Radiohead - Hail to the Thief (2003)

Goed dan.

Radiohead - Hail To The Thief

Ik had The Bends en Ok Computer al van Radiohead en die vind ik allebei geweldig. In tegenstelling tot The Bends en in mindere mate Ok Computer is dit een CD waar ik in het begin erg aan moet wennen, het is toch wel een stuk elektronischer. Ik heb gekozen om dit album te pindakazen en niet Kid A omdat dat toch wel een heel grote stap zou zijn van mijn normale alternative Rock zoals op The Bends en Ok Computer. Dus kwam ik op de tussenvorm Hail To The Thief uit.
Ik begon met luisteren bij, het begin. 2+2 = 5. Niet de Radiohead zoals ik die kende bleek. Niet dat het slecht was, alleen het greep me niet zoals eerdere nummers. Sit down. Stand Up. Leuk nummer maar het grijpt me nog minder als de opener.
Sail To The Moon, weer niet de oude Radiohead, wel vernieuwend en een prachtig nummer. Is ook een van mijn favorieten van deze CD.
Dan komt er een hele berg nummer waar weinig soeps tussen zit voor mijn gevoel, tot: There There. In een woord geweldig, prachtig nummer beetje duister, luidt ook het deel van de CD in met de mooiste en duisterste nummers die ik van Radiohead heb gehoord met als hoogtepunt Myxomatosis. Mijn grote favoriet van deze verder gemiddelde CD.
Kom ik tot de conclusie dat Radiohead hier niet zijn vroegere niveau mee haalt zoals op TB en OKC. Jammer maar desalniettemin toch 3,5 sterren. Vooral voor Sail To the Moon, There There en Myxomatosis wat gewoon weer toppers zijn zoals ik ze gewend ben van Radiohead. Maar toch ook omdat het weer een heel andere stijl is, ik zag bij Kid A dat het electronic was. En eerder las ik hier dat dit een beetje een compromis tussen KA en OKC is, goed geprobeert, niet helemaal mijn stijl maar toch leuk dat ze het doen.

Naar mijn bescheiden mening is dit toch ècht wel een héél straffe plaat hoor... Ik ben eerlijk gezegd nooit echt fan geweest van de pré-Kid A Radiohead. The Bends doet me maar weinig, Ok Computer raakt mij helemaal niet ( heiligschennis! ), en vond dat er nog wel een paar goede nummers op hun Iron Long EP stonden. Hun eerste CD ken ik niet...

En toen ontdekte ik Kid A... Ja, dat vind ik dan weer een absolute prachtprestatie! Maar bon, we zijn hier om over H.t.t.T. te praten. Het punt is, ik vond Kid A zo geniaal, dat ik echt dacht dat Radiohead die plaat nooit ging kunnen overtreffen... tot ik dus H.t.t.T. hoorde.

Daar waar ze op Kid A nog duidelijk wat aan het zoeken zijn, weten ze op deze plaat nog duidelijker wat ze willen, en hoe ze willen klinken. Soms straight in your face, soms eerder atmosferisch, soms gewoon als een rustige ballade... De verschillende kleuren en stijlen wisselen elkaar af, maar in plaats van voor geweldige breuken te zorgen, complementeren de verschillende nummers elkaar, en zorgen ze voor een uitgebalanceerd, evenwichtig geheel. Het wordt ook beter naarmate het vordert, en net op het moment dat je denkt dat het ècht niet meer beter kan worden, komt me daar die joekel van een mastodon van een synth-baslijn op "Myxomatosis" aanzetten. Samen met "The Gloaming" en "Where I End And You Begin" toch wel de absolute pieken als je het mij vraagt. Vooral dit laatste nummer is van ongewoon topniveau.

5* en een plaats in m'n Top 10!

Dit is denk ik het moeilijkst luisterbare en daarmee het moeilijkst beoordeelbare album van Radiohead. Ik als fan heb ook deze plaat uiteraard erg vaak geluisterd, maar op de een of andere manier kan het me bij vlagen niet zoveel doen als de andere Radiohead platen (Pablo Honey buiten beschouwing latend). Misschien komt het door de toch wat depressieve nevel die over het album heen hangt, misschien komt het omdat meer dan de helft van deze nummers live nergens naar klinken en in mijn gehoor niet goed overkomen op het publiek, of misschien komt het door het tempo van de cd; het kabbelt maar wat voort en kent niet echt een briljant hoogtepunt.

Dit klinkt misschien allemaal heel negatief, maar misschien is het laatste punt ook wel helemaal niets negatiefs. Zoals ik al zei kan dit album mij maar bij vlagen bekoren; op een regenachtige herfstdag, als ik lekker in de trein zit of als ik even moet ontspannen. Zet ik op andere tijden dit album op, dan heb ik altijd het gevoel dat er iets toch niet helemaal lekker zit.

