Pink Floyd - Meddle (1971)

Meddle. Juist. Drager van Echoes en dan heb je toch al de helft van de plaat te pakken. Wel, weinig kwade woorden over dit epos. Sterk idee, sterke spanningsboog, sterke uitvoering. Naar mijn mening is het nummer wat langdradig (d.w.z. ik denk dat hij voor mij ideaal was geweest als hij een minuut of 15 a 18 geduurd had (ja, ik weet dat er op de Echoes-the best of-verzamelaar zo'n versie staat). Legendarisch niettemin.

Het lijkt er echter wat op dat mensen in een vorm van groupthink dan maar meteen aannemen dat de rest van de plaat van gelijk kaliber is. Misschien is hij dat ook wel en beziet Casartelli het weer helemaal verkeerd, maar erg aannemelijk is dat laatste natuurlijk niet . Wat hebben we... One of these days. Aardig instrumentaaltje, maar deze is met krap zes minuten al aan de behoorlijk langdradige kant. Daarna wordt het met elk nummer een stukje nietszeggender met Seamus als tragisch dieptepunt.

Niet al te lang hierna zou Pink floyd met de heilige drie-eenheid Dark side of the moon / Wish you were here / Animals komen. Hiervoor waren met A saucerful of secrets, Atom heart mother en vooral Piper at the gates of dawn ook al heel aardige platen gemaakt. Maar dit heb ik altijd een van de minste Floydplaten gevonden (en niet slechts omdat de omringende platen beter zijn).

Zonde dat het hele album niet in de sfeer van Echoes is! Dan had het een 5*-album kunnen zijn. Van de rest vind ik nu San Tropez en Seamus niet interessant, A Pillow of Winds en Fearless redelijk en alleen One of These Days een waardig Pink Floyd nummer. Echoes is hemels, vooral het begin en het einde, mag wat mij betreft op één lijn gezet worden met Atom Heart Mother. Stijl zoals alleen Pink Floyd die heeft.

4* - zonder Echoes waarschijnlijk slechts 3*

Het werd in huize Maiky tijd voor de wat minder bekende uitspattingen van Pink Floyd. De bekende uitspattingen staan voor de periode '73 - '79, de zeven jaar waarin Pink Floyd volgens een groot deel van de muziekliefhebbers hun beste tijd hadden. Er deed zich een bewustwordingsproces voor waarbij de vraag werd gesteld hoe de muziek klinkt van een band buiten hun hoogtepunten om. In plaats van bij het begin te beginnen hebben we besloten om vanaf The Dark Side of the Moon terug te werken naar het begin, en na Animals vooruit te gaan naar het einde. Kwestie van de verkeerde prioriteiten stellen.

En dan kom je er achter dat het instrumentale One of These Days een heel lekker doordenderend nummer is, met de dwingen de basgitaar, dat zo voorbij is gewaaid. Maar bij A Pillow of Winds verdwijnen de donkere wolken en is alles lekker luchtig en helder, met relaxte zang en (relatief) eenvoudig gitaarwerk. Ik krijg hier ook sterk het idee dat de flower power van de jaren '60 hier en daar nog te bespeuren zijn.

Fearless heeft als misser dat er vlagen van You Never Walk Alone voorbij komen, wat hier niet goed is gevallen vanwege de voetbalassociaties. Het heeft iets psychedelisch, en in die uitwerking is het uitermate geslaagd. Ook succesvol is de melodie, die mij gegarandeerd een week heeft achtervolgd. Maar dat zingende koor... Nee. Doet me ook teveel aan Lee Towers denken.

San Tropez is opvallend. Toen mijn vriendin en ik aan het avondeten zaten, merkte ik op dat dit wel heel erg feel good en vrolijk is voor een Pink Floyd. Ik zie een videoclip voor met de Pink Floyd bezetting op een rij kleurige strandbedjes, met grote zonnebrillen op en een levensgrote cocktail in de handen, wiebelend met de voetjes. Dat is niet mijn ding.

