The Antlers - Familiars (2014)

IJle zang, trompet en vooral veel sfeer. Het was al te horen op Palace en heel Familiars staat er vol mee en dan ben je bij mij aan het juiste adres.

Als in een trage rivier stromen de nummers stuk voor stuk voorbij en het beste dat je kunt doen is erop meedrijven.

Een nummer als Hotel doet me enorm aan Gazpacho denken maar dan met fijne trompet in de hoofdrol.
Sfeer dus...............

Ik kan me voorstellen dat dit voor velen een beetje te veel van het goede is allemaal en het zou me zelfs niet verbazen als sommigen het als ronduit saai gaan bestempelen.
Je moet hier voor in de stemming zijn, je moet dit voelen, je moet je overgeven en doe je dat niet of lukt dat simpelweg gewoon niet dan zou dit best wel eens tegen kunnen vallen.
Zelf vind ik de bijdragen van de trompet, hoe mooi ook, op den duur overkomen als een voorspelbaar trucje en dat is jammer want dan verdwijnt de magie en ontstaat er lichte ergernis.
Misschien ook de reden waardoor ik dit album heel erg goed vind maar ik nog niet tot een uitmuntende score wil overgaan.

Hoe dan ook weet Familiars me wel degelijk te grijpen en is het duidelijk een album dat nog een aardige tijd een verkenningstocht verdient. Niets zo leuk als dat.

En daar is ie dan. The Antlers is al 2 maanden gelekt, maar nu officieel te streamen op First Listen: The Antlers, 'Familiars' : NPR. Voor mij staat na 2 maanden nonstop luisteren vast: het is het absolute album van het jaar, en misschien wel een van de beste die ik ooit geluisterd heb. De eerste 5 sterren die ik op pat-sounds geef. Lees de recensie:
-----

The Antlers is een melancholische, bijna trieste en intense band die al 4 albums uitbracht. Van het directe en minimalistische Uprooted uit 2006, het tragische en meeslepende Hospice uit 2009, tot het instrumentatie-rijke en sfeervolle Burst Apart uit 2011, telkens wist de band een uniek album voort te brengen. Nu is daar het langverwachte vijfde album van de band, en wat zouden ze nu op de mat gelegd hebben? Familiars is een schitterende plaat geworden, dat wegluistert als een mix van hun twee laatste platen. Een emotievolle trip met heel veel met blazers doordrenkte instrumentatie.

Het beste nummer is de opener Palace, dat al eerder aan de fans ten gehore werd gebracht. Palace begint als een sombere dag, een luistertrip die op hemelse manier wordt opengebroken door kraakhelder hoopgevend pianospel. Al meteen komt daar majestueus trompetspel bij, en beetje bij beetje wordt de melancholiek opgebouwd naar een ultieme uitbarsting met de stem van Peter Sibbermen die mij keer op keer met kippenvel doet achterlaten. Het nummer wordt nog magistraler en wordt intens en intiem verder opgebouwd: daar komt een rustige drum-beat, en vervolgens nog wat extra trompetten en een subtiele basgitaar. Palace is een zorgvuldig gebalanceerd orkestraal kunststukje, die je in elke mate bedwelmd achterlaat. De rest van het album haalt dit uitzonderlijk hoge niveau eigenlijk niet meer, maar is qua stijl van hetzelfde laken een pak: buitengewoon sterk. Over alle nummers heerst eenzelfde sfeer: veel blazers, trage drum- en basgitaar ritmes, heel af en toe een lichte tempo-versnelling maar vrijwel altijd opmerkelijk down-tempo. Dat is ergens jammer, want het maakt het album eentonig en klinken als een lang en eenzelfde nummer. Maar tegelijkertijd is dat ook de kracht. Voor een luisterbeurt vol van muzikale vindingrijkheid en afwisseling ben je hier dan ook niet aan het juiste adres. Wat trouwens niet erg is, want dat is precies wat ze op Burst Apart al hebben gedaan. Familiars is namelijk gewoonweg een nieuwe en originele en bovenal overtuigend geniale stap in het oeuvre van de band, en het zijn juist de subtiele details die hier de kwaliteit kenmerken en elke luisterbeurt hoor je weer nieuwe wondertjes. Bijvoorbeeld de dromerige baslijntjes in Doppelganger, het gitaarspel en de electronica in Director, de subtiele synths en het opzwepende van Parade of het jazzy pianospel en het funky en opvallend krachtige gitaarspel aan het eind van Revisited. Elk nummer weet keer op keer emotioneel te raken, zit vol met sublieme klasse en maakt van dit album een weergaloze luistertrip.

