Robertus

Ik ga er snel werk van maken.

Heaven had zo een Bowie-nummer kunnen zijn; vooral de zang van Byrne in het refrein gelijkt bijzonder veel op die van Bowie! Een buitengewoon nummer op een verder prima album.

Wel vreemd hoe dit op het later uitgekomen KC's Discipline lijkt, soms. Oke, bij de openingsbijdrage van Fripp is dat nog te verklaren, maar hoor het elders ook wel: die vervlochten ritmes, die drive, enigszins de gekte met een vleugje agressie? Fijn spul. Had het al wel eens gehoord, maar nu toch een beetje op de gok meegenomen van een 2ehands platenzaak. Geen spijt van!

Discipline, My Life in the Bush of Ghosts (Eno/Byrne) en Remain in Light (omgekeerde chronologie) worden vaak gezien als het ultieme supertrio van 80/81.

Eno, Fripp en Andrew Belew zijn dan de "linking pins" - Belew (hij was lang lid van King Crimson) trad live op met Talking Heads tijdens de tour die volgde op de release van Remain in Light; ook Nederland werd aangedaan (Jaap Edenhal, echt een legendarisch concert) en op YouTube zijn nog beelden te vinden (Rome meen ik) van die tour.

Ook de redelijk recente re-release (dubbel-cd dacht ik) van My Life ... is de moeite waard, zeker gezien de prijs

Rome ja. Echt buitenaards goed, kijk maar

Zonder alle voorkennis en duiding die jullie wel hebben: dit is een prima plaatje om rode kool bij te maken. Het zorgt voor de twinkeling en de bite.

Perzoonlijk, carnivoor zijnde, zou ik er dan een konijnebout bij doen en Echo & The Bunnymen draaien.

Dit vind ik meer begeleiding voor spicy cajun food of nasi rames

Nee Mju,

Het voedsel en de muziek moeten een symbiose vormen, geen parasitaire machtsstrijd.

Gij Konijn!

Dit is een briljant album met heerlijke funk riffs.

prachtig album.

Dit is een lekker album. Het bevat heerlijke riffs en fijne zang. Hier en daar moet ik wel erg aan David Bowie denken, maar daar is uiteraard helemaal niks mis mee.

Hun beste album. Fantastische nummers, perfect geproduceerd en klinkt fabelachtig. Niet te geloven dat het alweer bijna 45 jaar geleden is dat FOM verscheen, klinkt nog fris en absoluut niet gedateerd.

Na een sterk debuut en ietwat tegenvallende opvolger - die bestaan vaak deels uit materiaal dat niet genoeg was voor het debuut, wellicht ook bij de Pratende Hoofden - verscheen in augustus 1979 de derde Talking Heads met de prachtige titel Fear of Music. Passende naam voor een podcast!

Dat David Byrne onder de indruk was van Afrikaanse pop wordt meteen duidelijk met I Zimbra, geschikt voor de dansvloer en met gezamenlijke leadzang als was dit tribale muziek. Op gitaar Robert Fripp, ongetwijfeld mede dankzij de Engelse producer over wie dadelijk meer.
Het is al na 188 seconden voorbij, waarna het herkenbare geluid van de groep klinkt in Mind. De basis wordt gevormd door de ritmesectie van bassiste Tina Weymouth en drummer Chris Franz, waarover Jerry Harrison op gitaar en toetsen zijn gang gaat. Pop in funksaus met Byrnes klaaglijke "zeurstem", indringend de ander voorhoudend "I need something to change your mind (...) listening to me".
Iets dergelijks maar net iets pittiger volgt in Paper, dat wegheeft van doorbraakhit Psycho Killer van zo'n anderhalf jaar daarvoor. Ondertussen valt de heldere productie op. Tsja, gedaan door Brian Eno met de groep, wat wil je anders?

Uptempo funkpop in Cities, waarna de hitsingle van dit album volgt; Life During Wartime haalde in november bescheiden #80 in de Billboard Hot 100. Alweer uptempo, dit is een plaatje om de tafels aan de kant te schuiven! Op conga's horen we Ari van de Londense groep The Slits. Kant 1 sluit af met het midtempo Memories Can't Wait, waarin onder meer de stem van Byrne wordt gedrenkt in echo-effecten. Alsof Martin Hannet (o.a. Joy Division) achter de knoppen zat.

Meer Britse producersfeer in Air, waarbij ik aan David Bowie ten tijde van diens Berlijntrilogie moet denken. Producer toen: dezelfde Eno... Het is echter de stem van Byrne die het geheel anders maakt en hetzelfde gebeurt me met het langzamere Heaven, nog altijd vlotjes.
Op elke tel een snaredrum in het nerveuze Animals, waar ik juist minder kan met de stem van Byrne en hetzelfde heb ik in Electric Guitar. In afsluiter Drugs is het kalmer en ietwat onheilspellend, mede dankzij de synthesizereffecten.

Fear of Music haalt in november 1979 op #21. Dit Amerikaanse antwoord op de Britse punk en wave weet opnieuw met zijn nerveuze funkpop indruk te maken. Meestal dansbaar, licht alternatief en daarmee toegankelijk voor een breder publiek.

Mijn reis door new wave kwam van de derde van The Damned en ik ga terug naar Engeland: het debuut van Toyah.