R.E.M. - Murmur (1983)

Bij het tweede echte debuutalbum lag het zeker weer heel anders

Inmiddels gecorrigeerd (ik kijk mijn berichten sowiso nog eens na)!
Voordien verscheen de E.P. "Chronic Town". Ik weet niet of dat nog te verkrijgen is, maar staan die nummers nog op een ander album?

Jazeker, op deze:

http://www.musicmeter.nl/album/9507

Bedankt, ik heb het inmiddels opgezocht en dat is het enige R.E.M.-album dat in mijn collectie ontbreekt.

Heerlijk album, dit debuut van R.E.M. (als we de EP Chronic Town even niet meerekenen).

Nadat ik in de jaren '90 fan werd van R.E.M. via Automatic for the People en Monster, ben ik de rest van hun oeuvre bij elkaar gaan sprokkelen. Geen idee meer in welke volgorde, maar deze plaat deed het al snel goed (beter bv. dan Reckonig, die ik nooit helemaal in de smiezen heb gekregen op de een of andere manier). Lange tijd was R.E.M. zowat de enige 80s band waar ik albums van had, maar tegenwoordig kan ik het wel wat beter plaatsen en zie ik de lijntjes naar bv. The Byrds, de Velvet Underground en hier en daar ook de invloeden van op dat moment populaire genres als new wave/postpunk, al heeft R.E.M. toch al meteen een heel eigen geluid.

Radio Free Europe was de eerste single destijds en ook eentje die ik wel in de 90's nog wel 's op MTV voorbij heb zien komen. Lekker nummer met een (excusez le mot) 'postpunk'-achtige baslijn.

Pilgrimage is altijd één van mijn favoriete nummers geweest van dit album. Ik had altijd het gevoel dat het over iets heel gewichtigs ging, met name door die regel "the pilgrimage has gained momentum", maar eigenlijk heb ik nooit enig flauw idee gehad waar dit nummer over gaat. Misschien is het een metafoor voor het verwerven van innerlijke vrijheid, o.i.d.

Laughing doet me niet zo gek veel. Een gedegen nummer dat prima binnen de flow van het album past, maar zich verder niet echt positief onderscheidt van de rest. Talk About the Passion doet dat wel. Een mooie regel die me destijds altijd wel aansprak ("Not everyone can weight of the world"), een geweldig refrein en gewoon mooi gespeeld (komt ook door de viool die er op een gegeven moment bij komt). Het nummer gaat naar verluidt over hongersnood, maar dat haal ik er niet echt uit.

Dan Moral Kiosk. Over die titel alleen al kun je wel even filosoferen. Het zal ongetwijfeld een sneer van Stipe zijn naar het een of ander. Doet me ook wel denken aan de vroege Manics die zich ook zo vaak druk maakten om andermans hypocrisie. Verder wel een fijn uptempo en tegendraads nummer. Perfect Circle is ook wel een favoriet geweest. Een mooi melancholisch nummer dat op de een of andere manier een prelude op Automatic for the People lijkt.

Catapult en Sitting Still zijn voor net als Laughing voor mij niet al te hoogstaande nummers. Gewoon, R.E.M.-degelijkheid. Lekkere uptempo-pop, maar niet de reden waarom ik een plaat als Murmur af en toe opzet. 9-9 is dat wel. Dit nummer doet me door het gemompel aan het begin opeens aan de Velvet Underground denken, wat niet zo vreemd is aangezien R.E.M. ook wel 's een cover van hun opnam. Dit nummer is flink uptempo voor R.E.M.'s doen en gaat ongetwijfeld over "conversation fear".

Na 9-9 is de koek voor mij wel een beetje op. De laatste drie nummers zijn wat minder zwaar van toon en niet slecht, maar heel warm word ik er niet meer van. Shaking Through kan worden geschaard in de categorie 'wel leuk'. We Walk is daarentegen een opvallend opgetogen blij nummer, maar mij iets te vrijblijvend.. West of the Fields is ook aardig en een prettige afsluiter van dit album.

