Lykke Li - I Never Learn (2014)

Dit blijkt dan toch de officiële hoes te zijn.
Eerder van de week was daarover nog twijfel omdat er op sommige sites te lezen stond dat dat niet het geval was.
Uitsluitsel hierover staat hier dus.

Hahaha, dat was het bericht wat ik ook op pitchfork vond.
Mooi dat ie er op staat

Tegenvaller, ik had stiekem gehoopt dat ze terug ging naar de iets naïevere kant van haar debuut, maar ik denk dat dat een periode is die inmiddels is afgesloten. Dit ligt meer in de lijn van het bombastische van Wounded Rhymes, en Lykke Li is nog altijd getormenteerd. Wie weet gaat dit album mij uiteindelijk alsnog bevallen, net als het bij haar vorige album even duurde. Maar toch vind ik haar het leukst in de speelsheid en onschuld van "Dance, Dance, Dance" of "Little Bit".

Van de nummers die al op YouTube stonden, vind ik vooral 'Gunshot' erg straf. Zonet ook alle andere nummers gehoord en dat klonk niet slecht voor een eerste luisterbeurt. Dit album is trouwens vrij kort, duurt zo'n kleine 33 minuten.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Lykke Li - I Never Learn - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

De Zweedse zangeres Lykke Li Zachrisson, beter bekend als Lykke Li, wordt sinds haar onverwachte wereldhit I Follow Rivers door velen gezien als popprinses. Dat heeft ze vooral te danken aan producer The Magician, die het weinig hitgevoelige origineel van haar vorige plaat Wounded Rhymes, voorzag van bijzonder aansprekende beats, waarna ook het Belgische Triggerfinger nog eens op heel andere wijze liet horen dat het zweverige origineel prima was te vertalen naar een radiovriendelijk popliedje.

Het onverwachte en tweevoudige succes van I Follow Rivers heeft de bankrekening van Lykke Li waarschijnlijk goed gedaan en dat gun ik haar van harte, maar persoonlijk hoor ik I Follow Rovers toch het liefst in de wat onderkoelde versie van de ijsprinses Lykke Li.

Het onverwachte succes van Lykke Li heeft er ongetwijfeld voor gezorgd dat haar platenmaatschappij met andere ogen naar de Zweedse zangeres is gaan kijken en haar met andere verwachtingen de studio in heeft gestuurd voor het opnemen van haar derde plaat I Never Learn. Iedereen die, net als ik, bang was voor een met stevige beats opgetuigde nieuwe plaat van Lykke Li, kan ik geruststellen. I Never Learn blijft ver verwijderd van Lykke Li met het stempel van The Magician en ligt uiteindelijk toch vooral in het verlengde van zijn twee prachtige en eigenzinnige voorgangers Youth Novels uit 2008 en Wounded Rhymes uit 2011.

Lykke Li is nooit vies geweest van groots klinkende popliedjes met een bijna Phil Spectoriaanse productie en deze zijn ook op I Never Learn van de partij. Over het algemeen is de wederom door Björn Yttling (van Peter, Björn & John) geproduceerde plaat echter ingetogener en minder lichtvoetig dan zijn voorgangers. Dat heeft alles te maken met de liefdesbreuk die Lykke Li de afgelopen jaren moest meemaken en die van I Never Learn een echte breakup-plaat heeft gemaakt.

Ik kan er persoonlijk wel tegen als Lykke Li flink uitpakt met een overweldigend elektronisch klankentapijt dat je in de Zweedse popmuziek wel vaker hoort, maar het mooist zijn toch de ingetogen songs, waarin de zang van Lykke Li uit haar tenen komt en waarin je het leed van de songs af kunt scheppen. Love Me Like I’m Not Made Of Stone is de track die de meeste indruk maakt, met name vanwege de emotievolle vocalen, maar ook de meeste andere tracks op de plaat, allemaal geschreven door Lykke Li en Björn Yttling, zijn van het hoge niveau dat we inmiddels van de Zweedse zangeres gewend zijn.

Liefhebbers van pure singer-songwriter muziek zullen het waarschijnlijk nog steeds teveel pop vinden, want Lykke Li houdt de tradities van de perfecte Zweedse popmuziek in ere, maar een ieder die tegen een beetje pop kan zal genieten van deze mooie en intense plaat van de ijsprinses die dit keer warme tranen huilt. Ik vind het in ieder geval prachtig en dat had ik van te voren eerlijk gezegd niet verwacht. Erwin Zijleman

Al een keer of 3 / 4 opgezet en het gaat elke keer langs mij heen. Erg glad en galmend allemaal, 'Never Gonna Love Again' is voor mij dieptepuntje.

Ik heb dat eigenlijk ook, jammer, want Wounded Rhymes vond ik een lekker album. Het is me misschien pas een keer gelukt om hem helemaal af te luisteren. Glad en galmend is niet zo mij probleem (galmend vind ik meestal wel leuk), maar de nummers kunnen me gewoon niet pakken.

Jammer dit. Zoals anderen aangaven is dit véél te gladjes allemaal. Dat probleem had ik al met Wounded Rhymes af en toe, maar waar die plaat mij slechts af en toe stoorde, is het hier meer opvallend als er een nummer tussenzit wat mij wel kan bekoren. No Rest for the Wicked en Love Me Like I'm Not Made of Stone zijn leuke tracks, en die laatste behoort naar mijn mening zelfs tot Lykke's beste werk, maar het geheel geraakt zich helaas maar al te makkelijk in de vergetelheid.

