Miles Davis - Birth of the Cool (1957)

Nee, op eigen initiatief gekocht, toen ik hem voor een aanbieding van € 5,00 eens zag staan. Geen flauw idee wat hier de waardering was, je denkt toch zeker niet dat ik mij daar sowieso door laat leiden, als ik cd's koop.

Birth of a cool ben ik helemaal nog nooit aan begonnen.
Je mag me verder ook helemaal lek schieten inzake jazz.

Ieder zijn muzieksmaak. Je mag van mij arrogant zijn en/of omdat je veel van jazz weet en/of omdat je jazz ver verheven vind staan boven alle andere muzieksoorten die er bestaan. Allemaal omdat het jezelf zo geweldig boven de massa verheft.
Ik geloof niet dat dat ooit de essentie was van jazz, maar je houding spreekt boekdelen. Wat mij betreft allemaal prima, je doet maar.

Ik hou het bij mijn eigen muzikale liefhebberijen, zoals gezegd, ieder zijn smaak

Lage prijzen zijn natuurlijk een veel betere gids dan bijvoorbeeld de waarderingen op MusicMeter of laat staan, een boekje als 1001 albums.


Jij doet maar, met fantaseren over mij.


Helemaal prima. Wel een beetje gek dat je dan zo uit de hoogte komt doen over een lijst die eng zou zijn terwijl die een breder muzikaal spectrum omvat dan jouw eigen muzikale liefhebberij. En dan mij, nieuwsgierige en nederige ontdekkingsreiziger, arrogantie verwijten.

Ach, ik doe ook niets aan klassieke muziek. Volgens mij zijn jazz en klassieke muziek ook niet zo heel erg bedoeld voor musicmeter.
Maar er zijn ongetwijfeld sites die zich daar helemaal op richten, wil ik je nog adviseren.

Mijn denkraam is ook klein, zoals gezegd, ik weet hoe er door jazz liefhebbers van het type Kronos wordt gekeken naar liefhebbers van het meer gewone populaire rockgenre. Daar kan ik natuurlijk niet tegen op.

Ja, en de geletterden zijn natuurlijk eerder geneigd hun wijsheid uit een boek of lijst te halen, die weten dan weer minder van beleving en overlevering.
Maar als je muzikale smaak moet worden ontwikkeld door het afwerken van (beperkte) lijstjes, be my guest.

Ik denk dat het te weinig is, maar onderken het probleem zoals het er ligt wel. Uitzonderingen daargelaten, krijg je straks een hele generatie die van oude muziek niet meer afweet dan de nummers in de Top 2000. De samenstellers van boeken als "1001 muzikale megawerken' werken braaf mee aan dit soort beeldvorming.

Ik ken Kronos meer als heavy metal liefhebber. Werp één blik op z'n top tien. Waar gaat dit over Musician?

Daar is het in ieder geval allemaal mee begonnen. En oude liefde roest niet.

Framen. Debattruukje. Musician laat even zien hoe je dat doet.

Birth Of The Cool heb ik een paar rondjes laten draaien, maar ik weet nog niet wat ik ermee moet. Ik vind het niet slecht, maar ik mis de spanning van een Miles Ahead of de sfeer van een Kind Of Blue en Round About Midnight. In wat Arrie op de vorige pagina schrijft, kan ik me vooralsnog goed vinden. Korte toegankelijke stukjes verhinderen het verdrinken in een overheerlijk gemijmer wat wat mij betreft essentieel is in jazz.
Wat mij betreft hè, want ik zal even de frames voor zijn, ik ben geen jazzkenner. Wel een gematigd liefhebber.

Sterretjes schenk ik als de muziek wat beter bezonken is. Want, zo ben ik ook weer, ik laat dingen wel eens rijpen. Kind OF Blue was me bijvoorbeeld in eerste instantie veel te sloom en lui. Pas later ontdekte ik de muzikale klasse van het ding.

Zonder 1001 albumsdinges had ik hem waarschijnlijk nooit gedraaid. Maar dat terzijde.

Gebruikt Musician nu debattruuks? Kunnen wij allemaal wel inpakken vrees ik.

Laten we dat maar doen bij dit album, want dit is toch niet 'cool' ? Ik vind het nogal saai , niet boeiend en zelfs voor een half uur te lang....

De composities zijn zo kort omdat de muziek is opgenomen in 1949 toen alles op 78 toeren platen werd uitgebracht waar weinig ruimte op zat bijna alle jazz uit die tijd bestaat uit korte composities en echte albums kreeg je pas vanaf 1950 dus vandaar. Je moet deze jazz ook in zijn tijd zien natuurlijk, er zou nog een hoop veranderen in de jazz in de komende 15 jaar.

