RPWL - Wanted (2014)
mijn stem
34 stemmen
Duitsland
Rock
Label: Gentle Art of Music
-
Revelation (5:19)
-
Swords and Guns (8:50)
-
A Clear Cut Line (2:54)
-
Wanted (4:45)
-
Hide and Seek (5:15)
-
Disbelief (6:11)
-
Misguided Thought (6:07)
-
Perfect Day (5:31)
-
Still Asleep * (6:47)
-
The Attack (11:04)
-
A New Dawn (5:34)
-
Swords and Guns [Single Version] * (3:46)
-
Wanted [Single Version] * (3:34)
-
Perfect Day [Single Version] * (4:09)
toon 4 bonustracks
totale tijdsduur:
1:01:30
(1:19:46)
0
geplaatst: 1 februari 2014, 11:13 uur
Mocht alvast zo gelukkig zijn dit nieuwe album te horen. Werkelijk een fantastische opvolger van het geweldige "Beyond man and time". Ook nu weer een conceptalbum met uiteindelijk als thema: de totale geestelijke bevrijding van de menselijke geest. Wanted is vooral een aanklacht tegen alles wat religieus wordt opgedrongen, verboden en verplicht. Dit alles weer verpakt in een boeiend verhaal.
Wat opvalt is dat de muziek dit maal steviger is. Een aantal tracks doet denken aan "Sugar for the ape" van het album: Trying to kiss the sun. Harde riffs met melodieuze stukken afgewisseld. Er zit een behoorlijk tempo in het album. Zoals het een echt RPWL album betaamd: bij menige song wordt je even op het "verkeerde been" gezet. Je denkt dat het een bepaalde kant op gaat maar dan zit je er net naast, de song ontwikkeld zich dan toch weer anders dan dat je dacht. Dat maakt het zeer verassend en dat je steeds opnieuw wilt luisteren. Dat maakt het ook dat de muziek van RPWL niet voor een heel erg groot publiek toegankelijk is. Sommige nummers van eerdere albums hebben dat wel (Roses, Unchain the earth). Op Wanted is dat de laatste track: New Dawn. Zeer "persoonlijk" en indringend gezongen door Yogi, die dit album vocaal wederom gegroeid is (hide and seek) en uiteraard het prachtige gitaarspel van Kalle Wallner.
Veel indruk maakt het nummer: Disbelief. Een song met harde en "smerige" (heb ik geen beter woord voor, als je het hoort snap je wat ik bedoel) gitaarriffs en een stuwend bluesachtig ritme, en met een prachtige melodieus stuk er tussen in.
Verder zijn er weer dingetjes te horen die voor RPWL volkomen nieuw zijn. Bepaalde geluiden, ritmes. De opening van het album is verrassend! Al met al toch een echt RPWL album. Uiteraard ontbreekt de "verplichte" moogsolo niet, heerlijk! De invloed (kleur, zoals hij het zelf noemt) van bassist Werner Taus is vooral in de zangpartijen goed te horen. Sinds zijn komst is dat een duidelijk meerwaarde voor de muziek van RPWL, is mijn persoonlijke mening.
Daarnaast goed baswerk van Werner en strakke drums van Marc Turiaux. Marcus Jehle is een zeer behendige keyboarder die vakwerk aflevert. Het prettige van RPWL is dat ze ondanks het vele talent niet spelen zo van: kijk ons eens even goed zijn! De kracht van RPWL ligt in het feit dat ze een gevoel willen doorgeven, je aan het denken zetten, en dat in muziek omzetten. Het is de combinatie van alles wat ze in zich hebben. Dat maakt het persoonlijk en sympathiek. Het spreekt aan al heeft het voor sommige wat meer tijd nodig.
Zo......en nu maar wachten tot 14 maart.
Wat opvalt is dat de muziek dit maal steviger is. Een aantal tracks doet denken aan "Sugar for the ape" van het album: Trying to kiss the sun. Harde riffs met melodieuze stukken afgewisseld. Er zit een behoorlijk tempo in het album. Zoals het een echt RPWL album betaamd: bij menige song wordt je even op het "verkeerde been" gezet. Je denkt dat het een bepaalde kant op gaat maar dan zit je er net naast, de song ontwikkeld zich dan toch weer anders dan dat je dacht. Dat maakt het zeer verassend en dat je steeds opnieuw wilt luisteren. Dat maakt het ook dat de muziek van RPWL niet voor een heel erg groot publiek toegankelijk is. Sommige nummers van eerdere albums hebben dat wel (Roses, Unchain the earth). Op Wanted is dat de laatste track: New Dawn. Zeer "persoonlijk" en indringend gezongen door Yogi, die dit album vocaal wederom gegroeid is (hide and seek) en uiteraard het prachtige gitaarspel van Kalle Wallner.
