Kevin Coyne - Marjory Razorblade (1973)

Marlene is de gekende hit op deze mooie plaat. Wat was Kevin Coyne toch een aparte singer-songwriter. Een stemgeluid dat moeilijk te omschrijven valt. Redelijk rauw in ieder geval, beetje als de jonge Joe Cocker, eigenlijk.
Aparte plaat van een zeer apart artiest. Het grote publiek heeft de man nooit weten te bereiken, maar de kenners vinden hem moeiteloos natuurlijk.

4.5 sterren, prima plaat is dit !

****1/2

Patrick , je weet niet half hoe blij ik ben ,dat jij juist deze plaat en deze onvergetelijke man er weet uit te vissen!!!
Marjory Razer Blade , van een groot artiest die een klein, maar oh zo dankbaar publiek , zijn hele ziel leek te schenken en eigenzinnig zijn weg volgde en geen concessies deed.
Marjory was de plaat uit 1973 voor mij . Een openbaring .
Eastbourne Ladies , Marlene , Chicken Wing , Talking to no one, House on te hill.....etc. nummers die voor mij nog niets aan zeggingskracht hebben verloren.
Apart ? Zeker . Heel apart !

Apart is dit zeker, wat stém had die man geweldig gewoon. Helaas is ie nu een beetje in de vergetelheid geraakt, hij verdient gewoon meer aandacht. Voor iedereen die dit niet kent en van folk/blues houdt: Luisteren!

Met shanrgri-la total eens, deze man heeft meer aandacht verdient. Een van de belangrijkste onderschate songwriter ueberhaupt! Was ook kort als vervanger van Jim Morrison in gespreek maar gelukkig was Kevin meer aan een solo carriere geinteresseerd.

Kevin Coyne nam als singer-songwriter meer dan 35, grotendeels op de blues geïnspireerde, albums op. Karakteristiek voor zijn teksten waren zijn maatschappijkritiek en Britse humor.

Coyne studeerde grafiek en schilderkunst aan de Joseph Wright School of Art, daarna aan de Derby College of Art. Hij werkte aanvankelijk als sociaal werker in Lancashire (tot 1968). Daarna als raadsman voor drugsverslaafden. Deze periode is een belangrijke inspiratiebron geweest voor zowel zijn vroege als latere songs.

Vanaf 1973 volgden er acht zeer productieve jaren. Het leverde in totaal elf LP's op. Vooral met "Millionairs and teddy bears" (1979) en "Pointing the finger" (1981) vergaarde hij bekendheid. Daarnaast toerde hij door Canada, Australië, de V.S. en Europa. Ook werkte hij in het theater met twee zelfgeschreven musicals (onder andere Babbles). Hierna volgde een complete inzinking die behalve door de hectiek van de afgelopen tijd ook te wijten zou zijn geweest aan overmatig drankgebruik. Enkele sombere albums dateren uit die periode.

In 1985 vertrok Coyne voorgoed naar Neurenberg (Duitsland) alwaar hij met de Duitse Paradise Band een nieuwe start maakte, zonder drank. Zijn carrière als schrijver, schilder en singer-songwriter bloeiden in deze periode van zijn leven.

Je vergeet de zin "Hij is drie keer getrouwd geweest en had drie zoons."

is niet interessant om te weten. Of Kevin nu drie of vier zoons heeft ...wat maakt het uit.

Het gaat meer over zijn kunst. En dat hij nog een brillante tekenaar was weten ook niet veele. Ik denk dat het in 1997 of 98 was, daar was een heel goede overzicht van zijn oeuvre in een klein Gallery op de Lijnbaansgracht in Amsterdamte zien (en te koop), Kevin was er ook met zijn vrouw (zijn drie kinderen heb ik niet gezien) Ik denk op de zelfde avond heeft Kevin dan ook nog een schitterernd optreden samen met zijn duitse guitarrist (Hans Pukke?) in de Melkweg gegeven. Een heel intiem optreden.

sorry, optreden was niet in de in de Melkweg maar in het Paradiso, de kleine zaal op de eerste verdieping

Misschien niet echt belangrijk van die zoons,maar ervan speelde met Kevin in zijn laatste begeleidingsband.Marjorie geeft een goed beeld van hoe (h)eerlijke muziek gemaakt werd.Soms zeer eenvoudig van structuur en kwa teksten boordevol observatievermogen en intermenselijke relaties(talking to no one).
Ook eastborne ladies blinkt hierin uit,maar rockt ook nog eens stevig.Ik heb inmiddels al veel van Kevin Coyne gehoord,maar dit blijft voor mij de beste,alhoewel Matching head and feet er dicht bij in de buurt komt.Voor M.R 4.5 ster

Deze van origine dubbellp gesignaleerd bij o.a. Plato en Elpee voor zo'n 6 euro ! Niet te missen.

