David Bowie - Young Americans (1975)

Tsja, ik meen het serieus. Ik heb geen idee hoe dit album een tijdsbeeld weergeeft los van het feit dat mij onduidelijk is wat dat is: een tijdsbeeld weergeven.
Het lijkt alsof je wilt zeggen dat dit album representatief is voor die tijd of tijdsgeest, maar dan blijft de vraag: hoe doet dit album dat dan?

Soul werd in de clubs van NY gespeeld waaronder de Apollo Theatre. Hij ging daarheen als blanke. Je had toen ook soultrain op tv.

Heerlijk album, gemaakt met “soul specialisten” en een paar van die gladde jazz jongens (Garson , Sanborn).
Wat toch vooral geweldig klinkt is die relaxte manier van musiceren , maar vooral die zang van Bowie in combinatie met de andere zangers op dit album.
Misschien zijn mijn 4 sterren toch wat aan de lage kant.

Hé Rudi S: zitten we weer eens naar dezelfde plaat te luisteren?
Ik heb 'm net verhoogd naar 4,5*

Buurman

Muzikale buurman zeker!

Virtueel! Eerlijk gezegd kan ik nog steeds geen Bowie horen - allerlei citaten 'flashen' steeds door mijn hoofd en daar moet het eerst stil zijn.

Misschien straks 'ns voorzichtig proberen met Low in de uitvoering van Philip Glass

In de documentaire 5 Years zie je dat Bowie als hij in Amerika woont, graag de Soul wil omarmen op zijn volgende album. De muziek in de clubs waar hij naartoe gaat. Hij vraagt waar hij naartoe moet gaan voor de beste muzikanten en wordt doorverwezen naar the Apollo in New York. Daar pikt hij o.a. de jonge Luther Vandross op en gitarist Carlos Alomar. Die laatste blijkt helemaal een schot in de roos en Bowie zal nog veel langer met hem werken. Maar ook de andere achtergrondzangeressen, naast zanger Vandross, Ava Cherry en Robin Clark dragen bij aan dit soulvolle Bowie geluid wat onstaat tijdens de opnames. En natuurlijk werkte ook ene John Lennon nog mee aan twee songs...

Een album vol met fraaie soulrock, met regelmatig een scheut funk erin. De bekenste tracks en hits: de titelsong en Fame vind ik geweldig, maar al die andere soulsongs zijn goed tot erg fraai. Heel moeilijk op te nemen, ook zangtechnisch was het nummer Right, een andere favoriet van mij. Kortom, toen een schokkende wending voor de fans, nu een prachtige en originele plaat in het oeuvre van David Bowie.

Precies. Het klinkt wel wat traditioneler dan alle platen ervoor en erna maar het is een frisse benadering in zijn ouvre en neemt een aparte plaats in. Station to station neigt muzikaal gezien al meer naar de Berlijnse trilogie. Nummers als Right en Win zijn pareltjes met een heerlijke soulsaus.

Ik vind de term soulrock niet écht fraai, maar het geeft in een walnotendop wel weer waar de essentie ligt: dit album is in zekere zin de brug tussen twee werelden rock en soul. Eenieder die begin jaren '70 hip was en ging stappen weet dat er bijna uitsluitend op zwarte muziek werd gedanst. Paisley-shirts (kashmir-design) en zgn Spaanse broeken - gespsluiting en wijd uitlopende pijpen - bell bottom is de Engelse term.

Dit traditioneel durven noemen pmac is totaal geen oog hebben voor de segregatie van muziek destijds in de US - blank vs zwart - en wat er werd gedraaid in de disco's - discomuziek as we know it was nog niet trending; je kon wel de eerste sporen zien/horen, maar we leden echt nog niet aan Saturday Night Fever. Tuurlijk baalden de rockies van dit album, Ziggy, was foetsie, Aladdin Sane hersteld, Hertog Snuif was er nog niet en dit kregen ze. De hitsige grotestadsmuziek voor adolescenten met the need to score (Love is the drug) - van bil gaan was een hot topic onder stapneuzen. En de titelsong geeft dat adequaat weer, brioeierig.

