R.E.M. - Murmur (1983)

En getemde passies.

Nu is de cirkel rond

Vandaag begonnen aan het oeuvre van R.E.M.
Een prima debuutplaat met toegankelijke pop/rock nummers met hier en daar wat beladen teksten, zoals in openingsnummer "Radio Free Europe".
Verder is het rustige "Perfect Circle" echt een prachtig nummer en klinkt "Shaking Through" heerlijk catchy. Misschien nog geen kraker, maar de potentie is hier al zeker wel te horen.

Begin met vier*. Net ff wat minder sterk dan de opvolger die wat prettiger in het gehoor ligt. Live cd is ook iets minder.

Laatst nog eens A Perfect Circle geluisterd als onderdeel van The Best of the IRS Years. Viel me toen eigenlijk pas op dat dat nummer zo op Automatic for the People had gekund. Toepasselijke titel dus eigenlijk. Halfje erbij.

Perfect Circle is het beste nummer, die op deze debuut-LP van de R(apid) E(ye) M(ovement) staat.

Ben er bij R.E.M. pas ingestapt tijdens de release van Fables of the Reconstruction (waren toen ook op Werchter) om vervolgens ten tijde van Up weer langzaam de interesse te verliezen.Ik heb echter nooit echt de moeite genomen om hun twee albums daarvoor,aandachtig te beluisteren.
Ben logischerwijs begonnen bij Murmer,en ik moet zeggen ben eigenlijk best aangenaam verrast.De band klinkt hier al erg volwassen,bezit al een behoorlijk aantal prima nummers (vooral Pilgrimage,Talk About the Passion en Sitting Still vind ik erg mooi) en de vaak prachtige, tweestemmige zang van Mike Mills en Michael Stipe is op Murmer al een duidelijke meerwaarde..
Het enigste minpuntje aan het debuut van R.E.M. vind ik de productie,die is wat vlak en had wel wat dynamischer gemogen.Een euvel dat ze later overigens snel verholpen hebben met sterke producties van onder meer Joe Boyd,Don Gehman en natuurlijk Scott Litt.
Aanvankelijk deed ik R.E.M. destijds nog af als het zoveelste bandje dat meekwam met de Paisley Underground scene, zo midden jaren tachtig maar uiteindelijk bleken ze wel iets meer in hun mars te hebben.
Murmer was alvast een sterk begin.

Geen onaardig debuut. Vrij nadrukkelijke rol voor de bas terwijl het kenmerkende R.E.M.-gitaargeluid nog wat moeilijker te ontwaren is. Michael Stipe klinkt nog wat onzeker in zijn zang. Verder luistert het lekker weg maar is het wel allemaal een beetje op één tempo. Iets meer variatie had geen kwaad gekund en echte uitschieters - in positieve dan wel negatieve zin - kan ik niet aanwijzen.

Uitstekend debuut, maar op mij maakt het nu iets minder indruk dan indertijd. Het gitaarwerk is iets minder opzichtig-jangly dan op Chronic town, en daardoor komt de nadruk meer op de composities en de melodieën te liggen, waardoor het opvalt dat de coupletten soms nogal "mechanisch" in elkaar zitten, met veel herhalingen in zowel tekst als melodie. Gelukkig stoort dat meestal niet doordat de melodieën sowieso sterk zijn, en omdat Stipe in zijn teksten af en toe met pakkende oorwurmen strooit ("Not everyone can carry the weight of the world", "Ooooo, we were little boys") verslapt mijn aandacht nergens. Hoogtepunten zijn voor mij Perfect circle met die onverdraaglijk melancholische melodie in het refrein, Shaking through met z'n juist zo opbeurende intro, en het jachtige en gedreven slotnummer. Een debuut om u tegen te zeggen, zonder dat je op basis hiervan had kunnen bevroeden hoe groot deze band zou worden, en dat op hun eigen voorwaarden.

Voor mij duidelijk beter dan Chronic Town.

R.E.M. - Murmur (1983)