@ musician: hoezo hoort jazz niet thuis op musicmeter? Met klassiek begrijp ik dat het moeilijk is om onder te brengen met uitvoeringen e.d. maar volgens mij kan jazz prima op de site hoor.

Verder klink je in ieder geval lekker gefrustreerd over jazzliefhebbers want dat zijn natuurlijk allemaal pseudo intellectuele fijnproevers die ware smaak hebben en hun arrogantie niet onder stoelen of banken steken. Je laat in ieder geval duidelijk merken wie er klein van geest is.

Opgenomen in 1949? Wist ik niet. Dat verklaart het één en ander wel.

Muziek beoordelen in zijn historische context staat wel sjiek mume-waardig. Maar ik ben geen (would be) recencist. Ik luister vooral muziek om het te beleven, om emoties in me los te maken. En dat staat toch grotendeels los van historische referenties (al zal ik niet ontkennen dat dit ook wel een lichte invloed kan hebben op je emotionele beleving).
Vooralsnog vind ik Birth of the Cool dikwijls wel uitzonderlijk "mooi", en dus in die zin raakt het me emotioneel enigzins wel, maar verder maakt het tot nu toe weinig in me los. Boplicity en
Rocker kende ik al van op verzamel albums, en die twee nummers vind ik er voorlopig (na een vijftal draaibeurten) nog altijd boven uitsteken.

Natuurlijk blijft beleving het belangrijkste cabeza. Toch kan een tijdskader belangrijk zijn. Keith Jarret's Survival Suite komt bijvoorbeeld niet voor niets uit de jaren '70. Het is ondenkbaar dat zoiets in 1949 werd opgenomen omdat de ontwikkeling simpelweg nog niet zo ver was.

Informatieve reactie Soledad, bedankt daarvoor. Ik kan dit album nu wat beter plaatsen en ben er niet zo thuis in als jij. Ik ken enigszins wat jazz vanaf zo rond 1960 en verder en heb daar enkele albums vanaf die tijd, maar waarschijnlijk ligt me dat nog vroegere werk ook niet zo.

Ik vind Moon Dreams erg bijzonder. De cool jazz van Miles Davis klinkt hier bijna als hedendaags klassieke muziek.

Heerlijke plaat is dit, zeker in de rustige avonduren kan ik hier erg van genieten. Weer uit de kast gehaald nadat ik Jeru terug hoorde op oud werk van Masta Ace.

Ik heb dit album maar met een heel andere volgorde van de tracklist. Een kenner die mij wat meer uitleg kan verschaffen? Het is een heruitgave en zit niet in een jewelcase maar in zo'n dun kartonnen hoesje. Er zitten ook nog 8 bonusnummers bij waaronder ODJenar, Ezz-Thetic en Hi Beck.

Na de recensie in de Volkskrant deze de hernieuwd vinyl uitgave vandaag gekocht.
Onvoorstelbaar helder, na 70 jaar! Prachtige uitgave.
Feitelijk mijn kennismaking. Dit smaakt naar meer ..... tips?

Opnames van drie sessies met nonet met: Miles Davis – trompet; Gerry Mulligan – Baritonsax; Lee Konitz – Altsax; Bill Barber – tuba; plus teveel anderen om los op te noemen (de nieuwsgierige lezer kijkt zelf op Wikipedia).

Net als de meeste jonge jazzmuzikanten in de jaren veertig, was Miles Davis een groot bewonderaar van Charlie Parker en Dizzy Gillespie. Hun bebop-geluid, met zijn snelle akkoordenwisselingen en het toonladders alle hoeken van de kamer laten zien, zou echter nooit écht goed bij hem passen. Zoals het jazzpubliek later zou ontdekken, lag de kwaliteit van Davis als muzikant ergens anders: koeltjes rondhangen in het middenregister; het bluesy understatement; de meer verfijnde melodie.

Hoewel hij een tijd lang trompet speelde in de band van Charlie Parker, wilde hij het rond 1948 over een andere boeg gooien. Hij had inmiddels vriendschap gesloten met arrangeur Gil Evans, met wie hij veel filosofeerde over de toekomst van de muziek. Niet iedere jonge muzikant hield van de technische complexiteit en het drukke geluid van de bebop, en veel van hen zochten net als Davis naar een elegantere stijl.

