Swans - Children of God (1987)

Wat moet je nog typen: gewoon goed

Zeker goed, maar niet zo goed als de platen die nog moesten komen..

Echt een van de beste platen van ze: perfecte mix van het ruigere werk en de akoestische elementen die later de boventoon zouden voeren.

Na een paar jaar luisteren durf ik hem er wel 5 te geven.

Geniale Gira. Sublieme Swans.

Dit album deed het meteen al bij de eerste luistebeurt toen, destijds in '87 toen ik dat geleend had uit de discotheek. Meteen op K7 gezet en dat bandje haast stukgedraaid vervolgens, toen ik jaren later de CD-versie kocht (in mijn exemplaar met toevoeging van "world of Skin" van Gira's en Jarboe's zijproject "(World of) Skin") was ik al even enthousiast en in extase als bij die eerste luisterbeurt jaren voordien...

Alhoewel er nog veel mooie werkstukken zouden komen, en de allerbeste songs (voor mij toch "Failure" en "I am the Sun" alsook "She Lives") pas een weinig later zouden komen, vind ik dit toch wel de Swans-plaat bij uitstek. Het is alleszins mijn absolute favoriet....

Waarom? Goh. Gewoon stellen: omdat ie goed is, of beter geniaal (wat natuurlijk wel zo is...) ja, dan maaik ik me er iets te makkelijk vanaf, niet? Maar dat ga ik niet doen, dus een beetje meer uitleg:

Ten eerste vind ik de plaat zo geniaal omwille van zijn eclectisme. Variatie... Je hoort hier SWANS zoals we ze totdantoe vooral kenden: hard, gemeen, ruig, vuil en meedogenloos... maar er is ook ruimte voor veel subtiliteit... je hoort stevig eentonige maar daarom niet minder fantastische drammers zoals "New Mind", maar even goed het haast poppy aandoende "Children Of God", of het liefelijke en dan toch in a way ook weer dreigende... "In My Garden"....

Het is genieten van de toch wel unieke stem van Gira, dan weer klinkende uit de diepste kelders denkbaar, dan weer ten volle het uischreeuwende... en dan die mooie stem van (Jane) Jarboe .....


De LP was toen heel fraai uitgegeven, als ik me niet vergis ging het om een dubbele hoes, met de songs verspreid over twee vinylplaten, maar ik kan me vergissen natuurlijk....

Meteen stevig startende met de monotome dreunen van NEW MIND en afsluiten in volle bombast en het heel erg symfonisch klinkende CHILDREN OF GOD...

En tussendoor krijgen we dus parels zoals "In My Garden", "Like A Drug", "Real Love" (!) en "Blind Love"....

De wisselwerking tussen brute kracht, subtiliteit, loodzwaar beukwerk en prachtige soundscapes.... de wisselwerking tussen Gira en Jarboe....
Het eclectisme.... het maakt dit album tot een meesterwerkje. En niet het enige Swans-hoogtepunt! Maar wel mijn favoriet


Ik vertelde het al stiekem aan sommige users gisteren (musicmetermeeting, mechelen 27/10/07): deze plaat is een kandidaat voor mijn top 10!

GENIALE PLAAT DUS....
Eigenlijk heeft Castle gelijk: gewoon goed: of nee: gewoon Geniaal

'k heb een videoclip van "NEW MIND" gevonden... én toegevoegd !!!!

Olé !

New mind, hmmm? Geef mij de old mind maar. Het wordt maar minder en minder...

Geniale plaat en eigenlijk een logisch vervolg op zijn voorgangers. Je moet hier van houden. Deze band heeft zo'n unieke sound en sfeer. Veel van mijn vrienden rennen weg als ik dit opzet. Leuke manier om de plakkers weg te jagen!

Bij mij rende er iemand weg die eigenlijk had moeten blijven. Hij had nog gelijk ook. Bij Cop was-ie vast gebleven...

Misschien wel het beste album van Swans.
Maar tot die conclusie kwam ik niet direct.
Dit album is namelijk lastiger dan het latere werk.
Niet voor iedere stemming, hard werken ook, maar uiteindelijk geeft het album je daar veel moois voor terug. Gewoon geniaal inderdaad !

5/5

godver, ik heb al die tijd naar World of Skin geluisterd, in de overtuiging dat het dit album was.

En wat zijn de bevindingen?

