The Horrors - Luminous (2014)

Dit is alvast 1 van de cd's waar ik erg benieuwd naar ben, dit jaar

I See you kun je hier beluisteren

Jij niet alleen
Toch wel één van de betere bands met elementen uit sixties en eighties. Vorige albums hadden hun luisterbeurten nodig, maar zijn uiteindelijk wel blijvertjes gebleven. Dat geldt wellicht ook voor de nieuwe single, de outro is al zeker niet verkeerd. Anderzijds hoop ik wel dat er opnieuw een aantal puntige catchy nummers zullen zijn, zeg maar in de stijl van Who Can Say. Als ik even naar de lengte naast de tracks kijk is die kans precies niet zo groot. Dan maar hopen op een nieuwe Sea within a sea.

I See You klinkt alvast fantastisch. Die laatste 2 minuten zijn hemels en hadden zo op M B V van My Bloody Valentine kunnen staan.

gelekt, geluisterd, BRILJANT !!!!, als er een bandje is die ongegeneerd kan lenen uit de 80's (bijna italo disco achtige synth's) als 90's britpop als psychedelische jaren 60/70 meuk, dan zijn het deze jongens wel

The Horrors zetten de lijn die was ingezet op Skying heerlijk door op Luminous

Tsja...wat zal ik zeggen? Wederom een weergaloos album! Meer synths, meer melodie en nog steeds vlagen van heerlijke shoegaze er doorheen.

Oei, ik ben hier nog niet zo blij mee, superglad en steeds poppier. Single I See you steekt er met kop en schouders boven uit. Deze band heeft wel een heel maffe kronkel gemaakt in de muziekhistory.
Van rammelpunk naar synthi-popmuziek.
Nee dit album kan me nog niet bekoren vandaar dat ik start met een veilige 7. Die kan zowel naar boven als naar onder uitwijken.

Ben benieuwd hoe meerdere luisterbeurten bevallen maar de eerste valt dus tegen wat mij betreft. Ik vind het ook jammer dat het geluid van Primary Colours helemaal is verdwenen. Dat vond ik hun beste album. Ook zo'n crooner nummer als Mine and Yours vind ik al helemaal niet passen bij The Horrors.

Hiermee zullen ze een nieuw publiek blij mee maken, maar liefhebbers van ouder werk zullen hier minder van gecharmeerd raken, en dat is jammer.

Zou dit invloed zijn van Faris Badwan 's lief Rachel Zeffira waarmee hij ook met Cat's Eyes een meer poppy plaat maakte. Ik weet het niet, we zullen het wel lezen in de recensies.

Daar ben ik het mee eens, Frank. Ook ik blijf de hele plaat uitkijken naar een uitspatting die teruggrijpt naar ouder materiaal als Who Can Say, New Ice Age, Endless Blue, Monica Gems, ... Desalniettemin wel een aardig album (zeker 3* waard), maar net iets te veel van hetzelfde om me helemaal te bekoren. Toch ga ik de plaat nog een paar keer draaien: bij het zeer goede Skying viel het kwartje immers ook pas erg laat.

Ook hier hetzelfde gevoel, Jens. Na twee minuten van het intro van het openingsnummer had ik al zoiets van, zo kan ik ook een nummer van bijna 7 minuten vol krijgen.
Ook de rest deed me (nog) niet op het puntje van de stoel belanden, hoewel ik wel een liefhebber ben van de flarden shoegaze doordrenkt met synths.
Ik laat dit album eerst maar eens lekker rustig tot me doordringen.

Live zijn ze gelukkig nog steeds de oude

We zitten vaak op 1 lijn Frank maar nu even niet
Vooropgesteld dat ook ik Primary Colours hun beste album vind. Dat maakt mij overigens geen liefhebber van het oudere werk want hun eerste album kan mij nauwelijks bekoren en hun vorige album Skying had al een koers ingezet die op Luminous voortgezet wordt. Dit album verrast mij in die zin niet en stelt me dus ook niet teleur. Uiteraard snap ik wel dat er mensen zijn die verlangen naar een nieuwe Primary Colours maar om dit album bij een aantal luisterbeurten al af te serveren vind ik erg zonde.
Dit album heeft een enorme groove en geweldige melodie/zanglijnen. Verder vind ik dat je een aantal nummers enorm tekort doet door te zeggen dat I See You er met kop en schouders bovenuit steekt. Sterker nog, ik vind dat nummer beduidend zwakker dan bijvoorbeeld Jealous Sun, Falling Star en First Day of Spring.

Nog beter dan zijn voorganger! Wacht nog even met de punten.

Groeier deze, en dat heb ik graag. Als je de tijd neemt dringt hij door. En zo moet't.

Ik heb hem zojuist voor de eerste keer beluisterd. Hij bevalt me prima. Opnieuw een lekkere luistertrip door The Horrors.

elke lp anders en deze klinkt is luchtiger dan de vorige

Met elke luisterbeurt word ie beter en beter.

Voor mij onbekende band. Intro's maken me nieuwsgierig naar vervolg van de nummers. Helaas wordt de opgebouwde spanning dan niet helemaal waargemaakt. Ik heb echter het gevoel dat ik deze cd niet direct moet af serveren. Ga voor meer luisterbeurten.