Veel indruk maakt het nummer: Disbelief. Een song met harde en "smerige" (heb ik geen beter woord voor, als je het hoort snap je wat ik bedoel) gitaarriffs en een stuwend bluesachtig ritme, en met een prachtige melodieus stuk er tussen in.
Verder zijn er weer dingetjes te horen die voor RPWL volkomen nieuw zijn. Bepaalde geluiden, ritmes. De opening van het album is verrassend! Al met al toch een echt RPWL album. Uiteraard ontbreekt de "verplichte" moogsolo niet, heerlijk! De invloed (kleur, zoals hij het zelf noemt) van bassist Werner Taus is vooral in de zangpartijen goed te horen. Sinds zijn komst is dat een duidelijk meerwaarde voor de muziek van RPWL, is mijn persoonlijke mening.
Daarnaast goed baswerk van Werner en strakke drums van Marc Turiaux. Marcus Jehle is een zeer behendige keyboarder die vakwerk aflevert. Het prettige van RPWL is dat ze ondanks het vele talent niet spelen zo van: kijk ons eens even goed zijn! De kracht van RPWL ligt in het feit dat ze een gevoel willen doorgeven, je aan het denken zetten, en dat in muziek omzetten. Het is de combinatie van alles wat ze in zich hebben. Dat maakt het persoonlijk en sympathiek. Het spreekt aan al heeft het voor sommige wat meer tijd nodig.
Zo......en nu maar wachten tot 14 maart.
0
geplaatst: 1 februari 2014, 11:20 uur
Een nieuwe RPWL maakt altijd nieuwsgierig. Zeker als er 5* worden gegeven door een eerste user. Ik wilde afhaken na Beyond Man and Time. Een zwaar teleurstellend album is dat. Ik heb RPWL echter hoog zitten. Een aantal mooie albums en dito optredens geven wat ruimte om dit nieuwe album een nieuwe kans te geven. Ben benieuwd. Het moet echt over een andere boeg (voor mij althans) als Beyond Man and Time. Dat was not a progalbum 
0
geplaatst: 1 februari 2014, 12:52 uur
Als dit het niveau evenaart van Beyond Man and Time, word ik juist benieuwd 
.
.
0
Ozric Spacefolk
geplaatst: 20 februari 2014, 12:26 uur
Ik was niet op de hoogte van nieuw studiowerk, en RPWL heeft mij nog nooit teleurgesteld.
0
geplaatst: 14 maart 2014, 11:37 uur
En toen was het 14 maart en blijkt er bij de oerlelijke hoes toch weer prima muziek te horen.
0
Ozric Spacefolk
geplaatst: 30 maart 2014, 11:21 uur
Deze plaat is over het geheel veel steviger dan voorgaand werk, en doet soms zelfs wat denken aan Blind Ego.
Het toetsenwerk is weer subliem: orgel, moog etc.
Het toetsenwerk is weer subliem: orgel, moog etc.
0
geplaatst: 28 april 2014, 12:50 uur
Na heel wat luisterbeurten kan ik wel stellen dat dit nieuwe album de meest samenhangende van RPWL is. Iets harder wellicht, maar erg melodieus en er is (gelukkig) heel veel ruimte voor de (retro) toetsen (Hammond/Moog). In "Swords And Guns" mogen we zelfs bijna drie minuten lang genieten van toetsengeweld. Maar laat ik vooral gitarist Kalle Wallner niet vergeten. Die man stijgt boven zichzelf uit. Hij kan het allemaal... Hard, maar ook subtiel en gevoelig... De song "Wanted" heeft mooi pompend baswerk. Iedere muzikant in de band heeft het beste gegeven en het klinkt als een goed geoliede machine. De stem van Yogi Lang klinkt ook steeds warmer. De teksten gaan over religie, wanneer mensen rücksichtslos en zich daaraan overgeven. "Disbelief" was het nummer waar ik het meeste aan moest wennen. Misschien komt dat door de bluesgerichte benadering van de song, iets wat je niet direct verwacht van RPWL. Maar misschien moet ik de band daar ook wel voor prijzen, want er wordt niet op safe gespeeld (zonder daarbij de herkenbaarheid te verliezen overigens). Een geinspireerde plaat.
