The Black Keys - Turn Blue (2014)

Briljante plaat, baslijnen en drums op vinyl geweldig, album schuurt en schroeit langzaam. Veruit meest interessante wat ze ooit gedaan hebben volgens mij, beetje los van de blues. Nu wat psychedelica en vooral veel soul erin. Opener weight of love zet de toon, year in review, bullet in the brain en in our prime hoogtepunten, maar eigenlijk allemaal goed. En dan die afsluiter gotta get away dan weer een vrolijke stampert met vals orgeltje, prima!

Zeer goed album van The Black keys die toch steeds weer weten te verrassen....
Mooi die psychedelische invloeden,prima Burton-productie. Wat een binnenkomer met 'weight of love'!

mooie video!

Inderdaad een pareltje die video!!

Tip: bij de Velvet in Rotterdam (en waarschijnlijk ook wel bij andere Velvets) is deze nog maar een tientje.

Deze plaat van The Black Keys is beter dan ik in eerste instantie had verwacht. Single 'Weight of Love' liet niet bepaald het allerbeste verhopen, maar is dan toch een bescheiden groeier gebleken. Dit nummer doet me gek genoeg denken aan de muziek van Sioen voor de Belgische TV-serie 'Marsman'. In al zijn uitwaaieren een aardige song.

De stroming waar de hoes iets te duidelijk naar solliciteert, hoor je ook terug in de elf songs die op 'Turn Blue' staan. Psychedelica. Duidelijke invloeden van bepaalde bands uit het verleden zijn niet te horen, maar laten we het er op houden dat het duo goed heeft geluisterd, en zijn eigen draai aan het totaalplaatje heeft gegeven. Het extra pigment is deze keer een scheut soul en een snufje funk, gekenmerkt door het charismatische stemgeluid van Auerbach en het fijne drumwerk van Carney.

Een aantal nummers klinken me net dat tikkeltje te easy, zoals 'Fever', en dat werpt een lichte smet op het volbloed pop-karakter dat deze plaat bezit. Dat het aanslaat, zullen de verkoopcijfers ongetwijfeld bewijzen, en The Black Keys vind ik één van die hypes die niet geheel onterecht is. Ze maken, met hun tweetjes, gewoon erg fijne muziek, en de productie is ook altijd goed, bij elke plaat een beetje cleaner, heb ik de indruk. Maar of dat erg is? Neen, ik denk het niet.

Favorieten zijn dan toch de opener, het titelnummer, en de geweldige tandem 'Year in Review'-'Bullet in the Brain'. Ook de afsluiten mag er, in al zijn catchiness, zeker zijn.

3,5 sterren

Wil toch even kwijt dat ik het openingsnummer van ongehoorde schoonheid vind, het lijkt wel alsof de Keys een uitstapje richting Led Zeppelin aan het maken zijn.

Het begin van een wonderschoon album. Nog altijd één van mijn favorieten dit jaar, mede door de constante sfeer en parels zoals o.a. het openingsnummer, Bullet in the Brain en In Our Prime. De hoes geeft trouwens prachtig weer hoe deze plaat je meeneemt en onderweg misselijk maakt, langzaam bedwelmt totdat je niets anders kunt concluderen dan dat dit een verslavend meesterwerk is.

De opener Led Zeppelin? Mij deed de gitaarsolo waarmee het openingsnummer begint eerder denken aan Santana. Het nummer is wel een vreemde: er zitten muzikaal gezien mooie stukken in maar of de een of andere manier vind ik het niet binnen een nummer passen: teveel stijlen ofzo.

Wat ik dan van de rest van het album vind? Het is wederom vette retro. Waar ze op het vorige album nog neigde naar T-rex achtige sound van eind 60-er jaren schuiven ze nu de 70-er jaren in. Maar wat ik moet vinden van nummers zoals Fever? Eerlijk gezegd hadden ze van mij de disco-periode mogen overslaan.

Slecht word het nergens hoor: zoals hierboven al aangehaald schuurt de muziek van de Keys nog altijd en dat is wel gewoon lekker. Maar geef mij toch maar die T-rex sound van El Camino

Volgens mij ben jij de eerste die het openingsnummer níet aan Led Zeppelin doet denken.

Dat valt wel mee, heb dat niet eerder iemand horen zeggen en moest daar zelf ook geen moment aan denken.

