Kid Cudi - Satellite Flight: The Journey to Mother Moon (2014)

Dit is toch wel een hele vooruitgang ten opzichte van het langdradige en wisselvallige Indicud. Zo'n Copernicus Landing gewoon één tiende van je album laten zijn, je moet het maar durven. Hier gaat hij in elk geval op repeat. Eigenlijk klinkt alles gewoon weer lekker van deze eigenzinnige held. En nee, het gaat niet om hoe mooi hij zingt. Liever een beetje vals dan loepzuiver.

Maar het album is wel zo voorbij. Hopelijk komen er nog wat extra nummers op de fysieke versie.

Hiphop

Nooit fan geweest van de sound van Cudi, maar dacht laat ik me eens open stellen voor dit nieuwe album. Mede gezien de positieve reacties hier, maar dit heeft imo werkelijk niks met hiphop te maken. Dramatisch dit zeg!

Na WZRD en Indicud was er weinig hoop dat KiD CuDi mij ooit nog tevreden zou stellen. Echter is het hem gelukt mij te verassen met deze plaat. Sattelite Flight is een leuk conceptalbum met een coherent geluid en geweldige productie die groots klinkt en voor een bepaalde sfeer en gevoel zorgt. Alsof ik tussen de planeten en sterren in de ruimte zweef, zo voelt deze plaat. De vocalen zijn daarnaast ook goed verweven in de instrumentelen waardoor deze dat zweverig gevoel nog meer kracht bijzet. Je kan dit album moeilijk als hiphop classificeren, indiepop zal misschien wel meer toepasselijk zijn. Van mij hoeft hij echter nooit meer te rappen als hij muziek van deze kwaliteit blijft uitbrengen op deze wijze. 4* voor deze ruimtereis.

Die vergelijking zou nog steeds niet mogen, Rob.

Verrassing! Een Cudi-plaat waar de oorschelpen niet spontaan van beginnen te bloeden. Na een aantal projecten waarvan ik het bestaan niet eens wil erkennen, blijkt Kid Cudi ditmaal exact de juiste dosis drugs te hebben ingenomen om tot een luisterbaar geheel te komen. Nog altijd horen we wat onbeduidend gejammer over buitenaardse activiteiten, alleen ditmaal binnen een coherent en consistent klinkend geheel. Een aantal instrumentale nummers lijken hiervoor in het leven te zijn geroepen en zij weten uitstekend de duistere, toch wel buitenaardse sfeer te continueren. Zodoende houdt Cudi wonderwel tien nummers lang de (positieve) aandacht van de luisteraar. Dat was even geleden.

Ik kan me niet voorstellen dat je dit werk wel kunt waarderen en voorgaand werk tenenkrommend slecht vindt. Er zit geen wereld van verschil tussen.

Ik doel om precies te zijn op die plaat waarbij elke video van zo'n achterlijke lijst voorzien was en dat gedoe onder die andere naam. De Man of the Moon-platen kon ik tot op zekere hoogte wel waarderen, evenals die doorbraaktape.

Vreemd, ik vind deze plaat juist het meest in het verlengde liggen van WZRD. Trouwens, zo raar is het toch niet om een nieuwe naam te bedenken bij een samenwerking tussen twee artiesten (Kid Cudi & Dot da Genius)?

Ben er over anderhalve week bij in New York. Ben heel benieuwd wat hij live doet van dit album of dat hij veel MOTM nummer doet (waar ik stiekem wel op hoop).

Altijd zo een mwaaa gevoel bij Cudi. Slecht is het allemaal niet, soms zelfs bijzonder aangenaam maar te plat om een heel album te boeien. Maar goed 41 minuten gun ik hem nog wel om me écht te overtuigen!

Je bedoelt natuurlijk Indicud en Cudi's vreselijke rock-uitstapje WZRD. Ik vind het wel een beetje apart dat je dit dan 4 sterren geeft, aangezien dit album qua sound nog steeds niet klinkt als de Man On The Moon albums, al is Cudi er wel op vooruitegaan als producer sinds Indicud en WZRD.

Cudi de Pink Floyd en Pharell de Michael Jackson van onze generatie. Misschien heeft mijn pa toch nog gelijk dat muziek van onze generatie niet kan tippen aan die van hun generatie Laten we het er maar op houden dat R&P niet vies is van een boutade op zijn tijd...

Kanye West is al de Michael Jackson van onze generatie.

Heerlijk album! Duistere en mysterieuze instrumentals! Ook al klinkt Cudder nog net zo wazig als een junk op straat, het geeft de tracks toch die diepere dimensie!

Dit album is een goeie bridge van Man on the Moon 1 naar 2

Dit blijft een fantastisch album van Cudi! Hij brengt de space-sfeer van zijn eerste twee albums naar compleet nieuw level. Satellite Flight klinkt als één lange, spacy trip door het duistere universum.

Deze is alleen digitaal uitgebracht right?

Precies dit. Satellite Flight is bovendien ondergewaardeerd, zeker hier op MuMe. Het hoeft qua productie helemaal niet onder te doen voor de concurrentie. Bij Copernicus Landing moest ik denken aan Neil Armstrong en zijn beroemde woorden: "That's one small step for a man, one giant leap for mankind". Heel knap dat de Cudder zo'n sfeer weet neer te zetten.

Belangrijke outsider voor mijn eindejaarslijst.

Aangepast! Bedankt voor het opmerken.

Misschien was het album zijn tijd vooruit... wat een album!