Atmosphere - Southsiders (2014)

kobe bryant fan, op wat voor manier is Bitter niet Top 40 niveau? Of Kanye West? Hetzelfde geldt toch gewoon voor Fortunate en Mrs. Interpret. Allemaal top 40 niveau.
Wat is dan het grote verschil tussen "niet echt op niveau" en zwak? Het lijkt dat het een een eufemisme is voor het ander, maar dat kan natuurlijk ook aan mij liggen. Dat is hoe ik erbij kwam dat je het zwak vond.

Voor mij zijn teksten dan wel het belangrijkste onderdeel van een album. Zeker een hiphop album. Dan kan het zijn dat de teksten minder zijn, maar dat die gecompenseerd worden door een moddervette flow (denk aan R.A.), of heerlijke beats waar de MC gewoon zeer goed op past (zo snel niet een goed voorbeeld, maar je zou kunnen denken aan sommige tracks van Black Snow). Op Bitter vallen de teksten misschien nog relatief weinig tegen. Het refreintje is verschrikkelijk, de beat is saai en Slugs flow is ook verre van noemenswaardig. De titeltrack kan ik nog steeds niet verder doorgronden dan een diss naar de mensen van de southside zonder 'inhoud', die 'allemaal elkaar volgen'. Dat is dan ook alweer een stereotype dat door o.a. Cunninlynguists helemaal onderuit wordt gehaald, en voor mijn gevoel hoort Slug boven zulk gekibbel te staan. Als hij dan ook nog met zeer matige punchlines komt, is het gewoon echt níet van een topniveau. Het mist de passie van eerdere tijden, de originaliteit van WLGYL en de krachtige emotie van TFS. Dit is op zijn minst een ondermaats album en ik kan me echt moeilijk voorstellen dat jullie dit echt zo'n parel vinden als jullie hier beschrijven... Op zijn positiefst een 3,5... maar hoe komen jullie boven de 4 uit?

Wat is het in dit album wat jullie zo aanspreekt?

edit: nodig te zeggen, voor mij is My Lady Got Two Men eigenlijk een van de relatieve hoogtepunten hier. De instrumentatie is op het eerste gezicht niet zo goed, maar het werkt voor Slug. Het refreintje is goed in elkaar gezet. Het concept is goed uitgewerkt, en lines als "It's obvious that I'm better than him" zijn van die lines die je pas écht begrijpt als je de track heb beluisterd in zijn geheel, zodat je begrijpt wat hij eigenlijk bedoelt in de track. Dat diepere laagje komt dan weer boven. Dit nummer is gegroeid bij mij.

De titeltrack is toch gewoon zuid-Minneapolis representen en niet zozeer zuidelijke hiphop dissen? Vergelijk 'All the way to the grave, south side is my resting place', niet?

Elohim
Het refreintje van Bitter & Kanye West is idd wel Top 40 niveau, de versen blijven toch nog wat beter. Als je eens de gemiddelde Top 40 tekst bekijkt is het niveau wel erg bedroevend.
Laat mij ook duidelijk stellen dat WLGYL & TFS mij meer liggen, maar als ik Southsiders als een aparte plaat zie kan ik hier wel een (krappe) 4,5* aan geven. Zeker als ik bv. op m'n gsm My Lady Got Two Men vervang door Hell.

Verder vind ik bij Hip-Hop platen de beat even belangrijk tot misschien zelfs belangrijker dan de woorden/rapper. Een slechte beat met een goede rapper zal ik zelden waarderen. Een vette beat met een niet veel zeggende MC kan me nog steeds erg boeien. Maar dat is zoals je zelf al zegt volkomen subjectief natuurlijk!

Elohim, luister jij überhaupt ooit naar de top 40?

Slowgaze, dat zou goed kunnen... Ik hoorde voornamelijk punchlines, waardoor het positieve represent-idee niet goed overgekomen is, denk ik. Mijn fout!
panjoe, er komt wel eens wat langs. Ik moet bekennen verre van een kenner te zijn op het gebied van hedendaagse popmuziek, maar "Top 40"-niveau is meer een aanduiding voor "niet zo indrukwekkend". Misschien niet geheel terecht, maar dat is verder niet echt het punt.
kobe bryant fan, ook "wat beter" kan ik maar moeilijk genoegen mee nemen, als het antecedent ronduit bedroevend was... En in vergelijking tot de eerdere albums is het tekstueel al teleurstellend. Natuurlijk moet je albums proberen op zich te recenseren, en niet in vergelijking met eerder werk, maar eerder waargenomen goed materiaal zorgt er wel voor dat het moeilijker wordt voor nieuw materiaal om ook als 'goed' bestempeld te worden. Je eigen eisen worden verhoogd. Als we overigens spreken over eerder materiaal, zijn de twee albums die we nu telkens noemen tekstueel ook al relatief teleurstellend (maar zoals ik zei, die compenseerden met originaliteit en emoties).