Die bevindingen lees je dan bij The World Of Skin, lijkt me zo.

Is natuurlijk een hemelsbreed verschil; dit album van Swans met voor een deel de bekende zware, logge jaren 80 uitbarstingen, of het acoustische TWoS-album Ten Songs For Another World !

Na het maar matig bevallen Cop nu deze eens geprobeerd. Het verbaast me hoe sterk die platen van elkaar verschillen. Zelfs het eerste nummer, dat toch hemelsbreed nog het dichtst bij het geluid van Cop zou moeten liggen, scheelt voor mij wel een slok op een borrel. Het is nog steeds agressieve klereherrie, maar het tempo ligt iets hoger en er sprake van melodie. Verrast was ik pas echt toen ik het tweede nummer hoorde. Ik heb nog even gezocht of Portishead toevallig een nummer heeft met dezelfde titel, maar dat bleek niet het geval. In sommige nummers is deze plaat zelfs nog wel akoestischer ingegeven dan de gedragen postpunk van White Light... Het is me af en toe wat langdradig - ik heb sowieso moeite met platen van over het uur - maar deze afwisselende Swans bevalt me al een stuk beter.

Er zitten nog twee platen tussen deze en Cop, te weten Holy Money en Greed.
... misschien niet de beste, maar wel de meest intense Swans.

Agressief zou ik het niet willen noemen. En ja, het 2e nummer is van een buitenaardse schoonheid. Ach, wat is langdradig ? Knip je plaat/CD/download/MP3-bestand in 2 stukken, zou ik zeggen !

Sowieso staat hier meer acoustischer werk op dan op WLFTMOI. En dat wordt weer gecompenseerd door de uitbarstingen, zeg maar

Zo, ik heb me in tijden niet zo depressief gevoeld na het luisteren van een plaat. Wat een naargeestige sfeer zeg! Duidelijk iets waar je voor in de stemming moet zijn, maar dan ook heel magisch kan werken.

Wauw. Wat een slepende, dreigende, onheilspellende plaat zeg. 'In My Garden' is inderdaad een geweldig nummer. Ik ken Swans van hun nieuwste album, en heb me ook maar voorgenomen dat ik het oudere werk moet gaan beluisteren, want je hoort meteen dat dit een bijzondere band is. Die stem van Gira past gewoon perfect bij de muziek.

Ik had Love of Life samen met deze hier kunnen bemachtigen halfweg jaren 90. De eerste luisterbeurten waren niet zo goed. Te traag, te lomp. White Light voelde veel beter aan. Maar door de jaren heen deze toch beter weten te waarderen. Nu is het een van mijn favorieten.

Zware stroeve kost, deze overgang van old school Swans naar new school. Wil bij mij maar niet binnen komen.

De magie borrelt bij vlagen (en soms stevige windstoten) op bij White light from the mouth of infinity en Love of life maar het geniale van Swans zit hem voor mij toch in hun vier laatste studiorellen (The great annihilator, het magistrale Soundtracks for the blind, en de twee recente 'comeback' albums).

En, uiteraard, maar ik heb het al vaker gezegd, is het maniakale genie van Michael Gira ook te vinden op elke pagina van zijn ziekelijk mooie boek The consumer. Even bruut en intens als menig live optreden van de man.

Een heftig album, maar ja dat mag je bij Swans ook wel verwachten. New Mind hakt er al gelijk lekker in, maar is wel een stuk melodischer dan het werk van rondweg cop/filth. De nummers daarna zijn veelal een stuk subtieler. De grootste kracht van swans opbaart zich hier. Ze weten zelfs in de verstilde momenten nagelbijtende spanning te creëren!

Swans klinkt op Children Of God regelmatig als Ministry of Nine Inch Nails.
Alleen; Ministry had in 1987 nog niet hun kenmerkende sound, en Nine Inch Nails moest nog opgericht worden.
Jarboe laat als een schizofreen persoon verschillende kanten van zich zien.
Dan weer liefkozend, dan weer demonisch, ja, zelfs druggy.
Michael Gira klinkt als een Wayne Hussey van The Mission met een zware voorhoofdholte ontsteking.
Eigenlijk is dit een soort van overgangsalbum.
Minder zwaar industrieel als de voorgangers, en meer ruimte voor echte songs.
Later zullen nog meer folk invloeden toegevoegd worden, en tegenwoordig blinken ze weer uit in lange geluidslandschappen, iets wat je hier wel terug hoort in Seks, God, Seks.
Andere artiesten komen er moeilijker mee weg, maar ondanks dat Swans hier zoekende klinkt, lukt het ze wel om het album met kwaliteitssongs te vullen.

