Accept - Blind Rage (2014)

Altijd leuk, Accept. Mooie hoes ook.

als die net zo goed is als de vorige 2, dan teken ik er graag voor! yes!

Stampede...

Zonder UDO? hij was natuurlijk HET gezicht van Accept!

UDO is al een aantal jaartjes uit Accept en de nieuwe zanger Mark Tornillo (of zoiets) doet het geweldig. Als je de vorige twee albums nog niet kent kan ik ze van harte aanbevelen, want ze horen ongetwijfeld bij het sterkste van Accept.

ACCEPT - Stampede (OFFICIAL MUSIC VIDEO) - YouTube

het nieuwe nummer!

Het geluid is prima dat wel, maar verder is het 13 in een dozijn doorsnee metal. Mark Tornillo (TT Quick) is een goede vervanger van der UDO. Ik hou het verder bij Restless en Wild, Breaker en Metal Heart.
De rest van de Accept catalogus boeit me gewoon niet.

@ guitar & wings Het LIVE album niet te vergeten..ik ga dit album eerst maar eens draaien om een mening te vormen. Trouwens het solowerk van UDO is ook goed te pruimen hoor.

Eerste single geluisterd en ben er niet echt gek van.

Ik heb dat met AC/DC ook een beetje. Ik snap de aantrekkingskracht maar voor mij is het niets bijzonders.

Het gitaarwerk is in ieder geval altijd erg goed tot geweldig. Udo mis ik compleet niet. Voor mij moeten de albums met Mark Tornillo niet onderdoen voor een Restless & Wild of Balls to the Wall. Udo komt vaak al 15 jaar niet verder dan 2-3 leuke nummers per cd. De rest is vaak gewoon huilen met de pet op. (Buiten zijn live albums overigens die ALTIJD steengoed zijn).

Hier heb ik overigens nog maar twee keertjes naar kunnen luisteren, maar nu al vind ik weer gewoon goed. De productie klinkt weer behoorlijk vet en de lead & solo's zijn ook zoals het hoort. De songs die er voor mij uitspringen waren Stampede, Fall of the Empire en From the Ashes we Rise. Maar na 2 luisterbeurten is het sowieso te vroeg om echt favorieten te hebben.

Overigens is die live dvd een geweldig extraatje. Volledige show, goed geluid, band in supervorm en sterke setlist. Alleen hiervoor had ik hem al in huis gehaald.

Derde goede constante metalplaat op rij. Dat doen ze nu een stuk beter als vroeger.
Op de bekende klassiekers altijd wel een paar mindere nummers hier eigenlijk niet.

Tornillo-era Accept met nummer drie! Weer gewoon steen goede heavy metal zoals je het horen wil. Als je de teksten mag geloven zijn deze Duitsers nogal nette heren

Aardig album niet meer dan dat. Het oudere werk met UDO behoudt mijn voorkeur, want dat waren m.i. ook gewoon betere nummers

De kranten staan er vol van. Accept op #1 in deduitse album charts, voor het eerst. Petje af.

Nou sorry maar dan zie ik toch meer uit naar het nieuwe album van de Scorpions en de navolgende wereldtoernee. Dit is (daar gaan we weer) voor mij niet meer DE Accept.

Alsof de schorpioenen de oude spark nog hebben!!

Hier moet ik Iggy toch gelijk geven. Ik vind het toch een groot verschil tussen Accept en Scorpions. waar de laatste toch vooral saaie en oubollige albums aflevert, rockt Accept als de bekende neten en zijn de laatste 3 albums (inclusief deze dus) gewoon hele goede metalplaten die zich makkelijk kunnen meten met de albums uit de hoogtijdagen van de band. Scorpions komt nog niet misschien in de buurt van hun hoogtijdagen.

Ik dacht dat de Scorpions ermee stopte?

De dvd die bij de cd komt: Live In Chile is best de moeite waard

De echt goede klassieke metal vind je tegenwoordig toch in Duitsland m.i.

Voor mij toch een van de betere releases dit jaar in het metalgenre. Ze gaan verder op de ingeslagen weg en dat klinkt allemaal erg lekker. Dynamische, goed uitgebalanceerde nummers, prachtig drum- en gitaarwerk en de vocalen mogen er ook wezen. Heel veel verschilt het timbre van Tornillo ook niet van Dirkschneider. En toch ook weer die leuke uitsmijter met dat stukje klassieke muziek in dat wat meer punch krijgt doordat deze oude rockers het door de metalmolen draaien. (Toegeven, ik voel met wat onnozel want ik herken die compositie natuurlijk, maar ik kan de naam er niet meer opplakken.)

