The Cure - Bloodflowers (2000)

De singles Out Of This World en Maybe Someday vind ik het beste van deze ietwat wisselvallige Cureplaat.

Perfect om deze op 3e Kerstdag af te spelen De "kater" van Kerst wegspoelen Past perfect bij dit weer ook...misschien straks zelf ff naar strand lopen en luisteren of de vogels zingen

The world is neither fair nor unfair

Edit: O en het titelnummer blijft schuimbekkend mooi, wat jij Johnny Marr

Tja, achterlijk mooie plaat blijft dit. Ex-5* plaat zelfs. Dat is ie net niet waard, ook niet fair ten opzichte van Disintegration enzo, maar toch bloed- en bloedjemooi hoor... Het titelnummer is inderdaad het hoogtepunt, maar Watching Me Fall, There Is No If..., The Last Day of Summer en Out of this World, oh my... de semi-hoogtepunten blijven maar komen. Maar het titelnummer verzwelgt alles, slokt alles op...

Nee, hier gaat ome Robert nooit meer overheen vrees ik.

Langzaam maar zeker begint de slijt erin te komen. Het felle is er duidelijk van af en inmiddels begint wel duidelijk te worden dat Robert Smith niet echt meer iets te vertellen heeft. De die hard fans zullen het daar wel niet mee eens zijn, maar ik vond deze regel uit 39 (die ik overigens misschien wel het beste nummer van dit album vind) wel erg treffend:

There fire is almost out
And there's nothing left to burn

Afgelopen weekend nog een heel verhelderend stuk gelezen over het verleden van The Cure uit 2003. Smith werd in dat interview neergezet als iemand die heel beleefd en kalm was, terwijl het in de jaren tachtig zo'n zelfdestructieve bende was. De songs hier zijn vrij keurig. Er valt weinig te beleven. Ik zou het geen automatische piloot willen noemen, maar eerder een band die nog maar weinig te vertellen heeft. Er is niet veel meer over van de deprimerende sound en daarmee ook de inspiratie van deze band.


Tussenstand:
1. Disintegration
2. Pornography
3. Faith
4. Seventeen Seconds
5. The Head On The Floor
6. Wish
7. Three Imaginary Boys
8. Wild Mood Swings
9. Bloodflowers
10. The Top
11. Kiss Me, Kiss me, Kiss me

Grappig dat dit album toentertijd zo slecht ontvangen is in de pers. Ik meen me juist vooral positieve reviews te herinneren en als ik de gemiddelde scores zo zie, is dit album onder de fans ook prima ontvangen. Ik vind het een prima album voor een jaren '80 band om het nieuwe millennium mee in te luiden in ieder geval. The kenmerkende The Cure-sound is zeker aanwezig, maar de er heeft een update plaats gevonden om de band relevant te houden voor de mensen die toentertijd wegliepen met andere Britse rockbands. Het levert met Watching Me Fall en Bloodflowers twee echt ijzersterke tracks (snerpende gitaarsolo op Watching Me Fall is zelfs iets nieuws voor deze band voor mijn gevoel). Voor de rest is het soms wat kabbelend, maar net zoals bij Wish het geval is, is het wel ijzersterke achtergrond muziek. Bevalt mij zodoende als nieuwe fan prima.

Tussenstand:
1. Pornography
2. Disintegration
3. Faith
4. Kiss Me, Kiss Me
5. The Head On The Door
6. Seventeen Seconds
7. Bloodflowers
8. Wish
9. The Top
10. Three Imaginary Boys
11. Wild Mood Swings

In het begin wat teleurgesteld over dit album, maar in de loop der jaren leren waarderen.
De nummers "Watching Me Fall" en "Bloodflowers" springen eruit voor mij. Dit zijn nummers die ik graag van The Cure hoor en waarom ik ze zo waardeer.

Benieuwd of het nieuwe album hier nog bij in de buurt komt

Nee, maar wat ik gehoord en ervan gehoord heb schijnt het wel beter dan hun laatste 2 platen te worden...

O ja zijn er al songs beschikbaar? Welke richting is het? Poppy of duister?

De nieuwe nummere zijn tot nu toe fantastisch!
Nothing is forever lijkt ouderwets achtig goed!
( live op yt )

Goeie titel in elk geval! Ik ga eens checken

Slowburners vooral geloof ik...

The cure- and nothing is forever- live in Stockholm
Dit komt toch aardig in de buurt van de tijden van Wish

Prachtig nummer inderdaad! Klinkt als classic Cure.
Dat belooft wat.

Nou he!! Klinkt alsof robert smith echt zn hart voor de laatste keer goed gebruikt om het echt uit zn tenen te laten komen.
Misschien krijgen we wel een disintegration 2.0 of ben ik nu te enthousiast??

