R.E.M. - Murmur (1983)

De plaat wordt nu nog steeds populairder.

Dit debuut van R.E.M. heb ik toen het uitkwam aan mij voorbij laten. Waarom, dat weet ik niet. Waarschijnlijk was deze band toen nog niet bekend genoeg. Hun grote doorbraak moest immers nog komen. Aan dit album zal het in ieder geval niet liggen. Ik heb dit album nu diverse keren beluisterd en kan niet anders zeggen dat ik dit toch een prima debuut vind met lekker in het gehoor klinkende songs. Uitschieten zijn voor mij het rustige 'Perfect Circle' en het zeer opgewekt klinkende 'We Walk'.

4,0*.

Wat een positieve reacties allemaal. Komt natuurlijk ook doordat van de echte lage stemmen niemand zijn stem onderbouwd. Laat ik dat, met gevaar voor eigen leven, dan wel proberen.

Na het beluisteren van Murmur kan ik definitief zeggen dat ik de beginperiode van R.E.M. het minst kan waarderen. Dit in tegenstelling tot velen hier denk ik zo.

Ik mis hier wat nummers met scherpe randjes zoals op de laatste albums bijvoorbeeld Discoverer, All The Best, Supernatural Superserious etc. Daarnaast staan er op de laatste albums ook veel nummers die mij meer op mijn gevoel aanspreken, laat ik ze ballades noemen. Er staan hier zeker ook een aantal aardige nummers op, maar gevoel roept het bij mij niet op. Het lijkt allemaal wel heel veel op elkaar en heeft een te hoog Shiny Happy People gehalte. Let op!; ik doel hier puur op de muziek, niet op de teksten.
En nu maar weer even Callopse opzetten.

Haveman, is het wel Murmur waar je naar geluisterd hebt?

een te hoog shiny happy people gehalte hahaha . legendarisch

Ja, die volg ik ook niet helemaal. Op welke nummers zou dat dan moeten zijn? We Walk misschien, maar de rest?

Ik kan volgen dat niet iedereen het kan volgen. Maar het komt er op neer dat ik me vreselijk irriteer aan de gitaren op dit album. Het gitaargeluid klinkt op veel tracks zo vrolijk en past vaak niet bij de teksten. Ik ben zelf geen groot gitaarspeler, maar hier wordt in mijn oren wel heel veel herhaald. Ik heb niks tegen simplistische of zich herhalende muziek, maar hier wordt ik te simpel van.

Melancholische en treurige teksten gecombineerd met een lichte en vrolijke gitaarsound vind ik persoonlijk juist fijn, door het contrast wordt de pijnlijkheid van de teksten versterkt. Ook wat dat betreft kan de band goed vergeleken worden met The Smiths, waarbij het contrast tussen Morriseys teksten en Marrs gitaarsound de band dat bijzondere geluid gaf.

We Walk vind ik overigens één van de hoogtepunten van de plaat en in tegenstelling tot Shiny Happy People inhoudelijk gezien niet zo vrolijk. Wat te denken van de zin 'Take Oasis, Marats Bathing'. Even voor de onwetenden onder ons: The Death of Marat - Wikipedia, the free encyclopedia - en.wikipedia.org

Viel iemand ook op hoe Zeppelinesque sommige gitaarrifjes zijn (á la The Song Remains the Same en Stairway To Heaven). Ik denk dan bijvoorbeeld aan Catapult.

De deluxe versie heeft echt een fantastische remaster gekregen....

Prima melancholisch luisteralbum van R.E.M.
Ze laten nog niet het achterste van hun tong zien maar weten toch al een hele cd te boeien.

Het is dit jaar 30 jaar geleden dat Murmur verscheen en ik heb het toen ook aan mij voorbij laten gaan. Ik hield meer van hun Engelse neefjes, The Smiths, die toen ongeveer tegelijkertijd opkwamen.

Ik vind het na al die jaren muzikaal niet eens zover van elkaar staan, zelfde soort van instrumenten en aanpak (productie) en je kunt ook prima van allebei houden. Maar The Smiths waren iets venijniger, agressiever en ook wat geraffineerder.

Daar gaat R.E.M. ook nog wel naar toe, maar op het debuut Murmur nog niet. Desalniettemin wat ik eerder schreef: een meer dan goed luisteralbum.