Al met al een prima debuut van R.E.M., maar de beste albums kwamen wat mij betreft een paar jaar later.

Prachtig debuut van R.E.M.Echt iedere song is raak.Waarschijnlijk is de simpelheid de grootste troef van dit album.De liedjes nestelen zich in je hoofd om daar continue tegen je schedeldak aan te blijven botsen zonder een zeurderige hoofdpijn achter te laten.Murmur is een mijlpaal in de popmuziek en zou bij ieder beginnend bandje als studiemateriaal in de studio aanwezig moeten zijn,en mocht zo'n bandje dit album kunnen benaderen dan worden dat hele groten.

25 november komt deluxe editon van Murmur uit
met op de tweede cd een flink aantal live tracks

doe er uw voordeel mee zou ik zeggen !!!

Ik heb vorige maand de Deluxe Edition van Murmur aangeschaft. De eerste cd is de geremasterde versie van het originele album. Het geluid klinkt echt veel voller en dynamischer: alleen al daarom de aanschafprijs waard. Op de tweede cd een concert van REM in Toronto in juli 1983. Het geluid is, zeker voor een in die tijd relatief onbekende band, erg goed is en de performance is fantastisch.

Geen zeldzame b-sides of outtakes dus, maar wat mij betreft is Murmur deluxe zeer de moeite waard. Hij kreeg al een zeldzame 10 op Pitchfork.com.

Een deluxe versie van Reckoning is nu blijkbaar ook op komst.

@ thetinderstick; Omdat ik vandaag dan maar eens R.E.M. naar die i-tunes ga rippen, begin ik met het begin. Deze plaat van de toen nog onbekende R.E.M.
Ik heb deze originele cd in een kartonnen boxje "The Originals", een 3-cd set met dus Murmur, Chrinic Town en Reckoning.
Leuk hebbeding en destijds een ideale introductie tot de band.
Ik blijf Murmur een geslaagde debuutplaat vinden, deze band leek me toen al sterk beïnvloed door het gitaarspel van The Byrds. Maar ze wisten tegelijkertijd ook een eigen stijl uit te bouwen.
Dit album is de blauwdruk voor wat nog gaat komen.

Misschien door de verbeterde klank moet ik die Deluxe Edition toch eens aanschaffen.
Deze vroege R.E.M. kan me stukken méér bekoren dan wat ze tegenwoordig nog presteren met halfbakken platen als Around the Sun en Accelerate.
Puik debuut, heldere klank, goede tot zeer goede rocksongs.
Favorieten; Radio Free Europe, Pilgrimage, Talk About The Passion en Perfect Circle.
****

het debuut is geslaagd. hier staan hele goede nummers. het niveau doorheen de plaat is zeker niet als constante te noemen.

maar het bewijst wel wat voor muzikale capaciteiten ze later gingen boven halen.

Dit is het beste album van deze bijzonder invloedrijke band. Nummers als Talk About the Passion en Perfect Circle ademen een bijzonder melancholische sfeer uit.

Toen ik klein was, zong ik altijd mee met liedjes die ik hoorde op de radio van mijn ouders. Maar natuurlijk kende ik toen nog geen Engels, dus als ik wilde meezingen met de popliedjes die toen werden gedraaid, bedacht ik er gewoon mijn eigen teksten bij: Nederlandse woorden en onzingeluidjes die leken op de klanken van de Engelse tekst. Urenlang kon ik uit volle borst nonsens meebabbelen met de radio: bevangen door de magie van het popliedje, zonder acht te slaan op muzikaliteit, of de betekenis die een artiest erin had gelegd.

