Cloud Nothings - Here and Nowhere Else (2014)

Met doorbaakplaat Attack on Memory bracht Cloud Nothings twee jaar terug een grote hype teweeg. Op het kookpunt werd de band vergeleken met Nirvana in hun topjaren en vonden bepaalde blogs ze zelfs beter. Achteraf gezien was dit misschien wat te enthousiast, maar wel begrijpelijk. De destijds 20-jarige frontman Dylan Baldi was boos en schreeuwde zijn keel op magnifieke wijze aan gort. Ondanks dat Baldi naar eigen zeggen geen reden had om boos te zijn, klinkt hij wel zo, ook weer op Here And Nowhere Else. Gelukkig maar. De plaat bevat opnieuw acht liedjes die ergens tussen springerige poppunk en agressieve en meeslepende punk balanceren. Slordiger en meer rammelend geproduceerd en minder een klap in je gezicht dan de voorganger, maar de sterke liedjes? Die zijn gebleven. Was de vooruitgeschoven single 'I'm Not Part Of Me' nog opvallend poppy en op een prettige manier een beetje voorspelbaar, het overgrote deel van de plaat klinkt lekker opgefokt en meeslepend. 'Psychic Trauma' vat samen waar Cloud Nothings voor staat. Een uitstekend en strak uitgevoerd punk-nummer dat halverwege compleet omslaat in een woeste climax waarin Baldi zich helemaal laat gaan. En dat is niet eens de eerste keer. In het lo-fi opgenomen middenstuk van Here And Nowhere Else hangen er donkere donderwolken boven het hoofd van Baldi die constant lijken te barsten. In het onheilspellende 'Giving Into Seeing', 'Just See Fear' en het 7 minuten durende, flink walsende 'Pattern Walks' volgt de grote ontlading. En wat is dat fijn om te horen. Ondanks dat er weinig nieuws onder de zon is bij Here And Nowhere Else is het weer een behoorlijk overtuigend en verslavend album. De fijnste bak herrie sinds het verschijnen van Attack On Memory.

Van: Daans Muziek Blog

Gisteren verscheen het derde album van Cloud Nothings, een lo-fi indierock band uit Cleveland. Zanger en gitarist Dylan Baldi begon ooit als one-man band vanuit de kelder van zijn ouderlijk huis. De muziek werd opgemerkt door een platenmaatschappij en al snel werd de EP Turning On uitgebracht. Toen er ook optredens werden geboekt was Baldi genoodzaakt een echte band samen te stellen. Inmiddels is Cloud Nothings een volwaardige band van vier man sterk.

De echte doorbraak kwam in 2012 met het uitstekend ontvangen album Attack On Memory dat een stuk ruiger en feller klinkt dan het debuut. Ook bij ZUBB bleef Attack On Memory niet onopgemerkt, het nummer Wasted Days eindigde in de mixtape met onze favoriete nummers van 2012. Sindsdien heeft de band veel opgetreden en werd onder andere Lowlands aangedaan.

Here And Nowhere Else gaat verder waar Attack On Memory ophield al klinkt de band op sommige momenten feller en agressiever dan ooit. Het album, dat net boven de 30 minuten klokt, bevat acht sterke liedjes waar de energie vanaf spat. Ondanks het hoge tempo, de tempowisselingen binnen de nummers en Baldi die soms de longen uit zijn lijf schreeuwt, zijn de nummers verdomde catchy.

Op Psychic Trauma gaat Baldi voor het eerst helemaal los, en hij niet alleen want de drummer kan er ook wat van. Op de daaropvolgende nummers gaat de band telkens tot het uiterste. Vooral No Thoughts is hier een goed voorbeeld van. “You don’t really seem to care and I don’t really talk about it” schreeuwt Baldi, die de lyrics twee dagen voor het opnemen van de nummers heeft geschreven.
Giving Into Seeing is een wat donkerder nummer en Pattern Walks is met zijn zeven minuten veruit het langste nummer. De basis van het nummer is een prettige distorted basgitaar waar de gitaren omheen zwieren. Het lijkt een in lijn te liggen met de overige nummers maar het middenstuk onderscheidt het nummer van de overige nummers. Na het tweede refrein houdt de band even in om vervolgens de beukende drums in te zetten en op te bouwen naar een climax. Geen Wasted Days 2 maar zeker een geslaagd nummer. Er wordt rustig afgesloten met I’m Not Part Of Me.

