Steve Morse Band - The Introduction (1984)
mijn stem
7 stemmen
Verenigde Staten
Rock
Label: Elektra
-
Cruise Missile (5:35)
-
General Lee (3:19)
-
Introduction (2:55)
-
V.H.F. (Vertical Hair Factor) (4:19)
-
On the Pipe (4:49)
-
The Whistle (2:17)
-
Mountain Waltz (4:28)
-
Huron River Blues a) Dark Water B) Water Under the Bridge C) Toxic Shuffle (6:12)
1
geplaatst: 20 december 2010, 23:42 uur
Steve Morse zijn doorstart na het uiteenvallen van Dixie Dregs.
Ditmaal wat meer gitaar-rock en wat minder fusion. De country-invloeden blijven terugkeren in zijn muziek. Drummer Rod Morgenstein ging mee met Morse en toetsenist T. Lavitz is gastmuzikant.
Een bescheiden voortzetting van Dixie Dregs. Steve Morse heeft veel liedjes geschreven en het is niet allemaal even mooi. De nummers General Lee, The Introduction en Huron River Blues kunnen me goed bekoren. On the Pipe is wel leuk, maar de rest doet onder voor ander werk dat mij van hem bekend is.
Ditmaal wat meer gitaar-rock en wat minder fusion. De country-invloeden blijven terugkeren in zijn muziek. Drummer Rod Morgenstein ging mee met Morse en toetsenist T. Lavitz is gastmuzikant.
Een bescheiden voortzetting van Dixie Dregs. Steve Morse heeft veel liedjes geschreven en het is niet allemaal even mooi. De nummers General Lee, The Introduction en Huron River Blues kunnen me goed bekoren. On the Pipe is wel leuk, maar de rest doet onder voor ander werk dat mij van hem bekend is.
1
geplaatst: 27 maart 2019, 16:54 uur
Beetje negatieve toonaard vanaf die laatste drie regels: gewoon een mooie gitaarplaat van Steve Morse. Een frisse CD-remaster vs. een oude kraakplaat maakt ook uit met dit soort muziek. Natuurlijk is het niet allemaal goud wat er blinkt, maar dit album doet dus niet onder voor, inmiddels wat meer, ander werk dan mij van hem bekend is.
0
geplaatst: 9 november 2021, 22:46 uur
Op mijn favoriete nummer van dit album, track 2 General Lee - YouTube speelt countryrocker Albert Lee mee als gastgitarist. Mooie samenwerking.
1
geplaatst: 7 april, 21:13 uur
Zes albums bracht Steve Morse vanaf 1977 uit met Dixie Dregs, waar hij de muziek schreef. Het is dan ook niet vreemd dat als hij zijn eigen groep begint, drummer Rod Morgenstein meeneemt en bassist Jerry Peek erbij haalt, het resultaat The Introduction op zijn oude bandje lijkt.
Verschillen? Geen viool meer en Morse speelt nu zelf toetsen, zij het spaarzaam. Maar vooral overeenkomsten, zoals dat het weer helemaal instrumentaal is. Verder is dit vooral een gitaarplaat die opnieuw bewijst hoe veelzijdig Morse is.
Scheurend in Cruise Missile, vleugje countryrock in General Lee. Zowel stevig als dromerig in Introduction, percussie in het intro van V.H.F. (Vertical Hair Factor) met daarin ook enkele invloeden uit klassieke muziek; mijn favoriet van het album.
Kant 2 opent met de fusionrock van On the Pipe, gevolgd door het drumloze The Whistle (Morgenstein speelt synthesizer!) en vrolijke tonen in Mountain Waltz dat inderdaad in een 3/4 (of is het 6/8 met die aparte swing?) staat; ex-Dregstoetsenist T. (Terry) Lavitz krijgt er een uitgebreide pianosolo.
Slotlied Huron River Blues bestaat uit drie delen en duurt een dikke zes minuten. Het begint op een vrij abstracte wijze, bijna alsof het Brian Eno is. Daarna meandert het door de delen, waarbij ook een solo van Peek.
Toch weet het album minder goed mijn aandacht te pakken dan bijvoorbeeld de vorige van de Dregs. Een zeker "ja, dit ken ik nu wel" sluipt er wel in met de grotere nadruk op gitaar ten koste van viool en toetsen. Maar goed, logisch voor de groep van een gitarist. Vooral muziek voor muzikanten, vrees ik.
Verschillen? Geen viool meer en Morse speelt nu zelf toetsen, zij het spaarzaam. Maar vooral overeenkomsten, zoals dat het weer helemaal instrumentaal is. Verder is dit vooral een gitaarplaat die opnieuw bewijst hoe veelzijdig Morse is.
Scheurend in Cruise Missile, vleugje countryrock in General Lee. Zowel stevig als dromerig in Introduction, percussie in het intro van V.H.F. (Vertical Hair Factor) met daarin ook enkele invloeden uit klassieke muziek; mijn favoriet van het album.
Kant 2 opent met de fusionrock van On the Pipe, gevolgd door het drumloze The Whistle (Morgenstein speelt synthesizer!) en vrolijke tonen in Mountain Waltz dat inderdaad in een 3/4 (of is het 6/8 met die aparte swing?) staat; ex-Dregstoetsenist T. (Terry) Lavitz krijgt er een uitgebreide pianosolo.
Slotlied Huron River Blues bestaat uit drie delen en duurt een dikke zes minuten. Het begint op een vrij abstracte wijze, bijna alsof het Brian Eno is. Daarna meandert het door de delen, waarbij ook een solo van Peek.
Toch weet het album minder goed mijn aandacht te pakken dan bijvoorbeeld de vorige van de Dregs. Een zeker "ja, dit ken ik nu wel" sluipt er wel in met de grotere nadruk op gitaar ten koste van viool en toetsen. Maar goed, logisch voor de groep van een gitarist. Vooral muziek voor muzikanten, vrees ik.
* denotes required fields.
* denotes required fields.