Kate Bush - Lionheart (1978)

Welke?

Ik heb ook gelezen dat Wow geïnspireerd was door Pink Floyd, maar dat ging niet over een specifiek nummer. Ik had gelezen dat Kate Bush de sound van Pink Floyd wilde 'nabootsen' in het nummer, dus niet zozeer een bepaald nummer.

Hm, dat is dan flink mislukt.

Ik hoor het ook niet echt erin terug.

Ik heb het er ook nooit echt in gehoord, maar ik geloof dat in het boekje van de cd gelezen te hebben, of in ieder geval van een betrouwbare bron. Ik zal het binnenkort weer eens opzoeken.

Hmm ik vind deze eigenlijk nóg lekkerder dan het debuut! Het geluid is natuurlijk een beetje gelijk gebleven, maar deze grijpt me net wat meer. De composities laten het ook meer toe. Hoewel ik lees dat dit album gehaast is uitgebracht en dat mevrouw Bush er tegenwoordig ook niet zo tevreden meer over is, vind ik haar hier meer in haar element dan op The Kick Inside. Dat was meer een verzameling lekkere nummers met veel pophooks, maar hier word ik meer geraakt door haar teksten. Volgens mij is de meerderheid van deze nummers geschreven in haar tienerjaren en dat is af en toe ook wel af te horen, maar in combinatie met haar piepstemmetje komen de frustraties van een pubertje (mag ik dat zo zeggen?) op een uiterst originele manier naar voren. Hoogtepunten zijn voor mij 'Symphony in Blue', 'In Search of Peter Pan' en 'Don't Push Your Foot on the Heartbrake', waar vooral dat laatste refrein heerlijk is.

Helemaal mee eens!

Nah. Lionheart is sfeertechnies geen geheel en werkt dus voor mij niet als album. Het klinkt als een verzameling losse onderdelen die bijelkaar gesmeten zijn omdat er snel een nieuwe LP uitgebracht moest worden.

Kate Bush is de missing link tussen cabaret en popmuziek.
Een soort van eigenwijze musicalster
Christine Daaé, het liefje van The Phantom of the Opera.
Haar liedjes zijn eigenlijk korte verhaaltjes, zeker op haar eerste albums.
Maar eigenlijk is Kate Bush niet Christine Daaé, maar juist The Phantom of the Opera.
Op het podium verbergt ze zich achter een masker, speelt ze een rol.
Vanwege een dodelijk ongeluk van een lichttechnicus verdween ze zowat 35 jaar van het toneel.
Na 35 jaar zou ze voor het grote publiek weer haar gezicht laten zien.
Plankenkoorts overwonnen?
Therapie?
Eigenlijk was ze na Lionheart toe om haar entree on stage te maken.
Lionheart klinkt rustiger en minder gejaagd als het debuut The Kick Inside, maar sluit hier wel perfect op aan.
Never For Ever vertoont alweer wat meer gekte.
Iets wat ze vakkundig verder ontwikkelt op The Dreaming, om vervolgens genadeloos toe te slaan met de A kant van Hounds of Love, en waarbij de B kant geld als verwerking van een ander trauma.
Het persoonlijk keerpunt van haar carrière kwam dus tussen Lionheart en Never for ever.
Vanwege haar besluit om niet meer op te treden, durfde ze meer te experimenteren, de keuze was namelijk al gemaakt om het live niet meer te gehore te brengen.
Lionheart is een veilige, iets wat tamme plaat, die wel degelijk gericht is om live uit te voeren.
De liedjes hebben over het algemeen minimale begeleiding, en zijn gericht op een publiek, welke netjes in hun stoel blijven zitten, en bij elk nummer na een stilte van 5 secondes luid gaan applauzeren.

Om Kate Bush nou met cabaret en musicals te vergelijken gaat me wel te ver. Dan eerder dans en literatuur, hoewel ze in beide aspecten meer een enthousiasteling is.

Dat dit album minder extrovert is dan de drie albums die hier na komen, kan ik wel beamen. Desondanks vind ik het kort door de bocht om dit een tamme plaat te noemen. Ik vind juist de ingetogen aanpak van dit album een heel slimme zet. Thematisch is de plaat volwassener dan the Kick inside. De sfeer is haast pastoraal.

Een plaat die wat te snel na het debuut kwam.

Het gebeurt wel vaker dat een artiest start met meer liedjes dan er op één plaat kunnen.
En valt zo'n eersteling mee, dan wil de firma het ijzer graag smeden terwijl het heet is.

Dan sluipen er leftovers van de eerste album sessie binnen
en heeft men iets te weinig vers materiaal om een frisse indruk te maken.

Daarmee heb ik niet gezegd dat dit een slechte plaat is.
Het is een plaat die de belofte van het debuut niet meteen inlost.
Iets wat Kate met de latere albums dan weer wel heeft gedaan.

Helemaal eens met Misterfool. Dit is mijn favoriete plaat van mevrouw Bush en dat ingetogene voegt juist veel toe. Niet tam. Verder wel een interessante kijk op de zaak hoor, Deric!

Ik vind het eigenlijk helemaal geen gekke vergelijking. Dans en literatuur, oké, maar volgens mij heeft Deric het puur over het muzikale.

Bij dit album hoor ik inderdaad cabaret terug, ik ben een zeer groot liefhebber van Kate Bush, maar als ik heel eerlijk ben, dan vind ik dit een tamme plaat.
Minder avontuurlijk dan het debuut, en zeker dan de albums die later komen.