Door de lo-fi productie, het hoge tempo en de schreeuwzang die af en toe de kop op steekt zal dit album niet voor iedereen weggelegd zijn. Ik vind het geweldig en luister het nu al dagen non-stop. De gedroomde opvolger van Attack On Memory.

Cloud Nothings speelt maandag 19 mei in de oude zaal van de Melkweg.

ZUBB

De perfecte punkpop? Beter nog dan Attack On Memory. Van mij mag Cloud Nothings nog 10 van zulke korte&krachtige platen maken (al denkt Baldi dat zelf niet te doen, zie dit interview).
Er staan geen zwakke broeders op de plaat, en na het al niet misselijke niveau van de eerste zes nummers wordt er in de twee afsluiters nog een schepje bovenop gedaan. Pattern Walks is alweer zo'n heerlijk lange knaller, met in de tweede helft hallucinerend mooie melodiën.

Dit Here and Nowhere Else haalt het helaas niet bij de goede voorganger Attack on Memory. Het schiet in alles (net) te kort. Zelfs de lengte van de plaat is nog korter. Veel belangrijker is dat er flink minder echt goede nummers op staan. Eigenlijk vind ik alleen Psychic Trauma & Pattern Walks echt goed. Wel aardig zijn Now Here In, Giving Into Seeing & slotsong I'm not Part of Me. De rest doet mij weinig.
De productie komt ook wat te gruizig over soms, waardoor het puntige van de punkpop wat minder goed voor de dag komt als op de voorganger. Heel bijzonder is dit album zo niet: op een paar uitschieters na, een aardig punkrockplaatje.

Ik ben ook minder kapot van deze plaat, en dat ligt totaal niet aan de nummers die erop staan, maar puur aan de doffe amateuristische productie. Waar de vorige plaat door Albini is geproduceerd en veel voller en mooier klinkt is dit een ander verhaal. Het klinkt allemaal heel vlak en veel minder gelaagd dan de voorganger. Het is echt jammer want nummers als Psychic Trauma en I'm Not Part of Me verdienen beter. Ik ga toch nog voor de 3,5 doordat er eigenlijk niks mis is met de kwaliteit van de nummers op deze plaat.

Ja, ik sluit me aan bij het licht teleurgestelde kamp. Attack on Memory vond ik ook geen topper, maar ging voor mijn gevoel wel wat meer de diepte in. Dat werd met name veroorzaakt door De eerste twee meeslepende nummers van dit plaat. Ik vond het ook een wat beter uitgebalanceerd album. Met bijvoorbeeld een mooi instrumentaal nummer in het midden. De meer hitgevoelige korte rockers werden ook wat gevoeliger gebracht.

Here and Nowhere Else borduurt eigenlijk grotendeels verder op die intense (woord is hier terecht al vaak voorbijgekomen) korte uptempo nummers als Fall In. Dat is enerzijds fijn, want het luistert echt heel goed weg, en ik ben ook wel van de boze mannen met schrille stemmen, maar toch mis ik wat diepgang en urgentie. Pattern Walks is muzikaal het interessantste nummer voor mij, omdat er eindelijk eens de tijd wordt genomen om wat ideeen uit te werken. De tempo versnelling is ook geweldig. Het is helaas geen Wasted Days niveau. Dat blijft nog wel even het hoogtepunt uit het nog kleine oeuvre van Cloud Nothings. Wat ik wel weer tof vind, is dat deze band zich niet laat verleiden tot pretentieuze muzikale ontdekkingsreizen. Er valt ook wat te zeggen voor een band die gewoon blijft doen wat ze leuk vindt en waar ze goed in is. I'm Not Part of Me bijvoorbeeld, een hele fijne afsluiter die meteen beide kwaliteiten van Cloud Nothings in beeld brengt: Keihard rocken én sterke songs schrijven. Kortom, ik blijf ze volgen, maar wel met iets meer gekoesterde verwachtingen voor toekomstig werk.

Nog steeds goed, maar stukken minder sterk dan hun vorige dat zo geweldig was. Lekkere liedjes staan hierop, maar lang kan ik er niet meer naar luisteren. Daarvoor zit er te weinig spanning in. Doe maar op een festival, maar ik kan hem niet vaak luisteren.