Typhoon - Lobi da Basi (2014)

Zeker geen verkeerde plaat van Typhoon, maar lang niet zo wereldschokkend als de liefhebber had gehoopt. Hoewel ik lees dat anderen de zang wel kunnen waarderen, heb ik meer het gevoel van 'schoenmaker blijf bij je leest'. Wat het grootste pluspunt vind aan deze plaat is de 'live band' die voor 'beats' zorgt. Dit muzikale element onderscheidt Typhoon positief van andere NL hip-hop acts.

3,5*

Ook ik ben zwaar onder de indruk:

Nederlandse hiphop, de meningen zijn er over verdeeld. Dat komt niet in de laatste plaats door acts als Lange Frans en Baas B, Ali B of The Opposites. Weinig spannende en zeer mainstream hiphop met teksten die wel leuk, maar niet heel bijzonder zijn. Toch vind ik de Nederlandse hiphop scene, en ook deze genoemde artiesten, van een bijzonder hoog niveau. Acts als De Jeugd van Tegenwoordig, Opgezwolle maar vooral Typhoon zijn bijzonder sterke, lyrisch krachtig en vooral muzikaal baanbrekende en originele artiesten. Het vorige album van Typhoon, Tussen Licht en Lucht, wordt niet voor niets als een van de beste Nederlandse hiphop albums ooit gezien (zie de ongekend hoge 4.16 op MusicMeter maar eens). En het 7 jaar lange wachten op de nieuwe Typhoon, maakt ons dan ook wel énorm nieuwsgierig naar deze nieuwe: Lobi Da Basi.

De Surinaamse titel (=liefde is de baas) zegt het al. Net als de vorige plaat, en veel van Typhoon's (echte naam: Glenn de Randamie) side-projecten, is deze plaat sterk beïnvloed door exotische (Surinaamse, Afrikaanse) muziek en jazz. Veel ruimte voor Afrikaanse ritmes en percussie en daardoor een heerlijke zomerse sfeer, en ook veel ruimte voor koperwerk. Dat horen we bijvoorbeeld op de outro van de eerste single (clip hier) waar een bigband vol van blazers het melancholische (zelfs wat religieuze) nummer een feestelijk einde geeft. Deze blazers zijn overduidelijk meer aanwezig dan op Tussen Licht en Lucht, en dat horen we op het zwoele en zomerse Surfen heel sterk. Ook op beste nummer van de plaat Ochtendweer horen we die stijl duidelijk, als ook Benjamin Herman zijn intrede doet; indrukwekkend zijn deze jazzy bijdrages, in samenwerking met de waanzinnige band van Typhoon. Een super-bassist, lekkere funky gitaar-riffjes, zwoel keyboard en pianospel en ontzettend veel instrumentale afwisseling. Alles bij elkaar maakt het album wederom een ongekend muzikaal kunststukje. Tel daarbij op de weliswaar niet bijzonder indrukwekkende maar wel zeer kenmerkende en relaxte rapkunsten van Typhoon, de mooie en metaforische teksten, en het kan niet uitblijven dat ook deze plaat een ongekend Nederhop succes gaat worden. En dan heb ik nog niet eens gezegd dat Nederlands underground indie-icoon André Manuel zijn intrede doet op het groots opgezette en opzwepende Zandloper, en dat Sticks en Rico van Opgezwolle ook een paar keer opduiken.

Typhoon heeft er 7 jaar aan gewerkt en aan geschaafd. Is dat de reden dat dit album bijna net zo goed is als Tussen Licht en Lucht? Of is het gewoon de klasse van een de beste Nederlandse hiphop artiesten, en hadden we eigenlijk gewoon veel meer platen van hem moeten krijgen de laatste jaren? Ach, live heeft hij in die tijd zijn steentje zeker bijgedragen, en ik wrijf nu al in mijn handen bij de gedachte dat dit live op het podium weer weergaloos goed gaat zijn.
Pat-sounds: Album Typhoon - Lobi Da Basi (2014) - pat-sounds.blogspot.nl

Ook ik heb mijn eerste luisterbeurt erop zitten. Ty rapt weer fantastisch en ook zijn teksten zijn weer van erg hoog niveau. Ik vind de live-band bij sommige nummers echt iets toevoegen maar bij andere nummers mis ik toch wel de electronische beats. Maar zoals hierboven al enkele keren opgemerkt, moet ik de plaat gewoon nog wat vaker opzetten om hieraan te werken.
Ik zag ty een half jaartje terug op definitie van hiphop en daar voegde de live-band echt veel toe aan de show. Heerlijk swingend.