Ondanks vele luisterbeurten slaat deze cd niet aan bij mij.
Vergeleken met voorganger Skying is dit een slap(per) aftreksel hiervan.
Openers "Chasing Shadows" en "First Day of Spring" zijn veelbelovend maar bij "So Now You Know" begin ik al weer naar "Still Life" te verlangen.
Rest van de cd is inruilbaar en blijft niet hangen met als dieptepunt de crooner "Change Your Mind". Waar is de gedrevenheid bv een "Dive In"? Jammer, had er veel meer van veracht.

pff de single I See You zorgde ervoor dat ik hoge verwachtingen had, maar de rest klinkt inderdaad wel heel flets...

So now you know..........
Wateenplaaaaaaaat!
Change your mind is ook prachtig.
De rest gaat wat gestaag door

Primary Colours was duidelijk het toppunt uit hun muzikale carrière. Dit is veel te luchtig en veel te soft vergeleken bij hun eerdere werk. Ik miste het rauwere, post-punkachtige geluid al bij grote laagvlieger Skying. Jammer dat ze deze koers aan blijven houden, ik had gehoopt op meer van dit vijftal mannen.

Blijft een vreemd bandje, dat The Horrors.
Op hun eerste album klonken ze nog als een kruising tussen Nick Cave en Bauhaus. Vervolgens meer My Bloody Valentine, en blijkbaar hebben ze zich nu ontwikkeld tot een Madchester achtig geheel, waarbij de zang aardig wat weg heeft van Blur.
Nu ben ik liefhebber van de gothic sound begin jaren 80, de Shoegazer wat later en de Manchester sound van rond 1990.
Toch krijg je na de opener Chasing Shadows weer duidelijk meer jaren 80 vibes in het geheel.
Het lijkt net alsof The Horrors deze periodes volgen om uiteindelijk tot iets eigens te komen.
Nou, hun Nick Cave imitatie was totaal mislukt, en volgens mij heb ik over Primary Colours geen enkel positief woord geschreven, en me wijselijk van Skying geweerd, en stap ik nu met duidelijke vooroordelen in Luminous .
En ik ben positief verrast, het psychedelische element is meer in evenwicht; inderdaad iets commercieler.
Het einde van First Day Of Spring zou zo op het debuut van Duran Duran passen, mooi in het geheel verweven.
De zang heeft zich ook goed ontwikkeld, en is absoluut niet meer storend.
So Now You Know heeft het sfeertje van de tweede van Talk Talk, maar ook Orchestral Manoeuvres in the Dark hoor je er in terug.
Net als White Lies lukt het ze hier aardig om het meer hitgevoelige in te brengen.
Bij In and Out of Sight hoor je de Simple Minds keyboard, en zelfs ook de baspartijen uit de New Gold Dream en Sparkle In The Rain tijd.
De zang zweeft er nog steeds als een Damon Albarn door heen.
Toevallig heeft ook hij net een nieuw album uitgebracht, welke ik gedeeltelijk heb geluisterd, maar ik zou eerdere bij Luminous verwachten dat dit het Albarn album zou zijn.
Everyday Robots van de Blur frontman stelde teleur, bij The Horrors waren mijn verwachtingen zeer laag, maar deze overtuigen mij tot nu toe zeker wel.
Het Shoegazer geluid van voorheen is wel aanwezig op Jealous Sun, maar ook dit is duidelijk op een groter publiek gericht, al zwalkt de zang hier helaas wel een beetje.
Vervolgens is het evenwicht weer een stukje verder weg bij Falling Star, en stuitert het weer net de verkeerde kanten op. Toch stoort het niet zo als voorheen.
I See You heeft een lekker geluid, Stukje Bring On The Dancing Horses van Echo & the Bunnymen met weer de nodige Simple Minds invloeden, wel heerlijk zweverig, hier komt alles op een goede manier weer bij elkaar. Halverwege flarden Disintegration van The Cure, maar dan minder zwaarmoedig.
Change Your Mind is weer een Damon Albarn achtig stuk, helaas iets te traag en wat slaapverwekkend, maar je wordt op tijd wakker geschud.
Mine and Yours lijkt weer wat op het eerder gepasseerde Falling Star, ik heb blijkbaar minder met het My Bloody Valentine achtige Shoegazer geluid van The Horrors.
Sleepwalk; de naam zegt het al, weinig aan toe te voegen. Al is dit niet het meest slaapverwekkende nummer van het album.

Hoe dan ook, helemaal geen verkeerd album, met zeker de helft van zeer goed nivo, al blijf ik het geheel nog steeds niet helemaal niet overtuigen.

In de jaren 10 word ik steeds vaker herinnerd aan mijn afschuw voor muziek uit de jaren 80. Ook op Luminous komen weer hele karrenvrachten jaren 80 bands voorbij en toch is dit een heel aardig album. Een mix van Soft Cell, 'Say hello wave goodbye' en Madchester rhythms en psychedelia. Daar zit het geheim volgens mij, waarom Luminous een geslaagd album is.

Wo.

Je kunt op de site van WoNo Magazine het hele verhaal lezen.

Minder spannend en sprankelend dan de prachtige albums 'Primary Colours' en 'Skying'. Klein beetje monotoon hier en daar en het verrast minder. Typisch zo'n 'niets-mis-mee-plaat'. Een voldoende.

Die beat van So now you know is fenomenaal.