David Bowie - Young Americans (1975)

Hij haalde idd overal zijn inspiratie vandaan. Hij had een enorme goeie neus voor dingen die op dat moment hot waren. En wist die elementen eruit te halen om de zaak naar een hoger plan te tillen.

Ergens verbaast het me wel dat hij niet een vervolg heeft gegeven aan de soul. Het is een jasje wat hem bijna op het lijf geschreven is. Misschien zijn dit niet zijn sterkste nummers maar toch uiterst genietbaar.

Nog een album in deze stijl had ik ook niet erg gevonden. Sommige van zijn mooiste songs staan hier op. Win en Right zijn 2 persoonlijke favorieten van me, zo heerlijk slick.

Station To Station is minder glad maar heeft toch ook nog wel wat soul in zich en zie ik als een logisch vervolg. Snap wel dat je na zo'n glad album weer zin hebt om weer wat meer te gaan rocken.

Ik verbaas me wel over het flinke verschil in stemgemiddelde voor beide platen. Misschien is Station To Station iets constanter qua kwaliteit?

Deze week ook beluisterd en verhoogd met een halfje. Toch vind ik het op Pin-ups na Bowie's minste album uit de seventies. De eerste helft van de plaat swingt echter wel, al vind ik vreemd genoeg de samenwerkingen met Lennon helemaal niets. Qua blanke soul (brr, wat zijn we toch allemaal enge differentiedenkers) vind ik een Steve Winwood (bij Traffic en Blind Faith althans) of Todd Rundgren toch veel minder plastic.

Meen je dat ? Ik vind alle albums vanaf heroes tot en met outside minder dan deze!

De oude Winwood (net als Georgie Fame): combinatie zang + (Hammond) orgel is veel meer R&B. R&B en Soul waren lang verschillende genres op Billboard; zat 'em in de instrumentatie en (minder) zang. Opvallend genoeg - check de titel en tracklist - zouden we Atlantic Rhythm & Blues Vol 6: 1966-1969 (1985) anno nu wel als soul beschouwen.

Heb je wel een punt, al zit er wel heel veel soul in zijn stem. Minder in zijn hammond-spel (of om het even welk instrument hij nu weer oppakt!). Ach, zo zie je maar weer: al die hokjes, je hebt er weinig aan.

Kris kras door het zeer afwisselende Bowielandschap. Ga er maar aanstaan. De reis voor de gemiddelde luisteraar is lang en soms lastig. David Bowie heeft ook zoveel liedjes gemaakt in evenzovele smaken. Maar er valt wat te kiezen en dat kun je van menig artiest niet zeggen.

"Of ben je nu opeens toch een soulkikker geworden?"

De woorden van Major Tom echoën nog na. Ik hou van soul en vooral van funk. Dit album valt dan ook midden in mijn soul, disco en funk periode. Je kunt ook zo lekker dansen op funk. Ik leerde George Clinton en zijn Parliament Funkadelic kennen. Give Up The Funk!
Pick Up The Pieces (The Average White Band) was mijn grote favoriet op de dansvloer en natuurlijk Fame!

Er was altijd wel een Bowie album dat in het muzikale plaatje van hét moment paste. Het "herbeleven" door middel van zijn muziek is daarom ook zo geweldig leuk!

Young Americans is geen album dat ik in z'n geheel echt hoog aansla. Het had voor mij niet de impact van Aladdin Sane of Low. De nummers Win, Right, Fascination en natuurlijk Fame zijn top! De bewerking van Across the Universe (The Beatles) is het dieptepunt op dit album.

Mijn brilleglazen zijn wéér beslagen. Wat nu?

Valt me vaker op dat men de bewerking van Across The Universe niet geslaagd vindt. Ik vind het juist heel goed gedaan, het is een heel ander nummer geworden. Heel krachtig maar tegelijkertijd ook zo relaxed en smooth. Heerlijk hoe er naar een climax toe wordt gewerkt en Bowie en Lennon proberen elkaar omver te zingen! De gitaarpartijen zijn ook heel melodieus en lekker dramatisch.

Ik kende deze uitvoering trouwens eerder dan die van The Beatles. Misschien heeft dat er ook mee te maken. Ik vind iig allebei prachtig op hun eigen manier.

