Van Morrison - Into the Music (1979)

In de Heere. Net als Bob Dylan ongeveer in dezelfde tijd (Slow train coming, ook uit 1979).

Uit een periode, dat dit overigens nog heel gewoon was. De religieuze krachten hadden nog heel wat invloed in de westerse maatschappij eind jaren '70.
Zowel de protestzanger Dylan als Van Morrison vonden de tijd rijp om te getuigen van hun geloof. Later is dat ook weer bijgetrokken.

Ik ben zeker niet religieus maar heb anno 2013 natuurlijk makkelijk praten. Daarnaast let ik ook nooit zo heel erg op teksten. Daar komt dan nog bij, dat je toch ook een goed album niet zomaar links kan laten liggen vanwege een sterke getuigenis.

Van die zoete relipop, ja dat is een duidelijke zaak, daar moet je automatisch niet veel van hebben. Maar een gewoon en sterk album van Bob Dylan of Van Morrison? Veel heb ik overigens niet, van Van Morrison. Maar wat ik er dan van heb is altijd goed en onderhoudend.

De succesvolle (zeker voor Van Morrison begrippen) singles Bright side of the road (b-kant Rolling Hills) en later (in 1981) Full Force Gale laten horen, dat hij, mits niet al te zwaar op de hand, ook prima uit de voeten kan met hits die blijkbaar aanspreken bij het grote publiek.

Het hele album is van vergelijkbare vrolijke aard, iets dat ook niet altijd gezegd kan worden bij Van Morrison. Ik kan mij ook voorstellen dat Into the Music een opbeurende werking heeft voor veel luisteraars.
Maar of dat nu komt vanwege zijn religieuze ontboezeming of dat er wellicht zelfs sprake is van Goddelijke Voorzienigheid.....

Hoe dan ook, het is een ijzersterk album van Van Morrison, met kwalitatief hoogstaande songs van bekend niveau. Een klein meesterwerkje.

Zowel qua aantal stemmen (185) als qua gemiddelde score (4,04) stevig op de vierde plaats van de (momenteel) top-37 van Van Morrison-studioplaten op MusicMeter, achter Astral weeks, Moondance en Veedon fleece (ook mijn persoonlijke Morrison-top-3). En wie ben ik om in dat hoge stemgemiddelde verandering te brengen? Morrison geheel op z'n gemak, omringd door muzikanten op dezelfde golflengte, inclusief de lieve tweede stem van Katie Kissoon en de prachtige en zeer aanwezige viool van Toni Marcus, en met sterk repertoire waaruit tegelijk tevredenheid en extase spreekt. Eén van Morrisons beste en meest toegankelijke, en ook bij mij zeker in 's mans top-10 (voor die vierde plek concurrerend met zijn werk uit de tweede helft van de jaren 80).

dit is het beste album van Van Morrison . in mijn ogen is het begin nummer meteen het zwakste
beluister de b-kant met een glas Otard cognac bij de hand en droom helemaal weg tot het laatste nr.helemaal uitdooft;

het zoveelste pareltje van "The Belfast Kid". als er 1 artiest is met wie ik er de meeste luisteruren op heb zitten, is het "Van The Man". kan me goed vinden in termen als intens, melodieus, spiritueel. zeker geen religieus album, of misschien wel in de zin dat de man door over God gegeven gaven beschikt. hij heeft een ongekend rijk oeuvre op zijn naam staan, waaronder vele meesterwerken (teveel om hier op te noemen) waarvan ook deze "Into The Music" er 1 is. als ik dit album zou moeten verdelen in brons, zilver en goud dan zouden nummers 1 t/m 3 brons zijn, nummers 4 t/m 7 zilver, en 8 t/m 10 een gouden trilogie, die ik graag mee zou nemen naar het bekende onbewoonde eiland. de laatste 3 nummers "And the healing has begun", It's all in the game en You know what they're writing about vormen een spirituele luister trip van een kleine 20 minuten vol met monumentale muziek om 'stil' van te worden, vergelijkbaar met de hemelse uitvoeringen van "Caravan"en "Cypres Avenue" op zijn klassieke live album "It's Too Late To Stop Now" (1974). er worden tegenwoordig heel wat albums als "Grand Cru"bestempeld, en dat mag ook, maar voor de echte "Grand Cru" kom ik toch altijd weer bij dit soort albums uit. de man brengt overigens ruim 40 jaar later nog steeds prima albums uit, zoals "Keep Me Singing" uit 2016 en "Three Chords & the Truth uit 2019. 4 sterren albums wat mij betreft.

Om de zoveel tijd heb ik weer een periode van 1 of 2 weken waarin ik een flink aantal albums uit Van's rijke catalogus draai. De vorige keer ben ik bewust de albums gaan beluisteren, die ik destijds tot de mindere vond behoren. De resultaten waren bijzonder: veel van die albums kunnen zeker niet tippen aan de stuk of 8 meesterwerken, maar bleken toch ook wel weer eens heel stuk beter dan ik ze destijds beoordeelde.
Omdat ik nu weer in zo'n periode zit doe ik het eens 'andersom': ik beluister nu zijn beste albums om er achter te komen of ik ze nu nog zo extreem goed vind, of dat dit nu bij nader inzien een tikkie minder is.

Into the Music gaf ik destijds niet voor niets 5 sterren. Dat is nog altijd zo. De eerste 6 nummers zijn afwisselend, maar ook nog altijd heel fijn om te horen. Maar met Angeliou verandert de toon van het album. En dan volgt het magistrale trio And the Healing Has Begun, It's All in the Game en de afsluiter You Know What They're Writing About.

Na een klein half uur genieten laat Van mij (nog altijd) bijna in trance achter.