The Antlers heeft met Familiars weer een absoluut meesterwerk afgeleverd. Het heeft misschien niet de lyrische pracht van Hospice, of de veelzijdigheid van Burst Apart. Wat het wel heeft is een tamelijk nieuw band-geluid: een overdonderend en emotionele plaat; een mix van sfeervolle soundscapes en een muur van melancholiek en prachtige hypnose. Een absolute 5-sterren plaat die zo aan de annalen en klassiekers kan worden toegevoegd; mijns inziens nu al een van de beste albums die ik ooit geluisterd heb.
Pat-sounds: Albums The Antlers - Familiars (2014) - pat-sounds.blogspot.nl

Albums waarbij de koude rillingen je over de rug - je hoort ze lang niet iedere dag. The Antlers hebben met hun vijfde langspeler zo'n album gemaakt. Familiars weerspiegelt, na het prachtige Hospice (2009) en het vollere Burst Apart (2011), weer een andere kant van de veelzijdige groep. Het trio - net als Moon Moon Moon vernoemd naar een liedje van The Microphones - laat op het kraakheldere Familiars negen lang uitgesponnen, dromerige indiepop liedjes horen waarbij een sprookjesachtige sfeer domineert. De plaat klinkt meer geïnspireerd door groepen als Sigur Rós en Talk Talk zonder aan eigen identiteit te verliezen. Direct vanaf majestueuze opener 'Palace' is het raak en meehuilen geblazen met de gevoelige falset van voorman Peter Silberman. Hij bezit een karakteristiek warm en bijna klassiek-geschoold stemgeluid dat bovendien niet eerder zo breekbaar op plaat werd vastgelegd. Je gelooft hem meteen. Het past perfect bij de muzikale omlijsting van Familiars, die gerust subliem genoemd mag worden. De plaat bevat veel warme pianoklanken, koperblazers (véél trompetten) en soulvolle gitaarloopjes die allemaal smaakvol in dienst van het liedje functioneren. De plaat klinkt lang en traag en soms best orkestraal, zonder dat het geheel ergens gezapig of teveel van het goede wordt. Sterker nog: liedjes als 'Director' en het bloedstollende 'Revisited' hebben een emotionele zeggingskracht waar je u tegen zegt. Terwijl afsluiter 'Refuge' gelijkenissen met een gevoelige soulballad vertoont. Het is allemaal adembenemend mooi. Zo mooi opgebouwd. Zo raak. Als je dit jaar één plaat gaat luisteren, laat het dan deze zijn.

Van: Daans Muziek Blog

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: The Antlers - Familiars - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Het is al weer bijna vijf jaar geleden dat ik compleet werd verrast door Hospice van de uit Brooklyn afkomstige band The Antlers.

Bij beluistering van Hospice, overigens de tweede plaat van de band rond Peter Silberman, hoorde ik, volgens de recensie op deze BLOG, de experimenteerdrift van Radiohead, de emotie van Jeff Buckley, de desolaatheid van Bon Iver, de stem van Antony, het bombast van The Arcade Fire, de arrangementen van Patrick Watson, het rammelende van Neutral Milk Hotel en de psychedelische inslag van bands als The Flaming Lips, Grandaddy en Grizzly Bear. Dat is een behoorlijk indrukwekkend rijtje namen en Hospice was dan ook een behoorlijk goede plaat.

Vraag me niet waarom ik de opvolger van Hospice in 2011 heb gemist, want ik weet het echt niet. Ik weet wel dat het over het hoofd geziene Burst Apart inmiddels een opvolger heeft gekregen en ook dat is weer een hele bijzondere plaat.