Gezien de berichten hier toch maar eens tijd om haar debuut een kans te geven.

Ik merk dat de stem van Lykke me op dit album al snel gaat irriteren. Het klinkt allemaal zo zeurderig en nasaal, bovendien erger ik me aan de miserabele uitspraak waardoor ik teksten op moet zoeken om te kunnen begrijpen wat ze nou eigenlijk zingt.

Nee, ik vond haar vorige plaat leuk, maar dit is niet aan mij besteed. Verder wil ik nog even kwijt dat ik haar op de hoesfoto wel enorm op Lady Gaga vind lijken, ook dat is geen compliment.

Via mijn microblog in100woorden.

Haar modellencarrière heeft Lykke Li weinig goed gedaan: de dame is het musiceren een beetje kwijt. Waar is dat frêle timbre van Youth Novels? De verleidelijke femme fatale van Wounded Rhymes? Op I Never Learn is het stemgeluid van de Zweedse schone zeurderig nasaal geworden. Tijdens toppers ‘Silverline’ en ‘No Rest for the Wicked’ is dat nog te pruimen, maar ‘Love Me Like I’m Not Made of Stone’ klaagt en zaagt, terwijl ‘Never Gonna Love Again’ zomaar een hit van Westlife had kunnen zijn. Tof dat Lykke Li vernieuwt – ik blijf fan – maar hopelijk is I Never Learn geen eindpunt.

Helemaal mee eens! Tijdens het beluisteren van dit album viel het op dat mijn humeur onder dit album lijdt. Haar stem geeft me op een verkeerde manier kippenvel, terwijl ik hier op de vorige albums totaal geen problemen mee had. Bij het nummer 'Love Me Like I’m Not Made of Stone' krijg ik automatisch een beeld in mijn hoofd van Nelly Furtado met een dichtgeknepen strot. Wat een verschrikking! Nee, dit is niet aan mij besteed.

Lekker album en een mooie opvolger van het debut. Misschien niet verassend, maar het heeft een lekkere sound/sfeer. Het eentonige/nasale ervaar ik anders, want ben wel wat gewend. Tevens kan ze natuurlijk niet in één keer anders qua stem klinken... Dat zou voor mij weer ongeloofwaardig overkomen. Love me like... is wel het minste nummer, maar de rest is van waardige kwaliteit.

Van 2* naar 1,5*. Bloed onder de nagels vandaan.

Gisteren op pad en Lykke Li ging mee in de auto, op de stick - samen met oa Röyksopp (met Robyn) en Fatima Al Qadiri; het was een lange rit; dus volop tijd. Helaas, helaas, wat een hoop verkeerde keuzes. Nasaal en eentonig (flets) klinkt Lykke Li - olyckligtvis zou ik zeggen - geen stem voor autoritten; Fatima met haar simpele samples was al niet veel beter. LL tweemaal gehoord en toen was ik er klaar mee. Röksopp met Robyn heeft iets meer oemph - maar ook niet om gelukkig van te worden.

Als je je focust op die stem, blijft er weinig over. Als je zoekt vind je op de gluurbuis songs die LL ongeplukt in de straten van Stockolm zingt - zichzelf begeleidend op gitaar - die hebben nog iets opwapenends, charmants. Dit heeft heel weinig.

Je hoort de kwaliteit van de songs en van de uitvoering. Echt goed gedaan. Maar ik word niet bijzonder geraakt door de muziek van de dame. Kwaliteitspop zonder emotionele binding zal ik maar zeggen. Dit album verdient een nette 3,5***

Peugeot gebruikt 'Gunshot' ter begeleiding van de nieuwe 108, zie de reclamespot ..

Gunshot is geweldig!

Ik ben gelukkig niet de enige persoon die soms dacht dat Nelly Furtado opeens op de voorgrond trad (Silverline). 'Gunshot' is unaniem het sterkte nummer van de plaat. Verder vind ik 'No Rest for the Wicked' en 'I Never Learn' nog wel in orde, maar dit is niet de sterkste plaat van Lykke Li.

Ken van deze mevrouw alleen haar hit. Op de een of andere manier had ik een heel ander beeld van haar muziek. Doordat ze regelmatig op IndieXL voorbij kwam toch maar eens haar album gaan beluisteren. En na een paar maal draaien valt me dat helemaal niet tegen zeg. Wat zeg ik, ik vind het erg lekker zelfs.

Nou, ik vind hem wél schit-te-rend! Ontzettend mooie, gevoelige, breekbare nummers waarin Lykke zich kwetsbaarder dan ooit opstelt. Enorme groeier bovendien, vond er in het begin maar weinig aan.

Je zou haast zeggen dat het jammer is dat ze de liefde weer heeft gevonden; met een gebroken hart is ze op haar állerbest.

Best wel vreemd. Ik hoorde I follow Rivers op de radio een aantal jaar geleden. Vond haar stem wel mooi melancholisch. Checkte het album Wounded Rhymes uit en vond dit ook wel prima. Ik heb een hele tijd dat album in de auto gedraaid als ik even genoeg had van harde rock en punk. Maar toen kwam dit album uit en ben ik van een fan in een hater veranderd. In één keer klonk lykke li als gezeur van een nasale stem met veel te veel galm, slechte uitspraak en krijg je er zelfmoordneigingen van als het langer dan 5 minuten moet aanhoren. Ik geef maar geen cijfer...