Voor mij zeer verrassend een top plaat.
Kon ze nog niet echt goed, maar dit vind ik een wereldplaat.
Behalve fever (wel leuk maar te commercieel) alle platen top.

The Black Keys draaien al zo'n 12 jaar mee, maar blijkbaar bereikten ze pas met El Camino het grote publiek. Ik stap pas in bij dit Turn Blue. Geen eigenzinnig album, maar luisterd lekker weg. Gevarieerd en blijft goed hangen. Voor mij geen wereldplaat, maar wel eente die ik nog wel eens zal opzetten bij het fietsen.

Meer zweverig en dromerig dan voorganger El Camino, waar flink wat meer pit in zat. Wanneer dit album begint heb je eerder het idee naar een album van Air te luisteren. Her en der wel een paar leuke songs (zoals de aanstekelijke single Fever), maar het grootste gedeelte van het album is het net niet. De flauwe afsluiter Gotta Get Away geeft de definitieve doodsteek.

Dat Air gevoel had ik ook. Ook een vleugje Shine On... van Floyd. Behoorlijk melodieus lig. Op zich niet slecht maar een beetje meer pit had van mij wel gemogen. Wordt haast een beetje gladgestreken pop.
Zeker niet de beste van de Keys.

Ik vind het een prachtige plaat. Het is melodieus, melancholisch en hoewel de muziek geen blues te noemen is, heeft het onmiskenbaar het blues-gevoel. Dat heeft ongetwijfeld te maken met het overkoepelende thema van de nummers op het album.
De productie vind ik ook erg sterk, met vooral op het vinyl een prachtig basgeluid dat zeer prominent in de mix aanwezig is, net als de toetsen overigens. Hierdoor schuiven de gitaren soms wat naar de achtergrond, maar ik kan niet zeggen dat ik dat echt een probleem vind. Het geeft de plaat juist een zeer eigen en herkenbaar geluid, iets wat je tegenwoordig niet zo vaak meer hoort in de rockmuziek. Vaak wordt een bepaalde sound gerecycled, zonder daar iets eigens aan toe te voegen. Zo lang dat maar goed gedaan wordt heb ik daar overigens geen enkel probleem mee (retrobandjes als Rival Sons, Temperance Movement en Blackberry Smoke vind ik geweldig), maar het is erg fijn om zo nu en dan een band te horen die er nog in slaagt met een echt eigen sound te komen.

Wat een fantastisch nummer is In Our Prime toch, raar dat dit nummer zo weinig stemmen heeft!

Het concert van the Black Keys in de Ziggo Dome op 23 februari gaat niet door!

Door een blessure van Patrick Carney gaat de hele Europese Turn Blue tour niet door en wordt 'ie ook niet ingehaald. Mooi is dat!
The Black Keys lassen Europese tour af vanwege blessure | NU - Het laatste nieuws het eerst op NU.nl

nee! Had jij ook kaartjes?? Ik ook!
Wat een pech voor Patrick. En eh... ook voor ons

Ja, ik had perfecte plekken... Ik begreep eerder al dat Patrick een beetje wild bezig was geweest in de kerstvakantie en geraakt was door een grote.... golf.

Black Keys Cancel Upcoming Tour Dates Due to Patrick Carney's Shoulder Injury | News | Pitchfork

Prachtige plaat! Aan het begin wel erg wennen aan de nieuwe stijl. Na een aantal keer luisteren begon ik het steeds beter te vinden. De frisse wind in de stijl van de Keys vind ik zeer aangenaam.

Goede, verrassende plaat na El Camino. Het loslaten van het Bluesgevoel en het meer opzoeken van de psychedelische hoek vind ik in dit geval niet teleurstellen. Stuk voor stuk pareltjes!