Het positieve zit hem dan ook vooral in de relatieve rust die dit album met zich meedraagt. Op enkele up-tempo nummers na, zoals de openingsknaller en The Gloaming, kan dit album niet echt opwinden.

Ik kom uit op een 4,0* voor dit bij vlagen erg lekkere, ontspannen album.

Één van Radiohead's zwakkere platen.

Ik ben al een tijdje een groot liefhebber van beide kanten van deze op Mume zwaar geprezen band.
De snerpende-gitaren-euforisch-krijsende-York-kant op The Bends en deels op OK Computer, maar evengoed en misschien wel meer van de mysterieuze, elektronische kant die geopenbaard wordt op Amnesiac en Kid A. De albums die na Kid A kwamen, inclusief deze, zijn voor mij een combinatie van deze twee kanten, die soms naar de rockkant, soms naar de elektronicakant neigen met steeds weer een klein nieuw element toegevoegd.

Hail to the Thief heeft als nieuw element het zo vervreemdend, pijnlijk en duister mogelijk klinken -net zoals Kid A, maar dan erger. Jammer genoeg lukt dit zelden en komen bijna alleen de rocknummers uit de verf. Tuurlijk, er zijn wel die momenten waarop ook de andere kant succesvol naar buiten komt
-het spastische en ronduit fantastische einde van Sit Down. Stand up om er maar eens een te noemen- maar deze worden veel te vaak overschaduwd door irritante en zwakke momenten zoals het veel te pretentieuze Myxomatosis, het bijna saaie The Gloaming en Backdrifts, een combinatie van voorgenoemden.

Ook de ballads die Yorke en kornuiten hier neerzetten komen niet erg overtuigend over.
Sail to the Moon en I Will zijn, hoewel niet echt storend, erg slaapverwekkend en smeken bijna om de skipknop, mede dankzij de hier niet bijster interessante stem van Yorke.

Blijft over de singles en enige anderen. En deze zijn fantastisch.
2+2=5, There There, A Wolf at the Door, Sit Down. Stand Up en in mindere mate Go to Sleep en Scatterbrain overtuigen wel en zetten perfect het sfeertje neer dat deze groep zo wanhopig probeert neer te zetten. De climax van There There, het refreintje van A Wolf at the Door en het openingsriffje van Go to Sleep -in ieder van deze nummers valt er iets te genieten.
Jammer genoeg tillen deze het niveau niet zo omhoog dat ik hoger dan 2,5* kan geven.

Sowieso de zwakste plaat van radiohead. Thom heeft constant dezelfde toon in zijn stem en de nummers zijn gewoon net iets te sloom en te depressief. Ik kan me ook niet vinden in het electronische gepeupel in het album. Daarnaast vind ik het album te lang duren. 2+2=5 is wel een heel goed nummer. 3 sterren.
p.s. Radiohead blijft desondanks Hail to the Thief wel de beste band op aarde voor mij

Ik weet dat ik wellicht geen vrienden maak met OKC liefhebbers maar ik vind dit echt het beste radiohead album en wellicht zelfs überhaupt het beste album ooit. Alles zit er in, de gitaren van het eerdere werk, de experimenteer drift van later werk. Dit is voor mij; the bends meets amnesiac. Kortom best of both worlds. Waarmee ik uiteraard niet wil zeggen dat OKC slecht is natuurlijk want daar begon naar mijn mening het echte experimenteren.

N.a.v. dit topic beluisterde ik deze plaat.

Grote band op deze website. Grote band ook bij veel vrienden van mij. Dit album kende ik nog niet. Ik zat er eigenlijk al een beetje op te wachten wanneer de eerste Radiohead-plaat voorbij zou komen. Ik ken hun naam en faam, maar mij heeft het nooit echt geraakt. Ik vind het zo depressief klinken vaak. De zanger zingt ook alsof hij er niet echt zin in heeft. En dan heb ik nog niet eens over de knallende gitaren en het schreeuwerige zingen dat ook voorbij komt, ook op deze plaat. Als ik dan toch nog nummers op moet noemen die ik wel aardig vond dan kom ik uit bij Backdrifts en The Gloaming.

Ik heb de cd gekocht bij het uitkomen, zoals ik alles van Radiohead toen kocht. Ik kan mij echter niet herinneren dat hij toen zo een verpletterende indruk gaf als nu dat ik hem op vinyl heb gekocht om mijn vinyl verzameling aan te vullen.
Idd beter bij elke beluistering.

Ik heb net sit down stand up geluisterd. Wat een bloedirritant, zeikerig repetitief nummer zeg. Ongelofelijk toch dat deze band zoveel mensen zo diep raakt klaarblijkelijk. Ik vind het maar een depressieve bedoening altijd en dit album is daarop geen uitzondering...