Seamus ook niet, maar wellicht dat ze dat expres hebben gedaan zodat de impact van Echoes wat groter is. Het zij ze echter niet vergeven, omdat Echoes een prima op zichzelf staande plaat is. De drie en twintig en een halve minuut gaan wat betreft ook veel sneller voorbij dan de duikbootsfeer doet vermoeden. De eerste minuten heeft Echoes iets statigs, en een gedachte spookt door mijn hoofd die later wordt bevestigd. Daarover straks meer, want er moet nog heel wat gebeuren. Zo is de zang ontzettend interessant, er straalt een bepaalde zelfverzekerdheid uit, en het begeleidend gitaarwerk klink slechts na enkele luisterbeurten al vertrouwd en bekend. Vanaf de zevende minuut wordt door middel van lekker gitaarwerk en ritme de opbouw ingezet naar een minutendurende soundscape, die subtiel wordt ingezet terwijl de opbouw nog voorbij raast. Na tien en een halve minuut wordt het spookachtig en astronomisch. Wind die vreemde geluiden maakt, zeemeeuwen/dolfijngeluiden, en vanaf 14:35 een intrigerende lichte drone. En het is vanaf dat punt dat Echoes interessant wordt. De perfect geplaatste duikboot-plingetjes en de zachte percussie suggereren dat we in een volstrekte leegte zitten, een vaccuum van ongekende schoonheid als we door een universum vliegen op lichtsnelheid, zoals we dat van 2001: A Space Odyssey kennen. Alsof we omhoog gaan, steeds hoger en hoger tot ongekende hoogten. Het opkomende gitaarwerk geeft de reis vaart. Het mooiste van Echoes komt vervolgens met het gitaarwerk op 18:14. Wat een kick! Ik voel een overwinning, to infinity and beyond!, en een ongekende zelfverzekerdheid. Wellicht een van de verste reizen die ik muzikaal gezien heb gemaakt.

Ter bevestiging van de status die Pink Floyd met Echoes heeft gevestigd komt op 19:11 weer wat zang. Alsof de eerste poging wat onzeker was, maar nu Floyd koning is hoeft hij zich niet meer te schamen. Ze zijn volwassen geworden.

Echoes maakt een reis voor het karakter van Pink Floyd; het pad naar volwassen worden is uitgelopen en het echte werk kan beginnen. Het is de poezie van Echoes dat de voorgaande nummers in een schaduw zet. Ik zal moeten toegeven dat ook ik Echoes verreweg het sterkste van Meddle vind, en daarbij ontkom ik er niet aan de voorgaande nummers in een schaduw te zien. De Dark Side of the Moon is in dit geval dus kant A van Meddle. Ik vind het ook wat jammer dat ik het zo zie. One of These Days is echt de moeite waard, A Pillow of Winds tot en met San Tropez het eenvoudige midden, Seamus een verrassend doch een ietwat verkeerd geplaatst tussendoortje, en Echoes als de koning.

Over het geheel gezien is Meddle zeker geen slechte plaat. Verreweg de meeste kritiek krijgen San Tropez en Seamus, maar ook dat kan in perspectief worden gezet. Noem het ironie, of zoiets. Of ouderwets lol trappen. Opwerken naar een groter geheel. Ik kom tot de slotsom dat het enige echte punt van kritiek mijnerzijds het einde van Fearless is. Toch heel aardig voor een plaat van ruim drie kwartier.

Meddle is het vijfde album van Pink Floyd, uitgebracht in 1971.

Het album begint erg sterk met One of These Days. Het intro wordt door 2 basgitaren gespeeld. Als de stem one of these days I´m going to cut you in little pieces zegt komt het nummer pas echt op gang.

Dan krijgen we 2 goede nummers, namelijk A Pillow of Winds en Fearless en 2 enorme missers, namelijk San Tropez en Seamus.

Maar dan zijn we bij het hoogtepunt gekomen, namelijk Echoes. Voor mij is dat het mooiste nummer van Pink Floyd en ook een van de beste nummers aller tijden. Het begint rustig en komt dan op die o zo mooie dubbele zang die de geweldige mooie tekst zingt:
"Overhead the albatross
Hangs motionless upon the air
And deep beneath the rolling waves
In labyrinths of coral caves
An echo of a distant time
Comes willowing across the sand
And everything is green and submarine."
Daarna wordt het een beetje funky en gaat het naar een geluidsexperiment wat heel veel sfeer heeft. Daarna gaat het weer terug en eindigen we weer met het keyboard waar het begon. Eigenlijk is Echoes een muzikale palindroom.