Weet iemand of deze ook op LP uitkomt?

Dit gaat niet de eerste recensie worden waarin Lobi da basi níét vergeleken wordt met Typhoons debuut Tussen lucht en licht (2007). Dat album groeide uit tot een echte nederhopklassieker. Zoals hij het zelf in ‘Glenn 1984’ samenvat: zijn debuut is voor een generatie wat klassieker Binnenlandse funk van Extince voor hem was. Typhoon weet dat hij zelf de lat hoog heeft gelegd en de verwachtingen hooggespannen zijn. Op Lobi da basi lost hij die gemakkelijk in en laat horen dat hij bovendien ook is gegroeid.

Lees de rest van mijn recensie hier.

Hiphop, ik luister er best graag naar. Al is het niet meteen mijn favoriete genre te noemen. Vooral niet als het gaat over Nederlandstalige hiphop. Gelukkig zijn er altijd uitzonderingen die de regel eens te meer bevestigen. Zo is er Opgezwolle, muziek waar ik erg van kan genieten. Maar er is bovenal Typhoon. De man maakte voor mij het eerste Nederlandstalige hiphopalbum dat ik volledig sterk vond. Zowel tekstueel als qua flow, zowel qua sfeer als qua zang. Het plaatje van Tussen Licht en Lucht klopte gewoon. Met wat tussenprojecten duurde het uiteindelijk zeven jaar voordat Typhoon met een nieuwe plaat kwam: Lobi Da Basi. Na het (persoonlijke) succes van zijn debuut was ik erg benieuwd naar het vervolg.

Op dit vervolg krijgt Typhoon de nodige hulp van andere muzikanten. Namen die voorbij komen zijn Blaxtar, Rico, Andre Manuel, Sticks, Jan Wessels en natuurlijk Benjamin Herman. Met die laatste werkte hij al eerder samen.
De nieuwe plaat kent een twaalftal nummers waarvan de meesten Hemel Valt als single kennen. Het begint allemaal met We Zijn Er. En dat hij er is moge duidelijk zijn. Het blijft bijzonder hoe een rapper je alleen kan inpakken met zijn stemgeluid, zijn flow en de overtuiging die hij in zijn bijzondere teksten legt. Het nummer zelf kent een relaxte sfeer die redelijk doorgezet wordt in de eerder genoemde, sterke single. Vooral het refrein is hierin aanstekelijk. De mooie clip maakt het plaatje af.
Surfen is qua vibe in de verlengde van de titel: zomers, zonnig. Daar waar IJswater juist wat meer energie uitstraalt. Een erg cool nummer. Een minder grote favoriet van mij is Glenn 1984. Het is zeker geen slecht nummer, maar het kan me minder pakken dan de eerder beluisterde songs.
Op Zandloper horen we de eerste hulp in de vorm van Rico en Ander Manuel. Dit nummer heeft lekkere reggae-achtige sfeer en beklijft me. Dat heeft Sta Me Toe dan weer wat minder. Een persoonlijk favorietje is er met Ochtend Weer. Prachtige, volle sound mede door de hulp van Benjamin Herman. Nummer pakt me gelijk. Zit sterk in elkaar. Ook het soulvolle Vogel is het vermelden meer dan waard. Het bijzondere aan Niet Verwacht is dan weer dat het lied een live-feeling heeft. Goed opgepakt.
Van de Regen naar de Zon valt ook op. Dit komt door zijn chanson-achtige karakter. Een erg, erg mooi nummer dat eveneens een favoriet van mij is. Het album sluit af met het melodramatische Liefste. En na het beluisteren van dat nummers zou je het liefste deze plaat nog eens opzetten. Want het moge duidelijk zijn dat Typhoon het na zeven nog niet verleerd is. Wederom een erg sterke plaat die het over de gehele linie niet haalt bij Tussen Licht en Lucht, maar zeker het beluisteren waard is. Chapeau!

