Toyah - The Blue Meaning (1980)

Na 'Sheep farming......' is dit een wat meer gothic-georienteerd album. Nummers als 'She' , 'Mummies' , en natuurlijk het fenomenale 'Ieya' zijn huiveringwekkend.
Het accent ligt hier duidelijk op het mythologische, soms bijna satanische en de mystiek. Het gitaarwerk is wel ietskes minder powerfull, maar dat mag de pret niet drukken. Een bizar album.

Toch wel een leuk album. Soms enigzins gedateerd en flets klinkend, maar op een zondagochtend als vanmorgen toch wel leuk om weer eens uit de bak met platen te halen. Leya is inderdaad een puik nummer.

Het tweede album van Toyah was de eerste die de Britse verkooplijst haalde, ondanks het ontbreken van een hitsingle: in juni 1980 werd #40 gehaald.

Het is een aangenaam, degelijk album met als uitschieter opener Ieyah. Op de editie van 2021 is ook de singleversie van het nummer aanwezig. Toyah (de zangeres) gebruikt haar stem in dat nummer op uiteenlopende wijze, een beetje op de wijze van Nina Hagen maar dan zonder de operastem.
Toyah (de band) was in feite een duo, bestaande uit Toyah Willcox en gitarist/co-componist Joel Bogen. De overigen in de band maakten nogal eens plaats voor een ander. Ten opzichte van debuut Sheep Farming in Barnet bleef toetsenist Pete Barnet, maar nieuw zijn bassist Charlie Francis en drummer Steve Bray.

Voor de stijl maakt dat niks uit. New wave zoals je de naam met de muziek associeert, ook als je het stickertje postpunk erop plakt. Acht nummers, waarvan Spaced Walking opvalt omdat Willcox het zong na het inhaleren van helium (ja ja, al in 1980...), Ghosts is snel en scheurend, waarna Mummies iets van Bowie heeft en Blue Meanings bijna plechtig.

Kant 2 begint met het rollende Tiger! Tiger! dat wordt gevolgd door het langzame Vision en het onheilspellende Insects dat een intense tekst bevat: "If you, you won't love me - If you don't pursue me through your streets - Please abuse me, Throw my body to the floor, I don't wanna be alone no more". She sluit sferisch af, Barnet combineert zijn klavieren met trompet.


Die 2021-editie bevat trouwens véél extra's, waarbij Willcox haar stem verder uitprobeert; in Silence Won't Do alsof we Gollum uit Lord of the Rings horen. Expressieve zang is de kracht van dit album, een stijl halverwege Siouxsie Sioux en Nina Hagen.
Waar vaker draaien vaak een album doet groeien, gebeurt me dat hier niet. Daarom 3,5 ster voor een degelijk album. In 1981 volgde het eerste singlesucces: Toyahs ster was rijzende.

Maar eerst verder met de wave van juni 1980, waar mijn vorige station was bij Jona Lewie en ik vervolg bij de tweede van The Motels.