0
geplaatst: 21 juli 2014, 12:22 uur
Paar keer geluisterd nu, en volg RPWL sinds 2000, paar keer live gezien, en als progliefhebber moeten we gewoon blij zijn met dit soort bands. Ga niet lopen vergelijken met vorige albums. Beluister ieder album als een nieuw hoofdstuk. Dit klinkt gewoon VET lekker, mooie productie, heerlijk melodieus en toch ook ruimte voor de nodige solo,s. Gewoon creative jongens die Lang/Walner. Lekkere vette bas ook , en meezing refreintjes . Wanted blijf echt hangen in je kop., is daar iets mis mee? ik denk het niet.. Walner is trouwens een prima gitarist, met heerlijke solo,s, heeft die altijd al gehad trouwens. Ik zeg....... kopen die plaat en niet jatten. Jongens hebben het al moeilijk genoeg in de prog.
0
geplaatst: 21 juli 2014, 12:26 uur
Erock schreef:
Mocht alvast zo gelukkig zijn dit nieuwe album te horen. Werkelijk een fantastische opvolger van het geweldige "Beyond man and time". Ook nu weer een conceptalbum met uiteindelijk als thema: de totale geestelijke bevrijding van de menselijke geest. Wanted is vooral een aanklacht tegen alles wat religieus wordt opgedrongen, verboden en verplicht. Dit alles weer verpakt in een boeiend verhaal.
Wat opvalt is dat de muziek dit maal steviger is. Een aantal tracks doet denken aan "Sugar for the ape" van het album: Trying to kiss the sun. Harde riffs met melodieuze stukken afgewisseld. Er zit een behoorlijk tempo in het album. Zoals het een echt RPWL album betaamd: bij menige song wordt je even op het "verkeerde been" gezet. Je denkt dat het een bepaalde kant op gaat maar dan zit je er net naast, de song ontwikkeld zich dan toch weer anders dan dat je dacht. Dat maakt het zeer verassend en dat je steeds opnieuw wilt luisteren. Dat maakt het ook dat de muziek van RPWL niet voor een heel erg groot publiek toegankelijk is. Sommige nummers van eerdere albums hebben dat wel (Roses, Unchain the earth). Op Wanted is dat de laatste track: New Dawn. Zeer "persoonlijk" en indringend gezongen door Yogi, die dit album vocaal wederom gegroeid is (hide and seek) en uiteraard het prachtige gitaarspel van Kalle Wallner.
Veel indruk maakt het nummer: Disbelief. Een song met harde en "smerige" (heb ik geen beter woord voor, als je het hoort snap je wat ik bedoel) gitaarriffs en een stuwend bluesachtig ritme, en met een prachtige melodieus stuk er tussen in.
Verder zijn er weer dingetjes te horen die voor RPWL volkomen nieuw zijn. Bepaalde geluiden, ritmes. De opening van het album is verrassend! Al met al toch een echt RPWL album. Uiteraard ontbreekt de "verplichte" moogsolo niet, heerlijk! De invloed (kleur, zoals hij het zelf noemt) van bassist Werner Taus is vooral in de zangpartijen goed te horen. Sinds zijn komst is dat een duidelijk meerwaarde voor de muziek van RPWL, is mijn persoonlijke mening.
Daarnaast goed baswerk van Werner en strakke drums van Marc Turiaux. Marcus Jehle is een zeer behendige keyboarder die vakwerk aflevert. Het prettige van RPWL is dat ze ondanks het vele talent niet spelen zo van: kijk ons eens even goed zijn! De kracht van RPWL ligt in het feit dat ze een gevoel willen doorgeven, je aan het denken zetten, en dat in muziek omzetten. Het is de combinatie van alles wat ze in zich hebben. Dat maakt het persoonlijk en sympathiek. Het spreekt aan al heeft het voor sommige wat meer tijd nodig.
Zo......en nu maar wachten tot 14 maart.
IK zeg... mooi gesproken, sluit me helemaal bij je aan.Mocht alvast zo gelukkig zijn dit nieuwe album te horen. Werkelijk een fantastische opvolger van het geweldige "Beyond man and time". Ook nu weer een conceptalbum met uiteindelijk als thema: de totale geestelijke bevrijding van de menselijke geest. Wanted is vooral een aanklacht tegen alles wat religieus wordt opgedrongen, verboden en verplicht. Dit alles weer verpakt in een boeiend verhaal.