We zijn er! Pardon? Tsja, ga maar na: de nummer-1-positie in de albumlijst over 2014 in de Volkskrant, lovende recensies op 3voor12, vrijwel alleen positieve reacties op MusicMeter: dat album van Typhoon móet wel goed zijn. En de naam van de eerste track is gelijk aan de eerste drie woorden van deze beschouwing: we zijn er. Geen idee waar dat mag zijn, want na het eerste nummer heb ik nog niets gehoord. Duidelijk een nummer dat als intro van het album mag worden gezien.

Ik moet mezelf nog onder een vallende hemel en over een surfstrand bewegen voordat ik echt "in de flow" zit, want: dat is toch zoals het zou moeten met hiphop? Ik had beter moeten weten: dit is veel méér dan een hiphopalbum; wát een frisse mix aan muziekstijlen wordt er teweeg gebracht. Alleen jammer dat ik daardoor nogal moeite heb om de teksten van Typhoon - die soms zo op Extince lijkt dat ik gewoon denk dat 't 'm is - te verstaan. En ik wilde er juist zo graag achter komen of hetgeen de onvolprezen Gijsbert Kamer en Robert van Gijssel als voorbeelden van mooie zinsneden hadden opgediend, écht exemplarisch waren voor de rest van het tekstuele gedeelte.

Gelukkig bood de website met de veelzeggende titel (daar is-tie weer) spraak-water.com uitkomst: alle songteksten van het album met connotaties van de schrijver zelf. En op het moment dat ik bij zowel de plaat als bij de songtekstensite bij het nummer Zandloper aangekomen ben - en er voor het eerst tracks langsgekomen zijn (Glenn 1984, IJswater) die écht op instemmend gemompel mijnerzijds kunnen rekenen - ben ik er wel achter dat we hier met een eersteklas tekstschrijver te maken hebben, die aanmerkelijk verder komt dan het tien keer roepen van zijn eigen naam.
Het wordt dan ook op een bijna "on-hiphopse" manier gebracht; het is niet de rap die we kennen van Opgezwolle (voer voor je woof!) dan wel de Fakkelbrigade - op een dergelijke wijze zouden de hier en daar rake teksten ook niet goed tot hun recht komen. De tracks waarbij de rap nog intact is gebleken blijken dan aanvankelijk het lekkerste ritme te hebben - totdat er op zo'n driekwart van de plaat nógmaals een blik blazers wordt opengetrokken en ook het qua tekst toch wat tegenvallende slotnummer Liefste nog tot een ruime voldoende brengt.

Pure vreugd is wat 'k verschaf - Typhoon zingt het zelf op het sterkste nummer van zijn nieuwe plaat. Da's misschien wat hoog gegrepen. Aan de andere kant, welk hiphopalbum wil je nu alleen al vanwege de muziek nog een keer opzetten?

In het kader van de eindejaarslijst luister ik weer naar Lobi da Basi. Weer zit ik in die splagaat tussen een geweldige, of een degelijke plaat. Muzikaal is er veel meer te beleven. Typhoon heeft een veel rijker, veelzijdiger geluid. Anderzijds is het wel minder hiphop, en is er minder ruimte voor zijn teksten. Ik denk dat ik me daar toch weer enigzins aan stoor. Typhoon zingt misschien wel teveel op deze plaat. En dat bevalt me dan weer veel minder. Ty moet gewoon rappen.