Een goed album met paar enorme uitschieters, namelijk One of These Days en Echoes, 2 missers en 2 normale nummers. Ik kom uit op 3,5*

"Meddle" intrigeert me meteen zonder dat ik ook maar een noot van de plaat heb gehoord. De hoes ademt een en al mystiek uit. Voor mij staat "Meddle" van Pink Floyd in het teken van het afsluitende, epische en heroïsche nummer "Echoes". Een drieëntwintig minuten durend muzikaal oorgasme. Eigenlijk werken de andere nummers toe naar deze briljante afsluiting. De opener "One of These Days" is eigenlijk direct al raak en vind ik direct the best of the rest. De nummers "A Pillow of Winds", "Fearless", "San Tropez" en "Seamus" vind ik wel best mooi, maar ze zijn voor mij de spanningopbouwers naar het magistrale "Echoes". De band speelt in perfecte harmonie. Het gitaarspel van David Gilmour is prachtig zoals altijd: warm, sfeervol, opbouwend, dreigend, intens en zo kan ik nog wel even doorgaan. De toetsen van Richard Wright laveren mooi tussen dat gitaarspel door. "Meddle" is de opmaat voor "The Dark Side of the Moon", maar heeft een totaal eigen geluid. Dat bewijst maar eens te meer dat Pink Floyd zich iedere keer weer opnieuw uitvindt. "Meddle" blijft me altijd bij vanwege "Echoes", en vanwege dat ene nummer mag deze plaat al memorabel worden genoemd.

Zeer goed album. Het opent sterk met One of These Days, een stevige rocksong waar PF niet heel veel van in hun catalogus hebben, althans niet van dit kaliber. De overgang naar A Pillow of Winds is magistraal, en dat nummer is heerlijk kalmerend. De donderwolken van het openingsnummer hebben plaatsegemaakt voor een blauwe lucht. Vervolgens Fearless, een prima progrocknummer met goed onderbouwde spanningsboog. Helaas eindigt dat nummer met voetbaldebielen (sorry, 'fans') die You Never Walk Alone zingen. Dat had wat mij betreft niet gehoeven, het breekt de zorgvuldig opgebouwde sfeer van het album totaal, en het brengt bij mij foute associaties met die kutsport naar boven.

Vervolgens San Tropez en Seamus. Niemandalletjes wellicht, maar op zich niet slecht, ze klinken lekker vrolijk en zomers, het zijn dus ook geen echt typische PF nummers. Maar ze passen zoals vaker gezegt niet echt bij de sfeer van de rest van het album. Niet erg, want wat hierna komt het epische Echoes. En wat een psychedelische trip is dat. Het rockt je tot in de stratosfeer, om je vervolgens door het vacuüm van de ruimte te laten zweven. Knap hoe men 23 minuten spannend kan houden, zoiets zie je voornamelijk bij klassieke muziek (of hele experimentele muziek, en dat is dit natuurlijk wel).

Niet heel consistent in sfeer, maar wel in kwaliteit. En Echoes is terecht legendarisch. Samen met het openingsnummer verrewege de beste plaat op het album. 4*

Na de psychedelische elementen van voorganger Atom Heart Mother vormt Meddle het omslagpunt in de muzikale richting van Pink Floyd, met de progressieve inslag gaat Meddle in op het perfectioneren van The Floyd sound. Ieder bandlid toont zijn invloeden in de zestal composities dat het album rijk is. Het gebrek aan een overkoepelend thema maakt dat niet elk nummer dezelfde muzikale lijn volgt.