Duidelijk overgang van oud naar nieuw werk.

Kom er vandaag achter dat er sinds eind vorig jaar eindelijk een heruitgave op Yound God beschikbaar is.

Recensie voor de Super Tip-Topper

Als een getrainde bloedhond rook Niels94 direct dat er een experimentele rock-hiaat in mijn luisterkennis te vinden was, namelijk het vroege werk van de altijd positieve en immer jolige Swans. Als muzieknerd(je) zijnde ken ik Swans natuurlijk wel en word ik ook zeker gegrepen door hun werk, vooral door To Be Kind, maar ik ken verder eigenlijk alleen het ’10s werk + Soundtrack for the Blind. Maar daar komt dus Niels, zwaaiend met een corrigerend vingertje, die mij eens verzoekt heel snel richting de jaren ’80 Swans af te dalen.

Meegaand als ik ben, richtte ik mij op Children of God. Het gevoel bekroop me echter direct dat ik de ontwikkeling van de band gemist heb en daardoor de context van dit album niet helemaal op waarde kon schatten. Er zit nogal een verschil tussen Children of God en To Be Kind. Het was tijd om de discografie eens langs te gaan en nog een aantal mijlpalen mee te pakken als Filth, Cop, White Light en The Great Annihilator. Nogal een taak, aangezien kort en bondig nu niet tot de desoriënterende vocabulaire van Swans behoort.

Mijn conclusie na deze zwanenjacht: Children of God is een essentieel album geweest voor Swans en slaat de brug tussen de vroege, smerige, zware industriële Swans sound en de meer melodieuze, breed-geörienteerde sound van de aankomende albums. Met vlagen wordt ook al de fundatie gelegd voor de rock epos van de veel latere Swans avonturen. Ook de samenwerking met Jarboe staat hier in volle bloei.

Een van de krachten van Swans, wat wel altijd als rode draad in hun muziek terug komt, is dat ze ook weer niet zó ontoegankelijk zijn, ondanks hun roemruchte reputatie. Oké oké, ze neigen nogal zwaarmoedig te zijn en Gira en co zien er ook geen probleem in om de luisteraars uit te dagen met 20+ minuten durende lappen muziek die sterk vertrouwen op de kracht van repetitie en opbouwen naar een schurend slotstuk, maar ze bieden genoeg conventionele structuren om de luisteraar de o zo nodige houvast te geven. Van dat gaande is Swans net een rare vriend die tijdens een drugstrip je naar het randje van een bad trip brengt en in je oor schreeuwt ‘The sex in your soul will damn you to hell!’, maar wel je reis dusdanig goed begeleidt dat je nog steeds wat controle voelt en ze zorgen er ook voor dat je uiteindelijk weer met beide benen op aarde terugkeert.

Een groot compliment voor Children of God: Het flowt opvallend goed. Opener ‘New Mind’ knarst en kraakt, maar gaat vervolgens over in de majestueuze oase van rust ‘In My Garden’. Dit spel van intensiteit echoot door gedurende het gehele album en dat komt dit project absoluut ten goede; De twee uitersten versterken elkaar. Het maakt een blok als Like a Drug - You're Not Real, Girl - Beautiful Child - Blackmail tot een uitzonderlijk gebalanceerde luisterervaring.

Vergeet niet dat de plaat uit 1987 komt, het was echt wel een mokerslag toen, het werk hiervoor is nog minder toegankelijk.

Als je bij het begin begint wordt het uiteindelijk niet veel intenser dan deze live registratie: Swans - Public Castration Is a Good Idea. Er zijn ook nog wel beelden van te vinden op youtube: Swans - (Live in UK 1986).

Ja dat schijnt de gruwelijkste, meest compromisloze Swans (live) release te zijn hé. Daar moet ik mij binnenkort eens in onderdompelen.

Absoluut meesterwerk !

Pfoe, het is moeilijk kiezen tussen Children of God of ''the great annihilator'' als nummer 1 album van Swans.
Ik denk dat deze iets meer hypnotiserend is als TGA.
New mind, Sex,god,sex, like a drug en you're not real girl zijn mijn favorieten op dit magistrale album!