De betere nummers op deze plaat zijn vrijwel allen de echte hiphoppers. Surfen vind ik fantastisch. Typhoon is op zijn best als ie op dat down-and-out toontje rapt. Kan als geen ander gevoelens overbrengen in zijn raps. Daar is ie ook wel in gegroeid vind ik. Surfen heeft een geweldige beat en dreunt lekker door. Anderzijds staat daar Hemel Valt tegenover, wat ik weer een perfect voorbeeld vindt van hoe Ty zich positief laat beïnvloeden door andere genres. Hemel Valt is levenslustig, de raps zijn in orde en de muzikale outtro is sterk. IJswater is weer een mooi voorbeeld van de meer alternatieve kant die Typhoon soms ook kiest (Brand Los bijv.) Een lekker theatraal, neurotisch nummer. Daarna wordt het even wat minder. Zandloper valt bij mij niet zo lekker, met name de laatste minuten vind ik ronduit irritant.

Daarna komen gelukkig weer twee sterke nummers. Sta Me Toe vind ik zo goed. Het thema, de teksten zijn raak, de flow, de beat, alles klopt hier. Ochtend Weer is ook zo'n typisch depri nummer. Richting het einde kom ik toch wat mindere nummers tegen. Van de Regen naar de Zon vind ik een beetje overdreven populair doen. Iets wat helemaal niets bij Typhoon past eigenlijk. Gelukkig eindigt Lobi da Basi sterk met Liefste. Het nummer begint bijna als een Radiohead nummer. Het voelt ongekend groots voor een hiphop track.

Grotendeels ben ik wel positief over Lobi da Basi. Een soort themaplaat, maar wel met genoeg ruimte om uit te wijken. Een rijk instrumentarium geeft dit album een heel andere smoel dan het debuut, dat veel rauwer was. Dit heeft voor- en nadelen. Ty is als muzikant gegroeid, maar als rapper niet per se. Ik houd minder memorabele teksten over aan deze plaat. Misschien die van Surfen en Sta Me Toe. Dit is een heel rijk album, waarin veel genres en stijlen aan bod komen. Komt soms wel wat theatraal over en dat bevalt me niet altijd even goed. Toch vind ik het knap hoe Ty na 7 jaar terug is gekomen met dit album. Ik hoop dat zijn derde minder lang op zich laat wachten.

Zo !!!!!

Ik heb dit album sinds 2014 weinig geluisterd. Bovenstaande geeft exact mijn bezwaren tegen het album en Typhoon's muzikale richting aan. Ik ben een hip hop liefhebber, en het was iets teveel blije festival muziek geworden.

Maar terugrekenend in de tijd, hoopte ik destijds wel degelijk dat hij ongeveer zoiets zou doen, dat hij zijn geluid boven het inmiddels wel verkende Opgezwolle geluid zou uittillen.

Typhoon is een rapper die een beetje in mijn hart zit, toen ik trouwde heb ik de regels van zijn "Vlieger" door mijn gelofte heen gevlochten, en soms krijg ik tranen in mijn ogen van ontroering als ik hoor hoe hij hip hop, mijn zo geliefde muziek, naar het niveau van genre overstijgende poëzie kan brengen.

Er staat een opname van "Vlieger" op Youtube, live bij Hart Op De Tong, met een gitaar en een saxofoon ter ondersteuning, in plaats van Delic's krankzinnig dope beat. Het maakte benieuwd welke kant Typhoon op zou gaan met zijn nieuwe album: dit was zo prachtig, hij leek totaal bevrijd uit zijn "keurslijf" van de Opgezwolle sound, de sound waar ik zo van hield, maar Typhoon leek op weg naar iets groters.

Zijn ode aan Nederland "Van De Regen Naar De Zon", zo awkward ten gehore gebracht in de Ridderzaal met een publiek van politici en koninklijke familie, was inderdaad een DWDD-achtige linkse utopiaanse schets maar toch ook een hartverwarmend, recht uit het hart gezongen portret van de Nederlandse geschiedenis en volksaard. Het bevestigde voor mij de hoop dat hij in 2014 met een nieuw "classic" album zou komen.

