Joni Mitchell - Court and Spark (1974)

Ik heb deze cd eigenlijk weer herontdekt in mijn cd-kast. Ik moet zeggen dat ik er langzamerhand steeds meer in ga zien. Vond ik hem altijd wel aardig, daar kan ik nu alleen maar van maken: geweldig ! Ik vind hem mooier dan het alom bejubelde album Blue.

Van de 4,5 een 5 gemaakt. Deze cd behoort tot één van de mooiste die ik bezit.

Het is een top album en hoewel men zegt dat "Blue" haar beste album is, zou ik zelf voor dit album kiezen.

Toen ik het nummer Court and Spark voor het eerst hoorde was ik helemaal ontroerd. Prachtige cd, Down To You, People's Parties en het bovengenoemde nummer zijn mijn favorieten. Ook bij dit album droom ik weg...

5*

Help Me is een nummer waarop je verliefd kan raken! Heerlijk!

Iets minder 'spannend' dan de voorgaande 2 platen. Het geluid wordt wel steeds voller en rijker geinstrumenteerd. Op 'Raised On Robbery' wordt er zelfs gerockt. En de laatste 2 nummer kondigen de meer jazzy orientatie van het latere werk al fraai aan.

Dit is 5 sterren materiaal, maar ik erger me mateloos aan de slechte geluidskwaliteit van de Europese cd variant. Een degelijke remaster zou wonderen doen, maar dat is natuurlijk alleen voor Europa (Nederland iig) weer niet het geval.

Ik heb de HDCD versie via ebay gekocht en wat een vooruitgang! Eindelijk genieten zoals het bedoeld was, en meteen naar vijf sterren dan maar!

Dit vind ik een van de betere albums van Joni met prachtige songs waarin ze zoals ook op andere albums laat horen hoe goed ze haar gevoelens en onzekerheden kan vertolken in een song.
Ze geeft zich behoorlijk bloot op het gebied van relaties.
Bijvoorbeeld hoe de eeste zinnen in het nummer Court and spark; 'love came to my door, with a sleeping role" en later als ze dan beschrijft hoe ze steeds meer door die man z'n woorden wordt aangetrokken; "and the more he talked, the more he reached me".
Je hoort in de woorden tezamen met de muziek zo duidelijk het verlangen, in één woord geweldig!
In het volgende nummer Help me gaat het gewoon door: weer zo direkt de tekst verbonden met de muziek, het vormt echt een eenheid.
Een andere favoriet van mij is car on the hill waarin ze maar zit te wachten tot de man waarmee ze een relatie heeft ten tonele verschijnt en hoe ze dan de geluiden beschrijft van auto's die langs komen.... heel beeldend, je kan het gewoon voor je zien.
In dit nummer wordt pijnlijk (aan je oren) duidelijk zoals anderen ook al melden dat de produktie niet zo best is, de gitaar verwordt op een gegeven moment een brij met de vocalen.

Eén van Joni's mooiste werken. Ook één van haar best verkochte albums. Hoogtepunten zijn o.a. 'Free Man In Paris' (over David Geffen), 'Car On A Hill', 'Raised On Robbery' en een uitstekende cover van 'Twisted'.

Briljant album! Al behoorlijk jazzy in de instrumentatie (en muzikanten!) en fantastische liedjes!

Wederom een prachtig album, dat mag alvast gezegt zijn. Maar ik persoonlijk vind het niet Joni's mooiste. Daarvoor komt Blue toch wat meer voor in de aanmerking, of misschien zelfs wel The Hissing of Summer Lawns en Heijra.
Maar goed deze is dan nog steeds dik in orde en stijgt met gemak boven de middelmaat uit. Joni heeft misschien in heel haar carriere 2 a 3 albums gemaakt die dan net voldoende zouden zijn. Dat zie ik veel andere grote namen, haar nog niet nadoen. Ja zelfs een Dylan, Springsteen, Young of Reed hebben meer steken laten vallen, naar mijn bescheiden mening, dan dat zij heeft gedaan. Maar goed, diens oeuvre zijn dan ook weer ruimschoots groter dan die van haar. Alles in de context van smaak en waardering natuurlijk. Joni Mitchell heb ik nu eenmaal hoog in het vaandel.
Je hoort op dit album i.i.g al wat meer arrangementen, jazzy invloeden en experimenten op vooral zangtechnisch gebied.
De composities zijn allen prima gesmeed en het album begint al met een mooi drieluik van Court and Spark/Help me en Free man in Paris. People's parties en Same situation klinken mooi, maar dan ben ik ondertussen al een beetje verwend. Maar met Car on a hill en Down to you komen m.i de twee mooiste nummers voorbij.
Raised on Robbery heeft een fris spel over zich en schroeft het tempo wat op. Trouble Child en Twisted sluiten het geheel dan weer af, waarbij ik aan Twisted een beetje moet wennen. Het klinkt wel goed, maar had er van mij niet echt op gehoeven.
Edoch, misschien een plaatje waarvan de 10 eurocent nog wat meer moet vallen, op het precies op zijn waarde -voor mij- te schatten. Voor nu dikke verdiende 4*.

