Elbow - The Take Off and Landing of Everything (2014)

Bedankt voor de link! Ik had het al wel gehoord, maar nu begrijp ik ook nog eens heel goed hoe het komt.

Als dit album in de ramsj komt schaf ik het wel een keer aan ...

Was voor mij eerlijk gezegd even verschieten. Dacht dat ze dat wel al een keer zouden bereikt hebben met prijsbeest The Seldom Seen Kid of - in mijn opinie - goede opvolger Build A Rocket Boys.
Alleszins, het album klonk de eerste keren meteen mooi, maar zoals het een echt goed Elbow-album betaamt, wordt het elke luisterbeurt nog wat mooier. Zeer mooi dat het dan ook beloond wordt.
Met een soort 'recensie' ga ik nog even wachten, daarvoor ontdek ik nog elke luisterbeurt te veel nieuwe zaken die me opvallen/bekoren.

Ben een groot Gabriel fan, maar heb helaas geen echte klik met Elbow.
De in mijn oren saai zingende Guy Garvey is mijn grootste minpunt.
Hoe mooi bedoeld de songs ook zijn, ik mis een kloppend hart.

Ter vergelijking: luister nu ook veel naar de nieuwe Wild Beasts. waar de bezieling uit de boxen knalt.

Heb de plaat nu een paar maal beluisterd, en wat ik tot nu toe heb gehoord bevalt me erg goed. Mooie muziek, prettige stem!

Ik ben pas vorig jaar bekend geraakt met deze band dankzij rkdev en ken eigenlijk alleen het voorgaande album erg goed nu. Heb de eerdere albums ook wel beluisterd, maar nog niet grondig. Ben dus nog aardig Elbow "blue" maar zeer tevreden over dit album.

Zojuist terug van een geweldig Elbow concert in Paradiso, de nieuwe nummers kwamen prima uit de verf met in het bijzonder My Sad Captains.
Het album moet ik nog enkele keren in zijn geheel beluisteren om er een definitief oordeel over te vellen.

De nieuwe Elbow kenmerkt zich wat mij betreft door ingetogenheid. Het album kent met de finale pas het definitieve hoogtepunt met het titelnummer, maar voor die tijd gaan de nummers toch redelijk onopgemerkt voorbij zonder echt heel spannend te worden. Neemt niet weg dat de klasse van de band nog altijd hoorbaar is op deze plaat.

Voor nu een 3,5*

Btw: waarom een 2-LP op 45 toeren? Ik blijf platen omdraaien op deze manier... Gelukkig biedt de downloadcode uitkomst

Edit: lees nu pas het bericht over 45 toeren. Dank u!

My Sad Captains is voor mij nu al een Elbow klassieker.

Ik ben niet erg bekend met Elbow. Slechts een vlugge luisterbeurt van The Seldom Seen Kid voor ik Build a Rocket Boys! luisterde. Een album dat me toch wat tegenviel gezien de reputatie van de band. De interesse voor dit album was dan eigenlijk ook nauwelijks aanwezig, misschien niet mijn type muziek? Maar ik ben blij dat ik het album wel een kans heb gegeven! Ik vind hem een stuk mooier dan hun vorige album! Favorieten aanwijzen heb ik altijd moeite mee, maar meteen het eerste nummer van dit album is al bijna perfect.

Ben OOK niet erg bekend met Elbow.... Maar door m'n persoonlijke 'mood' in deze tijd v/h jaar begin ik met 3,5 ster. Misschien later naar 4 ..... of (maar denk van niet, omdat ik van een beetje fan van 'timide grandeur' ben, just like The National o.a. / etc / zo ongeveer / blah, blah, blah) zakken.... Yes! Wat een stemmige moodmusic!!!

