Steve Morse Band - Stand Up (1985)

Beat Goes On Records bracht deze plaat samen met The Introduction als fraaie remaster uit; de eerste twee albums van de Steve Morse Band. Voor een aantal nummers werden gastmuzikanten en, al dan niet, zangers opgetrommeld. Van Temple – vocals (track 1), Albert Lee – vocals / guitar (track 3), Eric Johnson – vocals / guitar (track 4), Alex Ligertwood – vocals (track 6), Peter Frampton - guitar (track 6). Drummer Rod Morgenstein ging mee vanuit Dixie Dregs, alsmede nog wat gastmuzikanten daarvan, en Jerry Peek was bassist. Instrumentaal is het allemaal in orde, met name die nummers met zang vind ik moeilijker te verteren. Van Dixie Dregs bracht BOG de laatste drie albums uit als eenzelfde soort remaster, maar dan als dubbel-CD. Een verschil met de Steve Morse Band is dat Steve Morse minder keyboards en viool ging gebruiken en misschien komt SMB iets minder als gepriegel over, al scheelt dat niet alles. Er moeten iig. een paar uitstekende instrumentals op Stand Up staan.

Na de track General Lee van The Introduction (1984) een tweede fijne samenwerking met countryrockgitarist Albert Lee op het nummer Rockin' Guitars. Voor de verandering staan op deze plaat ook een aantal nummers met zang, waaronder die met Albert Lee. [Quote:] 'I refuse to scream'. Gelukkig laten hij en Steve vervolgens hun gitaren spreken. Eerst Albert Lee met een clean geluid, vervolgens Steve met distortion.

De tweede van de Steve Morse Band toont de drie groepsleden op de voorkant, maar schijn bedriegt: nooit deden zoveel gastmusici mee op een album van Morse, de zes platen met Dixie Dregs meegerekend. Met vier gezongen nummers is dit bovendien zijn minst instrumentale plaat tot dan. Debuut The Introduction verscheen bij sublabel Elektra Musician, deze gewoon bij Elektra zelf. Morses composities klonken nimmer zo toegankelijk als hier.

Een midtempo rockend begin met Book of Dreams met zang van Van Temple van de groep The Producers. Het resultaat is wat we destijds pomprock of L.A. rock noemden: zeer melodieuze kwaliteitsrock, denk aan bijvoorbeeld Toto. Opvallend is ook de iets ruimtelijkere productie in jaren '80 stijl. Dat blijkt eveneens op het instrumentale English Rancher met de elektronische pads die drummer Rod Morgenstein hier bespeelt. In het nummer komen jazzrock en fusion samen op een wijze die herkenbaar de hand van Morse is.

Rock plus een klein vleugje country in Rockin' Guitars, met op gitaar én zang Albert Lee, de tweede gast op dit album. Op The Introduction speelde hij al gitaar op het nummer General Lee, nu moet ik met zijn stem en melodielijn warempel aan Ian Anderson van Jethro Tull denken. Lee en Morse spelen een fraai gitaarduelletje met contrasterende stijlen.
Derde genodigde is zanger en gitarist Eric Johnson, dankzij wie het vocale Distant Star wederom de hoek van L.A. Rock wordt ingetrokken. Opnieuw een verrassend nummer voor Steve Morse en zijn kompanen.
Kant 1 sluit af met Pick Your Poison, een instrumentaal nummer met hints naar country én op viool voormalig Dregsviolist Mark O'Connor. Countryrock met de nadruk op róck.

Kant 2 start met de hulp van twee gasten: op Stand Up klinkt op gitaar ook Peter Frampton en op zang horen we Alexander Ligertwood van Santana, ook al te gast op de laatste Dregs. Een aangenaam nummer met in het intro warme gitaar.
Hierna enkel nog instrumentaal werk: midtempo is Travels of Marco Polo met soms de kenmerkende zingende gitaarlijnen van Morse, Golden Quest doet iets soortgelijks en op de kalme afsluiter Unity Gain is er een gastrol voor een voormalige toetsenist van Dixie Dregs, T. (Terry) Lavitz. Het nummer werkt langzaam naar een climax.

Met al het vocale werk en de zingende gitaarlijnen is dit Morses meest toegankelijke werk tot dan, inclusief de albums met Dixie Dregs. Hij wordt door fans en collega's op handen gedragen voor zijn veelzijdige werk als gitarist, maar is kennelijk toe aan een nieuwe uitdaging. In 1986 treedt hij toe tot het heropgerichte Kansas, iets wat de andere gitarist in die groep aanvankelijk nerveus maakt. Met hen maakt hij twee studioalbums.
Bassist Jerry Peek keert terug naar de jazzwereld en drummer (hier tevens pianist) Rod Morgenstein speelt op soloalbums van T. Lavitz en Mark O'Connor, om in 1988 te debuteren bij Winger.

Na zijn vertrek uit Kansas keert Morse in 1989 terug met soloalbum High Tension Wires.

Leuk om te lezen dat je het spoor van Steve Morse volgt. Altijd een wat onderschatte gitarist geweest, ook door mij. Afgezien van zijn soloplaat High Tension Wires, wat jouw volgende halte wordt (fraai plaatje, waarop Morse voor de verandering vooral akoestisch toont wat hij aan klasse in huis heeft) heb ik vrijwel niets van hem onder eigen naam.

Van The Dixie Dregs heb ik alleen zo'n 20th Century Masters-verzamelaar, waar me eigenlijk weinig van bijgebleven is. Die moest ik toch maar weer eens van stal halen. En ook mijn nieuwsgierigheid naar ander solo- en bandwerk is gewekt. Van Kansas en Deep Purple ken ik hem natuurlijk wel. Leuk en leerzaam interview met Rich Williams in die link trouwens. Ja, ik kan me voorstellen dat je dan even nerveus wordt...
Die Top 50 Prog-albums die onder dat artikel staat, is dan weer behoorlijk ontnuchterend. Van ruwweg de helft heb ik vrijwel nog nooit gehoord. Ik wist het eigenlijk al langer: behalve de grote namen ben ik helemaal niet zo'n uitgesproken prog-liefhebber.

Ik had er overigens geen idee van dat Rod Morgenstein, die ik voornamelijk ken van Winger, ooit in de Dixie Dregs zat. Dat is dan weer leuke info.