Openingstrack One of These Days voert zich door de klanken van Waters basgitaar, synths en orgelklanken heen. Het samenspel tussen de vier bandleden leeft op in de experimentele klanken. David Gilmour weet zich als gitarist te ontwikkelen in hoogstaande gitaarsolo’s, waarin de swingende onderliggende laag van percussie en piano het geheel in zijn ritme houdt. A Pillow of Winds voert de luisteraar door de rustgevende en liefdevolle zang van Gilmour. Fearless voert zich met zijn langzame tempo naar de diepzinnige gitaarklanken toe. Het nummer klimt zich beetje bij beetje op tot in de nok van het stadion om You’ll Never Walk Alone te laten weerklinken. Roger’s San Tropez en het gezamenlijke Seamus doen zich afzonderen van de muzikale structuur van de rest van het album. De jazzy en bluesy klanken vormen twee korte nummers die zich nergens echt omhoog weten te werpen.

Dit geldt niet voor één van de meest epische muziekstukken uit het werk van Pink Floyd. Echoes is een nummer dat zich opbouwt vanuit complete stilte. Het echoënde begin wordt al snel verruilt voor orgels, gitaren en de meest bizarre soundeffecten. Vanaf zeven minuten slaat de sfeer om naar een funky middenstuk. De klanken van David Gilmour zijn gitaar brullen om zich heen, terwijl Wright snel over de orgeltoetsen heen wrijft. Het buitenaardse bestaan doet zijn herintrede vanaf elf minuten. Gevaar ligt op de loer als de duistere muziek de spanning opzweept. De vervreemde klanken van krijsende meeuwen zijn het begin van het eind. De gitaren worden op scherp gezet en komen samen met de drums en het orgel opzetten. De teksten lijken de muzikale complexiteit te ondersteunen, maar zijn vooral gericht op de mensen en hun onderlinge relatie. Het onheilspellende van het buitenaardse en de vragen van ons bestaan sijpelen naarmate het nummer vordert steeds verder je gedachten binnen. Vragen die je ver uit de kosmos werpen om je als stofje door een ver bestaan heen te laten zweven. Het einde van het nummer laat je machteloos achter in verwarring.

Overhead the albatross hangs motionless upon the air
And deep beneath the rolling waves
In labyrinths of coral caves
The echo of a distant tide
Comes willowing across the sand
And everything is green and submarine

De progressieve elementen van Meddle komen vooral tot hun recht in het opening- en slotnummer. Het krachtige samenspel en de tot in de puntjes uitgewerkte delen van deze twee nummers maken het één van de meest verfijnde werken van Floyd. Op productioneel gebied zijn dit ook de nummers die van de verschillende opnamesessies kwalitatief het beste tot leven komen.

4,5*

Afkomstig van Platendraaier.

Je kan die prachtige werken uit de jaren 70 zoals Dark Side en The Wall toch onmogelijk "automatische piloot" noemen? Godzijdank wilden ze vooruit. Verder geloof ik niet dat PF bewust music for the masses probeerde te maken. Dat het succesvol was, kun je ze moeilijk verwijten.

En eindelijk hebben we het eerste Pink Floyd album dat ik goed tot fantastisch kan noemen. Nog steeds een probleem: het beste staat in het begin en aan het einde en wat er in het midden staat is bij vlagen vrij gezichtsloos. San Tropez en Seamus zijn me echt te melig en ook Fearless is in al zijn gezapigheid niet bijzonder spectaculair te noemen. Echter is opener One Of These Days fascinerend met de galoperende baspartijen en bezwerende toetsenpartijen, terwijl het afsluitende Echoes met gemak een van de beste progrocknummers ooit genoemd kan worden. De eerste waar ik, ondanks de mindere nummers, toch echt van kan genieten.

Voorlopige tussenstand:
1. Meddle
2. Atom Heart Mother
3. More
4. A Saucerful Of Secrets
5. The Piper At The Gates Of Dawn
6. Ummagumma

DIt gaat in mijn ogen dan eindelijk een beetje richting de klassieke Pink Floyd en daarmee ook de eerste sinds A Saucerful Of Secrets die de strijd aangaat om de voorlopige eerste plaats. On Of These Days valt direct op vanwege die toffe baslijn. Zelfs mijn dochtertje van ruim een jaar begon er even op te headbangen en te swingen (voor zover dat mogelijk is). Fearless vind ik ook erg mooi, maar dat "You never walk alone"gejoel is wel een afknapper.