Familiars is, net als zijn voorgangers, een plaat die doet verlangen naar donkere herfstavonden en koude winteravonden, maar The Antlers brengen hun platen tot dusver bij voorkeur in de zomer uit. Absoluut geen reden om de platen van de band te laten liggen, want ook in de zomer wordt het een keer donker.

Wanneer ik Familiars vergelijk met Hospice valt op dat het geluid van The Antlers in de afgelopen jaren wel wat is veranderd. The Antlers maken nog steeds geen makkelijke muziek, maar de experimenteerdrift van Hospice is toch grotendeels verdwenen en hetzelfde geldt voor het rammelende karakter van de muziek van de band.

Familiars is een vooral ingetogen plaat, waarop prachtige stemmige klanken de overhand hebben. Het zijn klanken die rijkelijk zijn versierd met bijzonder fraaie blazers, een wat psychedelische sfeer en hele mooie vocalen van Peter Silberman, die nog altijd klinkt als de genoemde voorbeelden, maar inmiddels een geluid heeft gevonden dat weinig weerstand op zal roepen (waar ik bijvoorbeeld bij Antony altijd na een paar tracks last van krijg).

Waar ik in het vooral luisterde naar de blazers en de electronica, heb ik inmiddels ook het gitaarspel op de plaat ontdekt. Dit gitaarspel varieert van jazzy tot psychedelisch en kleurt de ruime vlakken die worden aangedragen door de blazers en de elektronica keer op keer prachtig in.

Een deel van het bovenstaande rijtje biedt nog steeds treffend vergelijkingsmateriaal voor de muziek van The Antlers, maar bij beluistering van Familiars komen toch vooral andere namen op. Denk hierbij aan het verstilde van Talk Talk, het zweverige van Sigur Ros, het dromerige van Mercury Rev, het bezwerende van Boards Of Canada of zelfs het meeslepende van Pink Floyd, maar Familiars klinkt net zo makkelijk als Calexico op valium of als nachtclubjazz zonder nachtclubjazz zangeres.

De tracks zijn zoals gezegd lang en slepen zich maar zeer langzaam voort. The Antlers blijft op Familiars daarom ver verwijderd van aanstekelijke popmuziek, maar ontoegankelijk is de plaat zeker niet. Familiars is een plaat waarvoor je even moet gaan zitten, maar als je dit eenmaal hebt gedaan, blijf je ook zitten. Vervolgens hoor je de intrigerende muziek van de band uit new York alleen maar mooier en fascinerender worden en vooralsnog is deze groei maar niet te stoppen. The Antlers maakten bijna vijf jaar geleden al een hele bijzonder plaat, maar met Familiars leveren ze nu een unieke plaat af. Een unieke plaat van een bijna onwerkelijke schoonheid. Erwin Zijleman

Heh jongens, schrijf nu niet van die mooie recensies met z'n allen, ik durf bijna mijn stem niet te laten horen..

Ja, The Antlers. Zoals zovelen leerde ik deze prachtband kennen met het kunstwerkje dat Hospice heet. Zelden heeft een album mij zo bij de lurven gegrepen. Vol ongeloof heb ik de plaat keer na keer weer opgezet, omdat ik er maar geen genoeg van kon krijgen.
Hierna kwam de tweede kennismaking, met Burst Apart. Om te zeggen dat deze opvolger zijn verwachtingen niet waar kon maken is niet helemaal eerlijk. Het moge duidelijk zijn dat Hospice een unicum is, en dat hopen op een 'tweede hospice' onzinnig en onverstandig is. Maar de mens zou de mens niet zijn als zijn gevoelens hem niet stiekem af en toe de baas zouden zijn. Ergens was toch de hoop naar nog zo'n album. Een stilzwijgend verlangen naar nog een meesterwerk.
En helaas, hoe ik het ook wend of keer, een meesterwerk heb ik Burst Apart nooit gevonden. Een sterk album met mooie nummers, zeker, maar waar het aan ontbeert (al helemaal ten opzichte van Hospice) is de meeslependheid. Daar waar Hospice me naar de keel vloog om haar grip pas na een tig keer luisteren ietwat te verslappen, is er bij Burst Apart nooit sprake geweest van een grijsdraaiperiode .

