Carole King - Tapestry (1971)

5 sterren is maar voor heel weinig albums wat mij betrefd. 4.5 sterbis eigenlijk voor mij al de top.

Maar welke "vrouwen albums" kan je me aan bevelen?

Deze bijvoorbeeld: Linda Perhacs - Parallelograms (1970)

Veel prikkelender dan die suffe, brave King.

Henk, ik ken je smaak niet. Dus ik roep maar wat:

Laura Nyro Eli and the 13th confession en New York tendaberry
Joni Mitchell Court and spark en Blue
Rachael Yamagata Chesapeak (misschien de beste om als eerste te proberen)
Virginia Astley From gardens where we feel secure (heel rustige muziek)
Diane Cluck Oh vanille
Krista Detor Mudshow
en misschien wel het allermooiste vrouwenalbum vind ik Two birds van Kirsty McGee. Haar album Contraband is ook prachtig.

Vergeet er nog een, het dit jaar verschenen Transistor corazon van Melissa Greener. Een prachtig gevarieerd album van een geweldig zangeres. Lees de recensie maar eens op Krenten uit de pop. Daar kun je ook een recensie vinden van Chesapeak van Rachael Yamagata.

En wat dacht je van Judee Sill?

Dank je wel dan allemaal!

Kunnen we nog een stel dames noemen, want heb mijn keus nog niet gemaakt....................

Roberta Flack, Linda Ronstadt, Patti Smith, Kiki Dee, Mathilde Santing, Rickie Lee Jones, Suzanne Vega, Tracy Chapman .....

Zo, hier spreekt degene die de mail schreef waarop vandaag na een jaar stilte een hele rits reacties volgden nogmaals

Interessant, de enorme variatie in muziekstijlen binnen de noemer 'vrouwelijke singer songwriter'. Fijn dat veel musicmeter-bezoekers net als ik liefhebber zijn van vele stijlen: zo hoor je nog eens wat tips die je muzikale horizon verbreed!
Ik zou nog Ann Peebles en Joan as Policewoman willen toevoegen.

Tot slot een enrstige waarschuwing:
ga niet te snel af op wat je al kent van een van de hier genoemde namen, zo van "die ken ik, vind ik niks". Als ik naar mezelf kijk, ik vond Emmylou Harris, Suzanne Vega, Rickie Lee Jones en Roberta Flack bv niet echt boeiend op grond van hun latere werk dat ik als eerste hoorde. Dan ben ik heel blij dat ik ze een tweede kans heb gegeven! (mede door tips op deze site)

Judee Sill heeft voor mij een van de mooiste stemmen ooit. Alleen vind ik haar songs net iets minder dan de door mij genoemde voorbeelden.

Hele wijze woorden, Matthijs, waar ik het helemaal mee eens ben. Hoe vaak gebeurt het niet, dat je niet de stemming bent voor bepaalde nieuwe muziek?! Als mensen enthousiast zijn over bepaalde mziek is dat niet zomaar.

Ze is nou eenmaal een beetje een burgertrutje die zich met de stroming mee heeft laten drijven. Blijft het feit dat ze geweldige melodietjes kan schrijven, haar 60s werk zit gewoon afgeladen met het beste wat de popmuziek in die jaren te bieden had.

En daar zit voor mij dan ook precies het probleem met haar bij de singer/songwriter beweging te schuiven, ze hoort daar voor mij gewoon niet tussen omdat ze altijd lichter verteerbare muziek is blijven maken. Vanaf Music, de opvolger dezes, wordt er op haar platen dan ook druk gebruik gemaakt van MOR violenarrangementen waarmee ze zichzelf IMO eerder in dezelfde katagorie plaatst als de Helen Reddy's en Ann Murray's van deez' aard .........

Maar dat gezegd hebbende: Tapestry is gewoon buitenkatagorie. Eén van de weinige platen die iedereen destijds had, ik dus uitentreuren gehoord heb en die mij nog steeds niet verveeld.

Dat is ook de indruk die ik van haar krijg, vandaar dat ik het maar bij deze plaat heb gehouden. Ik ben wel bekend met haar reputatie als songwriter, maar echt een klik heb ik er niet mee. Ik vind het vaak toch te tam, soms ook te veel een ambacht. Vakkundig gesmeden popsongs, maar tegelijkertijd weinig uitdaging en originaliteit.

Droombolus, jij komt volgens mij ook uit de tijd dat er nog geen internet was en dat je zelf uit moest zoeken en dan veelal was aangewezen op de smaak van de heren recensenten uit die tijd. Dus was Tapestry een absolute must voor de muziekliefhebber in die tijd. Ben het volmondig met je eens dat zij een liedjesschrijver is uit de buitencategorie.

Ik ben melodies voor een groot gedeelte opgegroeid op Carole King komposities. Crying In The Rain was het eerste nummer wat ik zelfstandig uitgezocht heb voor de blokfluit ( ja, er mag gelachen ! ) en I'm Into Something Good was het eerste nummer wat ik niet zo maar weg kon zingen, waar ik echt mijn best voor moest doen toen ik een jaar of 10 was. Ik had toen natuurlijk nog geen flauw idee wie die liedjes geschreven had .........
Later bleef haar naam terugkomen bij de komponisten kredits op de diverse fave singles, van Bobby Vee via Dusty en Aretha naar The Byrds za'k maar zeggen ..........