Sfeervol album, maar daar blijft het bij mij ook hangen. Het wordt niet spannend maar eerder saai.
openingstrack is geniaal

This is by far het beste album van Elbow. Een geniale mix van stijlen met een magistrale stem van Guy Garvis

Iedereen natuurlijk zijn eigen voorkeur (ik vind TSSK hun magnum opus), maar ik vind dit album te wisselend in kwaliteit. De nummers 8 en 9 doen mij echt helemaal niets bijvoorbeeld. Geniale nummers (Fly Boy Blue/Lunette ) worden afgewisseld met de genoemde vullers.

Maar misschien ben ik over te halen: de liefde die mensen uitspreken voor bepaalde nummers hebben mij in het verleden vaker bewogen anders naar een nummer te luisteren.

Wat betreft nummer acht ben ik het met je eens, zonder twijfel het zwakste nummer van de plaat. In feite niets meer dan een kleine interlude, het is dan ook gelukkig het kortste nummer van de plaat.
Over het titelnummer ben ik echter een stuk enthousiaster. Ik zal absoluut niet ontkennen er muzikaal extreem veel te ontdekken valt. Toch zijn die 7 minuten altijd zo om, het is een nummer vol plezier voor mij. Er wordt dan wel de hele tijd een zelfde motiefje gespeeld, er wordt zodanig subtiel op gevarieerd dat het toch interessant blijft. Guy begeleidt je rustig in de brei van rare geluiden om je vervolgens los te laten in de muzikale wereld die elbow voor je schetst. Op dat moment komt die basdrum en de bas erin, de "take off" als het ware. Er komen steeds meer instrumenten bij (zij het subtiel) die weer kleine motiefjes in het groter geheel brengen. Guy vervalt vervolgens in een mantra om het geheel mee af te sluiten.
Het is het nummer waar ik het meest van verwachtte, gezien de duur ervan en het feit dat Garvey zei bezig was te experimenteren met space rock. Het resultaat was totaal niet wat ik ervan verwacht had. Het was niet echt teleurstelling, eerder verbazing en ik moest er flink aan wennen. Maar dit is gewoon space rock op z'n elbows, er gebeurt niet fantastisch veel, maar luister wat meer naar details en ze schilderen weer een mooi muzikaal landschap voor je neus.

Mooi geschreven Dreamtheater06 en helemaal met je eens. Ook hoe je beschrijft de 'Take off' in het titel nummer. Hoe er dan ook 'Yeah.. ' wordt gezongen.. Dat is zo mooi.. Los gaan...

Ik blijf er vaak naar luisteren, naar dit album. Het is rustig en ik blijf dingetjes ontdekken. Mooi, want - in deze muzikale tijd - luister ik vaak naar nieuwe albums, maar blijf niet vaak 'hangen' en dat blijf ik wel bij dit album.

Je hebt mijn nieuwsgierigheid gewekt. Ik ga hem nog eens proberen, ditmaal op de hoofdtelefoon. Misschien mis ik inderdaad de kleine details...

Wederom een prachtig Elbow album al gaat ook deze plaat The Seldom Seen Kid niet overtreffen.
Ik deed er wel lang over om het album op waarde te schatten, langzaam maar zeker kroop de muziek na vele draaibeurten onder mijn huid, enkel bij het nummer Honey Sun is dat niet gelukt en dat blijf ik dus de enige tegenvaller van de plaat vinden.
Daar staat zoveel moois tegenover, de weergaloze opener This Blue World bijvoorbeeld die ik in eerste instantie helemaal niet zo bijzonder vond, vind ik nu een van de sterkste nummers.
De knallers vind ik toch vooral My Sad Captains en in iets mindere mate Charge, Real Life & New York Morning.
Het titelnummer is ook een echte groeier gebleken en de stem van Guy Garvey lijkt wel per album mooier te worden.

Nadat ik in de auto het album van The War on Drugs binnen 20 minuten door gehobbeld was (teveel galm) de CD van Elbow maar weer aangezet. En toen gebeurde het: dat moment dat je stereo op een, tot dan toe niet ontdekte, optimale setting lijkt te staan waarin de muziek ineens super overkomt. Ineens klopte ,bijna, alles aan dit album.