Wilde even checken hoeveel sterren ik ook al weer aan deze Bowie uitgedeeld had, 4 hmmm, gezien het feit dat ik 'm veel draai lately en misschien wel meer waardeer dan vroeger, is dan verhoging niet op z'n plaats?

Hij is zo slick, zo smooth, zo soepel, de sax scheurt overal langs, op en over en de range van Bowie's stem komt helemaal aan bod. Te slick dan? Nee, ook dat niet, Somebody Up There Likes Me bijvoorbeeld is vol emotie. Maar mijn favoriet is toch Fascination, dat achtergrondkoortje, waar Bowie prachtig omheen zingt, de stylishness waarbij dat van Fame verbleekt.

Tot slot het Soulgehalte van Right, rare vergelijking, maar ik zou Marvin het zo kunnen horen zingen

Zwaar aan de bovenkant van 4 sterren dan, eerder 4,5 min

Ik heb zojuist de 2016 Remaster uit de Who Can I Be Now? Boxset vergeleken met de 1999 '24 Bit Digitally Remaster' en de 2016 Remaster klinkt warmer dan die uit 1999. De lage tonen zitten ook beter in de mix.

Alicia zegt: Nu met de nodige posthume Bowie-releases zoals 'the gouster' wordt Young Americans her en der opnieuw gewogen en dat valt niet altijd positief uit. Men heeft het over het album die het had kunnen zijn als John, I'm Only Dancing, It's Gonna Be Me, Who Can I Be Now (inderdaad goede, tijdloze nummers) wel op het album terecht waren gekomen (ten koste van...). Toch beoordeel ik het album liever op wat het wel heeft en dat is heel wat. Zo vind ik 'Across the universe' beter dan het origineel van the Beatles waar het mantra 'Jai Guru Deva Om' het lied nogal ontsiert. Bowie herontdekte en revitaliseerde het, met hulp van Lennon als een ware soul classic. Ja Alicia, ik ben het niet helemaal met je eens over de impact van dit album. Ik draaide hem veel vaker dan 'Low'. Gewoon omdat ik er zo blij van word, nog steeds, geen spoortje sleet op dit album.

Mooi toch? Zo heeft iedereen z'n favoriete Bowie. Ach jee, binnenkort maar weer eens een album uit de kast trekken. Deze heb ik ook, dus waarom ook niet!

Ik heb deze wel in de verzameling opgenomen, maar het is bepaald niet de plaat die ik veel opzet.
Laat ik voorop stellen dat Bowie en co vakwerk neerzetten, maar het komt bij mij wat minder goed over op een bepaalde manier.
Wel is Bowie, en laten we dat niet vergeten, enorm vooruitgegaan als vocalist vanaf hier.
Oa.Luther Vandross schijnt echt met hem aan de gang te zijn gegaan, om meer uit zijn stem te halen en dat af te stemmen op deze soulgetinte richting.
Dat heeft zijn vruchten afgeworpen.
Ik hoor 'm het liefst ook wat lager zingen.

Dit album vind ik persoonlijk een van zijn mindere werkstukken, hij heeft zoveel mooiere platen gemaakt.
E.e.a zal vast te maken hebben met het soul gehalte van het album ( ben ik nu eenmaal geen liefhebber van ).

Young Americans is een buitenbeentje tussen de Bowie platen uit de jaren 70. Ineens was The thin white duke, major tom of ziggy stardust een blanke soulzanger geworden. Weg was zijn vernieuwingsdrang en excentrieke eigenheid. Achteraf is Young Americans al een vooruitblik hoe Bowie vanaf Lets dance zou gaan klinken, commercieel en radio vriendelijk.
Young Americans, zeker niet zijn beste maar wel zijn commerciele doorbraak in de USA, zo succesvol was hij nooit eerder geweest.

Vooruit, laat ik het ook maar bekennen: sinds Gall & Gall die niet meer kan leveren stuit ik steeds vaker op een writer's block. Voor mijn allerlaatste fles heb ik mezelf - zoals Asterix in het geval van de toverdrank - op een beperkte dosis gezet: een theelepeltje per dag.

