Ought - More Than Any Other Day (2014)

Eerlijk en recht voor z'n raap. Dat mag ik wel. Zowel jouw reactie als deze muziek. Voor mij juist een van de leukere ontdekkingen tegen het einde van het jaar. Alleen wel lastig te beoordelen of dat Ought alsnog in mijn top 10 moet eindigen. Want met name het middenstuk met de nummers; 'Today, More Than Any Other Day', 'Habit' en 'The Weather Song' vind ik echt geweldig. Heerlijk stuiterend het jaar uit Dat de uitvoering muzikaal technisch niet briljant/ perfect is beluister ik uiteraard ook. De zang is op het randje. Maar (wat mij betreft) er niet overheen. Het past deze garage/ punk/ rockmuziek. Wat jij beschrijft als 'onvast gekrast' vind ik wel meevallen. Zou het eerder omschrijven als 'karakteristiek' en wat stoepkrijt schrijft 'tegen het irritante aan'. En 'onsamenhangend rommeltje' zoals Co Jackso al terecht omschreef als 'heerlijk chaotisch'. Ik kan dit wel waarderen op z'n tijd.

Albumopener een 'Pleasant Heart' is een tof nummer om mee in de stemming te komen. En dan de opbouw en dynamiek van 'Today, More Than Any Other Day'. De intro, het gesproken stukje en dan gaat het los; 1,2,3,4... En wat later, na de break;
Look into the eyes of the old man on the train and say
'Well everything is going to be ok'
Dadadadadada
Does the radio play
but it's ok because
Today More Than Any Other Day
I am the center of everything is play just for me
Everything is going to be ok

Tijdens de eerste keer luisteren naar 'Habit' was ik al weg van het nummer. Toen ik vervolgens (via MusicMatch) de tekst voorbij zag komen groeide het nummer nog wat meer. Geweldig hoe tekst en muziek samenkomen in dit nummer;
And I give in again.
( en dan die subtiele zucht )
And there it comes again.
My limitation.
en later:
I feel a habit forming.
A habit a habit a habit a habit a habit.
Well I feel a, I feel a habit a habit a habit a habit a ...

'The Weather Song' is bijna een reguliere popsong. Heerlijk up-tempo en vrolijk.
Tell me what the weather's like,
so I don't have to go outside,
and I'll shut up and spend a week inside my head.

'Around again' is zeer oké. Het lekker stevige 'Clarity' ook prima. De nummers 'Forgiveness' en 'Gemini' doen me vooralsnog niet zoveel. 'Gemini' is dan wel weer leuk als afsluiter met het meer psychedelische geluid. Al met al weet ik nog niet of het album in mijn eindlijst blijft staan, maar wel veel gedraaid de afgelopen dagen. Alleen al vanwege het knotsgekke middenstuk. Het staat momenteel nog op de 7e plek binnen mijn top 10. Misschien wat impulsief daar neergezet, maar ik vind het een erg tof album. Toch voelt het ergens niet geheel fear ten opzichte van andere 'kwalitatief betere' 2014 albums die ik dan toch 'degradeer'. Hetzelfde geldt eigenlijk voor het debuutalbum van Royal Blood die ik momenteel ook nog in mijn top 10 heb staan. Royal Blood ligt enigszins in dezelfde lijn met dit debuut van Ought. Al neigt Royal Blood dan weer meer naar het werk van Jack White. Dus niet een directe tip voor jou DargorDT maar daarmee is de cirkel wel weer rond

n.b.
Grappig ook. Want ik had totaal niet verwacht dat ik bij dit album mijn herintreding zou doen op MuMe. Het leven zit vol mooie verrassingen

Niks mis met een negatieve mening. Maar als je roept dat de zang onvast gekras is en de muziek een onsamenhangend rommeltje dan heeft dat weinig met meningen te maken. Je maakt gewoon twee statements die je presenteert als feiten en onderbouwt deze ook nog eens niet.

Overigens wel grappig dat iemand met twee Pink Floyd platen in z'n top 10 zegt niet goed tegen psychedelica te kunnen. Dat rijmt niet helemaal.

Dat is nou post-punk. En gezien je top 10 ligt het inderdaad niet in je straatje (staat het er zelfs haaks op). Ought maakt muziek die niet gebaseerd is op technische volmaaktheid of iconische grootheid maar op ontregeling, vervreemding en rauwheid. Ik luister hier vele malen liever en vaker naar uitgemeten en gepolijste prog. Ieder zijn smaak natuurlijk.

Hop, nummer 1 in mijn jaarlijst, na de eerste keer draaien zat ik met de wenkbrauwen gefronst, wat een rommelig album leek dit. Wel weer zo interessant dat hij nog een paar keer opgezet werd en dit was dus de ultieme groeibriljant en verrassing die 2014 nodig had (samen met Kishibashi). Als je van loepzuivere conservatoriumbands houdt: negeren dit album. Als je van passie, gerammel, echtheid en zelfspot houdt kan dit maar zo je ding zijn. In 1 van de comments hierboven staat "onsamenhangend rommeltje". Niet mee eens, je krijgt het alleen niet al te makkelijk kado. Rommelig? Misschien, onsamenhangend echt niet toch?

David Byrn's Talking Heads zijn hoorbaar in elke toon. en dat is een positief bedoelde vergelijking.

heerlijk schijfje, lekker dwars, lekker eigen, mooi.

nu al zin in Primavera.

Die opbouw in Today, More Than Any Other Day... Zo vet, kan niet stil blijven zitten.

Voor de rest een erg geslaagde plaat, wat mij betreft. Lekker springerig, buiten de lijntjes, niet altijd zuiver. Daar houd ik wel van.

En inderdaad, zoals al vaker gezegd, David Byrne zou trots zijn op deze plaat.

Ik kan niet zeggen dat ik mij niet verdiep in de muziek van nu, maar deze band is volledig aan mij voorbij gegaan! Tot een uurtje geleden. Toch een aanzienlijk aantal stemmen..

Wat een heerlijke herrie! Het eerst moet ik denken aan La Dispute, Cloud Nothings en Mazes (dat gitaartje). Komt mij dat even goed uit dat ze spoedig met het tweede album komen!

Wat een fijne plast, zeg! Vorig jaar over het hoofd gezien, nu niet weg te krijgen uit m'n afspeellijst. Talking Heads, Television (moeten we ook weer eens uit de kast trekken) met snufje Sonic Youth. Live staan ze ook hun mannetje. De nieuwe plaat direct gaan luisteren.

Heerlijk album, ze maken precies de rock die ik graag hoor, met een Television-saus overgoten zonder dat het overdreven is. Rammelige gitaarpartijen met alle fijne ingrediënten voor een plaat die niet gaat vervelen. Sterke songs en fijne vocalen doen het erg goed bij me