Ik gooi bij deze een halfje erop omdat mijn waardering voor My Sad Captains (halfje erbij) en het titelnummer (nog steeds geen favoriet, maar zo slecht als ik het eerder had beoordeeld is het ook weer niet) beter is geworden (van 2 naar 3 sterren). Al met al een half erbij voor het gehele album van 3,5 naar 4 sterren.

Ik heb het album nu enige tijd en regelmatig beluisterd. Typische groeiplaat (daarom nu pas een beoordeling), wat zo'n beetje alle platen van Elbow zijn. Paar uitschieters: This Blue World, Fly Boy Blue/Lunette, het prachtige New York Morning, en afsluiter The Blanket of Night wat me erg doet denken aan het wat oudere werk van de band. Voor nu 3,5*, dat zou zomaar nog meer kunnen worden.

Goeie plaat van Elbow, ik had in feite ook niet anders verwacht. Toch vond ik voorbode 'New York Morning' niet meteen geweldig; maar zo zie je maar dat een vooruitgeschoven single niet altijd representatief is voor het hele album. En gelukkig maar.

De opener en 'My Sad Captains' zijn tot nu toe de absolute sterkhouders, maar tot een score kom ik nog lang niet.

Kennismaking met deze band door de positieve reactie op dit forum. En............ik ben blij verrast. Inderdaad af en toe doet de zanger mij denken aan Peter Gabriel. Prima album.

Verrassend dat je deze band nog niet kende, Nico! Awel, dan heb je weer een paar mooie albums voor de boeg!

Top Neal ! Als 'Goed Kenner' van bepaalde muziek ( ) die jij en ik delen is deze band een mooie aanvulling !

De 'samenzang' (of is het gewoon een effectje?) op de derde track is erg on Elbow achtig en zorgt voor een vervreemd effect. Ik moet zeggen dat het zeker het nummer maakt. Voor de rest een mooie plaat, zeker beter dan de vorige. Waar die na de eerste twee tracks in elkaar zakt is dat hier tegen het einde aan. Garvey blijft gelukkig wel charmeren met zijn uitstekende teksten en stemgeluid.

Ooit heb ik veel van Elbow gehouden. Hartstochtelijk is een groot woord, maar toch: nadat The Seldom Seen Kid uit was gekomen werd die plaat me heel dierbaar. Met de eerdere Elbow-platen (met uitzondering van het debuut) had ik dat minder, toen ik die uiteindelijk ook ontdekte. En met Build a Rocket Boys! en nu weer met The Take Off and Landing of Everything is het weer eigenlijk hetzelfde: paar wat mindere momentjes, maar net te weinig uitschieters om de plaat boven een solide vier sterren uit te laten stijgen. Constante kwaliteit dus, maar ik hoop stiekem toch weer op een Elbow-meesterwerkje. Ook dit album is dat helaas niet.

Op The Take Off and Landing of Everything is alles vlekkeloos geproduceerd, is de pseudo-gospelachtige Elbow-grootsheid weer van de partij (ook al heeft ‘New York Morning’ geen gospelkoor, dat wordt toch bijna door de koortjes gesuggereerd), en Guy Garvey vertelt weer verhalen met een lach, een traan en veel alcohol. Het valt me echter wel op hoe weinig echte uitschieters er op dit album staan. ‘The Blanket of the Night’ is toch wel de enige echte parel, al mag ‘Charge’ er ook zeker zijn. ‘Fly Boy Blue / Lunette’, ‘Honey Sun’ en ‘Colourfields’ zijn de wat zwakkere broeders, maar alsnog prima Elbow-nummers. Het is allemaal veel evenwichtiger geworden. ‘New York Morning’ mist de voetbalstadionassociaties die ‘Open Arms’ wat banaal maakte, en dat is ook fijn. ‘My Sad Captains’ is vervolgens het symfonischer opgezette nummer, met bescheiden bombast. Een Elbow-album kan blijkbaar niet zonder, en de ingetogen afsluiter ontbreekt ook niet. Het klinkt gewoon bekend, maar het klinkt ook allemaal als een klok, en daarom die vier sterren zeker waard. De brille ontbreekt echter.