Het is vooral door Echoes waardoor Meddle in mijn ogen gelijkwaardig is aan A Saucerful Of Secrets. Ik kan namelijk ook niet zeggen dat ik me ergens verveeld heb. Voor het eerst sinds jaren is Pink Floyd weer echt spannend. Daar staat dan wel weer tegenover dat A Pillow Of Winds, San Tropez en vooral Seamus de prima luisterbaarheid nimmer ontstijgen. Goed voor de achtergrond, niet storend, maar ook niet bepaald sterk. Gelukkig is daar Echoes, dat de halve plaat bestrijkt met prachtige passages en soms nare (maar evengoed) sfeervolle momenten. Een van de beste nummers die Pink FLoyd geschreven heeft.


Tussenstand:
1. Meddle
2. A Saucerful Of Secrets
3. Piper At The Gates Of Dawn
4. Atom Heart Mother
5. Ummagumma
6. More

Het heeft even geduurd, maar ik voel me eindelijk ingeluisterd genoeg om Meddle een fatsoenlijke beoordeling te geven. Dit is voor mij met grote afstand de meest interessante Pink Floyd-plaat op dit punt in de discografie van de band, maar tegelijk de plaat die ik eigenlijk altijd te weinig aandacht heb geschonken.

One of These Days is een geweldige opener, en als de hele plaat dit niveau had gehad, was dit misschien wel mijn favoriete Floyd-album geweest. A Pillow of Winds is echter wel een mooi kalmeermoment na de intensiteit van de opener. Het is meer dat de band vervolgens dan nog een mellow popnummer erachteraan gooit, en ook nog een saaie. Fearless is echt wat dit album van zijn topstatus afhoudt voor mij, San Tropez vind ik zelfs beter passen. Seamus is natuurlijk niet om al te serieus te nemen, maar het is dan ook net aan twee minuten. Het echte serieuze Pink Floyd-werk, en de opmaat naar Dark Side of the Moon, is natuurlijk Echoes. Een zeer fraai stuk muziek, dat nog steeds tot het betere werk van de band behoort. Al moet ik opmerken dat het middenstuk met de windgeluiden en de verdwaalde gitaartonen voelt als een onnodige opbreking, een niet bijzonder positieve herinnering aan de fase Ummagumma. Toch is Meddle echt wel een klassieker, en ik verwacht dat deze tot op het einde zal blijven strijden om een plaats op het erepodium.

