Ronnie James Dio: This Is Your Life (2014)

Hier kan je geen woorden aan vuil maken. DE beste tribute cd van/over de kleine grote man. Waanzinnig hoe iedereen zoveel passie en liefde in de songs stopt, beter als dit vind je niet meer.

Persoonlijk vind ik het iets te ver gaan om dit het beste tribute album te noemen, daarvoor staan er toch iets te veel (kleine) missers op. Het beste tribute album tot nu toe is voor mij persoonlijk nog steeds het Dio tribute album van Jorn, die hier op de tracklist toch wel een gemis is.
Tegelijkertijd staan hier gelukkig ook leuke covers op en is dit album nog steeds meer dan de moeite waard geworden.
Anthrax & Tenacious D beginnen in ieder geval al goed, beide zijn het Dio waardige covers geworden en Tenacious D geeft er zelfs een toepasselijke eigen draai aan.(de fluitsolo)
Adrenaline Mob klinkt ook nog steeds aardig maar een tikkeltje minder dan de 2 covers ervoor.

Rainbow in the Dark is ook een lekker covertje, komt niet in de buurt van het origineel maar luistert tegelijkertijd wel erg lekker en fijn weg.
Halestorm was de band waar ik het meeste van verwachte en daarin ben ik toch een tikkeltje teleurgesteld, Lzzy Hale heeft in het verleden en bij live covers van Straight Through the Heart laten zien dat ze dit nummer met gemak en een hoop kracht kan zingen maar op de studio versie komt dit op de 1 of andere rare manier niet goed naar voren en krijg je het idee dat ze zichzelf inhoud.

Motörhead met Biff, de zanger van Saxon is gelukkig weer een tikkeltje beter maar ook in dit geval kan het maar moeilijk in de schaduw staan van het origineel.

Net toen ik begon te geloven dat maar weinig covers op dit album in de buurt kwamen van de kwaliteit van het origineel kwamen opeens The Scorpions om de hoek kijken die het nummer Temple of the King helemaal naar hun eigen hand zetten en het originele gevoel met gemak weten te evenaren, wat een heerlijke cover is dit toch en zeker 1 die ik vaker wil draaien.
Egypt (The Chains Are On) is altijd een Dio nummer geweest wat me niet zo gek veel deed, toch vind ik de versie van Doro verfrissend en probeert dit op een positieve manier geen klakkeloze kopie te zijn van het origineel.

Killswitch Engage staat een beetje misplaatst op dit album, ja het klinkt best wel aardig tot aan het refrein dat de zanger opeens moet gaan grunten en hiermee de totale cover om zeep helpt. Dit past echt totaal niet in een nummer als Holy Diver, dan had ik nog veel liever gehad dat Halestorm deze ook had gecoverd.
Glenn Hughes die Catch the Rainbow zingt is een beetje wennen voor me, zeker niet slecht en ik vind Glenn 1 van de beste hardrock zangers maar ik denk dat dit een cover gaat worden die nog een beetje moet gaan groeien.

Het nummer I komt jammer genoeg weer niet in de schaduw van het origineel, het mist de kracht en de energie die het origineel wel had.
Rob Halford en Man on the Silver Mountain leek mij op het eerste gezicht een goede combinatie, maar helaas is Rob ook de jongste niet meer en haalt hij eigenlijk niet meer de klanken die in dit nummer nodig waren, het is zeker geen slechte cover maar ik had stiekem meer gehoopt van een rock legende als Halford, misschien had hij ook beter een ballad kunnen doen( Rainbow Eyes bijvoorbeeld )

Ronnie Rising van Metallica is best wel een aardig nummertje geworden, het is duidelijk (voor mij) dat ze Kill The King het beste hebben gecoverd en Stargazer een iets minder gelukt stuk is, dit had ik veel liever door Jorn gezongen zien(horen) worden.
Noujaa het laatste nummer staat natuurlijk ook al op het Dio album Angry Machines, wat mij betreft had dit ook best een cover mogen zijn al begrijp ik de keuze waarom ze het origineel hebben gebruikt.
Op mijn albumversie staat nog een bonustrack: Buried Alive gecoverd door Jasta die toch wel een leuke toevoeging is aan het geheel.

