Kate Bush - Never for Ever (1980)

Aanbeland bij album nummer 3. Valt al op dat dit een veel volwassener geluid heeft dan de eerste twee platen. Met "Babooshka" grijpt ze nog even terug op het schattige geluid van weleer, maar met "Delius" is daar niks van te merken. Het geluid is iets duisterder, iets experimenteler, en op de lange termijn denk ik onderhoudender. Gevarieerder ook, met meerdere stijlen. Verrassend is het rockende "Violin", het meeslepende "Breathing", het folky "Army Dreamers" en het gefluit in "All We Ever Look For". Maar niets verslaat "Delius (Song of Summer)" met de haast spoken word-achtige zang. Een verfrissend geluid ivm de eerste twee platen. Eens zien hoe dat hierna is uitgebouwd. Op naar The Dreaming!

Lijkt me niet. Als ik de tekst van dit wonderschone nummer lees dan gaat het volgens mij over een jong meisje wat een jong jochie zoent. Een onschuldig kusje (infant kiss) maar ze voelt aan dat er meer achter zit. Ontluikende gevoelens die verder gaan dan alleen een kusje (his little hand is on my heart, he's got me where it hurts me), schuldgevoel (back home they'd call me dirty) en ook angst (ooh, he scares me. There's a man behind those eyes) omdat ze plotseling inziet dat ook dat jochie diepere gevoelens heeft.
Het markeert kortom de overgang naar de puberteit waarin een onschuldig kusje opeens veranderen kan in heftige, sexuele, gevoelens.
Mooie tekst, mooie muziek en goed gezongen.

Kate Bush is zo'n artieste, er zijn er meer, die eigenlijk geen slecht album maakt. En als je toevallig - los van slecht of goed - 'geraakt' wordt door 1 album kun je bijna blind (doof; zonder te luisteren vooraf) al haar andere albums aanschaffen. Of voor je verjaardag vragen.
Vandaag haar eerste van een reeks concerten in London. Had er graag bij geweest, maar niet voor die prijs (ticket, reizen, hotel, etc.).

bijna 35 jaar oud joh, het leven gaat door, wat mot je met die oude zooi

In mijn ontluikende pubertijd was ik vroeger eerst smoorverliefd op 'Blondie' (ik dacht dat ze zo heette maar het was Debbie Harry) en later op Kate Bush. Man wat een sexy vrouwen! Dat ze muziek maakten maakte hen juist en extra aantrekkelijk. Ik had een paar hele mooie posters van ze op mijn slaapkamer. Maar ja, onbereikbare liefdes..
Uiteindelijk kreeg ik kennis aan een meisje uit een naburig dorp en met haar heb ik de liefde en de verliefdheid en alles wat daarbij komt kijken beleefd. En wij draaiden heel veel Kate Bush, daar was zij ook dol op. Kan elke vroege elpee van Kate Bush wel dromen maar kan er ook bijna niet los van die tijd naar luisteren.

Vind m,n vrouw helemaal geweldig, tsja soms moet je concessies doen

Prachtige, artistieke plaat, waarbij Bush voor mij bewijst tot de top van de pop te behoren.
Muzikaal mooi vormgegeven als een symfo-act, maar het is veel meer dan dat.

Tekstueel behoort Bush ook tot de top, wat mij betreft.

Ik vind alleen de rock van Violin niet zo leuk. Maar een song als Egypt en dan met name die synth-solo in het eindstuk, behoort tot de mooiste muzikale momenten die ik ooit heb mogen beleven.

Op Never For Ever zet Kate Bush de sterk kwalitatieve lijn voort.
Heel knap album, met net even wat meer geraffineerdheid dan de twee vorige albums.
Veel aandacht voor de productie en bepaalde details.
Echt sprake van een koerswijziging is er overigens niet.
Wellicht net even wat fragmentarischer hier en daar. Net even wat eigenzinniger dan voorheen.
Een hitje was er met opener en frivole Babooshka, en Army Dreamers werd in herinnering de 2e( minder succesvolle) single.
De drang om wat theatraler en arty'er uit de hoek te komen, is er zeker.
Dat lukte haar al aardig op The Kick Inside trouwens.
Lionheart is wat somberder en bedachtzamer.
Hier is het net wat overtuigender.
Hier maakt het haar volgens mij geen zak meer uit of ze nog hits scoort.
De kunst voorop en het live aankleden. Genoeg aanbidders ondertussen.

Haar beste plaat tot dan toe. Zelfverzekerder en met meer vernuft gemaakt.
Ze had ook meer tijd en dat is goed te horen.
Kate Bush was een blijvertje.

Mooie omschrijving Bikkel en bijna mee eens, want heb the Kick toch altijd nog hoger staan
Heb deze meerdere keren opnieuw beluisterd
En. ......halfje erbij

Ik snap uiteraard de status van haar debuut.
Terecht geweldig onthaald.