Schitterend album waarop vrijwel alles lijkt te kloppen. Inderdaad af en toe wat jazzy, al moeten we het natuurlijk geen jazz gaan noemen (op Twisted na, wat trouwens een mooie cover is). Het album heeft een warme klank waardoor je als het ware opgeslokt wordt. Ik vind Joni's stem schitterend en de nummers zelf zijn ook erg mooi. Ook het verrassende Raised on Robbery is zeer geslaagd.

Tot nu toe vind ik dit na Blue haar mooiste album, een echte aanrader!

Ik las onlangs dat het beste nummer dikwijls de tweede track of song op het album is. In het geval van Court And Spark klopt dit volledig.

Op Blue na heb ik tot nu toe al Joni's albums ervaren als moeilijk om in te komen. Aan het begin gaat het allemaal langs me heen, kabbelt het schijnbaar voort en lijkt alles op elkaar. Een paar luisterbeurten later is dat al heel anders en vanaf die tijd kan het alleen maar groeien. Dit geldt dus ook voor deze. Begin er nu behoorlijk in te komen, dit album lijkt niets dan schitterende nummers te bevatten. Ik begin hoe langer hoe meer fan te worden van deze artieste, waar ik nog aardig wat van kan ontdekken

Leuk dat ook jonge mensen nog de inspanning voor Joni willen doen

Dit was mijn eerste Joni Mitchell album, in de jaren 90 gekregen voor mijn verjaardag met de mededeling 'Nu ga je horen waar Tori Amos de mosterd haalt.'
Aanvankelijk snapte ik weinig van de plaat, vond het maar een flauw cadeau en begreep al helemaal niet de verwijzing naar Tori Amos. Ondertussen heb ik wel door dat Joni de moeder aller vrouwelijke singer/songwriters is. Haar muziek is moeilijk om in te komen maar als je bereid bent de inspanning te doen, loont het o zo zeer!

Ik weet zeker dat Joni Mitchell zo'n artiest is die nog lang blijft hangen bij het muziekliefende publiek. Ze is sowieso bekend en daarnaast is haar muziek uniek en tijdloos, en bovendien essentieel gebleken. Ook bij Joanna Newsom (één van mijn absolute favorieten) hoor ik de invloeden van deze dame bijvoorbeeld duidelijk terug.

Niet alleen muzikaal, maar ook tekstueel een groot talent.

Wat een plaat ! Had deze erg lang geleden al eens 2e hands op lp gekocht maar nooit geluisterd eigenlijk. Nu aangeschaft op cd en zeker geen spijt. Van het begin tot het eind fantastisch.

Brian Eno merkte op dat er een 'joke song' op dit album staat, maar hij vermeldde daar niet bij welk nummer hij bedoelde. Om welk liedje denken jullie dat het gaat? Ik twijfel tussen 'Raised on Robbery' (best een misser, als je het mij vraagt) en de cover van 'Twisted'.

Joni Mitchell oppervlakkig gevolgd.
Heijra heb ik al heel lang op cd, maar laatst afgeknapt op Blue.
Niet zozeer op de songs, maar wel op haar stem, die mij door het iele hoge zowat de bomen in jaagt.
Ik weet dat ze ook mooi kan zingen als zij het niet forceert en op dit album is dat dik in orde.
Ook muzikaal trouwens ( voor mij) een stuk interessanter.
Fraaie plaat waar Mitchell de intieme folk wat achter haar laat.
Hele geslaagde arrangementen en muzikaal vernuft t/m.
Wat meer pit ook en Down To You is voor mij een masterpiece. Wat een prachtige melanchonie en subtiel in elkaar geweven.
Sowieso is de 1e helft van Court And Spark geheel perfect.
Het rockertje Raised On Robbery is vermakelijk, maar vind ik iets te verdwaald hier.
De plaat kent al wat jazzy kenmerken, maar nooit als kern.
Vooral een zwoele plaat die ontzenttend lekker wegluistert.

Ook wat muzikale vrienden hier.
Naast Crosby & Nash is ook Robbie Robertson te horen.

Madjack71zegt:en vlak ook "Don Juan's reckless daughter" niet uit met prachtig baswerk van Jacco Pastorious en het geweldige 'Paprika plains'; een soort reprise op 'Down to you'. Inderdaad is dit een soort overgangsplaat -welke ook minder "buiten de tijd" staat dan de andere genoemde titels- maar zeker zeer genietbaar.

Gelukkig deed ze dat alleen op haar eerste (folky) albums. Ik denk dat het toen 'en vogue' was want Joan Baez deed precies hetzelfde met haar stem. Een vriend van mij zei ooit: 'Jezus, net een hysterische huismoeder' ...

