R.E.M. - Reckoning (1984)

Hoe graag ik ook wil: heel bijzonder is deze plaat niet en daarmee een tegenvaller ten opzichte van de heerlijke debuutplaat. Camera is de absolute hoogvlieger die zo op Murmur mee had gekund. Verder wordt het nergens slecht maar ook - behoudens dus Camera - nergens echt bijzonder. Terugkijkend is dit - samen met het al iets betere Fables of the Reconstruction - een tussendoortje richting het geweldige Lifes Rich Pageant. De belofte die in Murmur zat hebben ze uiteindelijk gelukkig ruimschoots ingelost .

Reckoning is wat gepolijster dan zijn voorganger en daarmee gaat het ongrijpbare 'gejangle' van Murmer wat verloren. De meer uitgesproken artistieke richting op Lifes Rich Pageant en Automatic for the People schemert wal wat door op Reckoning, maar over het algemeen is het vrij straight forward Jangle Pop in mijn oren. Ik mis dus net even dat extra duistere randje van Murmur en de grootse ambiance van Automatic For the People. Dit album drukt bij mij daardoor niet helemaal de juiste knoppen in, al blijft het natuurlijk wel de kwaliteit die we van R.E.M. gewend zijn.

Iets minder dan het debuut, de stijl is vergelijkbaar, maar alles ligt meer aan de oppervlakte. De productie is punchier: drum echoën meer, gitaren rock meer, Stipe articuleert meer.

Neemt niet weg dat R.E.M. hier ondanks het inleveren van mystiek hier lekker doordendert. 7 Chinese Brothers, Time After Time (Ann Elise), Letter Never Sent en Harborcoat zijn allemaal nummers die ik allemaal hoog heb zitten.

Dit was de eerste plaat die ik van R.E.M. leerde kennen. Een vriend was getipt over twee platen van jonge onbekende gitaarbands, "en ik heb ze allebei maar snel gekocht, want met zulke obscure bandjes zijn die platen binnenkort misschien wel helemaal niet meer verkrijgbaar." Goed gezien, want van dat andere groepje is sindsdien al evenmin meer iets vernomen. (Hatful of hollow heette die andere plaat.)
        R.E.M. was toen nog zó onbekend (althans in de muzikale kringen waarin ik toen verkeerde) dat ik in het begin zelfs dacht dat ze een beetje in de ska-hoek zaten vanwege die "tegendraadse" gitaarakkoorden van Peter Buck na elke zangregel in het openingsnummer. Maar al vanaf het tweede nummer was het duidelijk dat deze band in een heel ander hokje thuishoorde, en vanaf het derde dat ze eigenlijk in geen ènkel hokje konden (en kunnen) worden geplaatst. Mijn hoge waardering ligt dan ook niet (of hopelijk niet alleen) aan het feit dat de eerste kennismaking vaak een speciaal plekje in het muzikale hart houdt, maar ook aan de hele uitstraling van de plaat: iets rustiger dan het debuut, iets opener, iets beter geproduceerd, iets meer ademend zonder dat daarmee het mysterie en de magie worden verbroken. Drie instant-klassiekers waartussen het moeilijk kiezen is (ik mag slechts twee nummers aanvinken), één minder nummer (het zichzelf enigszins ademloos voorbij hollende Pretty persuasion, maar ook dát is niet eens slècht te noemen), en zes nummers die verder moeiteloos duidelijk maken dat deze band zonder problemen de horde van de "sophomore effort" heeft genomen. (Dat lukte dat andere bandje trouwens ook redelijk.)

R.E.M. - Reckoning (1984)