1. Meddle
2. Atom Heart Mother
3. The Piper at the Gates of Dawn
4. A Saucerful of Secrets
5. Ummagumma

Dat trage begin en dan die eerste basnoten van One of these days moet ik toch al tientallen malen hebben gehoord, maar ik krijg er nog steeds de koude rillingen van. Dichterbij suggestieve horror is muziek in mijn beleving toch maar zelden geweest, en dan volgt direct daarop de knappe afwisseling van A pillow of winds met prachtige akoestische gitaren, pastorale lyriek en een bijna pijnlijke slidegitaar-solo op het einde. Fearless hangt eigenlijk een beetje tussen die twee eerste nummers in, met rijke en warme gitaren in midtempo, maar ook met een klimmend gitaarloopje dat een spanning opbouwt die pas wordt losgelaten wanneer bij "And I'll climb..." het tempo even wordt teruggeschroefd. Moeilijk om te beschrijven wat er allemaal door me heen gaat bij deze nummers die schijnbaar zo simpel zijn en zo onopgesmukt klinken, want volgens mij gebeurt er onderhuids en op de achtergrond een heleboel qua kleine effectjes en nabewerking van de ambiance-geluiden (om nog maar te zwijgen van de af en toe héél subtiele pianonootjes en het bizarre Interpolating "You'll never walk alone").
        Na deze drie lang uitgesponnen meesterwerkjes wordt er dan even gas teruggenomen met twee luchtiger (en heel grappige) nummers om de luisteraar voor te bereiden op Echoes. Dat nummer te beschrijven lukt me niet, net zoals het me niet zou lukken om de verschillende sferen te beschrijven waarin het titelstuk van Close to the edge van Yes of sommige plaatkantlange nummers van Tangerine Dream me meenemen. Wat me wel elke keer weer opvalt is dat de reputatie van deze band voor een belangrijk deel rust op de manier waarop ze lange instrumentale sfeerstukken kunnen opbouwen (inclusief een een belangrijke rol voor het karakteristieke gitaarspel), en dat geldt hier natuurlijk helemaal met (onder andere) die gitaarriff, die Hammond-golven, die in mijn oren bijna wanhopige gitaarsolo's vanaf 7:24 en natuurlijk die krassende raven (volgens Wikipedia) en die "walvispiepjes" zoals ze vroeger bij mij op school werden genoemd. Maar daarbij lijkt soms vergeten te worden hoe belangrijk de zang in de drie coupletten en refreinen hier is. Ik dacht altijd dat Gilmour hier samen met Waters zong, maar volgens (alweer) Wikipedia zingt Gilmour de lage partij en Wright de hoge; hoe dan ook, die samenzang resulteert in een volstrekt uniek en warm timbre dat ik even karakteristiek (en even mooi) vind als de grote close-harmony-pop- en rockbands uit de Amerikaanse jaren 60 en 70. [De volgende –verzonnen– scène kan ik me zo levendig voorstellen: Gilmour komt bij de band. "Hee man, kun je misschien ook zingen?" "Nee jongens, dat stelt niets voor." "Nou, laat toch maar eens wat horen." "Nee, echt niet, dat wordt niets." "Kom op nou, probeer het eens!" Gilmour zingt een stukje. Monden vallen open van verbazing. Er liggen prachtige harmonieën in het verschiet.]
        Rick Wright heeft hier geen solonummers meer, helaas, want van zijn composities op A saucerful of secrets, Atom heart mother en Relics ben ik zeer gecharmeerd, maar de manier waarop zijn toetsen (mellotron? orgel?) op Echoes vanaf 14:50 de spanning opbouwen alvorens de bastonen en daarna de knetterende gitaar weer een terugkeer naar de oppervlakte bewerkstelligen is fenomenaal, en sowieso blijven zijn keyboards enorm belangrijk binnen de totaalsound van deze plaatkant.
        Nadat ik indertijd met The dark side of the moon kennis had gemaakt heb ik dít album blind gekocht, nog in een hardkartonnen hoes met de naam van de band linksboven en de titel van de plaat rechtsboven in dunne witte letters op de voorkant van de hoes afgedrukt; ik wist er in het begin niet echt goed raad mee, maar de plaat is blijven groeien en fascineert nu nog steeds. Echoes is en blijft in mijn oren het beste dat Pink Floyd ooit gemaakt heeft, net zoals Meddle als geheel mijn favoriete PF-plaat is. (Nu gekocht en beluisterd in de 2016-remaster.)

Dit album beluisterde ik n.a.v. dit topic.

Echoes zegt mij wel wat, maar dit album van Pink Floyd is mij nooit onder de aandacht gekomen.
Het moet gezegd worden vanuit mij, maar ik moet me misschien eens wat meer gaan verdiepen in de muziek van Pink Floyd. Want ook dit bevalt me weer prima. Misschien op de opener en Seamus na, maar de rest is sfeervol, stemmig en vaak erg mooi. Er is zelfs ruimte op een bijna frivool piano’tje op San Tropez en het gedegen opgebouwde Echoes is ook fijn.

Vier sterren voor een wat onevenwichtige plaat. De plaat opent geweldig met twee topcomposities. Fearless vind ik, hoewel ik fervent Liverpool-fan ben, een beetje flauw. San Tropez en Seamus voegen vrij weinig toe en hadden wat mij betreft gewoon weggelaten kunnen worden.

