T. Rex - Dandy in the Underworld (1977)

De laatste T-Rex, die allang over hun hoogtepunt van hun roem heen waren die feitelijk slechts van 1970 tot 1973 duurde. Deze plaat is best aardig maar kan niet tippen aan hun eerdere werk. Een korte tijd na deze release reed Marc Bolan met zijn mini cooper tegen een boom aan, dood!!!

Dit is een hele vervelende plaat van een band die ook niets meer te melden had in die tijd, Bolan en Co dachten dat het nog steeds 1971 was met een glamrock en dergelijke..... in feite heeft T.rex maar twee platen gemaakt die er toe doen.

Dit album werdt beter ontvangen dan z'n 2 voorgangers, als Bolan nog geleeft had was hij misschien verder gegaan met een lichte nieuwe stijl die op dit album te horen is. Persoonlijk heb ik nog steeds een sterke binding met dit album, juist omdat lang daarna Marc omkwam door een auto ongeluk. De wagen die bestuurd werd door zijn eigen vrouw Gloria Jones.

Het moest Marc's comeback-album worden, maar helaas leverde de plaat niet het succes en de hits op waar Marc zo op had gehoopt. Toch blijven nummers als Soul of my suit, Dandy in the underworld, Teen Riot Structure ed. best overeind! We zullen nooit weten hoe hij zich verder had ontwikkeld. Marc wilde zelf meer de producerskant op, meer televisiewerk doen en misschien wel het theater in. Deze plaat kwam in maart 1977 uit en Marc stierf op 16 september.

Marc reed zelf niet. Hij had niet eens een rijbewijs omdat ie altijd visioenen had dat ie bij een auto ongeluk om het leven zou komen! Helaas zat hij aan de verkeerde kant in de auto.....

Tragisch eind van een briljant iemand.

Denk overigens niet dat Marc Bolan ooit weer een 'echte grote' artiest was geworden zoals begin jaren 70, ook niet als hij was blijven leven. Waarschijnlijk had hij dezelfde status gekregen in Engeland als een David Essex nu heeft, gewaardeert en soms in een theatershow of in een talk show op de BBC.

Het moest en zou idd zn comeback plaat worden en de tekenen stonden niet eens heel ongunstig. I love to Boogie, zo'n typisch Bolan nummer huppelde langzaam maar zeker de UK top 20 binnen. De plaat was een soort van return to form. Een fit ogende Bolan, weg waren de drugs, afgevallen, de looks, etc. De songs hadden weer kop en staart, pakkende melodieën, puike band ook om zich heen, zichzelf uitroepende tot Godfather of the Punk, toeren met the Damned, zalen weer voller en voller, daarnanog de singles Soul of my Suit en de titeltrack, puike songs gewoon. Helaas bleef de plaat ergens down under in de UK top 50 steken en was binnen luttele weken zelfs daaruit verdwenen. Het mocht niet zo zijn. Kennelijk. Een eigen tv show dan maar en hopen dat. Uiteindelijk kwam last single Celebrate Summer uit, alweer, kort en pakkend. Ware het dan toch nog mogelijk...toen stond die damned tree daar en was de game definitief over. Bolan dood, weet het nog, BBC draaide de songs de hele dag. En ik was compleet van slag ja. Kon toch niet waar zijn...maar het WAS waar. Gelukkig kan ik de muziek nog luisteren, dagelijks indien gewenst. Fraaie o zo fraaie tijden. En neen, die komen never meer terug, net als Marc zelf dus. Uniek bandje nog altijd. Ofschoon dit maar een mening ware. Mijn mening ja. Voor wat het waard moge zijn.