Kortom dit is zeker geen flop en een leuk tribute albumpje.
Holy Diver, I en in mindere mate Man on the Silver Mountain zijn toch wel een beetje de missers.
Temple of the King bij The Scorpions is voor mij persoonlijk de aller beste cover op dit album.

4*

Leuk tribute album; vooral de energieke Metallica medley is erg gaaf. Sowieso fijn om weer eens wat nieuw werk van de mannen te horen. Een aantal van de covers die hier verzameld zijn kende ik al (zoals die van Adrenaline Mob en Killswitch Engage), maar de meeste zijn nieuw voor mij. De ene uitvoering is uiteraard beter dan de ander, al zit er wat mij betreft geen echte misser bij. Scorpions en Tenacious D vallen in positieve zin op; Motorhead en Halestorm vallen tegen. Wat het meest opvalt aan de hier verzamelde zangers en zangeressen is dat niemand het wint van het origineel. Dat kleine onooglijke mannetje had toch een unieke, uitzonderlijk machtige en mooie stem.

Je hebt diverse soorten cover albums. De één waar 1 artiest diverse covers maakt van diverse andere artiesten en één waar diverse artiesten 1 andere artiest (of soms meerdere artiesten) coveren. In het eerste geval is het vaak zoeken naar geslaagde tracks en in het tweede geval mits goed uitgevoerd, het liefst door originele bands, is het soms echt genieten geblazen. Dan moeten ze wel dicht bij hun eigen sound blijven en niet proberen de originele artiest na te doen. Oftewel geef er een eigen draai aan. En dat wordt hier grotendeels bereikt.
En zo blijkt dat Adrenaline Mob een betere gitarist in huis heeft dan Ronnie destijds, Dat Anthrax van alle markten thuis is, dat Halestorm er een slap aftreksel van maakt, en dat Killswitch engine de originaliteitsprijs krijgt (Ik vind dat grunten op Holy Diver echt geweldig (stond al op Kerrang's verzamelaar, jaren terug) Dat Biff erg zijn best doet, dat Scorpions nog steeds een powerballad weten neer te zetten alsof de tijd heeft stil gestaan, dat doro nog steeds een stoer wijf is, dat Glen Hughes na de eerste 3 noten geskipt wordt, dat Man on the silver mountain wel degelijk een Metal song is, dat Metallica toch weer de show steelt, dat...Ach luistert u zelf, aan de songs kan het in ieder geval niet liggen. Ik heb me wel vermaakt

Prima in orde deze tribute.
Geen enkele band vergaloppeerd zich aan het werk van Dio, de uitvoeringen zijn stuk voor stuk goed op niveau. De gekozen artiesten zijn een mooie mix tussen gevestigde namen en wat jong talent.

Mooie plaat!

Pardon?! Beter dan Tony Iommi? Haha, in zijn dromen zeker ja.

Nog steeds wel een fijn album maar naar meerdere malen luisteren gaat het al meer tegenstaan, ik mis hier toch sterk de aanwezigheid van Jorn. Het Dio tribute album wat hij heeft gemaakt blijft nog steeds op eenzame hoogte staan, Jorn is een meester in het maken van goede covers.

Oh, haha, nee ik bedoelde campbell of goldy. Die Dio in zijn eigen band had, maar das niet slim om dat met Mob Rules te combineren. Ik zal die van Jorn ook eens opsnorren.

Haha oké, ja dan is het een ander verhaal ja. Beide zijn het natuurlijk degelijke gitaristen maar echt super zoals een Tony Iommi is zijn ze niet Zeker eens doen! Vooral Sunset Superman, Night People & Sacred Heart zijn erg gave covers op dat album!

Ik ben het in heel grote lijnen met Karma To Burn eens maar ik ben wel teleurgesteld in Glenn Hughes die Catch the Rainbow naar beneden haalt.
Ik ben dan ook geen kenner.
Halestorm vind ik dan weer geweldig. Dit hebben ze beter gedaan??? Ik hoor graag waar ik zoeken moet. Dank.
Wel een heel lekker plaat.