Traditioneel - waar is de rol-smiley als je 'em nodig hebt - dit album gaat over urbane hitsigheid, stappen in mooie kleren, cherchez la femme, uitstraling/ charisma. Het gaf Bowie erkenning in de wereld van de zwarte muziek. De kers op de taart? Soulbrother, JB, nr 1 liet de riff uit Fame gewoon naspelen door zijn band in James Brown-Hot I Need To Be Loved Loved Loved - YouTube

Van de week kreeg ik de vraag wat ik het zou geven - ik rond het nu af op 4,5. Misschien ga ik 'em zo wel op zetten - op een traditionele audiofiele platenspeler

Traditioneel in de zin dat de sound van Philadelphia soul al bestond wijsneus. Maak er geen strijd van MJuman. Het gaat over muziek. Hou de toon gezellig.

Dat Bowie destijds als blanke rockster in de zwarte soul dook en daarin ook nog eens erkenning kreeg mag overigens zeker opgemerkt worden.

Je kan die strijd vermijden door zelf historisch correcte teksten te schrijven - zoals die tweede alinea hierboven. Segregatie was in de US tot ver in de jaren '60 - Martin Luther King - aan de orde van de dag. Dat wordt weerspiegeld in de muziek: soul/R&B en blues zijn typisch - "traditioneel" - zwarte muzieksoorten. Hoeveel (belangrijke) blanke R&B- soul- en bluesartiesten ken je uit de periode vóór 1975?

Het was destijds redelijk bijzonder dat Bowie in Soultrain - hij verwijst n.b. naar het programma in Young Americans - verscheen, tot tweemaal toe. Voor mij is dit een echt brugalbum, net zoals Low dat is.

eh... mju... jullie spreken dezelfde taal....

Nope - het gaat er mij juist om dat je weinig blanken zag in traditioneel zwarte muziek. Soul, R&B, Blues zijn op zich NIET traditioneel blanke muzieksoorten. Net zo min als ze in Suriname voor 1975 zouden zeggen dat de Driekusman een traditionele Surinaamse dans is - ook al is het een dans van het NL koninkrijk

wat dus niet verschilt van wat pmac noteert

Je mist het essentiële punt: het was NIET traditioneel voor een blanke muzikant - het was, pun intended, aan de andere kant van de muur: er was zwarte en er was een blanke muziekcultuur en daartussen zat lang een muur.

Heerlijk album. Op bepaalde momenten swingt het als een spreekwoordelijke tiet, en je kan heel goed horen waar George Michael later de mosterd vandaan heeft gehaald, voor zijn Freedom. De wat langzamere nummers vind ik niet allemaal even goed, maar dat komt ook vooral doordat de zalvende sax daar haast wat ( ahum tja pardon...) porno wordt. Ondanks dit kleind minpuntje, is het verder wel enorm genieten dit album.

Het zou mooi zijn geweest, zoals zaaf al aangaaf, dat je gewoon zou toegeven dat je je had vergist in wat pmac bedoelde: "Traditioneel in de zin dat de sound van Philadelphia soul al bestond". Ook jij vergist je wel eens Mju. Goedemorgen trouwens allemaal.

Ja, dat zou jij wel willen

Interessant in het licht van deze opmerking is dat dit optreden een half jaar voor dat van Bowie plaatsvond - waarmee ik overigens niet wil zeggen dat Bowies verschijning in Soul Train niet bijzonder was.

Het is nooit te laat!

Lolbroeken. Ik doe het nog één keer. Historische kennis is essentieel. Daarom voor alle muziekvrinden hier nog even alles op een rijtje:



Kijk even wat traditioneel betekent - Synoniemen van traditioneel; ander woord voor traditioneel - synoniemen.net

Traditioneel heeft een generieke betekenis. Vervolgens komt dit citaat:



Het woord traditioneel is generiek. Mijn punt is juist dat in US de segregatie (rassenscheiding) - die tot in de jaren 70 opgang deed - ook voor muziek gold. In de US is er traditioneel zwarte en traditioneel blanke muziek en tot in de jaren '70 waren dat zo goed als gescheiden entiteiten. Soul en blues waren traditioneel ZWARTE muziek. Vandaar ook mijn vraag: hoeveel (succesvolle) BLANKE blues- en soulartiesten ken je van vóór 1975?

Het punt dat Sater maakt is overigens terecht; ik schreef ook één van de eersten, waarbij het om ook hier een Brit gaat.