Ik zat indertijd (nog voor dit album, ik denk rond 2011, 2012) een keer op een leeg terras bij het Amsterdamse Noorderlicht, aan het IJ, op een zonnige doordeweekse dag. Typhoon kwam er ook zitten, alleen, schreef af en toe iets op, rommelde wat met zijn telefoon. Het moet voor bekende artiesten vreselijk irritant zijn om altijd maar gestoord te worden door mensen die ze totaal niet kennen, dus ik liet hem met rust. Maar de aandrang was zo groot om hem honderd dingen te vragen. Over zijn nieuwe album. Over zijn visie op hip hop.

Achteraf begreep ik uit interviews dat Typhoon een hele moeilijke periode doormaakte. Je staat er niet bij stil. Als je zoiets dan hoort, dan voel je je bijna schuldig. Behalve artiest, op het voetstuk dat wij fans voor hem oprichten, ook nog een mens. Oh ja.

Het album Lobi Da Basi gaat muzikaal inderdaad alle kanten op. Gegeven de zwarte periode in zijn leven, is het een verrassend vrolijk en levenslustig album. Maar ik vind de experimenten lang niet allemaal geslaagd. Met als dieptepunt het tenenkrommende refrein op Zandloper. Maar goed volgens mij vinden de meesten dit geweldig dus wie ben ik, denk ik dan maar. Ook vind ik de bijdragen van Rico, Sticks en Blaxtar weinig toevoegen. Sticks is wat mij betreft helaas al heel lang geen schim meer van de MC die ooit heel NL in de palm van zijn hand had.

Eigenlijk is achteraf mijn favoriete track "Hemel Valt", een song die klinkt als een stralende nieuwe dag, eentje waarop je jarig bent. Ik kreeg dit album destijds voor mijn verjaardag, van mijn vrouw, we waren net twee weken getrouwd en ze was zwanger van onze dochter. Een stralende nieuwe dag was het.

Alles overwegende, wat kan ik er van zeggen, ik denk dat Typhoon een album over liefde heeft gemaakt, dat hij groeit als artiest en als mens, het lijkt mij de enige juiste weg. Ik hoop dat hij gelukkig is.

Tja, hoe volg je zo’n legendarisch album als Tussen Licht en Lucht nou ook op? Een album dat ik met gemak in de topdrie van Nederlandstalige hiphop zet en die ik als klein jongetje dan ook volledig heb grijs gedraaid.

Misschien is het antwoord dan ook wel: niet. Misschien is het beter om het te laten voor wat het is. Om niet te pogen een TLEL2 te maken, maar om juist iets volledig nieuws te scheppen.

Want muzikaal gezien heeft Lobi da Basi vrijwel niets gemeen met Typhoons debuutplaat. Zo gek is dat ook niet. Er zit maar liefst zeven jaar tussen de projecten en het enige wat ze echt gemeen hebben, is dat ze beiden recht vanuit het hart komen. TLEL was dat in 2007, toen hij nog een stuk jonger was en vol vragen en twijfels zat, op zoek naar zichzelf; Lobi da Basi is dat de Ty van 2014, eentje die zijn plek heeft gevonden en zijn eigen ik overstijgt door zich af en toe te wagen aan het maatschappelijke. Waar TLEL een koudere sfeer heeft, straalt deze plaat vooral warmte uit.

En dat is ook precies mijn probleem met het album. Waar TLEL hiphop was, zoekt Lobi da Basi de grens op en vermengt zich met soul en jazz. En voeg daar nog eens een hoop zang en zoetsappigheid aan toe. Opzweperige muziek met een hoop tierelier-refreintjes. Ik houd er niet van. Dat er een publiek voor is, moge duidelijk zijn, maar deze zal voor een groot deel verschillen met dat van TLEL.

Dat wil niet zeggen dat er her en der niet stukken op staan waar ik van geniet, laat staan dat ik het geen goed album vind. Dat vind ik namelijk wel. Typhoon staat nog steeds garant voor kwaliteit. Het is gewoon niet mijn soort muziek. Een beoordeling zal ik het dan ook niet geven.