The Cure - Bloodflowers (2000)

ik geniet hier ook nog van feeder.
ik vind het zelfs de beste plaat van the cure die ze na disintegration uitgebracht hebben.
als je het mij zou vragen verdient deze een hogere gemiddelde dan wish.

Intriest vind ik deze plaat, waar zijn de gedenkwaardige songs, welke zou je later op een best of volume 3 kwijt kunnen, noem ze mij op, want ik vind ze niet, helaas.
Ik grijp dan ook liever terug op alles van begin tot Desintegration en Wish en daarna was de koek gewoon op als je het mij vraagt.

Middelmatigheid alom is dit... dingetje.
** sterren, helaas.

Jaaaaaa, ik ga hier toch wel effe nog wat keet komen schoppen vooraleer m'n bedje te vervoegen, vrees ik zo.

Dit, beste mensen, dit... dit is een heerlijke plaat. Neen, niet saai, neen, niet mat, neen, niet plat. Ja, teder, ja, contemplerend ( of hoe je dat ook zegt in de Nederlandsche taal ), ja, rijp.

U neme deze CD, u steke deze in uw CD speler, en u drukke op de knop "Play"; die met dat naar rechts wijzende driehoekje, inderdaad. Vervolgens verplaatst u uw hand naar de volume controlerende entiteit op uw versterker, om aldus vervolgens deze laatste een stevige boost te geven, ongeacht het niveau waarop deze al ingesteld stond. Dan, tot slot, begeeft u zich op de Sweet Spot van uw installatie, om aldaar comfortabel het volgende uurtje van uw leven te spenderen. Het spreekt voor zich dat u de hele tijd uw ogen gesloten houdt, en bij voorkeur zo lang mogelijk uw adem inhoudt. Een uur zou ideaal zijn, maar forceer u zeker niet...

U zal merken dat een zacht, kalm opzwellend en terloops dikker en gevulder wordend geluidtapijtje zich, al vliegend door uw huiskamer, begeeft richting uwer trommelvliezen. Het fluistert, het streelt, het neemt een klein penseeltje en een uitgebreid kleurenpallet om vervolgens de wondermooiste taferelen op uw gehoororgaan te schilderen. Dames en Heren, u ervaart momenteel de geneugdes die het nummer "Out Of This World" u procureren. DIt is één van de mooiste Cure nummers ooit. Dit is één van de mooiste teksten ooit. Dit is mooi, punt. EVANSHEWSON, u vroeg gedenkwaardige songs? Nummer 1 op deze CD is er al één, en nog niet van het kleinste formaat. Het nummer duurt tegen de 7 minuten, en toch is dat nog steeds veel te kort. Maar zoals het nummer zelf zegt: "We always have to go back to real lives.".

Ik geef toe dat ik "Watching Me Fall" ook wel vaak durf te skippen. Niet omdat ik dit een slecht nummer vind, maar... ik weet niet goed... Het staat daar met z'n meer dan 11 minuten precies niet helemaal op z'n plaats, zo vroeg op de tracklist. Bovendien heeft dit nummer ook het minste te vertellen. Een beetje ironisch dat ze dit dan ook het langste rekken. Het duurde overigens een aantal jaar eer ik door had dat de tekst bij dit nummer een scene beschrijft uit de film "American Psycho". Eigenlijk is dit porno, no joke, alleen verdoken onder dubbelzinnig- en wazigheden.

Maakt niet uit, we belanden aan bij "Where The Birds Always Sing". Wederom, een pareltje van een tekst, zo fragiel, zulk een opeenvolging van zorgvuldig gewikt en gewogen woorden. En dan de muziek erbij... Die achtergrondgeluidjes! Dat wandtapijt dat geschilderd wordt! Orbit, hoe kan je zeggen dat dit matig geschreven ende gecomponeerd is man?! DIT... IS... PRACHTIG! En de hele CD blijft dit ook, tot en met de laatste seconde van "Bloodflowers", de titeltrack. Het enige iets mindere nummer dat we onderweg nog tegenkomen is "39". Wederom, goede tekst, maar de compositie ligt me iets minder. "Iets minder" wil zeggen dat het nog steeds geweldig goed is, alleen... "iets minder". Luisteren we daarentegen nog eens naar een nummer als "There Is No If...", dan krijgen we spontaan weer natte oogjes. Al kan dat ook wegens persoonljike associaties zijn... Desalniettemin is dit gewoon een typisch fout aflopend liefdesnummer, wederom erg mooi geschreven, zoals alleen Zijne Hoogheid Robert Smith dat kan.