Altijd vreemd gevonden dat de single versie van Army dreamers langer was dan de album versie, die wordt weg gefade. D esingle heeft een normaal einde.

Ook vind ik het vreemd dat er nooit remasters van de albums zijn uitgebracht. Vooral de eerste drie zouden dat wel kunnen gebruiken. Dat zou de details ten goede komen.

wat een prachtalbum is dit toch; na het (grijsgedraaide) 1e nummer komt de eerste parel 'delius', met de heerlijke overgang vanuit 'babooshka'...de 'kapotgeslagen flessen'. Daarna rijgen de prachtige nummers zich aan elkaar, met voor mij de uitschieters 'the infant kiss' en 'army dreamers'
Album zit voor mij heel dicht tegen debuut en Aerial aan, qua score.

Vandaag nog geluisterd, ik kocht laatst een tweedehands platenspeler en ik kreeg deze er gratis bij! Fijn, want mijn "rommelmarkt" versie was gebogen en sprong over. inderdaad een heerlijke plaat. Doet instrumentaal ook niet onder voor sommige progressieve rockplaten.

Vandaag de 2018 remaster gekocht op vinyl. Dat is toch wel een behoorlijke vooruitgang op het origineel.
En wat de muziek betreft blijft Kate Bush voor mij de lijst aanvoeren wat female singer/songwriters betreft.
Deze heeft een meer volwassen geluid dan de eerste 2 platen met Army Dreamers en Breathing als absolute hoogtepunt.

Kate doet een Nina Hagen op Violin. Punk Rock ala Kate. En toch behoudt ze haar eigen sound.

Plaat staat al jaren in de kast, maar ik zet deze (onterecht) te weinig op. Vanavond dus even goed gemaakt. Gewoon weer een goed werkje van deze unieke dame.

Al weer een aantal keren afgespeeld en dus betekent dat voor mij een goed album. Prachtige songs met details en mooie afwerking. Los van de gitaarsolo vind ik de song Violin minder , hoewel een up-tempo song. Ook The Infant Kiss vind ik niet zo sterk , maar de 2 afsluiters tillen het album weer naar 4 sterren.

zoals ook bij YES, GENESIS is hier wat verduidelijking over de platenhoes :
Het verhaal achter de platenhoes: Never For Ever (1980) – Kate Bush - Cultuurpodium Boerderij Zoetermeer - cultuurpodiumboerderij.nl

Kate de bosnimf.

Het zal niemand verbazen.

Bokkige bomen doen een deuntje mee.

Gemoedelijk en een tikkeltje scary.

Daarzo in het magische woud, overdag kan wel gezellie in de nacht liever elders.

Vanaf het begin van deze allesbepalende muzikale openbaring al een sterke voorkeur voor de latere albums, deze begint nou ook wel heel aardig te landen moet ik zeggen.

Dit album van Kate Bush had ik nog niet in zijn volledigheid beluisterd, maar ik ben weer regelrecht gegrepen door haar muziek. Een weelde van prikkelende melodieën, omhuld in een ijzersterke productie van Bush, bijgestaan door Jon Kelly. Bush slaagt er in om drummachines en synthesizers op een dusdanige manier te gebruiken dat het nog steeds als een natuurlijk geheel voelt. Nouja natuurlijk, de algehele van dit album blijft ‘natuurlijk’ sprookjesachtig. Muziek gesneden uit het hout van een mossige decennia oude eikenboom met goudgele bladeren.

Dank voor het delen!

Nu, bijna 40 jaar later, is het makkelijk om te constateren dat Never For Ever een overgangsplaat was naar het werk dat Kate Bush vanaf 'The Dreamer' zou gaan maken. Complexe muziek waar niet altijd makkelijk naar te luisteren is. Op Never For Over staan daar een aantal aankondigingen van, die echte makkelijk over het hoofd waren te zien in 1981. Het album staat nog vol met "klassieke" Kate Bush nummers, als de rocker 'Violin', het prachtige 'The Infant Kiss' (met een tekst die echt niet meer kan), 'Babooska', etc. Vandaag heb ik hem weer eens uit de kast getrokken, geïnspireerd na het spelen van 'Soliloquay' van Lou Doillon. Eigenlijk was ik direct verkocht bij het horen van 'Babooshka'. Ik heb geen idee wanneer ik de plaat voor het laatst heb gespeeld, het zou zo maar in het vorige millennium kunnen zijn, maar hij heeft niets van zijn aantrekkingskracht verloren, merkte ik. Kate Bush op het voor mij toch favoriete niveau en beter dan 'The Kick Inside' en 'Lionheart', maar niet verrassender dan met name 'The Kick Inside' was. Dat was een mindblowing experience zoals de Engelstaligen dat zo mooi zeggen.

