Jack White - Lazaretto (2014)

Vreemd genoeg heb ik de plaat een tijdje laten liggen. Jack White overvoerd? Volkomen ten onrechte, want wat een plaat is Lazaretto. Zijn beste sinds 'Elephant' zou ik zo zeggen. Een rijke schakering aan stijlen komt voorbij, die allemaal worden overgoten met de Jack White saus. Een beetje van Maggi en een beetje van Jack? Nee, het wordt volkomen eigen en onderworpen aan de grillen van de meester. Met de sterke toevoegingen van de uitstekende vrouwenstemmen achter en om White heen. Dit alles geeft Lazaretto een diepgang die 'Blunderbuss' in mijn ogen miste. De tijd zal leren of Lazaretto een meesterwerk is, maar het heeft er alle schijn van.

Het hele verhaal staat op de site van WoNo Magazine.

Dat vond ik van de tussenriedels in 'That black cat licorice'. Zet Ruth Underwood erbij en bingo.

Kijk, daar zit ik nou anders in. Ik vond 'Blunderbuss' toch net even scherper en krachtiger, maar man, wat ben ik een fan van Jack White. Dat uitbundige, dat achteloze spelen met stijlen en sfeerbeelden, die heerlijke Nashville-feel, die barstool piano, z'n coole krachtpatserij op de gitaar. Dat ik 'Blunderbuss' net wat beter vond (mijn persoonlijke plaat van het jaar 2012), wil niet zeggen dat ik 'Lazaretto' niet in m'n hart gesloten heb. Genieten weer!

Na 'Blunderbuss' weer een goeie plaat van Jack White, die The White Stripes nu toch helemaal achter zich heeft gelaten. De kleuren die de hoes domineren, doen terugdenken aan die voorganger, en ook muzikaal ligt het in het verlengde van die plaat. Maar genoeg over het verleden, het gaat hier om 'Lazaretto'.

De plaat opent snedig, met een kenmerkende bluesvariant van Jack White, in functie van zijn stemgeluid en gitaarsound. Ook de titelsong hakt er stevig in, waarna er toch wat meer gas wordt teruggenomen. White komt fantastisch uit de startblokken, om vervolgens wat weg te zakken.

Zeker, van de overige 9 songs zijn er toch een aantal goed tot zeer goed. Alleen heb ik ze op van White al beter gehoord, venijniger. Een plaat van Jack White zonder peper lijkt me haast ondenkbaar, maar hier smaakt die bijtijds toch wat flauw af. Alsof de cayenne op was.

Teleurgesteld ben ik natuurlijk niet, maar ik had er net wat meer van verwacht. Uiteindelijk zijn de meeste songs gewoon goed, en hoor je duidelijk dat White ook qua het producen van een plaat zijn sporen heeft verdiend. Ik neig echter naar een iets lagere score dan - nou, we zullen er nog een laatste maal op terugblikken - 'Blunderbuss'.

3 sterren

Ik merk dat ik helemaal geen behoefte meer heb om dit album op te zetten. De eerste twee nummers nog wel maar zodra het rustiger wordt ben ik er al weer klaar mee. Dat had ik bij het debuut, of andere albums van White, nooit.

Ik moet het mister White nageven, saai is ie niet. Hij weet invloeden uit het diverse muzikale historie goed met zijn eigen muze te verweven en het eigentijds te laten klinken. Zijn wat op hol geslagen stem vind ik nou niet direct zijn sterkste punt en een heel album hangt voor mij tegen het randje aan. In nederland moeten wij het doen met Jet Rebel, wat zoiets is als Obama vergelijken met Rutte.

Blijft een fijne plaat en door die "easter eggs" op het vinyl komt hij nog regelmatig uit de kast. Toch een beetje de Willy Wonka van de muziek.