Wat opvalt is dat de muziek dit maal steviger is. Een aantal tracks doet denken aan "Sugar for the ape" van het album: Trying to kiss the sun. Harde riffs met melodieuze stukken afgewisseld. Er zit een behoorlijk tempo in het album. Zoals het een echt RPWL album betaamd: bij menige song wordt je even op het "verkeerde been" gezet. Je denkt dat het een bepaalde kant op gaat maar dan zit je er net naast, de song ontwikkeld zich dan toch weer anders dan dat je dacht. Dat maakt het zeer verassend en dat je steeds opnieuw wilt luisteren. Dat maakt het ook dat de muziek van RPWL niet voor een heel erg groot publiek toegankelijk is. Sommige nummers van eerdere albums hebben dat wel (Roses, Unchain the earth). Op Wanted is dat de laatste track: New Dawn. Zeer "persoonlijk" en indringend gezongen door Yogi, die dit album vocaal wederom gegroeid is (hide and seek) en uiteraard het prachtige gitaarspel van Kalle Wallner.
Veel indruk maakt het nummer: Disbelief. Een song met harde en "smerige" (heb ik geen beter woord voor, als je het hoort snap je wat ik bedoel) gitaarriffs en een stuwend bluesachtig ritme, en met een prachtige melodieus stuk er tussen in.
Verder zijn er weer dingetjes te horen die voor RPWL volkomen nieuw zijn. Bepaalde geluiden, ritmes. De opening van het album is verrassend! Al met al toch een echt RPWL album. Uiteraard ontbreekt de "verplichte" moogsolo niet, heerlijk! De invloed (kleur, zoals hij het zelf noemt) van bassist Werner Taus is vooral in de zangpartijen goed te horen. Sinds zijn komst is dat een duidelijk meerwaarde voor de muziek van RPWL, is mijn persoonlijke mening.
Daarnaast goed baswerk van Werner en strakke drums van Marc Turiaux. Marcus Jehle is een zeer behendige keyboarder die vakwerk aflevert. Het prettige van RPWL is dat ze ondanks het vele talent niet spelen zo van: kijk ons eens even goed zijn! De kracht van RPWL ligt in het feit dat ze een gevoel willen doorgeven, je aan het denken zetten, en dat in muziek omzetten. Het is de combinatie van alles wat ze in zich hebben. Dat maakt het persoonlijk en sympathiek. Het spreekt aan al heeft het voor sommige wat meer tijd nodig.
Zo......en nu maar wachten tot 14 maart.
0
geplaatst: 21 maart 2015, 20:15 uur
Bij nader inzien toch een heel pak minder dan zijn uitstekende voorganger. De plaat begint veelbelovend: de opener en Swords and Guns zijn heavy en overtuigend. Vervolgens is oorwurm Wanted tamelijk flauw en herpakt de band zich weer wat met Disbelief, waar de Pink Floyd-elementen dan wel ineens weer overduidelijk aanwezig zijn. The Attack bevat zonder twijfel mooie stukken, maar elf minuten op dat tempo is toch wel lang, waarna de afsluiter met weliswaar een mooie solo wederom nogal traag gaat. Bij eerdere RPWL-albums vond ik de langzame nummers bijna zonder uitzondering zwakker dan de up-tempo nummers en dat is hier eigenlijk niet anders. Over het algemeen nog wel 3.5* waard.
De live-performance van deze plaat in Leeuwarden was destijds wel erg leuk, dat vergeet ik niet gauw meer. Eerst de halve band die, een paar minuten te laat, alvast maar een halfbakken versie van 'Breathe In, Breathe Out' begint te spelen en hem ook weer afbreekt... "sorry, this doesn't work"... waarna er op grote schermen de missende bandleden verschijnen die dus 'Wanted' zijn... het begin van een fraaie show met de nodige Duitse (?) humor en spot.
De live-performance van deze plaat in Leeuwarden was destijds wel erg leuk, dat vergeet ik niet gauw meer. Eerst de halve band die, een paar minuten te laat, alvast maar een halfbakken versie van 'Breathe In, Breathe Out' begint te spelen en hem ook weer afbreekt... "sorry, this doesn't work"... waarna er op grote schermen de missende bandleden verschijnen die dus 'Wanted' zijn... het begin van een fraaie show met de nodige Duitse (?) humor en spot.
* denotes required fields.
* denotes required fields.