112 berichten in de eerste anderhalf jaar na de release, nul in de anderhalf jaar daarná, ik begrijp dat nooit zo goed, alsof de fans deze plaat meteen oppikten maar de overige muziekliefhebbers hier nooit aan zijn toegekomen terwijl hij in Amerika toch op nummer 1 in de charts binnenkwam, jammer.
        Als (nog-)niet-fan hoor ik psychedelica uit zowel de jaren 60 als de 80's/vroege-90's in volle glorie : een stem met een echo à la John Lennon, knarsende Hendrix-gitaren en Neil Young-fuzz, sloffende drums uit de Stone Roses-tijd, ploppende basjes (Air?), een Rolling Stones-beat, een Farfisa-orgeltje en zelfs een tamboerijn, en natuurlijk af en toe een vrouwelijke tweede stem om de feestvreugde te verhogen, alles zeer aanstekelijk. Soms de Black Rebel Motorcycle Club, soms Wooden Shjips, soms de (latere) Temples, ik hoor het er allemaal in terug, dus wat moet tellen is het niveau van de composities, en die zijn gelukkig overal in orde, alsof ze begonnen zijn met de liedjes en zich pas daarná het retrojasje hebben aangemeten, in plaats van eerst de modieuze fit uit te zoeken en daar dan wat bij te verzinnen. Waarvoor hulde, want dit is een lekkere plaat geworden. Dat ik persoonlijk na een nummer of vijf wel genoeg krijg van die falset en die Beck-vibe is bijzaak.

BoyOnHeavenHillwat je zegt is allemaal waar, The Black Keys zijn zeker op deze plaat een amalgaam van 50 jaar hoogtepunten in de popmuziek. Zelf hoor ik in 'The weight of love' erg 'Breathe' terug van "The dark side of the moon" maar dan met een Indie-sausje, nog net authentiek genoeg om ze niet van plagiaat te beschuldigen. Mijn totaaloordeel is dan ook wel dat het een 'ouderwets' goede plaat is volgens het cliché van 'echtscheidingsplaten' (de prive-ellende van een artiest is een bron van inspiratie). Daarvoor is ook de rangschikking van al die herkenbare invloeden toch knap genoeg gedaan. Het is wel een 'volle' plaat ook qua productie (Dangermouse), zeker niet iets voor op de achtergrond. Ik deel wel je bedenkingen over de overvloedige falset (al is die functioneel in de compositie), de Beck-vibe herken ik minder; ik vind deze muziek 'echter' dan de wat bedachte zwaarmoedigheid van Beck op zijn laatste. Dus jouw 3 sterren en algemeen het laagst gewaardeerde Black Keys-album doen deze wat mij betreft te kort. Ook al ken ik die andere albums niet. Dit album was mijn eerste diepere kennismaking met The black keys en een prima kennismaking wat mij betreft.

In afwachting van hun volgende maand te verschijnen nieuwe album toch maar eens de voorganger Turn blue meegepikt .Door het wisselende enthousiasme voor deze plaat en het stuk draaien van El Camino en Brothers was Turn blue nooit echt een prioriteit voor mij,iets wat nu echter een misvatting blijkt te zijn geweest.
Wel heeft dit album een wat langere aanlooptijd nodig bij de luisteraar en het duurt dan ook even voordat je Turn blue echt op zijn waarde kan schatten.De blues ingrediënten zijn hier nog wat verder op de achtergrond geraakt en de sound is nu een meeslepende combinatie van rock,pop en een flinke scheut soul geworden.De levendige en krachtige productie van,opnieuw Danger Mouse sluit daar prima op aan.
De songs lijken in eerste instantie wat minder 'catchy' dan die op hun voorafgaande plaat maar na een aanzienlijk aantal draaibeurten blijken onder andere Weight of Love,Year in Review,10 Lovers en in our prime gewoon fantastische nummers.En dat laatste geldt eigenlijk voor het hele album.

Het is enerzijds knap dat ze even van hun blues-pad afstappen. Ik vind het anderzijds een heel vermoeiend album opleveren. Een los nummer (bijna elke) gaat prima, maar achter elkaar door vind ik het echt een volgepropt zooitje. Jammer! Danger Mouse is nota bene een van mijn lievelings, maar ik vind dat iedereen té hard zijn best doet op dit album.

Voor mij een plaat die tijd nodig had. Ze hadden met gemak een tweede El Camino eruit kunnen persen (wat ze een beetje gedaan hebben met "Let's Rock") en fans kunnen trakteren op nog meer stadion rock. Dit deden ze niet en ze maakten een plaat die meer psychedelisch is, rustig en veel goed in het gehoor liggende nummers bevat. Hierbij zelfs lang uitgesponnen nummers als het geweldige Weight of Love. Ik had de kaartjes om ook na dit album het concert in de Ziggo te bekijken, helaas ging dat niet door dankzij een schouderblessure bij Carney. Dan Auerbach ging vervolgens de psychedelische kant nog wat meer verkennen met The Arcs.