Pink Floyd - The Final Cut (1983)

Prima album wat het meeste weg heeft van The Wall en daar is ook weinig mis mee, vind ik , ik vind er toch genoeg sterke nummers op staan die een lekkere sfeer uitademen

Bedoel je die paar noten in het outtro? Erg gaaf inderdaad. De plaat kent een paar goeie solo’s, maar ze zijn wel min of meer hetzelfde allemaal.

Is ook gewoon een Wall toetje, niets mis mee.

Outro? Ik denk niet dat dit nummer een outro heeft. Ik bedoel de solo na "Do you remember me, how it used to be, do you think we should be closer". Gevolgd door de meest expressieve, wanhopige solo ooit. Geen saaie snelle noten, maar hartverscheurende emotie. Andere solo's op Final Cut ook mooi maar deze slaat alles.

Ah, ik snap het al, ik bedoel natuurlijk het nummer Your Possible Pasts en niet The Post War Dream.

Ik was eerder deze week ook al aan het puzzelen over die gitaar.

Zo is het mij ook vergaan. Ik vind het nu één van de beste Floyd albums. Er zit zoveel emotie in, het gaat echt onder je huid zitten.

Hoewel. Ik had Echoes nog weer eens een paar keer opstaan vandaag. Tja.... Dat op eenzame hoogte niveau wordt op The Final Cut niet gehaald.

The Final Cut begeeft zich in een compleet ander universum dus die vergelijking ga ik niet maken. Dat vind ik ook het mooie aan deze band, hoe verschillend qua sfeer en uitvoering elke fase kan klinken. Stuk voor stuk unieke hoofdstukken uit hetzelfde boek. De rode draad blijft denk ik de melancholie.

Zelfde band, slechts twaalf jaar later. Het is bepaald niet Captain Kirk die met warpsnelheid in een andere Galaxy is beland. De band vond het na The Final Cut ook wel genoeg zo.

Mwah, niet geheel dezelfde band. Rick Wright was weg, en hij had toch wel een grote bijdrage altijd. Verder is de vocale bijdrage van Gilmour beperkt tot één (matig) nummertje. Hij stapt in de spotlight bij een aantal (gelijksoortige) gitaarsolo's, maar draagt weinig bij. Gilmour en Mason zijn toch figuranten geworden op The Final Cut. Het blijft voor mij een fantastische plaat, maar het is 98% Waters. De rest was lui geworden, volgens mij.

De rest was lui geworden... Dat heeft Gilmour idd eens toegegeven. Maar daar tegenover stond het verstikkende gedrag van Waters die niemand ook meer enige ruimte gaf en wel heel erg dacht dat hij Pink Floyd in zijn eentje was. Voor zijn lastige gedrag in die periode heeft Waters in de O2 Arena tijdens zijn The Wall optreden ook al mijn of meer zijn excuses voor aangeboden, in bijzijn van Gilmour en Mason.

De luiheid van Gilmour en het dictatoriale gedrag van Waters zullen wel hand in hand zijn gegaan en elkaar hebben vertrekt.

Lui geworden ... of gewoon geen interesse meer.

Waters' eerste soloalbum. Het past zo in de lijn van zijn volgende albums. De rol van Gilmour is nog kleiner dan die van Clapton en Beck op Pros and Cons en Amused to Death. Zijn solo's zijn schaars, maar in ieder geval onmiskenbaar. Het grotendeels door hem gezongen Not Now John is helaas wel het enige mindere nummer van de plaat.

Ik vind The Final Cut best een beetje onderschat. Beter in ieder geval dan wat Floyd hierna nog zou maken. En ik vind het ook consistenter dan The Wall, meer down to earth zonder al het theater en spektakel. Waters komt hier tekstueel echt tot wasdom.

Hier ben ik het wel mee eens. Alle songs zijn van een bepaald niveau en het vormt bij elkaar een mooi homogeen geheel. The Wall heeft naar het einde toe wat mindere momenten. Vera, The Show Must Go On,
Bring the Boys Back Home, Outside the Wall en Stop hebben weinig meerwaarde voor mij. Dan had ik liever de beste nummers van TFC daarvoor in de plaats gehad. Wat een topplaat zouden we dan gehad hebben...