"Descending on the center, from the outskirts of obscurity
with a raised fist, symbolization of the urgency.
Strength blowing kisses and winks toward adversity,
subtle yet as vital as the ink on your currency." (Slug, 1999)

Eerlijk, als we het zouden willen spreken over het toppunt van Slugs tekstuele capaciteiten moeten we toch iets verder teruggaan dan 2008.

Compleet terzijde, maar bij post-hardcore wordt de tekst belangrijk bij jou? Daar lijkt bij mij het gevoel en de kracht van de track juist het belangrijkste. Bij de paar dingen die ik ervan ken stroomden de teksten een beetje over van semi-poëtische emo-clichés... Maar ik kan misschien net het verkeerde kennen natuurlijk.

Mrs. Interpret top 40, serieus? Ik vind dat nummer tekstueel echt geniaal. Hoe hij eigenlijk gewoon zegt dat hij er niks van verstaan heeft, maar het op zo een manier verpakt dat de vrouw in kwestie hem eigenlijk alleen nog maar kan bedanken. En het rijmt ook nog allemaal.

Dat snap ik, maar het punt dat je wil maken rechtvaardigt zo'n scheve vergelijking in mijn ogen niet. Bovenstaande is echt zo'n het-doel-heiligt-de-middelen-drogreden.

Xinray, hmm... bij mij komt het toch echt over op niets meer dan een "*zucht* vrouwen!" maar dan in rijmvorm.

panjoe, wat ik eigenlijk bedoelde was dat mijn vergelijking inderdaad niet helemaal goed was. Als je echter terugkijkt op de vorige pagina, kan je zien dat kobe bryant fan de top 40 erbij haalde ter vergelijking, en ik daarom die vergelijking zelf ook gebruik. Ik was het in mijn reactie, en ben het nog steeds, met je eens dat de vergelijking gewoon niet goed was. Het was dus niet bedoeld als een 'het-doel-heiligt-de-middelen-rechtvaardiging', maar meer als (nu we toch met de Heideggeriaanse streepjespraat bezig zijn) 'het-middel-klopte-niet-echt-maar-het-doel-was-toch-wel-enigszins-duidelijk-compromis'. Vergelijkbaar met als je een vreemde taal spreekt, en je erg veel fouten maakt, maar de ander je toch begrijpt. Hoewel het fout was, en je geenszins je fouten wil recht praten, snapte de ander je toch, dus is het probleem ook weer niet zó groot.

Mij wil het niet bekoren. Kan de storytelling enzo wel waarderen, maar de muziek klinkt gewoon niet lekker in de oren, jammer.

Ik vind er niet veel aan, eigenlijk. Uiteraard: Atmosphere zal nooit een slechte plaat maken, maar dit vind ik toch wel duidelijk hun minste album tot nu toe (met de aantekening dat ik Overcast! en Seven's Travels nog niet in hun geheel ken). Helaas is Ant weer de zwakke schakel op het album; na zijn productie-switch op WLGYL is hij nooit meer de top-producer geweest die hij ooit was. Het vorige album was weer een stap in de goede richting, maar helaas klinken zijn producties hier te gezapig en weinig spannend (ook vaak eentonig). Het zijn vrijwel allemaal zesjes, de meeste nummers op dit album. Slug blijft uiteraard een zeer bekwaam rapper, al zie ik hem bij vlagen ook niet echt meer als rapper maar een soort spoken word-artiest. Of zo. De bonusnummers Hell, I Don't Need No Fancy Shit en Idiot bevallen me overigens ook een stuk beter dan vrijwel alle nummers van het reguliere album.

3*

Vind eigenlijk alleen de titeltrack de moeite waard.

Matige plaat, veel te lang en teveel opvullers. 4 prijsnummers: Camera Thief, Star Shaped Heart, Mrs. Interpret en met name Fortunate die wel echt heerlijk zijn.

Vandaag ontvangen - leuke verpakking; pvc-hoesje was blijkbaar over een seal-apparaat gehaald, zodat ik even moest puzzelen hoe die openging, maar toch.

Klinkt redelijk vertrouwd - maar fijn - goede dictie

Wellicht is Slug niet de hiphopartiest met de rijkste vocabulaire en qua teksten is het bepaald geen Bob Dylan, maar juist die herkenbaarheid (tot op zekere hoogte uiteraard) maakt juist dat ik hem zo lekker vind om naar te luisteren.

Bovendien compenseert hij zijn 'simpele' teksten ruimschoots met behoorlijk fijnzinnige muziek. De diversiteit in Southsiders is wat mij betreft ongekend en er is geen nummer wat ik minder vind.