In Europa lag dat heel anders. Bijv musici als Alexis Corner, Julie Driscoll/Brian Auger, Them, John Mayall etc waren hier al uiterst succesvol met blues, rhythm and blues etc.

Duik eens gewoon de geschiedenis in om te ontdekken hoe artiesten als Charlie Parker, Miles Davis etc zeker in het begin werden afgescheept met geringe honoraria.

Ach, Elvis en Dusty hadden in '69 hun albums 'In Memphis' al opgenomen.

De geboorte van een nieuw topic?
Steve Cropper moet er dan echt in.

True, maar Dusty is Brits en Elvis - sowieso moeilijk te typeren, qua genre - werd door velen destijds verwelkomd als het gezonde alternatief voor de "apenmuziek" van Little Richard. Er is in de US genoeg onderzoek gedaan naar racisme in blues, en rock 'n roll.

Rudi S Duane Allman heeft - als sessiemuzikant - ook voor/met veel zwarte artiesten gewerkt, o.a. met Wilson Pickett (Hey Jude) - check zijn Anthology maar eens.

David is ook Brits en David is ook moeilijk te typeren qua genre. Dat er onderzoek is gedaan naar racisme in blues en rock 'n roll is waar maar geen argument in de discussie of Bowie zo ontzettend eerst was als blanke met soulmuziek.

Niet alleen in blues en rock 'n roll, maar ook in jazz was racisme de 'normale' gang van zaken. Dat neemt echter niet weg dat kruisbestuivingen volop plaatsvonden. Eigenlijk is zwarte soul misschien wel bijna net zo goed een toenadering naar blanke muziek als blanke soul een toenadering naar zwarte muziek was.

Kijk even wat traditioneel betekent - Synoniemen van traditioneel; ander woord voor traditioneel - synoniemen.net

Traditioneel heeft een generieke betekenis. Vervolgens komt dit citaat:




nu weet ik het onderhand wel. Get a life. [/quote]

Vwb: eerste alinea, mee eens. Het optreden van David Bowie in Soultrain was wel een "canonisering" , een vorm van erkenning door/in de zwarte gemeenschap. En bedenk we schrijven 1975 en niet 1977 (Saturday Night Fever): when we were all staying alive .... dancing. Maar goed volgens sommigen moet ik "get a life" en dan terug naar 1977, wellicht om de draad weer op te pikken?

Over de laatste zin ben ik aan het nadenken: Tamla Motown is idd een stap naar de WASP, de draagkrachtige blanke, zeg maar soul 'lite' - en er is de blue-eyed soul van bijv Hall & Oates.

Wat is er mis met het filosoferen (ook met anderen) over de maatschappelijke verankering van muziek, de cultuurhistorie en daaraan betekenis (impact) willen ontlenen. Of mogen we alleen lullen over de teksten, de betekenis ervan en wat de muziek met je doet?

Voor mij zijn juist de vele gedaantes van Bowie en het switchen van omgeving/muziekcultuur voor hem typerend en dat fascineert mij. Muziek is een essentieel onderdeel van onze persoonlijke en sociale context. En nu ga ik leven

Deep Purple stoeide een half jaar eerder (op hun album Stormbringer) ook al met soul en funk. En Bowie woonde destijds bij Purple bassist/zanger Glenn Hughes in huis.

Zelf maar zien wat je met die informatie doet, maar leek me wel een nuttige bijdrage aan de hele discussie.

Ja, helemaal waar. Dat switchen van stijlen, al naar gelang zijn eigen voorkeuren, was op zich al intrigerend. Hij was vakmatig gezien erg leergierig en had ook een brede belangstelling. Gezien zijn talenten pikte hij de dingen gemakkelijk op. En dat stelde hem ook in staat om bijpassende, kwalitatief hoogstaande albums te maken.

Zijn succes werd mede bepaald doordat hij de juiste mensen op de juiste tijdstippen wist te combineren (en te mobiliseren).

Dat kun je als liefhebber het ene album beter vinden dan het ander. Maar het zijn vooral ook zijn smaakvolle zoektochten naar de stijlen waar hij credits voor verdient. Het was ook niet zozeer dat hij elke keer iets 'nieuws' ontdekte, maar Bowie was wel een meester in iets dat al bestond over een drempel te helpen, succesvol te maken.