Murmur was toen al wel uit, maar het zou nog een paar jaar duren voordat ik, samen met de rest van de wereld, R.E.M. zou leren kennen, en nog jaren langer voordat ik me zou verdiepen in hun hele oeuvre, inclusief dit debuut. Zelfs toen duurde het nog even voordat ik was gewend aan het wollige, schetsmatige geluid van de 'oude' R.E.M., maar toen die eerste platen eenmaal waren bezonken, bleek dit voor mij de enige muziek die me dichtbij de magie wist te brengen van de onzinliedjes die ik als kleuter meebrabbelde met de radio. Muziek die geen acht slaat op pretentie, virtuositeit of een geforceerde 'diepere betekenis', muziek waarin alleen het liedje centraal staat. Twaalf liedjes, die overal vandaan lijken te komen, maar vooral recht uit het hart.

Wat voor iemand is Michael Stipe? Van alle popmuzikanten die ik bewonder, is hij degene die me nog het meeste fascineert. Op de vroege R.E.M. platen lijkt hij dodelijk verlegen en onthecht van de dagelijkse realiteit, en toch vastbesloten om zichzelf te uiten. Hij kijkt tegelijkertijd naar de wereld en het leven als een cynische punker en als een kind dat een mysterieus bos gaat verkennen bij zonsondergang.

Murmur is één van de beste R.E.M.-platen omdat het precies die sfeer het beste weet te pakken: de sfeer van een schemerige avond, dichtbij de beschaving maar net zo dicht bij de wildernis. Dingen lopen door elkaar, de gebeurtenissen van de voorgaande dag klonteren samen tot een spel van vage associaties en vlekkerige beelden. Elfjes komen tot leven, hooibalen aan de horizon lijken in trollen te veranderen. Na ons een hele dag te hebben gedragen als dappere, nuchtere volwassenen nemen de oergevoelens het langzaam over, op de grens van waken en slapen. Kinderlijke emoties: ongedwongen enthousiasme, oncontroleerbare angst, onredelijke woede, liefde zonder cynisme. We zingen onze eigen liedjes, recht uit onszelf, liedjes die zo eenvoudig zijn als die uit een Disneyfilm maar ook zo emotioneel gecompliceerd als een stuk van Chopin. Liedjes van R.E.M. Liedjes van Murmur. 'I can hear you, can you hear me?' 'So much more attractive, in the moral kiosk' 'take a turn, take a fortune' 'conversation fear...'

Begrijp me niet verkeerd: op Murmur vinden we geen Efteling-rock of ander new-age gezever, niet het geforceerde Tolkien-citeren wat we normaal gesproken associëren met 'een dromerige sfeer'. De R.E.M. van deze tijd is een volledig functionerende pop/rock band. Korte liedjes, to the point, voortgestuwd door de dynamische gitaarlijntjes van Peter Buck (beïnvloed door de Byrds en, in mindere mate de Stones en de new wave van de Gang of Four en Patti Smith), binnen de lijntjes getimmerd door drummer Bill Berry, en prachtig muzikaal ingekleurd door het meest muzikale lid van de band, Mike Mills (bas/toetsen/achtergrondzang). Voeg wat rare studio-effecten toe (het rommelende geluid in We Walk, bijvoorbeeld, is het geluid van iemand die elders in de studio poolbiljart speelt, expres erin gelaten als dissonant voor het wat gezapige sfeertje van dat nummer), en plak er een sfeervolle hoesfoto op, en wat wij eraan overhouden is een van de meest indrukwekkende debuut-lp's uit de popgeschiedenis.

Als er nóg mooiere liedjes staan op Fables of the reconstruction, als Lifes rich pageant en Document toegankelijkere albums zijn, Out of Time hun meest perfecte album is en Automatic for the people het meest emotionele, dan blijft Murmur hun meest mysterieuze album: een raadsel binnen een vraagteken. Een album dat moeilijk is te doorgronden, maar dat al snel een vriend voor het leven wordt. Een plaat die bij mij nog regelmatig in de cd-speler belandt, volume op knoerhard, en luid meezingen met de liedjes, ook al heb ik op veel momenten geen idee wat Michael Stipe precies zingt. En het doet er ook niet toe.