Toevallig heb ik ook die DVD-versie toegestuurd gekregen. Had eigenlijk enkel de cd besteld, maar ze hadden zich vergist bij de leverancier, met dank daarvoor Heel fijn concert met een goede setlist, maar volgens mij zijn de vocalen toch hier en daar een beetje bewerkt. Mijn ervaring met Tornillo is dat hij moeite heeft om een volledige set goed bij stem te blijven. Misschien verkeerd stemgebruik? Daar ben ik nu niet echt in thuis, maar het valt me toch op.

Edvard Grieg's Peer Gynt Suite, en dan het openingsnummer volgens mij.

Klopt, bedankt!

Hem associeer ik altijd met In The Hall Of The Mountain King.

Accept laat hier weer even horen hoe heavy metal moet klinken wat mij betreft.

Ze vergeten ook niet aan wie ze dit allemaal te danken hebben.

In Dying Breed eren ze hun helden. Black Sabbath, Led Zeppelin, Deep Purple, Judas Priest en Motörhead worden direct of indirect aangehaald in de tekst. Leuk gedaan.

Aardig album van Accept. Ik snap wel waarom het bonus nummer niet op het reguliere album staat.
Dit is het zwakste nummer

Blind Rage is de derde Accept met Mark Tornillo en de eerste waarbij ik vanaf het begin via de online magazines de singles volgde. Na jaren aan de zijlijn van mijn muziekbrein te hebben gebivakkeerd, was metal weer helemaal terug in het centrum daarvan en gedurende voorjaar en zomer van 2014 volgde ik de groep met belangstelling. Op zomervakantie in Duitsland bleken ze in de magazines daar 'top of ze bill'.
De singles vond ik hartstikke lekker, ze belandden op verzamel-cd's met nieuwe metal, die ik brandde om in de auto te beluisteren. Het album heb ik nooit gekocht, omdat ik vermoedde dat dit niet 52 minuten mijn aandacht zou vasthouden.

Hierboven lees ik nog enige verbazing over de "nieuwe" zanger, maar omdat Tornillo zowel de krijs van Udo Dirkschneider heeft én daarnaast over meer rauwe randjes in zijn stem beschikt, komt dat de variatie ten goede. Zoals hij bijvoorbeeld pakkend Dark Sides of My Heart inzingt en hetzelfde doet in Fall of the Empire, dat getuigt van klasse: ook in een lagere versnelling blijft zijn keeltje grommen.

De groep maakte wederom een sterk album. Zonder nieuwe wegen in te slaan is de variatie groot. Snelle dubbele basdrumbeukers (Stampede, Trail of Tears en afsluiter Final Journey), uptempo werk (Dying Breed, 200 Years met dreigende spraakzang in het intro, Bloodbath Mastermind met een ingetogen intro), doomachtig Black Sabbathiaans (Fall of the Empire en het lange The Curse), midtempo met tempowisselingen én echo's van AC/DC (From the Ashes We Rise) of zelfs gevoelig (Wanna Be Free).
Gebleven zijn de Teutoonse koortjes, de zware riffs en vliegende solo's van Wolf Hoffmann en diens klassieke citaten, deze keer de Peer Gynt (1876) van de Noor Edvard Grieg in Final Journey - zoals The_CrY tien jaar geleden al meldde.

Wat me ook opviel in 2014: alle verschillende edities van het album die verschenen tot en met boxen met dvd toe, en dat een regulier album tegenwoordig standaard op dikke dubbelelpee verschijnt. Ja, vinyl was weer helemaal terug en de fanatiekere fan kon zich eens goed over het hoofd krabben over welke versie zijn voorkeur had: de keus is groot, de marketingafdeling van Nuclear Blast heeft leuke ontwikkeluurtjes aan Blind Rage besteed.
Tornillo, gevarieerde composities van niveau, vakmanschap en géén fillers: ze hielpen de groep om na veertien jaar stilte een vaste plaats in de metalwereld terug te veroveren. Blind Rage is een sterk album, tien minuten langer dan de voorganger. Het Accept van de jaren 2010 presenteert zich in al zijn routine én creativiteit. Ook al word ik nergens verrast, het is niet uitgesloten dat ik 'm toch eens aanschaf.