De productie van TFC vind ik trouwens ook beter dan TW.

Dat Gilmours rol kleiner is is overduidelijk, toch staan er prachtige gitaarsolo's op van hem die de songs echt naar een hoger niveau tillen.

The Fletcher memorial home is een sterke song. Verder vind ik dit album verschrikkelijk slecht. Wat een kwelling om naar te luisteren. Schaam je Roger!

In tegenstelling tot wat Leonidas55 betoogt vind ik dit een heel sterk album en is het de laatste noot in een, althans voor mij, rijtje genaamd The Perfect Five met Meddle als een prachtige prelude.
Ja, Waters is hier in full controle, Gilmour en Mason mogen nog even meedoen (ik begrijp Stijn_Slayer als het stelt dat het het eerste soloalbum is van Waters) en Wright is nu helemaal uit beeld.
Waarom dan een sterke plaat voor mij?
Ik vind het eigenlijk een lang nummer, een verhaal, past precies in de tijd, heel persoonlijk. Sterke teksten!
Het gitaarwerk van Gilmour is niet te onderschatten, ondanks zijn bijrol. Zoals AC1 al eerder aangaf is zijn gitaarspel vol emotie.
Ik zeg niet dat het album dagelijks op mijn draaitafel ligt maar het komt toch geregeld voorbij.
Ik vind dit album ook beter dan de eerste twee soloalbums (Pros and Cons en K.A.O.S.) waar ik meer tijd voor nodig heb gehad.

Ik begrijp ook wel enigzins de afkeer.
Voor Roger Waters in deze vorm, daar moet je voor open staan en zijn verhaal tot je nemen.
Wat vanwijk aangeeft klopt; het is één verhaal en daar zou hij voorlopig ook solo niet meer van afwijken. Veel effecten m.b.t. oorlog vooral.
Ik vind het niet het sterkste wat Pink Floyd heeft gemaakt, maar in de juiste stemming kan ik het prima hebben.
Anderzijds is het tevens bijna pijnlijk duidelijk dat deze lineup niet lang meer kon stand houden.
Gilmour en Mason (de laatste ook weer niet overal) zijn begeleiders en heeft Waters werkelijk het roer definitief overgenomen, al zou je kunnen stellen dat hij dat op Animals en The Wall ook al deed, maar in een iets mildere vorm misschien.
De opnamesessies tijdens The Final Cut waren een hel in ieder geval.

Niet het sterkste album maar alles is beter dan Gilmour Pink Ployd.

Mee eens in de meeste gevallen. Een paar uitzonderingen daargelaten.

Daar ben ik het dan weer niet mee eens, ik vind beide albums bijzonder goed te pruimen, beter als On an Island en Rattle That Lock.
Waar The Final Cut een solo aangelegenheid was van Waters is A Momentary Lapse of Reason eigenlijk een Gilmour solo plaat.
Maar ieder zijn ding natuurlijk.

Net zoals er mensen zijn die allergisch zijn aan politieke Waters ben ik echt allergisch aan Gilmour Pink Floyd. Zijn debuut solo album is het enige dat ik aardig vind (zijn stem is daar ook nog mooi). Nee, het is geen hoogvlieger (had ik destijds eigenlijk wel van hem verwacht) maar het is een van die albums die je ook niet echt beu kan worden. Misschien dat hetzelfde kan worden gezegd van Richard Wright's debuut album.

Ik heb wel eens gedacht dat als Waters de teksten had kunnen schrijven voor A Momentary Lapse of Reason het helemaal een fantastisch album was zou zijn geweest.
Ik vind The Final Cut muzikaal gezien minder interessant dan Reason. Maar dat zat er nog niet misschien in.