Lekkere debuutplaat van een groep die vooral de muzikale jaren '80 veel kleur heeft gegeven. Frisse, sprankelende gitaarpop. Deze plaat geeft een belofte af voor het latere werk.

In de jaren '90 hoorden ze tot de kleurrijkste en bekendste bands vooral door de albums Out of Time, Automatic for the People (één van DE albums van het decenium) & New Adventures in Hi-Fi.

Dit album is inderdaad een erg lekkere debuutplaat. Er staan een aantal hele fraaie songs op zoals Pilgrimige, Talk About The Passion & Perfect Circle. Een aantal lekkere catchy nummers zoals Radio Free Europe, 9-9 & Catapult en de rest van de nummers klinken ook goed.

Jeetje wat een mooie recensie van Sandokan! Thumbs up!

Nog even een bedankje aan Herman voor het opfleuren van een regenachtige en chagrijnige gisterenmiddag

Prachtige recensie van Sandokan-veld! Het is inderdaad het mysterieuze dat mij vooral aantrekt wat ik mis bij hun recente albums. De songs klinken op het eerste gehoor vrolijk en vrij luchtig maar hebben een melancholieke ondertoon en het leuke van de teksten is dat je ze op verschillende manieren kunt interpreteren. En dan heb ik het nog niet gehad over de stem van Michael Stipe, dat is een lust voor het oor.

Vrij perfect plaatje dit. Afgezien van 'We Walk' - da's zó een onnozel nummer, had er voor mij niet opgehoeven. Tevens ook de enige reden waarom ik Murmur nooit een 5* kan geven.. jammer, want de andere nummers zijn echt wel klasse...

We Walk is misschien wel mijn favoriet. Zo simpel, zo ongedwongen (op de tekst na dan, die verwijst naar een verschrikkelijke moord).

Wat vinden we hier van de remaster trouwens? Kan ik die beter kopen dan de oude versie?

Is dat zo? Ik heb een vrij grote database aan zinloze R.E.M.-feitjes in mijn hoofd, en dit is de eerste keer dat ik dat hoor. Meer info wordt zeer op prijs gesteld!

Overigens vind ik We Walk ook een heerlijk nummer.

De remaster heb ik nog niet beluisterd.

De remaster klinkt net wat beter, wat voller. Voor de fan zeker de moeite waard.

Ik heb de prachtige recensie van Sandokan-veld, herlezen, en het is waar; De mystieke sfeer die zowel uit de hoes, maar vooral dus uit de muziek zelve komt, is onnavolgbaar en hoor je bij weinig debuutplaten. Zelfs al bij het eerste nummer Radio Free Europe, wat Michael daar in het refrein allemaal brabbelt, geen idee, maar het klinkt en het werkt vooral.
prachtdebuut van een topband; Toen al, ja.

Ja, de regel Marat's bathing verwijst naar de moord op Jean-Paul Marat, of in ieder geval naar dit schilderij, waarvan een kopie in het studentenhuis van Stipe gehangen schijnt te hebben.

@ Reint: en weer wat weetjes erbij, thanks

Father ook nog bedankt voor het compliment

Het debuutalbum van R.E.M.! Erg belangrijk natuurlijk, want het is het begin van wat een geweldige muziekcarriere zou worden. Alhoewel, het is al voorafgegaan door een geweldig EP'tje. Dus de verwachtingen waren hooggespannen. Konden ze dit waarmaken? Zo sterk als de EP vind ik hem niet, maar het is een uitstekend album, dat moet gezegd worden.