Gek hoe meningen kunnen verschillen. Deze is inderdaad een stuk rustiger dan het debuut maar "tam" is wel het allerlaatste woord dat ik associeer met dit album. Waar Bush op The Kick Inside nog krachtig uithaalde wanneer de situatie zich er toe leende houdt ze zich hier vaak in. Terwijl een uithaal best had gekund! Ik heb nooit de indruk dat ze deze ingetogenere houding aanneemt uit onkunde, integendeel. Ze houdt de spanningsboog eerder gespannen dan dat ze voor de ontlading kiest. Daarom begrijp ik Misterfool goed wanneer hij zegt dat dit album volwassener is.

Ik begrijp de argumenten van dazzler, er zijn heel wat elementen waardoor je dit album als de nageboorte van het debuut kan zien. Er zijn legio voorbeelden bij andere bands die aantonen dat de druk van de platenmaatschappij verwoestend kan zijn. Toch schaar ik dit album niet bij die categorie. Kwalitatief leunt dit immers sterk aan bij het debuut. Misschien is het debuut iets constanter qua kwaliteit maar Lionheart neemt voor mij een essentiële plaats in Bush haar oeuvre in.

"Lionheart" en "tam" zijn ook moeilijk met elkaar te rijmen.

In ieder geval is de leeuw weer wakker gemaakt en mag er weer gediscussieerd worden over dit album.

Het spannendste van Lionheart is Kates leeuwenpakje.

Mooi sfeervol album. Kalm en rustig, ja. In die zin is het best een tamme plaat. Een mooie, tamme plaat. Voor het wilde spul zijn er weer andere artiesten.

Van een mannetjesleeuw en mannetjesleeuwen staan erom bekend het rustig aan te doen als dat even kan.

Ik vind het een mooie plaat. Zonder absolute topnummers minder memorabel dan het debuut maar ook met minder missers.

Als ik bij Kate Bush aan tam denk, denk ik eerder aan 50 words of snow en niet aan lionheart.
Lionheart is ingetogener dan de voorganger, minder uitbundig misschien, maar zeker niet minder. Eerder subtieler en beheerster, waardoor haar stemgeluid nog meer in kracht toe lijkt te nemen.

Heerlijk album voor op een zondagmorgen. Relaxed, mooie stem en sfeervolle muziek terwijl je het ontbijt klaarmaakt voor het wakker wordende gezin.

Ik hoorde het album voor het eerst echt goed op een zondagmorgen 1985 in een studentenkamer in Arnhem. Lag te slapen en werd gewekt door de stem van Bush. Zon scheen op mijn gezicht en ik rook koffie die werd gezet.

31 jaar later, met deze muziek, nog steeds datzelfde gevoel terug op een verdwaalde zondagmorgen..

Dromerige pianoklanken, de engelachtige soms doorschietend in 'maffe' zang van Kate en echt prachtige composities / liedjes.
Dit album zit noot voor noot in m'n hoofd, zo ontzettend vaak gedraaid. En dan weer eens een hele tijd niet maar dit weekeinde maar weer eens beluisterd. En de klanken vervelen nog steeds allerminst.
Het enorm chauvinistische trotse Oh England My Lionheart is een apart juweeltje op dit album.
Maar ook WOW. En In Search Of Peter Pan of het theatrale bombastische opzwepende Hammer Horror.
Niet dat de stemmen op elkaar lijken maar soms heeft ze iets weg van Nina Hagen, met dat enorme schieten van het ene bereik in het andere, en de wat maffe of heel hoogdravende zang.
Kate Bush maakt veel meesterwerkjes van albums. Ze gaat geheel haar eigen gang.
5 sterren.

Een nogal onevenwichtig album vergeleken met haar fantastische debuut. Het lijkt wel of Kate Bush van de pakweg 25 songs die zij geschreven heeft de beste op Wuthering Heights gezet heeft en vanwege haar succes voor de rest maar een vervolg album gemaakt heeft. Niet bepaald geslaagd i.m.o. Maar niet getreurd, Kate zou in 1980 weer keihard terugkomen met Never Forever, een album dat totaal anders klinkt dan de eerste twee albums en misschien nog beter is dan haar debuut.

3.5

Klopt ergens ook: bron Wikipedia ->

"Lionheart werd 9 maanden na de release van The Kick Inside uitgegeven. Bush was zeer ontevreden over de korte tijdspanne die EMI haar schonk voor het opnemen van dit album. Het album werd opgenomen in Nice. Van de tien nummers op het album, waren slechts Symphony in blue, Fullhouse en Coffee homeground recente composities van Bush. De rest had zij reeds als tiener geschreven".

Door de jaren toch wel gegroeid in mijn oren, dus mijn waardering wat bijgesteld. Wat tijd kan doen soms met je luister ervaring.

Ergens heb ik een enorme sympathie voor deze plaat. De stille te snelle tweede.
Deze hoort in het rijtje van Strange Days, The Heart of Saturday Night en Sunrise on the Sufferbus: de schlemielige tweede waar ik verliefd op ben.

Schitterende remaster overigens.

Een veel subtieler album dan The Kick Inside. Er straalt een meer sprookjes achtige sereniteit vanaf en is minder bombastisch. Of ik dat een minder album vind dan de voorgaande, daar ben ik na al die jaren nog niet over uit.

Huiswerk voor Gretz