Amorphis - Elegy (1996)

Erg sterk album van Amorphis.

Veel fans waren wat teleurgesteld in de band, wilden natuurlijk weer (zoals altijd) een tweede voorganger (in dit geval het inderdaad niet verkeerde Tales From the Thousand Lakes).

Maar Elegy is géénszins een slechte plaat. Prachtige, ijzersterke melodieuze songs, waarin voor het eerst zéér duidelijk de Finse folk-invloeden zijn geïntegreerd (en niet voornamelijk in de teksten, zoals voorheen).

Het epische, folkloristische My Kantele is een sublieme prachtsong, en de rest van het album bekoord me eveneens in grote mate. Het album begint ook al zo sterk met Better Unborn.

Uitstekend album dus, van deze heerlijke band uit Finland.

Prachtig en veelzijdig plaatje van Amorphis, maar persoonlijk vind ik Tuonela nóg beter.

Ben ik het niet met je eens, deze plaat heeft nog een beetje die oude Amorphis vibe die op Tuonela mis

deze plaat is net als tales ook super
hoewel...niet alle nummers..
uitschieters : the orphan/elegy

Na "Tales" en "Eclipse" één van mijn favoriete platen van Amorphis. Amorphis ging speciaal voor deze release op zoek naar de Kanteletar, een duizend jaar oude verzameling Finse liedjes en gedichten. De band gebruikte die teksten voor deze cd, wat maakt dat sommige nummers over een wat vreemde tekst beschikken.

Psychedelisch gitaarwerk, snelle stukken, gekke keyboardgeluidjes, wat het een vreemde plaat maakt qua verschillende invloedsferen, maar dat geeft hem wel charme. Het nummer "Cares" bijvoorbeeld begint "groovy" metal-achtig met grunt, waarbij er wordt overgaan naar een stukje ska en zelfs dance. Om vervolgens een beetje folkachtig te eindigen. Ik had hem een 4,5 gegeven, maar verhoog hem naar 5.

Toch maar een puntje eraf. De verschillende invloedsferen beginnen me wat minder aan te staan. Al met al blijft het een gek album met charme, maar ik merk dat het me allemaal wat minder doet dan voorheen.

Goeie plaat van deze Finnen. Death metal-invloeden beginnen hier erg op de achtergrond te raken, maar daarvoor in de plaats komt een band die laat zien vernieuwingsgezind bezig te zijn en dat allerminst onverdienstelijk doet.
Normaal heb ik weinig met folk-invloeden, maar bij Amorphis is het gewoon op zijn plek en raakt het me wel.

Heftige plaat, destijds gedraaid, nu nog soms.
Muzikaal zeer sterk.

Gewoon erg goed!

Op Elegy verwijdert Amorphis zich van het deathmetalgeluid dat de eerste twee platen kenmerkt om meer ruimte te maken voor de folk- en psychedelische elementen die op voorganger hun intrede deden. In Pasi Koskinen wordt een zanger gevonden om de cleane partijen over te nemen van Koivusaari en ook vindt een wisseling achter het drumstel en keyboards plaats. Met name die laatste wisseling doet zich gelden op deze plaat aangezien de keyboardpartijen diverse nummers naar een hoger plan trekken.

Door het vele gebruik van dubbele gitaarpartijen doet de band in sommige nummers erg denken aan Metallica ten tijde van …And Justice For All. The Orphan is hiervan een lichtend voorbeeld. Ook de invloed van Iron Maiden komt af en toe aan de oppervlakte, bijvoorbeeld aan het einde van My Kantele. Verder doet de band, vooral dankzij de gitaarmelodieën van Esa Holopainen, aan Paradise Lost denken.

Op Elegy laat Amorphis wederom een enorme progressie horen, al mist deze plaat een beetje de magie van Tales… Daarom scoort Tales… voor mij toch een fractie hoger.

Score: 88/100

Nadat ik met Halo Amorphis herontdekt heb ben ik ook weer eens langs het oudere werk gegaan. Ik kon me deze herrineren als een plaat die ik niet veel onder vond doen voor Tales.... Waar ik Tales... nog steeds een meesterlijke plaat vind vind ik dat bij deze wel meevallen. Het is niet slecht, maar echt zo'n wereldplaat als ik hem vroeger vond, vind ik hem niet meer. Vooropgesteld, de eerste twee nummers vind ik meesterlijk, maar daarmee heb ik direct de beste nummers ook wel gehoord. The Orphan en My Kantele vind ik ook nog wel goed, maar zeker richting het einde van de plaat weet men mijn aandacht niet meer echt vast te houden, en vind ik sommige nummer echt heel erg matig (Cares bijvoorbeeld). De afzonderlijke nummers hebben nog wel hun momenten maar als geheel vind ik de nummers op het einde minder sterk worden. Wel leuk om deze oude platen weer eens te horen, het kan wel 15 jaar geleden zijn dat ik deze voor het laatst heb gehoord (heb ook spotify er voor aan moeten slingeren, ik kan de cd niet eens meer vinden, terwijl die er zeker moet zijn in huize Eddie).

Tales From The Thousand Lakes was goed, bijna briljant, maar Elegy toont voor het eerst hoe Amorphis echt een band met een eigen smoelwerk is. De death metal is met uitzondering van wat grunts bijna verdwenen en in plaats hiervan krijgen we sfeervolle folk, psychedelica, heavy metal en wat stoner. De titeltrack is voor mij een van de ultieme Amorphis-songs: de grunts en cleane zang wisselen elkaar zo mooi af en de track werkt toe naar zo'n mooi hoogtepunt met de solo's. De akoestische reprisal van My Kantele is nog een stapje mooier dan de elektrische versie en als het rockt, dan rockt het ook enorm goed. Het album is enorm afwisselend en verveelt geen minuut, een klein raar puntje wel op Cares als er ineens een raar dansbaar stukje ingezet wordt dat meer elektronisch klinkt. Een kleine smet op een verder nagenoeg perfect album.

Tussenstand:
1. Elegy
2. Tales From The Thousand Lakes
3. Privilege Of Evil
4. The Karelian Isthmus

Voor mij is Elegy niet meer dan een volkomen logische stap. Ik kan me voorstellen dat met Tales al de nodige succes gehaald is. Dat kan je uitmelken, maar je kan je ook nog verder ontwikkelen in het folkgedeelte. Dat de death metal er zo uitgehaald zou worden, verbaast me wel overigens. Toch klinkt Amorphis hier wel beduidend beter. Betere songs, betere riffs, meer fratsen en hier en daar zelfs wat proggy. Er is nog veel ruimte voor groei, maar ik heb hier echt van genoten!

Tussenstand:
1. Elegy
2. Tales From The Thousand Lakes
3. Privilege Of Evil
4. The Karelian Isthmus

Heel goede, afwisselende plaat. Blij dat die Death grunts naar de achtergrond zijn verdwenen, want daar word ik doorgaans niet zo blij van. Dat soort zang is voor mij vaak een afknapper op een muzikaal perfecte plaat. Ik vind Cares overigens wel een geweldig nummer, ook de rare tussenstukjes. Vooral de nu eens kille, dan weer gloedvolle sfeer treft me. The Orphan is een prachtige koude ballad en de reprise van My Kantele heel mooi.