Dat de productie wat aan de matte, fletse kant wordt bevonden kan ik begrijpen, maar niet beamen. Als ik moet kiezen tussen de sound van deze Bloodflowers, of die van zijn opvolger, dan moet ik daar niet lang over twijfelen! Neen hoor, geef mij dit maar, waar Robert's s'en weer lekker van links naar rechts worden ge-double-delayed, met een feedback van om en bij de 95%. En wederom een stevige overdosis reverb, en een flanger die zodanig op en neer wiebeld dat je het gevoel hebt op een schommel te zitten. Heerlijk. Bovendien wordt Simon's wondermooie bas hier lekker op de voorgrond geplaatst, daar waar ie op "The Cure" ergens onder het tapijt wordt geveegd. Kijk, om effe off-topic te gaan, ik kan dat dus maar niet snappen hé. "The Cure", geproduced door Ross Robinson, de man die Fieldy's bas op Korn's 2 eerste CD's zo lekker luid zette, en dan Simon wegmoffelen? Dat vergeef ik hem nooit... Soit, de sound van Bloodflowers dus... Alles klinkt hier lekker als een dikke koek; zelfs de drums verzuipen in het atmosfeer-orgasme. Ik ben het er volstrekt mee eens dat dit absoluut, in de verste verte niet, geen productie hoogstandje is, maar flets of mat kan ik het ook niet noemen. Deze plaat klinkt zoals ze wouden dat ie klinkt: zoals ik al eerder zie; contemplerend. Alleen vind ik dat woord zo vreselijk raar klinken, en kan ik maar niet op een deftiger Nederlands woord komen. Iemand?

Ik zou nog een tijdje kunnen doorgaan, maar ik vermoed dat u, waarde lezer die het zover heeft volgehouden, al wel begrepen heeft dat mijn hartje wel eens een beat durft te skippen bij het beluisteren van dit album.

Een dikke 4,5* krijgt ie van mij. Die laatste halve krijg ik er ook niet aan kwijt; even goed als "Faith", "Disintegration","Pornography" en dergelijke, kan ik hem ook niet bevinden. Maar deze CD heeft wel een eigen sfeertje, bouwt een eigen wereldje op. Het kabbelt allemaal rustig voort, ongehaast, maar niet saai, niet leeg, en zeker niet ongeïnspireerd.

Deze cure-plaat wordt onterecht ondergewaardeerd.
Fijn dat er nog mensen zijn die wel weten wat bloodflowers waard is.
dit is de enige cohesieve cure-plaat die the cure na disintegration heeft uitgebracht.
wish, wild mood swings en de gelijknamige waren allemaal eclectisch, bouwden geen eigen wereldje en het is voor mij ook moeilijk om me in die platen te ''verdrinken''.
dat gaat met bloodflowers moeiteloos, de plaat bevat typische lang uitgesponnen cure-songs die je doen denken aan disintegration, behalve dan dat ik de sfeer van bloodflowers in tegenstelling tot disintegration zonniger vindt.de productie is anders dan andere cure-platen maar dat is juist ook een deel van de charme, alle composities vind ik mooi, maar idd net als jou vindt ik de compositie van 39 ''iets minder''.de tekst is oke, maar het instrumentale gedeelte en de manier waarop smith de tekst zingt, de hele combinatie klinkt niet goed in het gehoor.voor de rest een uber-coole cure-plaat.

Mag ik u, Suicidopolis, in elk geval complimenteren met een prachtige review? Ik ben het er vrees ik niet mee eens, maar het geeft me welhaast weer goesting deze plaat evekes op te zetten.