Het begint meteen met een knaller! Radio Free Europe vind ik echt geweldig! Hun beste nummer tot dan toe. Ik heb het verhaal gehoord dat R.E.M. toentertijd vaak als country-band werd gezien (vraag me niet waarom) en de heren hier niet zo blij mee waren, en dat hier naar wordt verwezen in de tekst. Iemand die dit kan bevestigen? (Sandokan?)
In ieder geval geweldige compositie, echt een heerlijk refrein, met een heel fijn bewerkte stem. Niet overdone, zoals tegenwoordig, maar gewoon effectief gedaan. Verder is er een hoop te horen in het nummer. Maar bovenal gewoon een nummer om lekker hard te zetten uit je dak te gaan!

Pilgrimage is een heerlijk dromerig en meeslepend nummer. De coupletten zitten vol met spanning en dan breekt het los in het refrein, zeker als de achtergrondzang er de tweede keer ook nog bijkomt. De muziek klinkt heel simpel, maar er zit meer in verborgen dan het lijkt. Allemaal heel subtiele dingen. Aan het eind komt er ineens een tamboerijn bij. Zeer effectief bij. In de refreinen vind ik het soms trouwens erg Byrds-achtig. Waar niks mis mee is. Erg fijn nummer.

Laughing. Lekker gejengel op de gitaar van Peter Buck. Ik blijf me afvragen waar die teksten in godsnaam over gaan. "Laocoon and her two sons"? Verwijst hij nou naar de priester uit de Trojaanse oorlog? Maar dat was een man. Ik kan er niet heel veel van maken. Wel weet ik dat ik het muzikaal echt heerlijk vind. En al heb ik geen idee waar het over gaat, ik zing lekker mee. Maar nu ik er echt goed naar luister, valt me op hoe goed deze muziek eigenlijk in elkaar zit.

Talk About The Passion, he, hoor ik daar weer The Byrds? Een grote invloed, heb ik het idee. En Michael begint zelfs Frans te zingen. Maar wat een heerlijk gitaarspel toch. En wat een pakkende melodieën. En wat geweldig muzikaal ingekleurd. Wat een klasse. Dit is pop zoals het hoort te zijn.

Moral Kiosk is lekker up-tempo ineens, je veert ineens op. En ik kan niks anders doen dan tevreden met mijn hoofd meeknikken. Prima nummer!

Perfect Circle is een prachtig mooi emotioneel nummer (dat hoor ik tenminste, de teksten moet ik ooit nog eens gaan uitzoeken, lijkt me interessant). Dit nummer zie ik Michael Stipe zo akoestisch met alleen gitaartje zingen, afwezig voor zich uit starend. Hij weet dus ook te ontroeren!

Maar met Catapult komt het heerlijke gitaarspel meteen weer terug. Een sterk refrein is het nou niet erg, maargoed, ik vergeef het ze... Een wat minder nummer dat alsnog gewoon prima wegluistert.

Ook Sitting Still weet me al wat minder te boeien. Dat is ook het grote probleem van dit album voor mij. Ik heb echt geen idee waarom, het is niet dat ik de nummers echt zoveel minder vind worden,.maar na de eerste helft van dit album heb ik het vaak wel weer gehad.

9-9 vind ik op zich wel een geweldig nummer. Die geluidseffecten in het nummer zijn erg leuk, en al vanaf de intro zit je meteen in het nummer. Lekker energiek, maar toch wat mysterie zoals Sandokan-Veld dat noemde, door effecten als dat gepraat.

Shaking Through is wat mij betreft weer een mooi meeslepend perfect popliedje. Michael gooit er zelfs nog een hele hoop emotie in op een bepaald punt. Heerlijk nummer is het eigenlijk wel. "SHAAAAAAAAAAAAAKIIIIIIING THROOOOUUUGGGH!"

We Walk is dan weer een vrolijk opgewekt liedje. Ook hierbij kan ik m'n hoofd niet stilhouden. Wat een vrolijkheid en wat een luchtigheid zeg! Dat gitaartje, wat is ie toch lekker!