Vandaag begonnen met het waarderen van de gehele R.E.M. collectie, één van mijn favoriete bands. En dat worden een hoop goede scores, om te beginnen bij deze. Het gemompel van Stipe werkt voor mij wel, hier is voor mij al duidelijk dat het hier niet zomaar een band betreft. Nummers steken prima in elkaar. Favoriet is de opener.

Murmur passeert weer eens in de cd-speler, en wat is het altijd een aangenaam weerzien/horen met dit album. Tijdloos mooi. Vandaag zetten we even 'sitting still' in het zonlicht, die simpele twinkelende gitaarriedel van Peter Buck tijdens de strofes... hemels mooi

zag deze liggen toevallig, in pirate version dus dan gaan de verwachtingen al iets omlaag aangezien de prijs minimaal is. Maar nee ik vind het echt helemaal niks, niets blijft hangen en het klinkt niet als een band die later een wereld beroemde band zou worden. Niet aan mij besteed.

Killer album dit..mijn fav nu is 9-9..t klinkt zo vooruitstrevend tegendraads en t hele album volwassen..en dat voor n debuut..reteknap..erg goede songs en heerlijk die gitaar inderdaad..moeilijk om drie songs uit te kiezen ook..

9-9... conversation fear... dat is toch wat ik daar uit het gemurmur kan halen

Sterk introvert debuutalbum van R.E.M. (na de geweldige EP 'Chronic Town') vol met mooie gitaarlijnen van Peter Buck (gitaargejengel... een sound die een beetje tussen akoestisch en electrisch in hangt, terecht eerder vergeleken met Johnny Marr), sterke bas van Mike Mills en de sferische zang van Michael Stipe die niet altijd goed te verstaan is.

Het album bevat met 'Perfect Circle' meteen een van mijn favoriete R.E.M. nummers en ook singles 'Radio Free Europe' en 'Talk About The Passion' vind ik erg sterk. 'Sitting Still' zou je wel het eerste nummer kunnen noemen met de typische R.E.M.-sound vind ik. Andere hoogtepunten zijn '9-9', 'Moral Kiosk' en 'Shaking Through' (geweldige zang in het refrein). Maar eigenlijk is dit gewoon een geweldig debuur zonder zwak nummer erop.

Out of time en Automatic for the people ken ik door en door en belandden ook nog eens regelmatig in mijn top 10. Schandalig dus dat ik nooit eerder naar één van de andere R.E.M. cd's heb geluisterd. Tot vandaag dus.

Echt een heerlijke plaat die bij de eerste luisterbeurt gelijk lekker valt (en dat heb ik niet vaak...) en toch boeiend en onderhoudend genoeg lijkt te klinken om voorlopig niet te vervelen. Voorlopig sterkste nummer vind ik Perfect Circle. Mijn stem volgt later nog.

Dan heb jij nog heel veel mooie dingen te ontdekken

Sterk debuut van de band. Radio Free Europe, Pilgrimage, Laughing, 9-9 en vooral Sitting Still zijn geweldig nummers. Alleen Perfect Circle is echt minder dan de rest.

Voor mij hun beste nummer van deze plaat. Grappig, hoe meningen toch altijd zo uiteen kunnen lopen.

Haha, dat is het leuke aan muziek. Het voelt op een bepaalde manier aan als een parodie. Ik zie helemaal voor me hoe R.E.M. in bijv. Family Guy wordt nagedaan, zingend over een perfecte cirkel.

overrompelend debuut van een van de allerbeste bands van de jaren tachtig. lyrisch gitaarspel als van the byrds maar dan puntiger. mooie tweede stem en melodieus basspel van Mike Mills. michael Stipe was natuurlijk ook een charismatische en fantastische zanger. zijn teksten roepen ook veel op aan associaties; "talk about the passion"; prachtig! Ook na dertig jaar is er nog weinig aan verouderd. de angstwekkend hoge creatieve spanningsboog vlakte pas na 'green' af. van hier tot daar was alles wat Rem aanraakte goud.

Ik begon bij Green en ging daarna de back catalogue in. En inderdaad Murmur is al als startpunt geniaal. Mijn passie was geboren. Ik praat er nog steeds over.

Ik kan toch met gemak enkele post-green albums opnoemen die wat mij betreft bij het beste werk van deze band horen.

Je kan ieder moment Batman aan jouw deur verwachten - een gewaarschuwd man is er 2 waard.

Ik deed een woordgrap, jij een filmverwijzing die ik niet kan plaatsen. Can you help me?

Sta me toe te reageren met een uitdrukking die misschien verheldering brengt: some deck must be shy a Joker.

Wild horses