Waters had nooit akkoord gegaan met de opzet van A Momentary Lapse of Reason zoals het is uitgebracht.
Is The Final Cut duidelijk Waters minded, "Momentary" heeft een nogal duidelijke Gilmour handtekening.
Logisch ook, want hij was nu de persoon die het uit ging stippelen en de leider werd.
Tekstueel een stuk anoniemer en geen concept te bespeuren.
Een groot verschil met Waters die zich ontpopte tot een boeiend tekstschrijver en bedenker van concepten.
Gilmour heeft het nooit van teksten schrijven moeten hebben en is hij bovenal een uitstekend muzikant die Waters juist vaak uit de brand hielp bij baspartijen die hij niet kon spelen, zich bemoeide met de arrangementen, aanvullingen verzinnen en veelal vocalen verzorgde.
Zijn gitaarspel is natuurlijk fabuleus, maar zijn visie op liedjes maken en produceren staat haaks op die van Waters.
Hij maakt het liefst nummers in een melodieuze sfeer en Waters verteld een verhaal met muziek die dat vooral ondersteund.
2 werelden van verschil uiteindelijk.

Dat is allemaal waar , maar dat neemt niet weg dat naar mijn oordeel het songmateriaal op de platen van Waters waar ik deze onder schaar, te wensen over laat. Ben niet per se geïnteresseerd in het horen van verhalen en concepten, ik wil graag goede, boeiende songs en mooie muziek horen. Het is geen luisterboek, maar een plaat. Gilmour zei ooit: als Waters maar de helft van alle energie van het bestrijden van Gilmour Floyd in plaats daarvan in zijn eigen solo carrière had gestoken, was die oneindig veel beter geweest. Ik kan dat moeilijk verifiëren maar ik snap zeer goed waar Gilmour op doelde.

2 werelden die elkaar nodig hebben net zoals vele andere duo's. Maar goed, dit is het persoonlijk perspectief van iemand die vindt dat Gilmour de band Pink floyd volledig oninteressant heeft gemaakt. Ik heb er geen goed woord voor over. Nou goed, ik ken me zelf wel een beetje en besef maar al te goed dat het voor mij niet anders is wanneer we praten of Genesis, Yes, Vangelis, etc. Ze starten veelbelovend, bereiken een hoogtepunt maar op een zeker moment in hun bestaan vind ik er niks meer aan. Wat dat betreft zijn The Beatles een uitzondering. Toen dat ophield smaakte het nog altijd naar meer.

PS: Trouwens, The Wall en The Final Cut hebben beide een overduidelijke Waters stempel, in die mate zelfs dat ik The Final Cut haast kan beschouwen als kant 5 van The Wall.

In zekere zin mee eens AC1.
Ik ga hier niet meer de eindeloze Waters/Gilmour discussie voeren, want het blijft nu eenmaal een kwestie van smaak, maar dat ze elkaar nodig hadden om het beste resultaat te behalen, klopt natuurlijk zeker.
Waters heeft de beste gitaristen die er beschikbaar waren ook altijd een flinke spotlight gegeven op zijn soloalbums (Clapton, Beck) en dat waren feitelijk partijen die uitermate geschikt zijn voor Gilmour.
Andersom kun je dat ook stellen om de redenen die ik al genoemd hebt.
Het is jammer dat het zo is gelopen, maar ook weer niet heel verrassend achteraf.
Op een bepaald moment botsen ego's en komen er onherroepelijk artistieke meningsverschillen. Sommige bands komen er uit, maar velen ook niet.
Waters zag het op een bepaald moment ook als zijn ding en (nogmaals) op dit album is dat wel het meest duidelijk.

Was je bij de opnamesessies aanwezig of heb je het van horen zeggen?

Hans Brouwer schreef:



Man, man, man, wat bijdehand weer. Pink Floyd interesseert mij geen moer maar ik weet zelfs dat de sessies voor The Final Cut allesbehalve prettig waren. Als je ernaar zoekt zijn er vast bronnen genoeg om te raadplegen.

Er is genoeg over geschreven en de leden zelf hebben hun ervaringen ook gedeeld in interviews.
Zeer gespannen sfeer en niet geheel verrassend ook dat zowel Waters als Gilmour vrij snel met een soloplaat op de proppen kwamen. Waters verliet het schip in ieder geval.
The Wall maken was al geen pretje, maar het is algemeen bekend inderdaad dat het maken van dit album een ramp was. In ieder geval voor Gilmour en Mason.
Waters had het al kant en klaar en het komt er op neer dat hij feitelijk niet zat te wachten op artistieke inbreng van de anderen.

Het was maar een vraag. Altijd gedacht dat Roger en David vriendjes waren....