AC1zegt: Joni wordt in onze contreien nu eenmaal slecht begrepen. Ik denk dat haar tekstvaardigheid, en hoe zij dit in haar onnavolgbare muziek paste hier ook niet ten volle op waarde wordt geschat. Zowel Mathijs van Nieuwkerk als Leo Blokhuis gaven toe niet zo 'into Joni' te zijn, hetgeen wel wat afdoet aan de glans van de laatste als 'popprofessor'. Wel besefte hij dat haar grote naam verplicht; noemde haar 'toch een groot songschrijver' en besteedde een aantal malen aandacht aan haar, aangezien Joni ook een figurerend persoon is in de liedjes van haar singing lovers als Graham Nash. Maar eerlijk is eerlijk, hoewel het charisma vanaf haar eerste uitingen als zangeres er van af spat, ligt haar artistieke top toch in de jaren '75-'77 -waarin ze ironisch genoeg juist meer de lagere regionen van haar stembereik exploreert.

Dit is niet mijn favoriete Mitchell album, het huist naar mijn mening niet haar beste werk, maar het is nog steeds een zeer verfijnde luisterbeurt. De sound is toegankelijk, doch gelaagd en compleet. Opvallend is de warme en geruststellende ambiance, die nooit té zoet of simplistisch wordt. De instrumentatie glijdt soepeltjes voorbij en is rijkelijker dan haar voorgaande werk, maar nooit te overgeproduceerd. Raised On A Robbery en de cover van Twister vind ik wel wat ondermaats voor Joni, twee smetjes op het album. Maar de charismatische stem van Joni maakt natuurlijk veel goed, en is ook op dit album een genot om naar te luisteren.

Daar ben ik het hartgrondig niet mee eens! Ik beschouw deze als mijn favoriete Joni-album

1001 Albums you must hear before you die

Het volgende album uit de lijst werd Joni Mitchell - Court and Spark (1974). Joni Mitchell kende ik enkel van naam. Toegegeven, ik dacht altijd dat ze bekend was omwille van één album (zijnde Blue), maar blijkbaar was dat een onderschatting, want er staan maar liefst 4 albums van haar in de lijst.

Een beetje leeswerk hier leert me dat Blue blijkbaar het meest breekbaar is, dat dit album wat luchtiger is en dat de opvolgers meer jazzy zijn. Ik denk dus dat Court and Spark misschien wel een perfecte instapper is, maar dat mogen de kenners hier gerust tegenspreken.

Voor mij was het alleszins een leuke kennismaking met het werk van deze artieste. Vanaf de eerste luisterbeurt vond ik het meteen leuk. Joni Mitchell heeft wat mij betreft een prettige stem en ook de instrumentatie op het album klinkt goed. Het is een ideaal plaatje voor op zonnige dagen.

Intussen zijn we enkele weken en luisterbeurten verder. Jammer genoeg is het album niet echt gegroeid, wat ik eigenlijk wel gedacht had. Ik vind het nog steeds een leuk album, de liedjes klinken prettig, maar voorlopig heb ik niet de drang om dit album meteen in huis te halen of echt vaak te gaan luisteren.

De beste nummers zijn voor mij de eerste drie, aangevuld met de vreemde eenden in de bijt 'Raised on Robbery' en 'Twisted'.

Ik sluit zeker niet uit dat m'n waardering voor dit album nog zal stijgen en ben benieuwd naar het andere werk van Joni Mitchell, maar voorlopig hou ik deze op 3,5.

Favorieten: Court and Spark, Help Me, Raised on Robbery

3,5*

Gisteren gekocht in de FNAC Antwerpen. Ik heb niet zoveel cd's van haar. Uiteraard Blue en Hejira. Dat zijn pareltjes. Heb ook nog Dog Eat Dog maar die is een tikkeltje minder.
Maar deze Court and spark is ook van een hoog niveau hoor. Zij maakt zo'n mooie cocktail van folk, pop en jazzy elementen, waar je heerlijk op kan wegdromen. Wel effe wennen is het nummer "Raised on Robbery" , maar zo horen we haar eens van een andere kant .

Favorietjes : Help Me, Car on a Hill en Free Man in Paris.

Vanochtend weer eens beluisterd. Vond dit vroeger een wat moeilijker te doorgronden album. Dat is mij inmiddels wel gelukt: een van haar betere werken. En ook is het duidelijk dat hier voor het eerst enkele jazzy invloeden te horen zijn. Iets wat haar goed is bevallen gelet op de hierop volgende serie prachtalbums.

Raised And Robbery... het lijkt wel alsof ik Eurythmics hoor.

De eerste probeersels op For the Roses zijn Joni waarschijnlijk prima bevallen. Reden om haar zoektocht voort te zetten op Court and Spark. Een wat moeilijker te doorgrond album, dat vele luisterbeurten nodig heeft voordat het zijn geheimen prijsgeeft.