The Cure - Wild Mood Swings (1996)

Heb jij dit album beluisterd Herman . En wat vind jij ervan ?
Gezien de waardering van Orbit zou je zeggen laat het links liggen maar dat dacht ik van het geweldige Bloodflowers ook .

Maar orbit is niet de maatstaf voor deze cd....hij heeft een flinke gehoorbeschadiging op gelopen eind jaren tachtig!!

Gewoon luisteren, rudiger. Je kunt het altijd nog laag waarderen als het niet bevalt.

Ik vind through silver in blood ook geweldig! Dat was toch alweer in de jaren 90

Ik heb het niet beluisterd. Ik ben niet zo'n enorme Cure-fan, maar de albums van begin jaren '80 kan ik wel waarderen. Seventeen Seconds en Faith vind ik goed en Pornography staat op mijn lijstje van albums nog te gaan beluisteren.

Even aan Orbit en dus even off-topic:
je raadde mij This Twilight Garden aan. Ik vond hem gelijk goed, dat wel, maar nu deze echt goed is doorgedrongen bij mij lijk ik hem te vatten. Want je hebt gelijk, het is een heerlijk en door een minder tastbare sfeer gedragen romantische song. Nog even een thanx dus in deze.

Bij mijn chronologische herontdekking van The Cure ben ik pas aan 'Kiss Me Kiss Me Kiss Me' belandt, maar op de videoband van een opname van de Bloodflowerstour die ik intussen al herbekeken heb, smelt ik weer helemaal voor 'Want'. Een prachtig nummer met pijnlijk ware tekst. Dit doet me wel verlangen dit album weer te herbeluisteren, maar ik houd me flink aan de chronologie en kijk eerst enorm uit naar de albums van 1989 en 1992.

Nu ik aan dit album beland ben, ervaar ik weer dezelfde ontgoocheling als vroeger. Het album opent ijzersterk met 'Want', dat zo op 'Wish' had kunnen staan, maar daarna zakt het in als een pudding. Af en toe een kleine opflakkering, maar ook dan Cure-onwaardig. De happy-songs voor dit album zijn niet het beste van The Cure, maar hier is het niks, niks, niks. Smith zingt ook irritant op dit album. Ik zal het album toch nog wat kansen geven, misschien komt de klik nog, maar eigenlijk popel ik al om naar 'Bloodflowers' te luisteren. Voorlopig een 2,5, nipt geslaagd omwille van de sterke opener.

Want en This is a lie zijn de parels, de rest snel vergeten

Meer luisterbeurten en een stijgende waardering. Naast 'Want' (de parel), kan ik ook genieten van 'This Is a Lie' als ballad en 'Mint Car' als luchtig niemendalletje. De twee slotsongs hebben het typische Cure-melancholische. Geen enkele van die vier genoemde nummers is subliem, maar ze mogen er zijn. Nummers als 'Strange Attraction' en 'Gone' blijven wangedrochten en totaal verkeerde singlekeuzes. Stem verhogen van 2,5 naar 3? De 2,5 was al overdreven, dus laat ik het voorlopig zo. Dit album valt zo door de mand als je erna naar 'Disintegration' luistert.

Haal m eigenlijk alleen uit de kast voor Want, prachtig nummer

Wat is hier nou weer mis mee?? Ik heb zonder enige voorkennis net dit album zitten luisteren, kom ik op deze pagina, zie ik zon waardeloos gemiddelde! Ok, het klinkt misschien een beetje onevenwichtig deze cure plaat, maar ik heb nergens een echt slecht nummer gehoord en het baswerk is echt weer schitterend.

Heel goed kan ik het niet verwoorden, maar ik vind dit een prima album!

The Cure heeft natuurlijk een hele hoge standaard gezet. Vanaf 'Seventeen Seconds' zijn het allemaal goede tot zeer goede platen geweest (4**** of meer), die Robert Smith en zijn kornuiten hebben voortgebracht. Dus ik begrijp de teleurstelling over deze plaat hier in de annalen van MuMe wel. Maar niet de mate waarin. Het is voor het eerst dat The Cure naar mijn mening wat geforceerd en niet oorspronkelijk klinkt. En sommige liedjes trekken anoniem aan me voorbij. Maar ik vind het nog steeds een meer dan voldoende plaat, hoor. Een zeventje, zullen we maar zeggen. Dus ik snap niet zo goed dat de plaat zo slecht scoort, wel dat 'ie minder scoort dan het voorafgaande werk.