Die feel heeft het wel, qua diepgang en melancholie.
Maar zo hoog mogen we de lat niet leggen lijkt me.
Als het er maar enigszins in de buurt komt ben ik al meer dan tevreden

Robert Smith rekent Bloodflowers met Pornography (1982) en Disintegration (1989) tot The Cure's essentiële albums. De eerste vanwege de mentale staat waarin hij verkeerde, de tweede omdat hij dertig werd wat tot enkele overwegingen leidde, de laatste omdat... hij veertig werd. Opnieuw evalueerde hij de stand van zaken. Dit met dezelfde bezetting als op de voorganger, qua personele zaken bleef het voor de verandering rustig.

Omdat ieder nummer midtempo of langzamer is en omdat de eerste twee nummers mij niet pakken, vond ik Bloodflowers aanvankelijk een lange zit. Het is wél een muzikale en tekstuele eenheid, anders dan de vorige albums waarin hij steevast vrolijke pop afwisselde met introvertere muziek. Die laatste sferen domineren nu, maar als je bovendien met minder pakkende melodieën aan komt zetten... Tijdens fiets- of autoritten bijvoorbeeld ongeschikt; hij werkt beter bij stilstand in de (huis)kamer.

Het is een groeiplaat: vaker afspelen wordt beloond, zeker als je de teksten op je laat inwerken. Tegelijkertijd lijken de nummers me teveel op elkaar en is het dus de context die maakt dat het album me snel verveelt.
Met de twee eerste nummers heb ik niet veel. Alhoewel warm geproduceerd, pakken ze me niet qua muziek. Wel wordt duidelijk dat ik bijna in het dagboek van Smith lees, als hij in Out of this World over de eindigheid van het leven zingt en in het eveneens slepende Watching Me Fall zijn mentale kwetsbaarheid duidt.
Met de tekst van derde nummer Where the Birds Always Sing spits ik de oren, al doet de muziek me alweer niet veel. Ik hoor Smith bijna belerend: "The world is neither fair nor unfair" met uitleg. Maybe Someday is dan eindelijk wat vlotter met bovendien de pakkendste melodie.
The Last Days of Summer is weer zo'n typisch dromerig nummer met lang intro, dat we ook van vorige Cures kennen en in There Is No If... lijkt qua tekst een heel openhartige Smith aan het woord, een muzikaal kabbelend nummer waarin me plotseling opvalt dat hij zijn stem laag houdt; het hele album al. Geen opgetogenheid bij hem deze keer.
Bij The Loudest Sound met zijn drumcomputer gaat het langzame tempo met verstilde sfeer me tegenstaan, maar draai de plaat een paar uur later en begin hiermee, dan werkt ie wél. 39 (over de leeftijd) scheurt vrij stevig met even later pompeuze toetsen; melancholie overheerst. Ingetogener is het afsluitende titelnummer in dezelfde sferen, dat langzaam naar een climax opbouwt.

The Cure maakt niet de fout de plaat onnodig te rekken: maar zelfs het kleine uur dat de originele schijfje (of 2LP) duurt, is me te lang. Zet enkele nummers in een andere context (afspeellijst bijvoorbeeld) en ik vind ze plotseling mooier. In tegenstelling tot voorganger Wild Mood Swings geen vrolijke verhalen met oppervlakkige teksten. Persoonlijke introspecties staan op het het tekstuele menu. Die zijn het probleem niet, ik mis muzikale variatie. Voor het eerst in hun discografie dat dát me gebeurt.

Dit is geen slechte plaat, maar ik kan er mijn vinger niet echt op leggen. Voorheen klonk the Cure als the Cure. Die hadden hun eigen stratosfeer zowat waar ze hun ding deden. Dat kon doemig, destructief of tongue in cheek poppy zijn. Dit klinkt wat braaf. Het heilig vuur was hier aan het uitdoven.

Dat "Maybe Someday", lijkt dat nou niet heel erg op "Zombie" van de Cranberries? Ik kan in het intro van het Cure-liedje moeiteloos Dolores horen invallen.

Tja, nu je het noemt... Ook wel logisch met zo'n vierakkoordennummer, ik denk dat er meer associaties mogelijk zijn. Toch veel liever die van The Cure!

Ik zeg ook niet dat het plagiaat is ofzo hoor. Daar is The Cure veel te groot voor, die hebben dat niet nodig, maar het viel me gisteren, tijdens het roeien bij Basic Fit, opeens op. En toen wilde het niet meer weg ook.

Ik vrees dat ik voortaan dezelfde associatie heb!

Het verse lied van The Cure, "Alone" doet me erg denken aan dit album. En ik vind dit zo'n heerlijk album.

There is no if is hartverschreunend mooi

Tezamen met Seventeen Seconds en Faith is Bloodflowers het album van The Cure dat ik het meest beluister. Heerlijk stroperige “depri” muziek, zoals alleen Robert Smith kan zingen, met prima gitaar- en drumwerk van de andere bandleden.