En nu is er dan Familiars. Gelijk toen dit vreugdevolle nieuws mij bereikte heb ik hem van het internet geplukt (arr).
Hoewel er geen vergissing mogelijk is over het feit dat je naar een album van The Antlers luistert, is er toch onmiskenbaar iets anders dan voorheen aan wat de band hier laat horen. Het is dezelfde sound, maar dan met een ander jasje. Of beter nog, het is dezelfde sound, maar dan met een éxtra jasje.
De instrumentaties zijn voller en rijker. De nummers zijn langer uitgesponnen en dromeriger. Het lijkt alsof ze de muziek wat meer ruimte voor zichzelf hebben gegeven.

Als vanouds is de melancholie, de triestheid. Door het vele gebruik van schallende blazers is de muziek echter weemoediger dan ooit tevoren. Silberman's hoge stem is hierbij de perfecte partner in crime. Zijn welhaast lome zang hypnotiseert en weet af en toe met een uithaal de haren recht omhoog te zetten.
Het geheel geeft een warm geluid, maar de warmte van een liefdevolle omhelzing is het niet. Eerder de warmte van opgekruld in een slaapzak liggen terwijl de regen tegen het tentzeil klettert.

Over de poëtische teksten durf ik het nog niet eens echt te hebben, omdat daar nog veel meer aandacht aan besteed moet worden (minpuntje gevonden: zonder de lyrics op te zoeken vind ik Silberman vaak wat lastig te verstaan). Hier en daar steekt er een passage de kop op die me erg weet te beroeren. Zoals in de opener:

Then when heaven has a line around the corner,
we shouldn’t have to wait around and hope to get in
if we can carpenter a home in our heart right now
and carve a palace from within.

Ook voorlopige favoriet Parade behuisd een geweldige staaltje woordensmederij:

We can be an island apart from a ceaseless war on our heart,
Harbored in a fortress insurmountable,
Taller than affliction, safe wherever we are.
Erasing horror and disgust,
Rewinding the sorrow and the rust.
Before our suffering’s suffering, hadn’t we suffered enough?

Bah, wat een mooie muziek.

The Antlers laten zich met Familiars vergelijken met dwaallichtjes die nietsvermoedende voorbijgangers het moeras inlokken. En daarmee geef ik het al een beetje weg; ik zit in het moeras en denk niet dat ik er voorlopig uit zal komen. Of ik Familiars een meesterwerk zal durven noemen moet nog blijken, maar één ding is zeker; de grijsdraaiperiode is begonnen.

The Antlers hebben weer een verhaal die ze kwijt willen. En wat kunnen zij dat toch op een hemelse manier verpakken. Palace, het nummer van 2014, is daar een treffend voorbeeld van. Het raakt je! De orkestrale inslag bevalt mij goed en het is bewonderenswaardig hoe zanger Silberman zijn volledige woordenschat kan verwerken in zijn muziek. Na het 5 sterren album Hospice en de zeer aardige opvolger, bewijzen The Antlers dat zij zeker blijvertjes zijn.

Op prachtige klanken word je weggedragen, vrijwel de hele plaat door. De klanken worden allereerst bepaald door zeer fraaie blazers. En dan ben je bij mij aan het goede adres. De trompet speelt hier de hoofdrol in. Direct aansluitend hieraan is de stem van de zanger, in alle hoogten en laagten, in rust en soms iets dwingender. De band zelf speelt bij vlagen haast jazzy, maar soms gaat het ook weer in de richting van de schoonheid die je vindt op bijvoorbeeld Demon van Gazpacho.

Er zit in het verloop van de plaat ook wat meer variatie in tempo en instrumenten, waardoor voor mij dit Familiars niet saai wordt, integendeel zelfs. Luister bijvoorbeeld naar het mooie orgeltje en de lekkere gitaar op Hotel. En als je een platenspeler hebt, ga dan voor de limited colour-vinyl pressing, in prachtig paars.

Na het meesterwerk Burst Apart viel deze enorm tegen. Alleen Palace bevat die schoonheid nog. Na 6 jaar toch maar weer eens proberen. Bij Burst Apart is werkelijk elke noot raak.