Grootste struikelblok vind ik nog de speelduur. Hij duurt net even wat te lang om een échte topper te zijn.

Ik luisterde hem van de week weer eens in het donker, 5 kwartier in een enorme trip. Machtige plaat dit.

Afgelopen drie maanden was ik in de Verenigde Staten en één van de bezochte steden was Minneapolis. Een bezoekje aan Fifth Element mocht natuurlijk niet ontbreken. In een land waar country, Katy Perry en John Legends All of Me (al dan niet met een vreselijke uptempo beat) de radio domineren en hip-hop gecensureerd is was dit album een welkome afwisseling. Ik heb dit album dan ook veel gedraaid. Na de eerste luisterbeurten was ik redelijk verrast, maar al snel begon mijn vriendin te vragen waarom ik nummers oversloeg.

De reden is dat het album al snel vrij saai en voorspelbaar wordt. In Flicker vat Slug het album eigenlijk prima samen: "But I’m certain if you were here right now // You’d ridicule these lyrics, you’d hate this chorus // You’d probably tell me that the concept is too straight forward". Het is in mijn ogen te vaak te makkelijk. Slugs 'doctor-patience-rijmpjes' doen zijn sterke metaforen en subtiele, creatieve oplossingen in één klap teniet, die ene, net iets te geforceerde sample van Ant doen je de andere productionele hoogstandjes vergeten en een nummer als My Lady Got Two Men mist het verrassende einde van bijvoorbeeld Yesterday.

Begrijp me niet verkeerd, het album zit goed in elkaar en zijn Slug en Ant weer goed op elkaar afgestemd, maar juist door hun niveau vallen slordigheden en te makkelijke keuzes al snel op. De sound is goed en Slug klinkt weer scherper dan op Family Sign, maar dit kan lang niet tippen aan When Life Gives Lemons. Slug lijkt zijn plaatsje in het leven gevonden te hebben. Hij klinkt meer relaxed en zijn woede lijkt enigszins afgekoeld. Helaas loopt hij wel sneren uit te delen naar mensen waar hij boven zou moeten staan (of ik mis een diepere boodschap). Ironisch genoeg komt hij juist bitter over op mij.

Ondanks deze minpunten kan ik gelukkig nog steeds genieten van de donkere tinten die Ant weet te geven aan lichte, semi-vrolijke producties en ook van Slugs 'fuck-de-wereld-verse' op Let Me Know That You Know What You Want Now. En ook vind ik Flicker wel een mooi en oprecht eerbetoon aan zijn overleden vriend.

Nogmaals, Southsiders is een goed album geworden, maar niet de waardige opvolger van WLGYL die ik verwacht hij na het zwakkere Family Sign. Het aantal nummers dat ik in de loop der tijd ben gaan overslaan zorgen ervoor dat ik dit album geen dikke voldoende kan geven die sommige nummers zeker wel verdienen.

Hmm, ik ben principieel iemand die niets skipt, maar wel iemand die geregeld losse nummers opzet. En ik moet zeggen, hoe goed ik Southsiders ook vind, dat ik noch het album nog geregeld draai, noch losse nummers. Atmosphere heeft ouderwetsch hoge kwaliteit afgeleverd, vertrouwde kwaliteit ook wel, dus die 4,5* blijft staan, maar de replay value, om er maar een anglicisme doorheen te gooien, is wat mij betreft wel lager dan eerdere albums.

Dat gevoel had ik tot gisteren ook. Toen besloot ik deze plaat in de auto nog eens op te zetten. Ondertussen twee maal na mekaar beluisterd inclusief bonustracks zonder iets te hoeven skippen. Het schokeffect is er niet meer maar de plaat blijft heel lekker wegluisteren. Mijn 4,5 blijft bijgevolg ook staan.

Als soulliefhebber luister ik zo nu en dan ook weleens een hiphopplaat. Ik probeer daarin zoveel mogelijk de soulvolle hiphop te vinden. Artiesten als the Roots, A Tribe Called Quest en Foreign Exchange zijn daarin favorieten. Zij gebruiken zeker de soulmuziek in hun werk. In 2008 kwam daar in eens Atmosphere bij. Dit kwam door het album When Life Gives You Lemons, You Paint That Shit Gold. Nog steeds is dit één van de beste hiphopalbums die ik ooit gehoord heb. Slug en Ant komen nu met Southsiders, een nieuwe plaat. Een plaat die opent met het sterke Camera Thief. Erg leuk gebruik van het sampletje hier. Productie komt goed binnen. Arthurs Song is dan een stuk relaxter. Een nummer dat tot mijn favorieten behoort is The World Might Not Live Through the Night. Zo van consistente hoge kwaliteit als eerder genoemde plaat uit 2008 is dit niet. Star Shaped Heart vind ik niet al te bijzonder en ook I Love You Like a Brother is niet meer dan aardig. Absolute prijsnummer is dan weer de titeltrack. Alles klopt aan die track.
Moet zeggen dat de kwaliteit dus wat wisselt. Bitter is prima, Mrs Interpet is wel leuk en Fortunate staat me zelfs wat tegen. Kanye West is dan weer wat energieker, fijn. We Ain’t Gonna Die Today is niet meer dan aardig. Gelukkig zijn er My Lady Got Two Men en Flicker. Die eerste is lekker relaxed, waar die tweede gewoon een hele sterke track is. Daar hebben we dus persoonlijk favoriet nummer drie te pakken.Ook January on Lake Street is goed om dan af te sluiten met het prima Let Me Know That You Know What You Want Now.