Wat een plaat. Heb ik vroeger gekocht met het geld dat ik bijverdiende als aardbeienplukker.
Met de fiets naar V&D en/of Mu 2000 in Roosendaal en dan maar snuffelen in de platenbakken. En deze plaat heb ik daar toen gekocht. Kate blijft een Top Artieste. Hopelijk verbaast zij iedereen met nog eens een nieuwe plaat. Wie weet ........

"Never for Ever", het derde album van Dear Kate werd in september 1980 gereleased (bijna 41 jaar geleden!)
voor het eerst Met La Bush zelf op de producers stoel (weliswaar samen met Jon Kelly als co-producer).

Tevens is dit het eerste album waarop Kate met synthesizers werkt.
Het is een heel diver album geworden met een staalkaart aan stijlen, van rock (Violin) tot wals (Army Dreamers), tot het arthouse-achtige "Breating". Het jazzy "Blow away (for Bill) ", een track die zo van Lionheart afkomstig had kunnen zijn, "Egypt" een prachtig opgebouwd nummer, waarin er toegewerkt wordt naar een mooie instrumentale finale. "The infant kiss" met een prachtige dramatische inslag.
"Night scented Stock" sluit naadloos aan op "Army Dreamers" als een soort ouverture.

Iedere track is duidelijk herkenbaar door de fantastische signatuur van Kate Bush.

Uitschieter is voor mij de eerste single van het album: "Breathing", met de prachtige tekstopener:

"Outside
Gets inside, ooh
Through her skin
I've been out before, but this time it's much safer in"

Een instant classic! De meer commerciële opener van het ALbum: "Babooshka" werd de tweede single en door veel airplay een bescheiden hit, een catchy song die ook vandaag de dag nog niets aan kracht heeft ingeboet. en het prachtige "Army Dreamers", met zijn melancholieke sfeer en prachtige begeleidende clip werd als derde track op 45t uitgebracht.

In het najaar van 1980 bracht Kate ook nog de kerstsingle "December will be magi again" uit, die niet op een regulier album stond.

'Never for Ever" vormt een prachtig coherent geheel van songs, een prachtig stijlboek en is ook haar laatste echt toegankelijke album, omdat met nr. 4 The Dreaming ook het grote experimenteren begon. Een album waarbij menig fan even moest slikken.

Nog heel regelmatig draai ik Kate's derde, altijd met groot plezier en blijvend grote bewondering voor Kate Bush mega-talent.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Kate Bush - Never For Ever (1980) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Kate Bush - Never For Ever (1980)
Kate Bush manifesteert zich op het in 1980 verschenen Never For Ever voor het eerst nadrukkelijk als muzikaal vernieuwer op een sleutelalbum in haar oeuvre en bovendien een van haar beste albums

Kate Bush zat na het snel naar The Kick Inside uitgebrachte Lionheart even op dood spoor, maar sloeg terug met het geweldige Never For Ever dat twee jaar na haar debuut verscheen. Mede dankzij de van Peter Gabriel geleende Fairlight synthesizer klonk Never For Ever anders dan andere albums van dat moment en zette de Britse muzikante haar eerste stappen als vernieuwer in de popmuziek. Never For Ever klinkt ook ruim veertig jaar later nog fantastisch, maar maakt ook indruk met een serie geweldige songs, die Kate Bush op geheel eigen wijze vertolkt met haar zo karakteristieke stemgeluid. Het is wat mij betreft het beste album in haar kleine maar zeer indrukwekkende oeuvre.


Het oeuvre van de Britse muzikante Kate Bush is niet heel groot. Wanneer ik me beperk tot de studioalbums en Director’s Cut uit 2011 niet mee tel, kom ik tot slechts negen albums. Van deze albums worden Lionheart uit 1978 en The Red Shoes uit 1994 over het algemeen gezien als de wat mindere albums, maar tussen de resterende zeven albums is het wat mij betreft lastig kiezen (Lionheart vind ik persoonlijk overigens ook een prima album). Mijn persoonlijke favoriet is Never For Ever uit 1980.

Nadat Kate Bush relatief kort na haar debuutalbum The Kick Inside uit 1978 het wat minder goed ontvangen Lionheart had uitgebracht, nam ze de tijd voor haar derde album. Never For Ever is een van de eerste albums waarop de in 1980 gloednieuwe Fairlight synthesizer en sampler werd gebruikt. Kate Bush leende het destijds revolutionaire apparaat van Peter Gabriel, die er direct een had aangeschaft, maar de Fairlight pas voor het eerst intensief zou gebruiken op zijn in 1982 verschenen vierde soloalbum.