Writer had ik gemist en Tapestry was gewoon de eerste LP die ik van haar tegenkwam in de winkel. Volgens mij begon de schrijvende pers zich er pas later mee te bemoeien toen It's Too Late regelmatig op de radio voorbij kwam.

Mij hoor je niet lachen. De fluit speelde een belangrijke rol op In the court of the crimson king, het prachtige album van McDonald and Giles en niet te vergeten in de muziek van Jethro Tull.

Ik heb deze vandaag bij de krinkloop zien liggen op vinyl voor € 0,75 maar toch vergeten mee te nemen.
Verkeerde keuze?

Is de winkel nog open? Dan zou ik maar gauw teruggaan.

Carole King is misschien niet een naam die direct een belletje doet rinkelen, maar deze dame heeft zoveel beroemde liedjes op haar naam staan dat bijna iedereen ze wel herkent. ”Tapestry” is een album dat bol staat van die liedjes. Qua zang vind ik Carole King niet eens buitencategorie, maar in termen van liedjes schrijven en melodieën maakt ze diepe indruk. Dus dat compenseert de schoonheidsfoutjes in haar stem (alsof ik een specialist ben, ha). Dus de liedjes, daar draait het om op ”Tapestry”. En die zijn bijna allemaal van grote klasse. Het zijn mooie luisterliedjes, zonder dat het saai wordt of dat je aandacht verslapt. ”You’ve Got a Friend” en ”(You Make Me Feel Like) a Natural Woman” zijn mijn favorieten. En deze originelen van Carole King vind ik de beste van alle versies die ik ken. ”Tapestry” is een album dat steeds beter en beter wordt. De kracht van de liedjes doen hun werk en de verhaaltjes (hoe simpel verwoord soms) raken je (althans mij). Singer/Songwriter is misschien wat te kort door de bocht, want qua instrumentatie worden meerdere genres aangetikt (bijvoorbeeld het roots-achtige ”Smackwater Jack”). Toch spelen de liedjes uiteindelijk de hoofdrol, maar wat mij betreft mag Carole King, als componist, wat vaker in de spotlight staan. Of ze ondergewaardeerd is weet ik niet echt, maar Carole King is wat mij betreft een grootheid. ”Tapestry” herinnert me daaraan, elke luisterbeurt weer.

Mooie plaat met klassieke liedjes. Lekker pianogedreven, maar met een bluesy, rootsachtige ondertoon. Je hoort direct dat King een echte liedjesschrijver is. 'Tapestry' is een evergreenen 'You've Got a Friend' is tijdloos.

Er is een foutje gebeurt, denk ik. 'Tapestry' is haar tweede album (februari '71) en niet opvolger Music (die komt uit december '71). Als een moderator dit ziet, gelieve dit aan te passen aub, want ik zou begod niet weten hoe. Bedankt!

Hier op musicmeter is ze alvast zeer ondergewaardeerd, deze classic valt nog mee, maar kijk naar haar andere albums, opvallend weinig stemmen, 'Music' bijvoorbeeld waar ook veel van haar bekendste nummers opstaan.

Mijn favoriete nummer op dit album is trouwens 'So Far Away', gevolgd door Will You Still Love Me Tomorrow?, (You Make Me Feel Like) a Natural Woman en I Feel The Earth Move.

4* voor deze überclassic, die met ± 25 miljoen verkochte exemplaren zeker niet ondergewaardeerd werd door het grote publiek, en maar terecht ook!

Samen met 'Blue' van Joni Mitchell is dit toch wel het ultieme vrouwelijke singer-songwriteralbum, allebei uit het geniaalste jaar in de muziekgeschiedenis, 1971, jawel!

Dat gebeurt vaker...... zo te zien wordt er otomaties alfabeties gesorteerd binnen hetzelfde jaar.

Bij deze aangepast, bij Music was geen releasedatum/maand ingevoerd.

Heel mooi album. Als ik zoiets vergelijk met de ronduit verschrikkelijke vrouwen-solo-albums die tegenwoordig op de markt komen...dit is echt heel mooi

Fijn voortkabbelend album, maar toch wel iets te tam. Uit hetzelfde jaar komt bv. Mud Slide Slim van James Taylor. Een vergelijkbaar album dat ook niet stijf staat van de spanning, maar waarvan ik het relaxte, laid-back sfeertje toch beter kan waarderen.

Dit is zo'n album dat ik jaren eens wilde luisteren, maar er eigenlijk nooit van kwam. Gisteren op een boeken- en platenbeurs dan toch maar de LP gescoord. Wat een schitterende plaat is dit zeg! Ik kende natuurlijk I Feel The Earth Move, You've Got a Friend en Natural Woman, maar er bleken toch nog meer nummers te zijn die ik kende (maar niet wist dat ze van haar waren) zoals Beautiful, It's Too Late en Home Again. Prachtige ingetogen singer-songwriterplaat.

Dat je James Taylor hier noemt is natuurlijk niet toevallig. Taylor speelde gitaar op dit album en bracht in hetzelfde jaar een nummer van King's Tapestry uit: de nummer 1-hit: You've Got a Friend.
Ze visten in dezelfde vijver, om zo te zeggen.

Tikje gezapig, maar wel een erg vermakelijke plaat.

Wat een prachtplaat