Wederom best een fijn album van Atmosphere. Dat ze beter kunnen lijkt me duidelijk, maar deze plaat stoort me nergens.

(bron: Opus de Soul)

Mooi, 4* dus!

Heerlijk album dit. Nog maar eens geluisterd en besteld. Kreeg mooi een gesigneerde disk toen hij binnen kwam! Top.

Ik ben het album nog eens helemaal opnieuw beginnen te beluisteren. Veel van mijn vrienden vonden het album teleurstellen, ik deel nog steeds die mening niet. Het album begint met 1 van hun beste nummers ooit en ook al staan er links of rechts wat minder sterke nummers op, het algemeen niveau blijft enorm hoog en de nummers die er boven uitsteken zijn gewoonweg geniaal.

Helemaal eens thgryda, ook mijn 4,5* blijft staan.

Ik heb het album voordelig op de kop kunnen tikken, maar anders had ik het nog moeten zien. Ik kan Thygra wel volgen qua top/goede en mindere nummers, maar het zou mijn score dan wel wat beïnvloeden en zou twijfelen tussen 3,5 en 4 sterren denk ik.

Als het album uit 10 nummers had bestaan (excl. de mindere) had ik het wel hoger gewaardeerd, maar 'als' bestaat niet. Wel heerlijke tracks erop en zeker de openingstrack vind ik één van hun beste 'overall'.

Ik ga een tweetal jaar later toch een halfje omlaag. Als ik het puur objectief bekijk dan vind ik dit toch minder dan The Family Sign of You cant imagine die ik op 4.5 heb staan. Aan de andere kant vind ik dit album wel beter dan God Loves Ugly en Fishing Blues die ook op 4 staan. Camera Thief, Arthurs Song, Mrs Interpret, January on lake street en de afsluiter zijn gewoon ge-ni-aal. Van de overige tien nummers zijn er ook een 7tal gewoon goed maar er staan ook links of rechts wat fillers op. Heel fijn album maar net wat minder dan hun beste werk.

If you lick my wounds, it tastes like money. Wat een geweldige line.

And if I had a time machine
I'd probably use it like a vacuum and try to clean

Ik was in mijn favoriete platenwinkel in Vegas, Zia Records, en kwam deze in de bak met 'used vinyl' tegen. Waarschijnlijk was de plaat beland bij iemand die geen liefhebber was, want het zegel was nog intact - interesse gewekt. Ik wist dat Atmosphere wel een naam was op musicmeter, dus deze gok durfde ik wel te nemen voor 15 dollar.

Vandaag de eerste luisterbeurt gehad en nog maar een en nog maar een, want MAN wat een plaat is. Slug is klassieke hip-hop troubadour; een man die een verhaal wil vertellen. Dat er een boekwerk bij zit met de teksten zegt mij genoeg. Samen met een veelal droge beats van Ant wordt ieder nummer waanzinnig omlijst. Minimalistisch, doch effectief.

Deze twee platen gaan de komende tijd nog lang op mijn SL1200 bivakkeren. Atmosphere brengt ook mij in hogere sferen. Beter laat dan nooit.

Ligt nu ook nog eens op nadat ik deze een 2tal jaar geleden leerde kennen. Gewoon het zoveelste erg sterke album van Slug en Ant. Camera Thief, The World Might not Live Trough the night, I love u like a brother, Kayne West, Flickr zijn voor mij de favorieten maar alles is erg goed en van constant niveau. Het is omdat ik andere albums van hen nog beter vind dat ik hier een 4* geef maar deze Southsiders zit dicht tegen de 4,5*

Machtige plaat vind ik dit, luistert zo lekker weg. Uitschieters vind ik de openingstrack “Camera Thief” en “My Lady Got Two Man”. Het absolute prijsnummer “Flicker”. Maar nog veel meer moois maken het tot een sfeervol geheel dat ik regelmatig blijf draaien.

Deze plaat blijft sterk. Waar sommige Atmosphere-projecten met tijd wat hebben ingeleverd, blijft dit album fris en krachtig klinken. Paar missers, maar over het geheel erg sterk!