Aan Kate Bush daarom de primeur en die mogelijkheid greep ze met beide handen aan. Ik heb een plaatje van de Fairlight opgezocht en kon een glimlach niet onderdrukken, maar in 1980 was het een buitengewoon indrukwekkend en zeer prijzig stukje technologie (dat inmiddels ook in een eenvoudige iPhone app past). Door de bijzondere klanken van de Fairlight en de mogelijkheid om samples te gebruiken, klonk Never For Ever in 1980 anders dan andere albums, maar het was zeker niet alleen de nieuwe technologie die er zo’n mooi en bijzonder album van maakte.

Op haar derde album zet Kate Bush stappen als songwriter, laat ze een wat gevarieerder geluid horen dan op haar eerste twee albums en is ze, duidelijker dan op haar eerste twee albums, een vernieuwer in de muziek. Ik vind Never For Ever ook in vocaal opzicht indrukwekkender dan de eerste twee albums. De stem van Kate Bush klinkt op haar derde album wat minder theatraal en ook wat minder schel, maar de Britse muzikante varieert ook wat meer met haar zo karakteristieke stem.

In muzikaal opzicht is Never For Ever dankzij de bijdragen van een waslijst aan topkrachten en de inzet van de op dat moment revolutionaire Fairlight een indrukwekkend album. De grootste kracht van het album schuilt echter in de songs. Het in 1980 verschenen Never For Ever wordt hier en daar nog getekend door de Koude oorlog, maar songs als Breathing en Army Dreamers zijn helaas weer verrassend actueel.

Never For Ever is vooral bekend van de bovengenoemde twee singles en het nog wat succesvollere Babooshka, maar het zijn andere tracks die er wat mij betreft uit springen. The Infant Kiss vind ik persoonlijk een van de mooiste Kate Bush songs aller tijden, maar Never For Ever kent wat mij betreft helemaal geen zwakke momenten, al klinkt de punk parodie Violin inmiddels wel wat gedateerd.

De songs op Never For Ever zijn niet alleen van een hoog niveau, maar ze lopen, mede door de inzet van de Fairlight ook nog eens prachtig in elkaar over, waardoor Never For Ever zich laat beluisteren als een lange luistertrip. Never For Ever was het startpunt voor een wat experimenteler Kate Bush geluid, maar op dit album hoor je ook nog de Kate Bush die in 1978 werd omarmd. Juist die combinatie maakt dit wat mij betreft haar mooiste album. Erwin Zijleman

Kate Bush de queen divine en wie ben jij dan moeder van alle artiesten die real zijn.

?

dit is wel een van mijn meeste gedraaide Kate Bush albums. Vooral vanwege de sfeer die het oproept. Die Fairlight synthesizer legt een soort mysterieuze deken over deze plaat. Album art helpt ook wel mee voor mij.

Maar goed , even over de liedjes , best een rare plaat eigenlijk. De single Babooshka is prima (maar zeker niet 1 van haar betere singles wat mij betreft) , daarna eigenlijk al een veredelde instrumental ( delius - song of summer), die ik beschouw als intro van de volgende sfeerbepalende drie nummers op de plaat, het hart van het album : Blow away , All we ever look for en Egypt. Vooral dat laatste nummer is echt een groeier wat mij betreft. Fascinerende liedjes die laatste 3 van kant A. Kant B begint aardig met The Wedding List, en dan voor mij het dieptepunt van het album, het verschrikkelijk Violin ( ik weet dat er mensen zijn die dit een geweldig nummer vinden). Het vreselijke geschreeuw en die harde gitaren , alsof ze Nina Hagen probeert naar de kroon te steken, nee vind ik echt niks.
The Infant Kiss is ook een aparte song , wel mooi , maar die tekst is wel erg bijzonder en een beetje cringe, over een oudere vrouw die verliefd en seksuele gevoelens heeft voor een jong jongetje en daar mee worstelt.
Dan een (mooie) instrumental. En dan nog twee van haar bekendere nummers " Army Dreamers" en "Breathing" , waarvan ik Army Dreamers prachtig vindt en Breathing is een episch einde van de plaat, maar is me iets te bombastisch.

Qua sfeer was later kant B van Hounds of Love ook fantastisch en lijkt me nu ook nog steeds haar beste plaat, maar deze is toch ook wel heel bijzonder.

ik ga van 4,5 naar 4 sterren en dan vooral vanwege Violin en de andere kleine minpuntjes die ik al eerder aangaf.

Nee het gaat denk ik niet over een jong meisje die een jong jochie zoent. de Tekst " I tuck him in tight, but things are not right " en , "I've never fallen for a little boy before" , er is veel dat er op wijst dat dit over een volwassen vrouw gaat. Ik heb wel eens gelezen dat het over een gouvernante ging die verliefd wordt op een klein jongetje en daar mee worstelde.

Nee, de tekst van het nummer is gebaseerd op de horrorfilm The Innocents.