Marlene is één van mijn favoriete liefdesliedjes. Compleet geweldig.

Lees dit eens, uitstekende column over Kevin Coyne en dan met name over dit album:

De onvolprezen Kevin Coyne - Alles over popmuziek - VKBlog - de Volkskrant

Interessant artikel , Lonesome Crow. Bedankt voor de link !

Ik heb het gemiddelde van 4 naar 4,01 door er een halfje bij te doen. Wat een prachtige plaat is dit eigenlijk, sterke liedjes, lekker bluesy en semi-rommelig. Veertig albums en nul hits; Coyne hoort toch wel in de Top 10 Obscuur

Kevin Coyne is een artiest waar ik mij van kan voorstellen dat er vooral veel nummers gecovered zijn door andere artiesten en daardoor wat toegankelijker zijn gemaakt. Er zijn een aantal nummers die een mooie melodielijn herbergen en tekstueel weten aan te spreken, maar door zijn aparte manier van voordracht, niet eenieder zal aanspreken...althans in mijn geval. Hij heeft een soort van prettige gestoordheid over zich, zoals in Good Boy bijv. Zijn muziek doet mij dan ook in sommige opzichten denken aan Daniel Johnston. Deze wat meer op blues en folk getinte muziek vind ik over het geheel wel traditioneel klinken, waardoor de composities die daar boven uitspringen en opvallen door diens aparte vormgeving, wat meer te behappen zijn. Maar echt betoveren doet het mij niet.

Op you tube staat de Marleneversie uit de van Oekels discohoek..
prachtig gewoon

YouTube - Kevin Coyne - Marlene, very unusual performance

Op grammofoonplaat was dit een héél andere ervaring dan op cd. Toen had je vier hapklare kanten, die alle vier afzonderlijk te genieten waren. Op de cd krijg je de hele uitbarsting van creativiteit in één keer voor je kiezen, en dat valt zwaar op de maag.
Mijn grote favoriet is "Jackie and Edna"



Kevin slaagt erin om met uiterst simpele, maar originele zinnen een heel wrang en triest beeld te schetsen. En zo is er over elke song wel iets moois te zeggen. De muziek is slechts weggelegd voor een heel klein deel van de mensheid, en dat is eigenlijk maar goed ook. Stel je voor dat je in de supermarkt ineens Dog Latin of Karate King uit de speakers hoort komen.

Een groot artiest!

kwam vandaag op de koninginnedagmarkt het singeltje Marlene/sea of love tegen.
Sea of love is natuurlijk bekend van the honey drippers, maar deze is toch intenser!

Als Old Soldier begint denk ik altijd even aan Paul McCartney & Wings. En dan komt die Dylaneske stem er overheen. Mooi, en niet eens een van mijn absolute favorieten. Tijd voor een halfje erbij. Klasse plaat dit.

Kevin Coyne kende ik van naam (en het nummer Marlene) maar in zijn werk had ik mij nooit verdiept. Totdat ik dit album aankocht en terecht, het is een prachtig album.
Laverend tussen blues en folk maar toch eigenzinnig en vrij apart, mede door de teksten en de voordracht. Rauw en bezield met veel passie gebracht en bovendien is hij ook een getalenteerd singer-songwriter. In Europa vrijwel onbekend gebleven (toen waren wij in de ban van prog-, hard- en glamrock) maar een tijdloos album dat na ruim 40 jaar nog steeds overeind staat.

Prachtalbum. Dynamite Daze (1978) is er ook zo eentje. En het uitgebreide verzameld werk I Want My Crown (2010) spant postuum de kroon die hij wilde. Als je na beluistering van al dat fraais nog niet bent overtuigd van Coyne's kwaliteit, dan is wat hij schreef en op muziek zette, gewoon niet je smaak.