In de loop van 1948 speelde Davis een aantal liveshows met een nonet (negenkoppige band), met muziek die verder bouwde op deze ideeën: modern en individualistisch zoals bebop, maar ook inspiratie halend uit klassieke koormuziek en impressionisme. Buiten Davis en Evans waren de sleutelfiguren pianist John Lewis, en baritonsaxofonist Gerry Mulligan. Beide droegen een aantal arrangementen bij, vooral Mulligan, die hier eigenlijk wel als co-leider mag worden aangemerkt.

Het nonet zou niet veel shows spelen, maar genoeg om gespot te worden door een scout van platenmaatschappij Capitol. Het leidde tot deze opnamen, aan het tape toevertrouwd in twee sessies in 1949, en één in 1950 (de samenstelling van de band varieerde iets per sessie, hierboven noem ik alleen de vier muzikanten die er elke sessie bij waren). Capitol bracht vier singles uit met elk twee nummers, maar de verkoopcijfers vielen tegen, en iedereen ging zijns weegs.

Maar een jaar of zeven later was de tijdgeest bijzonder vriendelijk geweest voor de carrières van de belangrijkste muzikanten (Davis, Mulligan, Lewis en altsaxofonist Lee Konitz waren allemaal sterren), en ook voor deze vorm van meer relaxte, klassiek melodieuze jazz. (Vooral) witte muzikanten als Stan Getz, Dave Brubeck en Gerry Mulligan brachten dit soort relaxte, klassiek beïnvloede jazz naar een groot publiek, en noemden het ‘Cool Jazz’. En zo werd in 1957 deze lp als een vergeten juweel opnieuw uitgebracht: ‘Birth of the Cool.’

(NB de muziek van de band van Claude Thornhill, waar Davis een groot deel van zijn ideeën en ook Gil Evans, Gerry Mulligan en Lee Konitz vandaan haalde, werden later dan weer uitgebracht als The Real Birth of the Cool.
Wie nou precies wat geboren liet worden, en welke huidskleur die persoon heeft, is vrees ik een discussie zonder einde.)

Maar goed, wat vind ik er nou zelf van? In zijn streven is de plaat geslaagd, denk ik. De arrangementen zijn soms wonderschoon, en worden op smaak gebracht met fijne solo’s. Miles Davis voelt zich duidelijk comfortabeler dan op veel van zijn studiowerk met Charlie Parker, en ook Mulligan is krachtig en zelfverzekerd. Van de solisten maakt echter altsaxofonist Lee Konitz de meeste indruk, met zijn sprankelende spel waarmee hij zich presenteert als zowel een belangrijke erfgenaam als een volstrekte tegenpool van Charlie Parker.

Tegelijkertijd heb ik soms een beetje moeite om mijn aandacht erbij te houden. In vergelijking met veel spannendere dingen die de volgende twee decennia in de jazz zouden gebeuren, klinkt Birth of the Cool toch wat braaf en gedateerd. Dat is natuurlijk een kwestie van smaak: zelf trek ik meestal meer naar wat meer rauwe jazz. Dit is me net iets té gearrangeerd. Het is misschien ook jammer dat deze opnames nét voor het lp-tijdperk plaatsvonden. Alles blijft netjes binnen de grens van drieënhalve minuut en de solisten kunnen niet écht tot het uiterste gaan.

Zo blijft het voor mij toch een beetje achtergrondmuziek. Desondanks: fraaie arrangementen, goede composities, uitstekende spelers, goede plaat. En de sleutelrol van deze opnames in de ontwikkeling van de naoorlogse jazz kun je nauwelijks ontkennen, natuurlijk.

Heerlijke feelgood-vibe heeft dit.
Natuurlijk niet het uitgesponnen karakter van later, dat heeft S-V hierboven al uitgelegd, maar het flowt wel lekker.
Enig minpuntje is toch wel de vocalen op Darn That Dream. Had er niet bij gehoeven, heeft Miles ook helemaal niet nodig.

Een van de meer ondergewaardeerde albums van Miles Davis - die veelal in de schaduw moet staan van de historische mijlpaal Kind of Blue en het baanbrekende experiment achter Bitches Brew. Toch is Birth of the Cool misschien wel de meest toegankelijk Davis-plaat die er is: kalm, luchtig, krachtig en gelaagd. Eigenlijk is Birth of Cool alles wat je verwacht van een sterk staaltje jazz. De enige hobbel op een verder ijzersterk album is de onnodige bonustoevoeging die Darn that Dream is. Exact wat kaztor hierboven zegt: een onnodig vocaal minpuntje voor Miles’ prachtig instrumentaal werk.