Snel na het uitbrengen en touren van Murmur besloot de band alweer een nieuw album op te nemen. Ze schreven veel nieuw materiaal, zoveel zelfs dat Peter Buck een dubbelalbum wilde opnemen, de overige bandleden dachten daar anders over. Ze namen 22 songs op tijdens een sessie met Elliot Mazer, producer oa bekend van Neil Young. Korte tijd werd ook overwogen om hem te kiezen voor de opname van het album, maar het werd dus weer het vertrouwde duo Easter/Dixon. Vooral Dixon wilde het album doen klinken alsof ze het live speelden en ik moet zeggen dat ik het er wel aan af hoor, heel anders dan Murmur. Binnen 2-3 weken was het album opgenomen. De band en producers werden wel door I.R.S. en hun main chief flink onder druk gezet om het album commerciëler te maken, maar de band gaf daar, wijs genoeg, geen gehoor aan. De grootste uitdaging tijdens de opnames van Reckoning was om bruikbare vocals van Michael te krijgen, die was namelijk gesloopt door het vele touren in 1983. En ik moet zeggen dat ik dat id aan het album kan horen, maar ik vind dat op zich geen probleem verder. Ik wist eerst ook niet beter en vind het ook wel een beetje de charme van het album. Reckoning, bij uitstek het fave album heb ik al op veel plekken gelezen van de die hard oldschool R.E.M. fans, de fans die afhaakten bij Green. Dat laatste feit heb ik zelf nooit echt begrepen eigenlijk
Het album start met een typische opener, hoe anders ook Harborcoat is een pareltje, vooral het open en weidse refrein is zalig, maar ook de tussenstukken hebben een fijne ska-achtige vibe. 7 Chinese Bros. vind ik eigenlijk op gelijke hoogte staan als de opener. Ook weer een open sfeer en optimistische sound en een evenzo heerlijk refrein als Harborcoat, nog glinsterender ms wel. So. Central Rain, het prijsnummer van het album en hier past de zogenaamde 'vermoeide' zang van Michael perfect in de flow van de song. Ook weer een dikke fave van Thom Yorke Een prachtige en ontwapenende track met een heerlijk ritme. Pretty Persuasion was een oude track die ze al speelden op hun Murmur tour en eigenlijk niet nog wilden opnemen, de producers vonden echter anders. En maar goed ook, wat een fijne vaart zit erin, vooral in het refrein en ook weer hier zo'n heerlijk optimistische sound. Time After Time is het eerste rustmomentje op het album. Voor mij heeft dit totaal een Patti Smith/VU vibe. Een hypnotiserende song wel, mooi die gitaren over elkaar heen. Second Guessing is een aardig rechttoe rechtaan rocksong waar natuurlijk niks mis mee is en waar de band ook wel een beetje patent op heeft. Beetje dezelfde snelheid als een Pretty Persuasion. Fijne track, maar niet een van mijn faves. Letter Never Sent is een fijne staccato song bij tijd en wijle. Het is op songs als deze duidelijk te horen dat Peter Buck's gitaarsound minder jangly is dan op Murmur. Met Camera zijn we aanbeland bij het 2e rustpunt op het album, zeker wel een van mijn faves. Zeg maar de Perfect Circle van Reckoning, wel nog wat dieper en treuriger. De sound doet me af en toe aan Suede denken, heerlijk! En dan volgt met (Don't Go Back to) Rockville wat mij betreft de laatste song van het album, die feel heeft het echt. De 2e single van het album na So. Central Rain. Er is een heerlijke en goede countryband aan R.E.M. verloren gegaan. Een klassieker wel wat mij betreft en ook wel zo'n song waarbij het hele publiek meezingt, lijkt me
Maar dan volgt er met Little America dus nog een track. De snelste song van het album in feite, dus going out with a bang, ach waarom niet. Nu ik er zo over nadenk is het gewoon de versnelde versie van 7 Chinese Bros., zo verkeerd dus nog niet
En waar plaats ik deze tot nu toe in hun discografie. Chronic Town heeft natuurlijk het nadeel een EP te zijn. Murmur heeft duidelijk mijn voorkeur, daar vind ik het songmateriaal over het algemeen nog net wat beter en dat album geeft me ook gewoon meer plezier. Maar ook dit is weer gewoon een fijn en (erg) goed album van ze. Ik zet 'm op gelijke hoogte met Chronic Town.

4,25 *

1. Murmur
2. Reckoning
3. Chronic Town

Verdorie , ben jij met een marathon bezig, ik ben nu die albums ook weer allemaal aan het "meeluisteren" en heb eigenlijk wel wat beters te doen.

Er zijn id zat andere dingen te doen Rudi, maar niet veel betere dingen

Tja, ik heb deze week nog vakantie en dus nog een luisterstapeltje liggen, maar goed ook maar even tussendoor meereizen.
Er komen nu ook een hele serie favorieten aan

De eerste van ze die ik op cd kocht, en sowieso mijn eerste cd die ik ooit kocht
Mooie herinneringen aan, ook weer een pareltje inderdaad.
Maar van de vijf IRS-albums toch mijn minst favoriete, denk ik. Al is dat dus relatief.

Wow, eerste cd ooit, bijzonder! Dan heeft deze sowieso een bepaald plekje bij je
Eerste album ooit ook voor je, of was dat iets anders op vinyl/cassette evt?

Nee, ik begon wat R.E.M. betreft op vinyl, met Life's Rich Pageant, daarna Document. Dat was 1987.
Murmur en Fables ook nog op vinyl.
In 1988 kocht ik Reckoning en Eponymous op cd. 40 gulden nog, geloof ik

Als ik zie waar ik allemaal 40 gulden voor betaald heb en hoe het af en toe weinig respectvol ligt te verstoffen hier in huis

Mooi album met enkele echte top liedjes zoals So. Central Rain , Harborcoat en Time after time, toch wat mij betreft het minste album uit het zogenaamde I.R.S. tijdperk.

Wij zijn al bijna bij Document Rudi

Ik ben helemaal bij Document

Ik begrijp niet zo goed waarom de meesten het debuut beter vinden dan deze. Ik vind deze juist stukken beter, meer 'open' en 'losser'. Het debuut is naar mijn idee iets teveel geproduceerd.

Ik vind dit album wat prettiger dan de voorganger. De opgaande lijn is ingezet, maar hun beste werk moet nog komen.

Ik hou van die jangle, paisly underground sound. Hier zijn ze de broertjes van The Bangles

Vandaag exact 40 jaar oud. Leuke momenten om de lp dan weer eens te draaien. Als ik opener Harborcoat hoor moet ik ineens aan The Smiths denken.

Die melodielijn doet me toch eerder aan het vroege R.E.M. denken...

Sowieso hebben de vroege R.E.M. en the Smiths best wel raakvlakken, met name door het jangly gitaarwerk van Marr en Buck. En Reckoning is natuurlijk van hetzelfde jaar als het debuut the the Smiths. Toch vraag ik mij af of beide bands op dat moment al wisten van elkaars bestaan. Volgens mij is het meer zo dat, zowel in de UK als de US, die indie / collegerock scene ongeveer tegelijkertijd op gang kwam. En dat was een mooie mix van de jaren '60 folk en de punkscene van eind jaren '70.

En toch heb ik die link nooit gelegd tot ik gisteren dit album weer eens uit de kast trok. Uiteraard lijkt het niet megaveel op elkaar, maar er zijn raakvlakken en het gaf me eenzelfde vibe. Was een leuke constatering na zoveel jaar.