Faalhaaszegt: Dat lijkt mij een deel van de verklaring, maar toch niet de gehele. StS helt door naar de rock, waar deze naar de soul overhangt. Dat maakt deze voor de (meerendeels blanke) 'classic rockers' toch minder interessant. Daar kreeg hij dan wel weer waardering uit de wereld van de zwarte muziek voor terug. Maar deze plaat was toch een (over-)moedige maar ook broodnodige ommezwaai in zijn carriere. Het is verleidelijk om dit als voorbode van zijn 80-ties-commerciele koers te zien, maar ik vind deze stap, op dat moment en op deze manier, van waar hij vandaan kwam vele malen gedurfder: "there's a fly, floating around in my milk! It's a foreign body in it, you see, and it's getting a lot of milk.....".

Zo denk ik er ook over. Vroeger, toen ik nog niet wist hoeveel ik van Soul hield, kon ik niets met deze plaat. Nu vind ik 'm eigenlijk erg lekker, als je tenminste "across the universe" er even tussenuit haalt. Niet eens omdat het zo'n slecht nummer is - het hoort zeker thuis op de dubbel cd 'liedjes van de beatles die door anderen beter zijn gedaan' - maar met z'n cabareteske zang haalt het debat album uit z'n zwoele sfeer.

boemp heeft het over:en dat is nou niet het woord wat ik er voor zou gebruiken. Bowie was op zoek naar iets anders, onder andere ook een andere manier van zingen. Je hoort er al iets van op voorganger 'Diamond dogs' in ‘1984’ met af en toe die ruim galmende vibrato die hij ontleende aan de soul die hem steeds meer beïnvloedde (- enigszins in contrast met de 'kille' thematiek van dat album). Die galmende vibrato hoor je inderdaad het sterktst in dit album op "Across the universe". Bijzonder aan dit album in zijn geheel is ook wel zijn behoorlijk andere, expressievere manier van zingen t.o.v. de voorganger, welke nog steeds op geen stukken na lijkt op die van b.v. Luther Vandross waar hij hier mee werkte. Bowie besefte heel goed dat hij zijn eigen stem moest (volgen en) ontdekken. Ik hou het meer op een (over-)enthousiast exploreren van zijn nieuwe invloeden.

Ik wijt het mindere (of andere manier van zingen) stemgeluid aan zijn toentertijd exorbitante levensstijl lees overmatig cokegebruik en niet zozeer naar gezoek van "iets anders"

Mooie analyse. Hoewel we er blijkbaar andere woorden voor vinden geloof ik dat we het wel ongeveer eens zijn. Het gaat me inderdaad om de galm, en om de overdreven dictie, die je ook hoort op de EP waar hij delen uit Baal van Brecht zingt. Misschien dat daar mijn cabaretassociatie vandaan komt.

Als ik zou vrij mag zijn, is vaudeville (muziektheater) de meer specifieke typering, een stijl die Bowie al hanteerde op bijv David Bowie - David Bowie (1969) (Letter to Hermione, Memories of a Free Festival) en David Bowie - Aladdin Sane (1973) (Lady Grinning Soul). De grote Bowie-tentoonstelling in het Groninger Museum gaf wat dat betreft een aardige inblik in 's mans creatieve wereld. Ik denk gewoon dat hij het een uitdaging vond om het overwegend zwarte publiek te bereiken en als een van de eerste 'honkies' op te treden in Soultrain. Grootstedelijk (zeg maar "urban") is mijn persoonlijke typering voor dit album en laat "urban" in platomania nou net het begrip zijn waartoe bijv soul, R&B, hip-hop/rap e.a. aanverwante subgenres worden gerekend. Als gemigreerde (ex-)soulio vind ik dit absoluut een fijne plaat die door rock-georiënteerden minder wordt gewaardeerd. Heel symbolisch, in galm (holle vaten… ), eindigt Fame - waarvan de gitaar-riff overigens min of meer gelijktijdig werd gebruikt door James Brown James Brown - Hot (I Need To Be Loved) - YouTube (en dus is de oorsprong, Brown of Bowie; wie citeert wie?) niet helemaal duidelijk.

