Wist u dat Miles Davis de enige jazz-artiest is met een plek in de Rock & Roll Hall of Fame? Zo bijzonder is deze trompetter dus. En daar kan ik het eigenlijk alleen maar mee eens zijn. Meneer Davis heeft voor mij namelijk (onder meer) het meest briljante jazz-album ooit gemaakt: Bitches Brew. Dus toen ik zag dat er een live-registratie uitgebracht zou worden, opgenomen 2 maanden na het uitbrengen van dat album, werd ik wel even gelukkig! Dat moet natuurlijk geluisterd (en besproken) worden.
Maar eigenlijk is dit een uitgebreide re-issue, die valt onder de Bootleg series (waarbij dit album deel 3 alweer is). Het originele album heet Miles Davis At Fillmore en stamt alweer uit 1970. Bij dat album zijn de 4 concerten die Davis gaf in de Fillmore gecombineerd tot 1 album, zonder rekening te houden met setlist, avond en andere zaken. Maar hier zijn alle 4 de concerten op plaat gezet, ieder concert los op 1 album. En daar zit behoorlijk wat overlap in, in ieder geval qua song-titels. Directions, The Mask, It's About That Time en Bitches Brew worden op alle avonden gespeeld. Verder nog een bonte mix van andere nummers, onder meer van de Jack Johnson sessie, Silent Way sessie en natuurlijk Bitches Brew zelf. Maar die zitten allemaal vol improvisaties, zodat eigenlijk alleen de originele melodie over blijft.
Maar het is wel een beetje teveel van het goede moet ik eerlijk zeggen. 1 'concert' duurt ongeveer 80 minuten, wat een mooie lengte is voor een live-registratie. Doe dit echter keer 4 en het wordt een lange zit. Puur door de lengte is het vrij lastig om dit in 1 keer uit te zitten. Maar een simpele oplossing: luister iedere dag een ander concert. Want het is namelijk behoorlijk briljant wat de heren laten horen. Geheel in lijn met Bitches Brew met die mooie mix tussen alle verschillende stijlen.
De 'echte liefhebber' zal natuurlijk dit album in huis willen hebben, want er staat maar liefst 100 minuten aan niet eerder uitgebracht materiaal op. Ook zit er een boekje bij van 32 pagina's met (onder meer) een essay van 2500 woorden die de muziek van Miles Davis in de juiste context zou plaatsen. Ik heb het album zelf niet fysiek in mijn bezit, dus over het essay kan ik verder niet over oordelen.
Maar ik noem mezelf meer een beginnende liefhebber van jazz, en dan staat de lengte van het geheel en het feit dat je eigenlijk 4x ongeveer hetzelfde aan het luisteren bent me toch tegen. Ik zet dan liever nog een keer Silent Way, Tribute to Jack Johnson of een ander pareltje op.
Overgenomen van mijn blog:
Pat-sounds