De eerste twee nummers vind ik erg sterk.In het vervolg zitten wel een paar flauwe nummers maar slecht kan ik Wild mood swings zeker niet noemen.Meer een doorsnee Cure album met enkele uitschieters.

1/2 omhoog, ik vind dit album toch sterker als ik in eerste instantie dacht

Ik vind dit helemaal niet zo n slecht album zoals veel mensen vinden. Er staan mooie nummers op..ook wel een paar draken als strange attraction en round(3x)..maar het heeft een mooie nazomerse sfeer..draai m wel regelmatig

Inderdaad niet hun minste album, dat is The Cure - The Cure, vanaf Wish werd het gewoon allemaal stukken minder.

Halfje eraf, met dit album werd de neergang ingezet, met uitzondering van Bloodflowers ( 2000 ) is het ook niet meer goed gekomen.
Opener Want en This Is A Lie zijn voor mij de weinige lichtpuntjes op een voor mij artistiek bloedeloos album.
The Cure heeft wat dat betreft wel raakvlakken met 2 andere favoriete bands van mij: Depeche Mode & U2.
De periode ca. 1980 - 1992 fantastische albums : The Cure ( Seventeen Seconds t/m Wish ) , Depeche Mode ( Speak & Spell t/m Songs Of Faith And Devotion ) & U2 ( Boy t/m Achtung Baby ).
Bij alles wat daarna door deze 3 bands werd uitgebracht , was toch wat minder in mijn ogen, de magie was bij mij weg.

Toen Wild moon swings uitkwam werd de plaat slecht ontvangen. Een aderlating na hun top periode 80-93 was de tendens.
Maar....als the Cure deze plaat vandaag zou uitbrengen zouden de reacties een stuk positiever zijn.

The Cure, een vreemde band met een vreemd verloop.
Hoe minder nieuwe platen ze uitbrengen hoe populairder ze lijken, concerten zijn binnen een paar minuten uitverkocht en dat voor een band die al bijna 10 jaar geen nieuwe platen meer uitbrengt en hun echte laatste goede plaat uit begin jaren 90 stampt.
Conclusie, er is geen enkele noodzaak meer voor the Cure zelf om ooit nog met nieuw materiaal op de proppen te komen. Niemand lijkt daar op te zitten wachten, het kan toch niet tippen aan hun ouder werk. Nieuw werk zal de magie alleen maar verbreken.
Publiek wil nostalgie, geen matige nieuwe nummers tussendoor.

Vandaar dat RS er nog net zo uit moet zien als in 1988, ondanks dat je door zijn vleermuizen haar en rode lippenstift heen ziet dat het een oude man is geworden. Maar de droom moet wel in stand blijven, dus dat feit wordt genegeerd door band en publiek.
En iedereen speelt weer even alsof hij 20 is.

Dit is 1 van de laatste platen tesamen met bloodflowers die ik nog kan waarderen.
Toen ze eenmaal van platenlabel wisselden was het pas echt over voor mij. Maar ik draai nog steeds
mijn zelf gemaakte CURE - imaginary box met alles wat ik mooi vond tussen 1979 en 2000.
Wat mij betreft de beste band die er is. En dit album wild mood swings is toch best wel verassend en veelzijdig 13th vind ik zeker de moeite waard evenals mintcar en het drieluik trap treasure en bare aan het eind van de cd.

Ik begin mij steeds meer af te vragen of deze plaat wel echt zo slecht is.
Want zou in ieder geval prima op wish passen, een dramatiek die je daar ook terug hoort, maar hier klinkt hij niet zo duister, waardoor hij misschien minder sterk overtuigd, het is geen slecht nummer, net iets te licht.
De rest van de plaat is ook minder zwaar, ze laten hun gevoel voor humor duidelijk door schemeren, wat ze uiteraard ook al in nummers en clips van The Caterpillar, Why Can’t I Be You en Hot! Hot!,Hot! lieten horen.
Bij Mint Car en The 13th zijn net iets te blij, en dat zijn net de bekendste nummers, toch is een song als This Is A Lie helemaal niet slecht.
Vaak luister ik de plaat niet af, jammer want dan hoor ik dus niet Treasure, welke daadwerkelijk een klein juweeltje is.
Misschien was Robert Smith het gewoon helemaal zat om zich zo serieus te nemen, en was hij gewoon bang dat zijn geloofwaardigheid zou verdwijnen.
Hij zal wel geschrokken zijn van de reacties, want opvolger Bloodflowers was weer een heel stuk zwaarder.