Mooie kerel Kevin Coyne.
Echt zo'n artiest die zich weinig aantrok van heersende trends en gewoon lekker zijn gang ging.
Hij zal daardoor meer de boot hebben gemist dan goed voor 'm was.
Het maakt hem wel tot een cultheld, wellicht vergelijkbaar met een Alex Harvey, die veel eerder stierf, maar ook wel een flinke borrel lustte en vooral zijn eigen gang ging.
Afijn, dit album uit "73" staat bekend om zijn meest memorabele werk.
Coyne klinkt als een rauwere en bevlogenere soort van Van Morrison.
Een aanstekelijke mix van blues, folk en rock.
Heel puur vastgelegd - het is zoals het is - en dat maakt Marjory Razorblade nogal sympatiek en is het lastig om dit niet te omarmen.
Soms heel precies vastgelegd, maar soms is het net of je in een oergezellige jamsessie bent aangeland.
Die stem altijd en overal de boventoon voerend.
Een erg lekkere luistertrip met zelden een inzakker, al hoor je wel waar Coyne composorisch wat meer zijn best heeft gedaan.
Eastbourne Ladies, Old Soldier, House On The Hill en Jackie And Edna bjv, vallen op door de verbluffende schoonheid.

Erg van genoten en zeker van plan om nog wat verder te snuffelen in zijn discografie.
Alweer 10 jaar dood deze Kevin Coyne.

Niet mijn ding dit. De composities vind ik niet bijzonder en de stem gaat me zelfs vervelen op den duur. Het kan verkeren. Net een zesje, oftewel 3*.

ik begrijp dat ik een misschien wat afwijkende mening heb gezien de score voor dit album. Voor de liefhebbers is het daarom wellicht leuk om te weten dat het album in de jaarlijst over 1973 van Oor op een eervolle 12e plaats staat en ook in de OOR jaarlijst 1974 nog voorkomt.

Heb dit album weer eens gedraaid. Nog beter dan ik het al vond en zelfs verhoogd naar 5!

Ben vanaf het begin fan van Kevin: Richard Branson was gestopt met zijn platenwinkel en zijn eigen label begonnen. Virgin 001 was Tubular Bells van Mike Oldfield (pas een paar jaar later bekend geworden) en Virgin 003 was dit album van Kevin Coyne.

Ik heb hem toen live gezien in de (destijds beroemde) jongerensoos Zopo in Horst. Fantastisch concert; als voorprogramma draaiden ze het volslagen nieuwe Tubular Bells, met een diaprojector met vloeistofdia's als visuele begeleiding.

Ben erg verrast dat dit album nog altijd zo fris en gedreven klinkt. Ik heb zijn volledige catalogus, waar een handvol parels tussen zitten. Bijzondere man

Kevin Coyne was een aimabele man met het hart op de juiste plek. een eigenzinnig artiest wars van sterallures. een uitstekende singer/songwriter. de man overleed in 2004 op 60 jarige leeftijd. hij was een geëngageerd artiest met een serieuze boodschap die hij met een ondertoon van humor bracht. long time ago in 1973 was ik 16 en woonde ik een concert van hem bij in muziekpodium Lantaren/'t Venster in Rotterdam. de man kwam op in zijn kloffie van spijkerbroek en T-shirt, maakte direct contact met het publiek en in no time was hij "one of the guys", alsof hij zelf bij het publiek hoorde dat voornamelijk uit langharig tuig, skinheads en ander alternatief jong volk bestond. het was een intense, verbindende avond met skinheads die los gingen op de tonen van rockers als "Eastbourne Ladies" en "Chicken Wing". tussendoor speelde de man ook rustiger werk als "Old Soldier", "Jackie and Edna" en het meesterlijke "Everybody Says" een nummer waar ik 50 jaar later nog kippenvel van krijg. later Kevin nog eens gehoord/gezien in zaal Eksit eveneens In Rotterdam, waar je vaste huisdealers had die "stuff" verkochten. wederom een indrukwekkend concert in vage tijden. als opstandige puber genoot je volop van zo'n anti-establishment nummer als het hilarische "Good Boy" of "This Is Spain" met een tekst die hij lijkt uit te spugen. een kleine 50 jaar later is het nog steeds moeilijk om stil te zitten bij de heerlijke melodie en swing van "Chairmans Ball". overigens nooit geweten dat "Lonesome Valley" en (Sweet)" Heaven In My View" nummers van A.P. Carter (van de traditionele Amerikaanse folkgroep The Carter Family) zijn. dat de man ook schilder en schrijver was, kon destijds niet zo boeien. zoals hierboven al eerder opgemerkt was Kevin Coyne een mooie kerel, een bijzondere man en bovenal een groot artiest. in de seventies was hij niet zo obscuur, maar later werd hij meer en meer een cultfiguur die in de vergetelheid raakte. in een ideale wereld.....

