Amorphis - Elegy (1996)

Op Elegy verwijdert Amorphis zich van het deathmetalgeluid dat de eerste twee platen kenmerkt om meer ruimte te maken voor de folk- en psychedelische elementen die op voorganger hun intrede deden. In Pasi Koskinen wordt een zanger gevonden om de cleane partijen over te nemen van Koivusaari en ook vindt een wisseling achter het drumstel en keyboards plaats. Met name die laatste wisseling doet zich gelden op deze plaat aangezien de keyboardpartijen diverse nummers naar een hoger plan trekken.

Door het vele gebruik van dubbele gitaarpartijen doet de band in sommige nummers erg denken aan Metallica ten tijde van …And Justice For All. The Orphan is hiervan een lichtend voorbeeld. Ook de invloed van Iron Maiden komt af en toe aan de oppervlakte, bijvoorbeeld aan het einde van My Kantele. Verder doet de band, vooral dankzij de gitaarmelodieën van Esa Holopainen, aan Paradise Lost denken.

Op Elegy laat Amorphis wederom een enorme progressie horen, al mist deze plaat een beetje de magie van Tales… Daarom scoort Tales… voor mij toch een fractie hoger.

Score: 88/100

Tales From The Thousand Lakes was goed, bijna briljant, maar Elegy toont voor het eerst hoe Amorphis echt een band met een eigen smoelwerk is. De death metal is met uitzondering van wat grunts bijna verdwenen en in plaats hiervan krijgen we sfeervolle folk, psychedelica, heavy metal en wat stoner. De titeltrack is voor mij een van de ultieme Amorphis-songs: de grunts en cleane zang wisselen elkaar zo mooi af en de track werkt toe naar zo'n mooi hoogtepunt met de solo's. De akoestische reprisal van My Kantele is nog een stapje mooier dan de elektrische versie en als het rockt, dan rockt het ook enorm goed. Het album is enorm afwisselend en verveelt geen minuut, een klein raar puntje wel op Cares als er ineens een raar dansbaar stukje ingezet wordt dat meer elektronisch klinkt. Een kleine smet op een verder nagenoeg perfect album.

Tussenstand:
1. Elegy
2. Tales From The Thousand Lakes
3. Privilege Of Evil
4. The Karelian Isthmus

Voor mij is Elegy niet meer dan een volkomen logische stap. Ik kan me voorstellen dat met Tales al de nodige succes gehaald is. Dat kan je uitmelken, maar je kan je ook nog verder ontwikkelen in het folkgedeelte. Dat de death metal er zo uitgehaald zou worden, verbaast me wel overigens. Toch klinkt Amorphis hier wel beduidend beter. Betere songs, betere riffs, meer fratsen en hier en daar zelfs wat proggy. Er is nog veel ruimte voor groei, maar ik heb hier echt van genoten!

Tussenstand:
1. Elegy
2. Tales From The Thousand Lakes
3. Privilege Of Evil
4. The Karelian Isthmus