Door vele gezien als de minste, deels terecht. Opener want is eigenlijk bijna disintegration niveau in mijn ogen. Hierna wordt het duidelijk minder met mint car.
Apart album van the cure.
Toch door strange attraction, trap en want een 3,0
De andere nummers zijn ook niet van een heel laag niveau.
Three imaginary boys blijft voor mij t minste

Persoonlijk vind ik dit een van de mindere Cure-albums. Toch is er nog volop te genieten met songs als Trap, Mint Car en This Is A Lie.

Dat vond ik ook altijd maar als ik dit album vergelijk met 4:13 dream is Wild mood swings gewoon een masterpiece.

Dit album ben ik in de loop der jaren steeds meer gaan waarderen. Vooral This is a lie is een van de beste cure songs ooit. Trap is ook erg goed en natuurlijk Want. Gone is een geinig nummer. Bare en Treasure zijn tevens goede nummers.

Club America en The 13th zijn echt bagger.

Vind dit zeker niet het slechtste cure album.

The Cure trapt sterk af met Want (prachtige melodieën en goed spel) om vervolgens al vrij snel te verzanden in doorsnee poprock met jammerzang. Het lage gemiddelde snap ik eigenlijk niet. Dit is absoluut een van de mindere albums van de band, maar The Top en vooral Kiss Me zijn negatievere uitschieters. Ook dit album heeft wel een bepaalde degelijkheid en irriteert niet tijdens het luisteren. Dat The Cure hier ver van het gebaande pad wijkt, mag duidelijk zijn, maar het doet nergens echt iets verkeerds. Veel songs zijn wat nietszeggend, maar dat soort materiaal kom ik eigenlijk op elke plaat van The Cure wel tegen. Tuurlijk hoor ik liever de vertrouwde gothic sound en deze hoes is erg lelijk. Die van Wish was ook niet bepaald fraai. Ik vind eigenlijk wel dat hier hard wordt geoordeeld. Afsluiter Bare is overigens wel mooi.




Tussenstand:
1. Disintegration
2. Pornography
3. Faith
4. Seventeen Seconds
5. The Head On The Floor
6. Wish
7. Three Imaginary Boys
8. Wild Mood Swings
9. The Top
10. Kiss Me, Kiss me, Kiss me

Bij de eerste tracks vroeg ik me ook af waar de haat vandaan kwam, maar toen The 13th, Strange Attraction en Mint Car voorbij kwamen, begon het begrip wel te ontstaan. Tenzij de songs echt enorm ironisch zijn, vind ik vooral verschrikkelijk happy-happy en onecht over komen. Goeie opener en fijne afsluiter, maar ik snap hier wel waarom het album verreweg het minst gewaardeerd is. Bungelt zodoende ook bij mij onderaan de lijst.

Tussenstand:
1. Pornography
2. Disintegration
3. Faith
4. Kiss Me, Kiss Me
5. The Head On The Door
6. Seventeen Seconds
7. Wish
8. The Top
9. Three Imaginary Boys
10. Wild Mood Swings

Wild Mood Swings…. Voor mij het enigma van the Cure. Wat een ontgoocheling na twee kathedralen van albums…. Eigenlijk sinds release zeer weinig gedraaid… en zodoende bungelde deze onderaan mijn lijstje favoriete Cure - platen .

Deze week dit album nog eens van onder het stof gehaald en week lang in de auto gedraaid. Wat blijkt achteraf dat hier toch verdraaid lekkere nummers op staan die zomaar op Wish mochten staan…. Want, This is a lie, Numb, Bare, Jupiter Crash krijgen van mij allemaal 4 of meer sterren… Probleem is volgens mij dat dit album wat te lang is en mits wat schrapwerk … Round, round, round, Gone en Return konden volgens mij een strenge selectie nooit overleefd hebben… kon er een waardigere opvolger van Wish ingezeten hebben…

Ik denk dat Smith teveel zocht naar een popparels zoals Friday i’m in love en daardoor te veel nummers als Mint car , the 13th, Club America op staan, aardig maar Ééntje te veel…. Trap en Treasure zijn albumtracks op niveau Cure en mogen blijven…

Dus mits wat programmeerwerk komt er toch nog een klein meesterwerkje uitgeperst….