West of the Fields is een sterke afsluiter. Al ben ik hier altijd allang de aandacht voor de muziek verloren, desondanks vind ik het toch een erg fijn nummer. Lekker tempo zit erin. Het lijkt alsof ze op sneltreinvaart door een liedje heen willen. Alsof ze de trein willen halen maar nog wel even een liedje erdoorheen willen jassen. Erg gehaast. Maar dan op een goede manier. Kan dat dan? Ja dus!

Eigenlijk verdient dit album muzikaal een 4,5* maar omdat ik altijd na de halft van het album al afdwaal, is er toch nog iets waarvan ik niet weet wat het is waardoor ik het album toch wat minder vind. En dat is dan ook meteen de reden dat ik de EP beter vind. Vijf sterke liedjes op een rij die me nooit vervelen. Maar dit album is een mooie stap verder.

Leuke recensie weer Arrie. Wat je zegt over Radio Free Europe zou kunnen (ik meen ook ooit zoiets gehoord te hebben, en ergens zingt Stipe: 'this isn't country at all), maar zeker weten doe ik het niet. Ook betwijfel ik of je te veel achter de teksten op dit album moet zoeken. Als ik tijd heb binnenkort eens kijken of ik ergens meer info kan vinden hierover.

Ik ben het trouwens niet met je eens dat de EP beter is. In Murmur zit meer variatie in de nummers, terwijl het op zich prachtige Chronic Town toch te vaak in herhaling valt (veel nummers hebben maar één couplet, dat een keer of drie wordt herhaald). Daarom vind ik Murmur toch wel echt een stap vooruit voor de band.

Ik ken R.E.M eigenlijk alleen maar van de bekende singeltjes die ze in het begin van de jaren 90 uit hebben gebracht. Iedereen kent ze vast wel die uitgekotste singels die je zeker wel 1000 keer hebt gehoord want als het een beetje tegen zit hoor je ze zelfs in je supermarkt.

Na de vele positieve verhalen over het debuut album van R.E.M toch maar dit album voor een prikkie gekocht. En dit is me niet tegen gevallen. Nee het opvolgende album heb ik al in bestelling. En ondanks ik heb gelezen dat die toch minder is dan deze Murmur kan ik hier prima mee leven.

De combinatie van de onverstaanbare zang van Stripe en de rockende Rickenbackers zorgen voor een uniek en opzwepend pop album. En R.E.M bewijst dat ze een goede popsensibility hebben. Catapult en We Walk zijn alleen al voorbeelden van nummers die bijna iedereen de eerste keer wel goed moet vinden.

De weg wetende die de band heeft afgelegd en dit debuut album hebben gehoord is het niet raar dat dit een wereldband van het formaat u2 is geworden.

Ooit in de jaren 80 ingestapt bij het album Fables Of The Reconstruction en vervolgens alles daarna ( dus na 1985 ) van dit gezelschap uit Athens in huis gehaald.
De plaat Mumur heb ik altijd op onverklaarbare wijze links laten liggen tot ik de CD voor EURO 2,50 !! in de bakken zag liggen.
En nu heb ik natuurlijk een katergevoel dat ik deze plaat niet pakweg 20 jaar geleden al in mijn kast had staan.
heerlijk album die ik op mijn gemak nog enkele malen ga beluisteren & beoordelen.

Prachtdebuut van REM, hoewel ik enkele nummers wel eens eerder had gehoord ( Radio Free Europe, Talk About The Passion ) kende ik het album als geheel niet.
Deze blunder ondertussen 27 jaar na dato rechtgezet en vraag ik me nog steeds af hoe ik deze plaat ooit links heb kunnen laten liggen.
Vooral Talk About The Passion & Catapult vind ik van groots niveau, maar op dit album valt werkelijk geen enkele zwakke broeder te ontdekken, frisse popsongs die heerlijk in het gehoor liggen.
Reckoning uit 1984 heb ik ook nog niet van ze maar dat gaat geen pakweg 20 jaar duren!

Wat is Shaking Through toch een heerlijk nummer!