Ik vind het nog knap dat je Catch the Rainbow helemaal hebt kunnen afluisteren Mij is het niet gelukt.

Bij de outro/fade out (of hoe dat heet) van Man on the Silver Mountain hoor je na Rob Halford in de verte nog de originele zang Dio in ene erin gemixt. De kriebels liepen over mijn rug...

Matige medley van de mannen van Metallica zeg met die overgangen van niks, hadden het beter bij alleen Kill The King kunnen houden

Ik houd niet van (studio) tributes en al helemaal niet van medleys. Toch vind ik wat Metallica hier doet, leuker dan wat ze met Mercyful Fate deden. Alleen Kill The King doen had wel de allerbeste keuze geweest, denk ik. Uitgekauwd nummer maar het klinkt wel lekker gejaagd. Metallica zou dit in het achterhoofd moeten hebben als het op produceren en mixen van een volgend album aankomt.

De Neon Knights uitvoering van Anthrax vind ik ook erg geslaagd. Vooral Joey Belladonna klinkt lekker krachtig. Wat Tenacious D doet, is pas een echte smet. Wat een bagger. Laat ze astemblieft gewoon verder gaan met flauwe films maken.

Adrenaline Mob met, hoe kan het ook anders, Mob Rules. Stond ook al op hun eigen coverdinges Coverta. Russell Allen steelt natuurlijk de show. Wat een beest is die man. Verder blijft de track erg veilig bij het origineel.

Corey Taylor is ook ok. Hij compenseert zijn beperkte bereik met een goede dosis doorleefdheid. Bij Halestorm verslapt mijn aandacht. Krachteloze oefening. Hetzelfde geldt voor Biff Bifford die zich voor Starstrcuck laat begeleiden door Motörhead.

Scorpions klinkt op Temple Of The King welhaast als zichzelf in de jaren 70. Mooi gedaan.

Doro's Egypt stond ook al op Tribute To The Voice Of Metal uit 1999. Waarom we die koek hier weer aantreffen is me een raadsel. Zegt misschien weer iets over de motieven van Tribute-dingen. Frau Pesch leverde een mooie versie af. Dat dan weer wel.

Killswitch Engage's Holy Diver is ook betrekkelijk oude koek. Ze probeerden iets eigens te maken, maar het hakkelende ritme in de verzen en de vreemde versnelling in de refreinen lopen stroever dan Rafael van der Vaart tegenwoordig doet. En dat dat rare gebrul tussen door. Leuk geprobeerd, maar erg misplaatst.

Glenn Hughes + Catch The Rainbow = mooi.

Jimmy Bain kiest voor I. Beetje standaard uitvoering. Weer eens wat anders dan de overbekende Dio-meuk. Niet onaardig.

Dan Rob Halford. De metal god komt even Man On The Silver Mountain murmelen. Wat een drama.

Dan gelukkig nog de kleine man zelf. Met een gevoelig, erg Amerikaans sentimentsdingetje. Brr. Laat maar.

Instrumentaal gezien is er allemaal niets op af te dingen. Maar het is allemaal erg veilig en dus niet zo spectaculair. Zoals zovaak met coveralbums. Killswitch Engage probeerde het tenminste maar faalde. Deze tribute moet het hebben van de vocale interpretaties van een ingewikkeld te evenaren man als Ronnie James Dio. En dat gaat over het algemeen vrij aardig. Ik vond het leuk om eens te luisteren, maar dat is het dan ook wel.

IK vind het album heel lekker openen met Anthrax en Tenacious D, maar dan wordt het tot The Scorpions (grote verrassing) een tikkie saai. Ik vind ook dat Glenn Hughes het niet fantastisch doet, maar de gitaar van Goldy vind ik heel lekker.
Ik vind het ook jammer dat Iommi en/of Blackmore nergens betrokken zijn in het project.

Aardige plaat. Orginele nummers blijven echter veel beter.

Dat fluitje waarmee de solo van Last In Line gedaan wordt is de enige verrassing op het album. Hulde voor Jack Black daarvoor. De rest is leuk om eens te horen maar het is overdreven om hier geld aan uit te geven.