Niet bepaald de populairste Cure, zij het dat wie ‘m op vinyl wil hebben, véél moet neerleggen. Deze stamt dan ook uit de periode dat de cd het vinyl totaal uit de platenzaken had verdreven, wat ik een droevige constatering vond met die kleine doosjes met hun minihoesjes. Voordeel was de langere speelduur, maar in de loop der jaren zou ik ontdekken dat menig artiest die gebruikte om ook nummers van minder kaliber erop te zetten, waardoor menig album op het saaie af werd uitgerekt.

De popwereld is er één van continu veranderende mode en smaak. De bands die uit new wave voortkwamen hadden het in 1996 zwaar. Alanis Morrissette met Jagged Little Pill, dát was je van het, brengt de special van tijdschrift Uncut over The Cure (2018) fijntjes in herinnering. Groepen als New Order en The Cure? Naaaah…
Alhoewel Wild Mood Swings in muzikaal opzicht slechts een kleine stap verwijderd is van voorganger Wish (1992), waren de reacties negatief. Hier op MuMe aanvankelijk ook, al zie ik hierboven een kentering. In Nederland slechts #37 in de albumlijst, waar in andere landen de top 10 (soms bijna) werd gehaald. The Cure was in mijn kikkerlandje uit de mode.

De aanloop was rommelig geweest. Gitarist Porl Thompson was tourmoe en verliet de band om bij Robert Plant & Jimmy Page te gaan touren (!), waarop voormalig gitaarroadie en inmiddels toetsenist Perry Bamonte zijn vervanger werd.
Toetsenist Roger O’Donnell had ooit ruzie maar nu niet meer en werd wederom ingelijfd, op bas keerde oudgediende Simon Gallup op tijd terug van langer durend ziekteverlof, na mentaal in de knoop te hebben gezeten. Drummer Boris Williams vertrok en werd door maar liefst vier stokkenmannen vervangen, van wie Jason Cooper de drumkruk definitief veroverde. Niet vreemd in al dit tumult dat frontman Robert Smith overwoog een soloalbum te maken.
Een jarenlang slepend juridisch geschil met ex-drummer en -toetsenist en vooral voormalige vriend Lol Tolhurst over de groepsnaam en royalties werd in 1994 beslist in nadeel van de ex. Een complete knock-out, waarmee Smith definitief verder kon met zijn Cure, dat in 1993 de livealbums Show en Paris uitbracht.

The Cure was niet meer dat trio uit Crawley dat het aan de stok had met skinheads. Dit was een groep die de wereld rondreisde, op zonnige plaatsen als Mexico speelde en bovendien frequent was te zien bij de nieuwe trend in popland: zomerfestivals. Die veranderingen hoor je terug.
Waar op voorganger Wish violiste Kate Wilkinson een fraaie bijrol in To Wish Impossible Things vervulde, liet Smith op Wild Mood Swings meer hulptroepen aanrukken: diverse strijkers en blazers assisteerden, resulterend in een breed scala aan geluiden en sferen.

Op dit album bedient Smith zowel de liefhebbers van melancholie als psychedelische gitaren als popliedjes. Of beter: hij geeft die drie kanten van zichzelf ruimte.
Melancholie klinkt op heerlijke opener Want, in het rijke strijkarrangement van This Is a Lie, het ingetogen Jupiter Crash, Numb met sitar en strijkers en de twee afsluitende nummers Treasure en Bare, die het album kalmpjes naar zijn einde brengen.
Psychedelisch scheurende gitaren zijn te horen in Club America waar Smith lager dan ooit zingt (ik herkende hem amper) en in Trap dat een prachtige melodie kent.
Pop klinkt in The 13th dat met zijn blazers en swing niet goed werd ontvangen als eerste single, Strange Attraction, het vrolijke Mint Car (met de regel “The sun is up, I’m so happy I could scream" zou dit een logischer eerste singlekeuze zijn geweest), vrolijkheid en strijkers in Round & Round & Round, in Gone! zelfs swingjazz met blazers; Return is vrolijk met alweer blazers.

Eén hitsingle had wellicht veel slechte meningsvorming kunnen voorkomen, maar zelfs Mint Car werd niet de klapper. Smith toonde zich acht jaar later teleurgesteld in de slechte reacties van toen. Ik ga met hem mee, net als met zijn opinie dat hij de plaat wellicht iets korter had moeten houden, door ofwel minder nummers erop te zetten, ofwel ze korter te laten duren. Maar speel ze los van elkaar af en je zult geen zwakke compositie vinden.