Dat zit vooral in het ontbreken van een kwaliteit die de beste Elbow-nummers wel hebben: die kruipen onder je huid, en dat is op dit album maar zelden het geval. Dit album is de succesformule all over again, en dat werkt zeker, maar de finesse van een nummer als ‘Ribcage’ (van Cast of Thousands, mét gospelkoor) of ‘Every Day Now’ ontbreekt. Deze nieuwe plaat luistert fijn weg, maar is ook wat glibberig. Dat maakt dit album goed vinden heel goed mogelijk, maar hartstochtelijk van The Take Off and Landing of Everything houden, dat niet; althans, voor mij dan. Ik hoop dan ook dat Elbow op het volgende album de comfortzone verlaat en en passant weer een bescheiden meesterwerkje aflevert, want ze kunnen echt meer dan eens in de zoveel tijd een solide viersterrrenplaat uitbrengen.

Herkenbaar verhaal Slowgaze, maar denk niet dat Elbow Seldom seen kid nog gaat evenaren, laat staan overtreffen. Wat een album is dat zeg, net weer even geluisterd op '45 vinyl. Mijn liefde voor dat album gaat ook heel ver . Maar... het is misschien niet fair al hun albums te gaan vergelijken met deze. Al is het wel hun enige album dat ik persee op vinyl wilde hebben. Sommige artiesten maken ook gewoon 1 top album waarin alles lijkt te kloppen, de rest wordt dan altijd met dat ene album vergeleken. Moet toch zuur zijn voor de band die dat niveau niet meer weet te halen.

Voor mij is dit het beste Elbow album tot nu toe. Simpelweg omdat Elbow op dit album doet waar ze goed in zijn: fraaie composities, mooie vocalen, goede teksten en een erg fraaie instrumentale inkleuring. Ik las ergens dat Elbow 'tussen de lijntjes kleurt' en dat is precies wat ik zo waardeer aan dit album. Dit album is al weken niet uit min speler/iPod te branden en blijft elke keer weer genieten en even prachtig. De iets mindere nummers zijn voor mij Honey Sun en The Blanket of Night, de betere nummers zijn alle overige.... Chapeau Elbow: zonder te verassen gewoon een heel erg fraai album afgeleverd. Ik ga er van genieten.

Ik moet mijn aanvankelijke mening over dit album wat herzien. Eerst vond ik het te veel voortkabbelen, ik vond het tweede deel van het album beduidend minder. Inmiddels is het album wel gegroeid.

4 sterren is de score nu. Het openingsnummer en 'My Sad Captains' zijn voor mij hoogtepunten. Twee nummers vind ik ronduit slecht en dat zijn 'Honey Sun' en 'Colour Fields'. De afsluiter vind ik daarnaast te kaal. Al met al een goed album, maar toch twee nummers die ik standaard skip, ook al heb ik ze enkele kansen gegeven. De goede nummers doen de score toch naar een zeer ruimte voldoende uitschieten.

Tja, hoewel dat ook zo is, heb ik toch het gevoel dat Elbow nog een paar echt goede albums kan maken, 4,5*-materiaal zeker. Als ik ze vergelijk met persoonlijke favorieten die een speciaal plekje in mijn hart hebben, zoals Kanye West en Fiona Apple, komt de discografie van Elbow er toch wat bekaaid vanaf. Even ter vergelijking: Kanye heeft evenveel studio-albums als Elbow uitgebracht: zes. Daarvan heb ik er vier op 4,5* staan en twee op 4*. Van Fiona Apple heb ik van haar vier albums er eentje op 4* staan, twee op 4,5* en eentje op 5*. Het is dus evenwel heel goed mogelijk om vaker dan één keer een heel goed album uit te brengen, en van Elbow weet ik ook dat ze dat kunnen, maar waarom ze dat niet doen, tja, ik weet het niet.

Elbow overtreft zichzelf!
Nu al verzekerd van een toppositie in mijn eindjaarlijst!