En toen werd het na de succesvolle Chronic Town EP tijd voor de Athens, GA. boys om hun eerste full length op te nemen. I.R.S. wilde dat ze dat deden met producer Stephen Hague, later bekend van oa New Order en Pet Shop Boys. Maar die was in de ogen van de boys veel te perfectionistisch, met ettelijke takes en allerlei foefjes als synthesizers, iets waar de boys en dan vooral Bill Berry een broertje dood aan hadden.
Dus vroegen ze weer aan I.R.S. om met Mitch Easter te mogen werken en na een proefsong (Pilgrimage) waren ze overtuigd. Uiteindelijk werd het het duo Easter/Don Dixon die voor de productie zorgden. Die waren veel relaxter en deden alleen takes over als ze echt onvoldoende waren, dus dat was wel lekker werken
Murmur werd een hit bij publiek en pers en terecht! Alhoewel derivative van The Byrds oa toch een totaal eigenlijk geluid. Eigenlijk al een heel stuk volwassener dan Chronic Town en introspectiever.
Beter openen dan met Radio Free Europe kan eigenlijk niet, een stuiterbal van een song, alhoewel een andere mix dan de singlerelease.
Beetje zoals een U2 Boy ook met hun 'sterkste' worp I Will Follow begint, de aandacht is er meteen Die eeuwige janglepartij van Peter Buck onder bijna al hun songs door verveelt echt nooit.
Pilgrimage is ook wel een fave, maar ja zo zijn er velen. Stil, Luid, Stil ipv Luid, Stil, Luid van Pixies, ze waren er gewoon eerder bij De song heeft het ritme van een trein en een echt zalig refrein
Laughing heeft een heerlijke zomerse feel, complete vrijheid, heerlijk! Swingend ook, geweldig effortless! Past eigenlijk perfect ook qua feel bij de prijstrack van het album Talk About the Passion, niet voor niets 10e in Johan en Luigi's gezamenlijke R.E.M. top 200
De verzen zijn al heerlijk, maar na dat hupje ook weer hier zo'n zomerse eeuwig wegdrijffeel op dat refrein. Niet voor niets ook 1 van Thom Yorke's fave R.E.M. songs Klassieker meteen al en dat op je eerste album!
Met Moral Kiosk ook weer een faveje in aantocht, heerlijke ritmes en klappend drumwerk van Bill icm met Peter's af en toe zeurende gitaar en ook hier weer zo dansbaar door dat uptempo wiegende. Dansbare indie nog voordat indie dansbaar was Perfect Circle is echt zo'n zorgeloos jeugdanthem, zoals ook johan de witt mij vandaag nog liet weten, alsof je met weemoed naar de vergeelde kinderfoto's uit je jeugd aan het kijken bent in opa en oma's tuin, melancholish! Wat een prachtmelodie ook! Voor Catapult geldt hetzelfde eigenlijk, maar dan op een wat andere speelse manier. Een song die ik net nog een paar keer moest horen, omdat het zo'n verslavend uplifting meezingrefrein heeft
Hetzelfde geldt ook wel voor het Byrds-y jangly Sitting Still, ook weer zo effortlessly heerlijk. Hier zijn de verzen zelfs prachtiger dan het refrein, dat zegt ook wel wat. 9-9 was mijn fave bij eerste beluistering van Murmur jaren terug, ws omdat er zoveel in gebeurt en doordat het zo'n geweldige drive heeft in zowel de verzen als de geheimzinnige en duistere refreinen. Een beetje dezelfde heerlijke hooks en twists als in Moral Kiosk, maar dan nog wat extremer. Had het op dit niveau doorgegaan had er ms wel een extreem hoog cijfer in gezeten, maar met Shaking Through komt er voor mij een iets mindere track aan. Nog steeds wel prima, maar toch iets minder dan het hiervoor gebodene, laat Johan het maar niet horen Je kan duidelijk horen waar Keane hun pianowerk vandaan heeft en het doet me zelfs een beetje denken aan Nick Cave & the Bad Seeds' Nature Boy. Ook hier weer die jeugdige onbezonnenheid, erg fijn We Walk is ook geen hoogvlieger, maar wel een leuk marcherend meefluitdeuntje, doet me qua sfeer denken aan songs op het eind van Lifes Rich Pageant, dat is wel grappig. We sluiten wel weer in stijl af met West of the Fields dat ook weer de vibe heeft van een Moral Kiosk en een 9-9. Maar qua klank past deze eindtrack ms nog wel het meest bij hun debuut EP Chronic Town, Wolves, Lower bv.
Een album beoordeel je als geheel vind ik en de afgelopen uren heb ik hier weer zoveel plezier aan beleefd, vandaar...

4,5 *

En toch was ik ook benieuwd geweest naar een eindresultaat met Stephen Hague achter de knoppen

1. Murmur
2. Chronic Town

Nooit geweten van Hague.
Ook niet dat hij toen al actief was.
Associeer hem sowieso vooral met Britse muziek.

Ik ook en toch is het een Amerikaan

Hoort dat zo, met al die smileys, of is dat weer een bug?

Nee, dat hoort zo

Want hij begon zijn carrière als toetsenist van Jules and the Polar Bears in Los Angeles !

Ik heb 'Shaking Through' ook altijd een van de minder sterkere nummers gevonden, maar vanwege de gloedvolle woorden van johan de witt ben ik er toch met andere oren naar gaan luisteren. Het is nog steeds geen absolute topfavoriet, maar het nummer is wel gegroeid bij me.

+1 door dat gloedvolle id groeit ie bij mij ook nog steeds

Ik was altijd meer van de latere R.E.M. - de jaren '80 albums zijn er betrekkelijk laat bij gekomen. Wat ik eerder bij New Adventures in Hi-Fi schreef over nummers die ik me moeilijk voor de geest kan halen, speelt bij de jaren '80 albums dan ook meer.

Toch heb ik bij Murmur nog een aardige inhaalslag gemaakt. Er zit nog een wat meer melodieus - noem het naïef - sixtiesgevoel overheen (al weet ik niet of The Byrds mijn eerste associatie was geweest). En hoewel dus niet elk nummer even makkelijk blijft hangen, luistert het allemaal wel lekker weg, elke keer weer. Pilgrimage is bij mij royaal favoriet.

Ik hier maar zoeken naar dat betoog
Maar opeens, found it : Johan en Luigi Talk About the Passion, de R.E.M. Top 200 - MusicMeter.nl

Het eerste volledig album van R.E.M is zeer geslaagd. Er ontbreekt voor mij echter iets om het een hogere score te geven. Ik kan er niet helemaal de vinger op leggen wat ik mis. Misschien ontdek ik het nog.
Perfect Circle is voor mij het prijsnummer.

ken het album niet als geheel, maar wat is perfect circle een prachtig, geheimzinnig, unheimisch, nostalgisch topnummer....

De albumhoes... Om daar op voort te borduren. De hoezen van R.E.M. zijn wat mij betreft zonder uitzondering spuuglelijk. Ze slaan ook vrijwel allemaal als een tang op een varken, deze niet uitgezonderd.
Ten tijde van "Automatic For The People" begon ik te vermoeden dat ze het met opzet deden. Zo van, "never judge a book by it's cover".