The Nels Cline Singers - Macroscope (2014)

Wat krijg je als je Nels Cline (de meester-gitarist van de mijns inziens beste band op aarde, Wilco) combineert met straight-forward free-jazz experiment? Dan krijg je de Nels Cline Singers, bestaande uit Nels Cline zelf, Devin Hoff en Scott Amendola. Deze zijn overigens al sinds 2002 bezig, en het is geen geheim dat Nels Cline een echte voorliefde voor die jazz-scene heeft. De vorige platen van Nels Cline waren experimentele uitingen waar hij meermaals zijn gitaar op woeste wijze liet spreken, maar waren soms ook wat onsamenhangend, en sprongen meestal van het ene in het andere uiterste. Op het alweer 6e album van deze jazz-formatie lijkt het echter alsof Cline dan eindelijk die goede mix van gitaar-geweld met jazz heeft weten te realiseren.

The Nels Cline Singers zijn altijd een jazz-trio geweest dat relatief rustige jazz-ritmes uitspant, en die dan meermaals opbouwt tot heerlijke noise climaxen van Cline zijn gitaar. Ook op Macroscope is dit duidelijk het geval. Opener Companion Piece begint opvallend rustig en ontspoort geleidelijk. Cline is hier meteen weer karakteristiek sterk, en knalt er weer een magistrale solo uit. Maar niet zomaar door letterlijk het Wilco-geluid te vertalen naar het jazz-doek, maar door een echte geïmproviseerde vertaling naar de jazz; die overigens wel net wat harder gaat dan we doorgaans in de jazz gewend zijn. Wat Macroscope echter zo goed maakt, en waarom ik poneerde dat dit misschien wel het beste en vooralsnog meest geslaagde werk is van het trio, is dat het nergens zo enorm ontspoort als op de vorige albums. Cline weet beter dan ooit zijn gezelschap en vooral zichzelf onder controle te houden. Daarmee weet hij een coherent geheel te smeden, met ritmes die door het hele album terugkomen, en geeft hij zijn muzikanten extra ruimte. Daarnaast verschijnen ditmaal de solo's, maar ook de vele gast-artiesten (waaronder percussionist Cyro Baptista), op de juist gekozen momenten en blijft de plaat de hele luisterduur verrassend. We horen Afrikaanse ritmes, hypnotiserende psychedelica, op het verkeerde been zettende noise en doordringende en tergende drums.

Het is knap hoe een begenadigd gitarist als Nels Cline al zo lang, naast Wilco, fraaie free-jazz platen heeft weten te maken. Nu komt hij bovendien met zijn beste en meest geslaagde jazz-plaat, en weet hij een bij vlagen fenomenaal geluid te creëren dat het hele album in evenwicht houdt. Dat evenwicht maakt deze plaat ook best wel toegankelijk, en is daarom een hele knappe prestatie.
Pat-sounds: Album The Nels Cline Singers - Macroscope (2014) - pat-sounds.blogspot.nl