Het valt niet mee voor een band als je Disintegration op je naam hebt staan...
Heb deze sinds tijden weer eens op staan. Er staan best aardige nummers op, maar geen nummer dat me zo raakt als vele nummers op Disintegration dat wel doen. Daarom blijf ik toch steken op 3,5*

Ik heb em net aangezet en het klinkt toch wel erg fijn, datzelfde meeslepende, uitgesponnen geluid als Disintegration, maar niet dezelfde tranentrekkende memorabele liedjes. Het lijkt hier meer om de sfeer dan om de composities te gaan.
Toch een lekker sfeertje.

Een kleine 4 sterren.

Out of This World

Where the Birds Always Sing

39

Bloodflowers

Dit zijn toch wel minimaal **** sterren nummers ?

Ik vind in vergelijking met met het volgende album (The cure) deze veel sterker mischien, heel mischien net zo goed als Disintegration , maar zeker beter dan Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me, The Top en zelfs The Head on the Door

Ben wel erg benieuwd naar hun volgende album, een dubbelaar

Prachtig, toch wel ondergewaardeerd album. Enigste kritiek de nummers zijn allemaal wel erg coherent aan elkaar. Maar wil niet kniesoren daarom een 4* Een verademing vergeleken met The Top dat ik persoonlijk tot het minst sterke album reken van The Cure's behoorlijk omvangrijke oeuvre.

The Top blijft voor mij een onvervalste topper en het enige écht onderschatte album van the Cure maar dat doet nu niet ter zake.

Deze Bloodflowers is inderdaad niet dé tegenvaller zoals zovelen beweren (voor mij toch niet). Heerlijk album dat je rustig op de achtergrond kan laten spelen zonder nu te gaan beweren dat het een saai boeltje is. Out of This World en Bloodflowers reken ik zonder enige twijfel bij de betere songs van The Cure.

Ik vind dat feeder gelijk heeft.

dit is het enige album van the cure die mij doet denken aan disintegration.
het is het enige album dat een beetje in de buurt is gekomen van dezelfde stijl en sfeer van disintegration.

als er een album is van the cure die onderschat is dan is het deze naar mijn mening.
de kritieken op wish, wild mood swings en ''the cure'' vind ik terecht.

The Top daarentegen vind ik wel een klein meesterstukje hoor Beslist niet tot hun slechte platen te rekenen

the top krijgt meestal ook gewoon goede reviews.
ik krijg niet meteen het gevoel dat die wordt gezien als een slechte-cure plaat.
bij deze daarentegen zie ik vaak een goede review en dan eentje waarin het album de grond in wordt geboord.

Er zijn beslist veel muzieksites waarop The Top de grond in wordt geboord door kortzichtige luisteraars die na het eerste rare piepje of kreuntje van de heer Smith al gelijk afhaakten
Bloodflowers vind ik niet heel sterk, wat mij betreft had de productie hier wonderen kunnen verrichten, want op de trilogy DVD klinkt het opeens een stuk sterker allemaal! Toch ben ik van mening dat de composities hier ook van beduidend minder niveau zijn als die van de band's hoogtijdagen, maargoed..

mischien als deze nou eens geremastered zou worden dat ie dan opeens in je smaak zou vallen.
de opmerkingen over de productie begrijp ik helemaal, het klinkt wat mat, niet helder genoeg.
als we het over de composities hebben dan vind ik de meeste nummers niet onder doen voor die uit de band's hoogtijdagen.
maargoed dat was ook al duidelijk...

zoals je ziet, waar bij disintegration en pornography 80 procent van de mensen het eens zijn over de kwaliteit blijven hier de meningen verdeeld.

Zou niet slecht zijn, alleen vraag ik me af, in hoeverre ze dingen meenemen die ze in hun carriere. Wordt dit een Roots cure plaat of gaan ze met een oud idee of opstelling iets nieuws doen. The Cure is nooit helemaal los gegaan in de hardrock, hoewel sommige nummers daar wel toe neigen. Die staan trouwens allemaal NIET op Bloodflowers

Ik heb op de (of beter in de) Join the Dots box gelezen dat RS eerste andere plannen had voor het Bloodflowers album, in de vorm van het nummer "possession". Dit klonk als een industriele mix van een cure plaat. Maar later zijn ze het over een andere boeg gaan gooien.