Over Echoes, het nummer dat de helft van de speelduur en daarmee een volledige plaatkant in beslag neemt, is hier al voldoende gezegd. Met een uiteenzetting / beschrijving zou ik alleen maar in herhaling vallen, en er zijn genoeg gebruikers hier die hun mening over dit nummer beter hebben geformuleerd dan dat ik zou kunnen (ik kijk bijvoorbeeld naar jouw recensie, BoyOnHeavenHill ). Echoes is natuurlijk hét nummer dat deze plaat maakt en daarmee ook voor het grootste gedeelte bepalend voor de score. En ja, ik kan niet anders dan concluderen dan dat Echoes één van de mooiste nummers ooit gemaakt is, een nummer dat naar mijn mening verplicht in de progrock-canon genoemd moet worden.

Al met al dus een ietwat onevenwichtige plaat, met drie fraaie composities, één flauw compositie en twee nietszeggende composities. Gelukkig nemen de drie fraaie composities het grootste deel van de speelduur voor hun rekening, dus deze plaat krijgt van mij 'gewoon' de hoge score van 4*.

Wat Ketwiezel betreft behoort Meddle tot het beste materiaal wat Pink Floyd heeft gemaakt in de jaren zeventig.....en dan met name de b kant!
De a kant omvat echter ook enkele juweeltjes (One of These Days, A Pillow of Winds, Fearless).

Het album ademt een geheimzinnige, ongrijpbare sfeer uit..(alleen die hoes al met dat oor onderwater en de zwart-witte groepsfoto aan de binnenkant dragen bij aan de mysterieuze sfeer..).

De fantastische remix uit 2016 doet hier een behoorlijk schepje bovenop...die knalt letterlijk bij Ketwiezel z'n speakers uit!
Miljaar... wat een dynamiek!!

Het beste album dat Pink Floyd ooit maakte. Vooral Echoes. Zo geniaal in elkaar gezet.
Lang getwijfeld of Meddle of Atom Heart Mother het beste Pink Floyd album was. Uiteindelijk toch gekozen voor Meddle. Het was een moeilijke keuze want de song Atom Heart Mother doet niet veel onder voir Echoes.

Het was (weet ik vrij zeker) destijds mijn vierde LP, na het debuut van Jimi Hendrix, Déja Vu en Band Of Gypsys. Vele weken zakgeld sparen en dan op de fiets naar de platenzaak om dit album te kopen.

Ik had nog niks gehoord van dit album, maar kende wél Ummagumma en Atom Heart Mother. Eerst luisteren, maar na het overdonderende One of These Days wist ik al genoeg. Betalen en snel op de fiets naar huis. En dan hét moment: met trillend handen de LP op de pick-up leggen (ja, zo heette dat destijds).

Geweldig album, nog steeds. Met uiteraard Echoes als onbetwist hoogtepunt, mijn inziens hun beste nummer.

Dark Side of the Moon vond (en vind) ik niet veel aan, net zoals Wish You Were Here. Animals dan wel weer een beetje, maar bij The Wall ben ik helemaal afgehaakt.

Ja, ook ik vind dit dus nog altijd hun beste, en daarna Atom Heart Mother en Ummagumma. Die blijft ik geregeld draaien.

Mijn kennismaking met Pink Floyd begon bij deze plaat. Mijn opa was vroeger veel aan het reizen voor zijn werk, waar ik als klein jochie vaak met hem mee ging. Pink Floyd was destijds al ruim tien jaar gestopt, een fan bleef hij altijd. Hij liet mij kennis maken met One of These Days en sindsdien is Meddle niet meer uit mijn muziek catalogus te krijgen. Ik ben bezig met de albums van Pink Floyd af te luisteren, persoonlijk ben ik meer fan van de paar albums na deze, toch is Meddle het begin van reeks albums waardoor ik fan ben van Pink Floyd. Zeker een grote uitschieter na toch vier matige albums, nee ik ben geen fan van het eerdere werk waar ik toch nauwelijks door heen kwam.

Elke track heeft zijn eigen schoonheid. One of These Days is een prachtige opener en Echoes is een prachtige sluiter. Alles tussendoor is erg tof, en elk nummer staat als een huis. Het Liverpool gezang geeft je kippenvel, en brengt je een beetje op adem. Maar alsnog is het drie kwartier genieten. Het is niet mijn favoriete werk van PF, al is dit wel het album waar mijn tijd als liefhebber van deze band begon.