Ik zat net naar dat album van The Smile te luisteren maar ik kom er steeds maar niet echt in. Ik mis iets ‘warms’ in dat album wat ik bij de albums van Radiohead wel vind. Dus na een paar nummertjes van The Smile skipte ik naar dit album wat ik lang niet gehoord had. Maar bij de eerste tonen word ik meteen overvallen door emoties. En bij elk nummer komen er herinneringen naar boven die mij mee terug nemen naar lang geleden maar waar ik nog maar pas kort geleden iets bijzonders meemaakte wat met die herinneringen te maken had.

Ik ben bevriend met een bijzonder iemand. We kennen elkaar sinds de kleuterschool en dat is dus al 50 jaar geleden. En ook in de muziek hebben we veel gedeeld, we wezen elkaar op bands die we leerden kennen. Ik aan hem bv Genesis, Queen. Hij aan mij bv Pink Floyd en ook Radiohead. En we hadden ook mooie vele avonden met elkaar samen. In cafés, weekenden weg, concerten en avondjes bij elkaar thuis. En wat hebben we vele avonden met elkaar in zijn garage gedart. Dikke potten Belgische Bieren en muziek erbij. Veel Radiohead. En altijd bijkletsen. Hoe is het met jou ? Diepere geheimen delen, de verhalen van ons leven, we getuigden op elkaars huwelijk, de geboortes van onze kinderen samen vierden, de triomfen en decepties in ons werk. En veel, heel veel Radiohead. En dit album was wel een constante naast Kid A en Amnesiac.

Een aantal jaren geleden vertelde hij mij dat als er één nummer op zijn begrafenis gespeeld moest worden dan was dat Scatterbrain. Hij zette het op, zong mee en tijdens het zingen stroomden de tranen over zijn gezicht. En ik.. Ik snapte het niet. Na het nummer vertelde hij dat hij zich volledig herkende in de tekst. Hij was dat nummer.. Maar nog steeds snapte ik niet, drong het niet tot mij door.. En ergens, als ik terug kijk, begrijp ik dat toen zijn depressie startte.

De jaren daarna twijfelde ik steeds meer aan onze vriendschap. Ik kon hem niet meer opbeuren en ik kon zijn zware verhalen maar moeilijk nog aanhoren.

2,5 jaar geleden vertelde hij mij dat hij bij zijn vrouw zou weggaan. We kregen woorden want ik vond dat hij haar nog een kans moest geven. Ze was er toch ook altijd voor hem geweest toen hij het moeilijk had ? Maar zijn beslissing was al genomen. Hij ging weg bij zijn gezin. En boos liep hij toen scheldend van mij weg. En het was 2 jaar stil..

Maar afgelopen juli 2022 begon ik hem te missen en nam contact met hem op. We hebben in de zomer elkaar weer ontmoet en hij vertelde mij dat hij zou gaan emigreren naar Australië. Naar een nieuwe oude liefde van vroeger die daar woont en op hem wachtte. Godver. Verder kan het niet. Het mooie was wel dat hij weer de man was geworden die ik zo gemist had.

En de één na laatste dag van 2022 was het zover. Ik hielp hem mee met zijn spullen in te pakken, gooide zijn laatste troep weg, zag de spanning in zijn lijf en op zijn gezicht. De auto in met alles wat nog belangrijk voor hem was geweest van zijn leven in nog maar drie dozen, 1 koffer en twee handtassen.

En op Schiphol zag ik het besef op zijn gezicht komen en ik hoorde het aan zijn stem. Zijn ouders, zijn ex-vrouw, zijn kinderen, zijn werk, zijn vrienden, zijn leven. Alles liet hij hier achter voor een nieuw leven. En nooit eerder heb ik een afscheid zo zwaar gevoeld, meegemaakt, ervaren. En ik voelde ook echt leegte.

En op oudejaarsdag is hij ergens in het oosten van Australië geland. Op de rand van een nieuw jaar. Een nieuwe wereld, een nieuwe liefde, een nieuw leven. En soms.. Nu… weet ik het even niet meer als ik nu naar dit album luister.

Wat een dappere vriend heb ik. Op een mooie dag ga ik hem daar opzoeken. Scatterbrain..

I'm walking out in a force-ten gale
Birds thrown around, bullets for hail
The roof is pulling off by its fingernails
Your voice is rapping on my window-sill
Yesterday's headlines blown by the wind
Yesterday's people in a scatterbrain
Any fool can easy pick a hole
I only wish I could fall in
A moving target in a firing range
Somewhere I'm not
Scatterbrain
Somewhere I'm not
Scatterbrain
Lightning fuse, powercut
Scatterbrain

Ik snap het nu..

Prachtplaat van mijn favo groep. Lekker chaotisch op zijn tijd, en bijzonder melodieus: wolf at the door, scatterbrain, there there, i will. Voor mij is het gelijk een snoepwinkel.