Berichten over de nieuwe plaat verplaatst naar The Cure

Bloodflowers? Bloedarmoede, ja!
**

Ik kon met de CD al prima door de bocht. Okay, het klinkt wat mat en blurry misschien, maar ik heb hoe dan ook een zwak voor dat typische Cure sfeertje. Op oudjaarsdag heb ik mij verwend met een exemplaar van de Trilogy DVD. De nummers klinken hierop een stuk puntiger en helderder. De directheid van een live opname is daar ook debet aan natuurlijk. Als er remaster komt, schaf ik hem zeker weer aan.

Ik heb nog een vraag voor de Cure kenner. In de tracklist hierboven staan maar liefst 4 bonustracks. Ik heb wat rondgesurfd, maar bestaat dit exemplaar eigenlijk wel in deze vorm?

Voor zover ik weet niet nee, zéker niet officieel. "Spilt Milk" is nooit officieel uitgebracht geweest (op CD dan), maar kon je wel een tijdje als gratis bonus download krijgen als je Bloodflowers bestelde bij een grote Amerikaanse online CD-handel... "Just Say Yes" is uitgebracht op Greatest Hits, "Coming Up" is een bonus track (overigens wordt dat dan Track 5 en niet Track 10 ) op alle LP en Japanse CD releases, en dat 4de nummer is zelfs nooit uitgelekt geweest...

De lyrics van "You're So Happy" stonden wel op de oude Cure site, die nog steeds te bezien valt... De lyrics vind je onderaan (3de laatste nummer) deze pagina.

Correct me if i'm wrong!

Ik begreep nooit waarom deze cd werd gespeeld met de trilogy, maar nu weet ik wel beter. Het past erg goed bij Disintegration en Pornography, maar het is wel een beduidend minder album.

Live weten ze nog flink wat uit deze plaat te halen, maar het studio-exemplaar is helaas behoorlijke middelmaat.. Maar misschien was het wel dé aanleiding die andere twee meesterwerken weer eens geniaal uit de kast te trekken live

Heerlijk album,

Beginnend inderdaad met de prachtige out of this world, wat je echt meeneemt naar een andere wereld en de muziek houdt je er de hele rit in. Dit is geen muziek die je moet draaien als je aan 't werken of iets dergelijks bent, deze moet je het respect geven wat hij verdient. Gaan liggen, cd aan zetten, volume op z'n hardst zetten, en genieten totdat de cd is afgelopen en daarna nog even na genieten

Te veel geprobeerd (geforceerd) HET cure abum te laten worden.
Net als het naamloze , jammer Smith gemiste kansen, al waardeer ik het wel.

Vanavond maar weer eens op koptelefoon beluisterd.
The Cure heeft mijn inziens met dit album de weg omhoog weer ingezet na de teleurstelling van Wild Mood Swings ( 1996 ).
Haalt het niet bij bijvoorbeeld Disintegration , maar vooral de opener Out Of This World, Where The Birds Always Sing en ( vooral ) The Loudest Sound zijn uitermate genietbaar.
Een nummer als Watching me Fall is een lange zit maar e.e.a klinkt weer lekker vertrouwd.

Side By Side In Silence Without A Single Word, It"s The Loudest Sound I Ever Heard.
Prachtige tekst, typisch Robert Smith.

na Wish heb ik The Cure niet meer actief gevolgd...het kan zo lopen...

wat een bak pleurisherrie zeg...geweldig!

Robert Smith is gefrustreerd tot op het bot, schreeuwt alle ellende van zich als in af in Watching me fall...damn ik ben onder de indruk van de eerste twee nummers...allerlei rare geluiden zitten de schoonheid van de liedjes in de weg...ik hoor potten, panfluiten, synthetische drums...het doet me niets...het liedje overwint... je maintiendrai..en alles kom tog nog reg

Van de Trilogy met Pornography en Desintegration wel de mindere,.......maar vind het toch een goed album. Ijzer sterke opening met Out of This World en Watching Me Fall.
There is no If...prachtig.
Heerlijke sfeer. 4 sterren.

D-i-sintegration... En ja, als het over een plaat gaat die mij zo nauw aan het hart ligt als voorvernoemde, dan durf ik wel eens te muggenziften, inderdaad...

Oeps....