Mjuman: Sensationeel; dit is niet een bijna simultaan, of zelfs maar licht iteratief tezamen de klank des tijds oppikken ('citeren'). Dit klinkt als een regelrechte plagiaatzaak en wellicht voor de erven Bowie / Brown als een interessante rechtsvraag. Ik vind het niet erg om mij wat dat aangaat te dompelen in onwetendheid. Belangrijker is dat Bowie hier t.o.v. Diamond Dogs een artistieke reuzensprong voorwaarts maakt. Ik heb DD ergens een interessante mislukking genoemd. Toen ik als jongeling de wondere wereld van Bowie ontdekte spelde ik de teksten van dat album woord voor woord mee. Tegenwoordig kom ik er niet meer doorheen en rest alleen nog, naast enige herinnering aan de mateloze verwondering van toen respect voor de artistieke lef van de maker. Hoe anders is dit album. Nog steeds staat het zo gloedvol boven de tijd. Het verschil tussen voor en na dit album is voor mij nog altijd 40 minuten puur genot. Snap er dus niets van dat ie ruim lager scoort dan de voorganger.

Ach, moet kunnen. Een op dat moment creatief wat uitgebluste JB doet Bowie's Fame, dat waarschijnlijk zwaar geïnspireerd is door Jimmy Nolen (James' beroemde "chicken scratch" gitarist).

edit na wat onderzoek (bovenstaande was mijn eigen invulling ) Wiki leert mij het volgende: Guitarist Carlos Alomar, who created the borrowed riff and was a co-writer on "Fame", was briefly in James Brown's band in the late 1960s.
Het schijnt dat Fred Wesley James vaarwel zei om deze in zijn ogen innovator Brown onwaardige copy actie.

Alhoewel er al wel kleine signalen door de grote meester zelf werden afgegeven op zijn voorlaatste studioalbum Diamond Dogs, denk aan het intro van '1984', was het voor de rechtgeaarde Bowie volgeling wel even slikken toen Young Americans verscheen.

Van een typisch Brits geluid een enorme overstap naar soulvolle Amerikaanse funky muziek.
Maar ik kon de overstap ook destijds gelijk goed waarderen. De funky manier waarop hij met de titeltrack dit album opent is absoluut SUPER. De swingende sax (een kenmerk in zowel de muziek van Bowie als Roxy Music, de groep die pas in 1979 min of meer het Amerikaanse sfeertje omarmden ten tijde van Manifesto).

En wat een mooie overgang naar het tweede nummer 'Win', wat een tijdloze pracht! ook hier lijken Bowie's stembanden van elastiek, lekker soulvol koortje en een prachtige muzikale omlijsting...

'Fascination' opent spannend (lijkt wel de tune van een Barreta achtige crime serie)...
Dit nummer is funkier dan Win, en het is moeilijk om hier stil te blijven zitten.

'Right' biedt vervolgens een rustmoment met mooie sax bijdrage, het instrument overigens dat naast Bowie's stem de tweede hoofdrol opeist op dit album...

Voormalige kant B opent met 'Somebody Up there likes me'. Dit nummer had ook zo op Diamond Dogs kunnen staan, dat is wat ik bedoel met referenties die zich vooraf aandienen.

'Across the Universe' een nummer van Bowie en Lennon, dit nummer ademt gewoon: Beatles...
Mooi gezongen en eenzelfde muzikale omlijsting als bij 'Win'.

'Can you hear me', een tweede rustpunt met prachtige strijkerspartijen er in. Bowie zingt op de onvervalste Bowie manier deze prachtige Ballad. Een evergreen.

En dan het onvolprezen eeuwig swingende ~Fame~, hier is al veel over geschreven, dus wat kan ik daar aan toevoegen: Het meest stuwende, sleazy en opzwepende junknummer dat ooit The light of day zag....
Dat dus ongeveer:-)
Ontelbare veel mensen hebben hier hun schoenzolen kaal op gedanst.

In de Where can I be now versie, zijn er enkele tracks toegevoegd, die laatste tik hier buiten beschouwing.
Ik heb het album honderden keren gedraaid met de bovenstaande tracklist en die was voor mij zo "compleet".

Mensen geef u over aan dit wereldalbum!

Ik bedoel natuurlijk de " who can I be now" versie van het album...

ik vind dit een prachtig album van Bowie - ik weet dit heel sterk te appreciëren - voor mij alleen maar goede nummers op dit album - voor mij 4,5 sterren - had het niet erg gevonden had hij er nog een 2de zoals deze gemaakt

'David was terrified': the inside story of how Bowie met John Lennon.