"Everybody says, yes, I'll be flying high one day
But it's not easy, not easy to change
When you've always seen the world in color of black and grey
Everybody says, yes, hold your hands right up and smile
But I'm not smiling although I try
Show me the wretched of the world and I am liable to cry

Everybody says, yes, why do you always weep and moan,
it's because I don't expect a change
I've gone round the ballroom so many times, now I can't dance
So everybody says, yes, believe in yourself now, try and try
KIss your best friend, kiss him long
I will try to kiss him but I won't feel so very strong
I'm weakening now, I'm weakening down,
Yes I'm weakening, falling around,
Bury my head once again into that solid barren ground"

Een artiest en een plaat waarvan ik de naam en de titel al decennialang ken zonder dat ik er ooit een noot van heb gehoord – vermoedelijk heb ik ergens ooit iemand over hem horen praten (op mijn middelbare school indertijd?) of iets over dit album gelezen (in de Muziek Expres?) en daarna in mijn achterhoofd opgeslagen als "moet ik nog eens proberen" zonder dat ik hem ooit ben tegengekomen. Nu is dat laatste dan bij toeval gebeurd in de tweedehandsbak van "mijn" Sounds, en al na één keer draaien is duidelijk waarom deze man valt in de categorie van artiesten als Gene Clark, Nick Drake en Tim Buckley: niet veel mensen zijn met hun werk bekend, maar wie dat wel is wordt dan ook vaak meteen een énorme fan.
        En wie gevoelig is voor de brille van Kevin Coyne kan ook helemaal meegezogen worden in zijn wereld vol bizarre karakterstudies van verschoppelingen, "gewone" maar lang niet altijd gelukzalige liefdesliedjes en wrang sociaal commentaar. De nummers hebben vaak een bluesy structuur met melodische herhalingen, maar soms ook gewoon de klassieke akkoordenreeksen van de betere pop, en door de nadrukkelijke herhalingen van "trefwoorden" (I want my crown, Nasty, Chop chop, Lickspittle... good boy) is het ook heerlijk om mee te brullen, maar niet te hard en niet te veel want anders mis je de humor: "Left me in charge / Left your poodles at large.." De stem zit soms tegen die van Van Morrison aan maar op andere momenten hoor ik ook wel Captain Beefheart en Joe Cocker, en de vrij traditionele band weet aan alles een behoorlijke swing mee te geven, met dank aan de effectieve slidegitaar, de stevige bas en de heerlijk sloffende drums.
        Kortom, een totaal eigen universum waar het goed vertoeven is, ook al liggen de wanhoop en het verdriet soms niet ver onder het oppervlak, en soms er ook ruimschoots bovenop: "I don't have a cent / And I don't know how I'll pay the rent / I think I'll turn bent / And make some money." Wonderschone plaat vol scherpe randjes. "Talking to no-one is strange, talking to someone is stranger..."

Wellicht misschien net als ik in Muziekkrant Oor, waar Bert van der Kamp een absolute fan was van zijn werk.

Ik ben ook jarenlang een verwoed lezer van de Oor geweest, maar dat begon bij mij pas zo omstreeks 1980 of misschien zelfs nog iets later -- volgens mij ben ik iets jonger dan jij, Lura. Dus ik heb de recensie van Bert van der Kamp in de Oor niet gelezen, in ieder geval niet ten tijde van de release.

Fijn dat Kevin er nu met BoyOnHeavenHill weer een fan bij heeft. En dat verdient de goede man. Ik zou zeggen: verken het overige werk van de man, zeker dat tot en met 1980.

En vergeet vooral niet zijn samenwerkingen: Babble (1979) en Life Is Almost Wonderful (2002) zijn echte pareltjes!

Dat zijn muziek nu - na al die jaren - nog altijd zo'n relevantie en zeggingskracht heeft is slechts een beperkt deel van alle pop- en rockartiesten gegeven.