David Bowie - Young Americans (1975)

Toen Bowie overleed, beluisterde ik eens al zijn platen na elkaar. Nu doe ik dat opnieuw, maar niet in chronologische volgorde. Young Americans was nu het vertrekpunt van mijn odyssee.

De ontstaansgeschiedenis van deze plaat, over hoe Bowie in Philadelphia soul en funk oppikte, is al door zowat iedereen hierboven beschreven, dus hou ik m'n mond. Maar zoals anderen ook al opmerkten: wat zit deze stijl Bowie als een op maat gemaakt jasje. Het titelnummer en Fame bleven meteen aan m'n ribben kleven, sommige andere nummers als Fascination en Somebody Up There Likes Me moest ik een paar keer beluisteren voor ik besefte hoe fantastisch ze in elkaar zitten en hoe swingend ze zijn. De blazers, de achtergrondzang, de goddelijke melodieën: er is iets verslavends aan, en je hoort ook dat Bowie zelf er maar geen genoeg van kon krijgen. Enkel Across the Universe doet me weinig, voor de rest is dit een album om meerdere keren na elkaar te beluisteren. Op naar meer werk van deze briljante dandy!

En weer trekt Bowie een ander jasje aan. David heeft zijn oog gericht op de Verenigde Staten, de soul, funk en R&b heeft zijn voorkeur en hij laat de glamrock achterwege. Dat Bowie in dit geval meer volgt dan zelf een trend zet, het zij hem vergeven. Halverwege de jaren 70 was deze muziek immers 'hot' in de States. En het moet gezegd, deze vorm van muzikale kitsch past wel bij Bowie. De mix van al eerder genoemde genres zou je anno 2021/2022 gewoon kunnen uitbrengen, het zou niet achterhaald klinken. De titeltrack is swingend en dient als prima opwarmer. Van Win spat het glazuur van je tanden, zo zoet klinkt het, een aardige song maar niet meer dan dat. Fascination heeft dan meer mijn voorkeur, lekker funky met prima achtergrondzang, goed gedaan. Right gaat op dezelfde voet verder, Bowie klinkt bijna achteloos en ontzettend zelfverzekerd in een setting van een broeierige nachtclubsfeer. Een sterke song. Somebody Up There Likes Me is redelijk maar duurt echt te lang voor het gebodene. Daarnaast heeft het nummer niet zoveel om het lijf. De cover van Lennon en McCartney voegt weinig toe t.o.v. het origineel. Can You Hear Me voelt aan als een niemendalletje. Fame is weliswaar ontzettend funky maar boeit niet de gehele speelduur.
Zo zit het venijn niet in de staart maar vormt kant A voor mij echt de hoofdmaaltijd en vind ik kant B mager van aard. Echter met Young Americans bewees Jones wederom andere richtingen te kunnen omarmen en dat levert enkele prima songs op.

Tussenstand:

1. Aladdin Sane
2. Ziggy Stardust
3. Diamond Dogs
4. Young Americans
5. The Man Who Sold the World
6. Space Oddity
7. Hunky Dory
8. Pinups
9. David Bowie

Norman Maslov - Mazzie - attendeerde me in zijn Bowie top 20 op deze plaat. Ik had de elpee ergens staan maar kon me er weinig van herinneren. Dus de zolder op gedoken en daar stond hij te wachten op een nieuwe draaibeurt. En het klopt, het is een heerlijke plaat. Soulful, swingend, elegant, zonder die koude geestenwereld die altijd om Bowie heen heeft gehangen.
Over Across the universe kun je lullig doen, het klinkt wat aanstellerig, ook een euvel dat meer Bowie muziek kenmerkt, maar het past in het American concept. Bowie blaast er meer leven in dan Lennon destijds. Voor de hele Bowie top 20: https://youtu.be/q4XqNvdDEZ4?si=lMQr2Eq9rj9HHfED

Één van de beste albums van Bowie. Geweldige plaat.

David Bowie op de soultour en wat pakt dat goed uit zeg, een van mijn favoriete Bowie albums. Prachtig warm geluid, lekkere koortjes en het swingt allemaal de pan uit. De versies op The Gouster in de Who Can I Be Now box zijn trouwens ook erg mooi.

"Een sax maakt nog geen soul", dat was de kern van de recensie in de Muziek Expres in 1975 van deze plaat, gewaardeerd met 2½ (van de 5) sterren, als mijn geheugen mij tenminste niet bedriegt. Ik geloof dat de geschiedenis iets coulanter over deze plaat is gaan oordelen, want na de funk- en disco-explosie van de late jaren 70 en het mixen van genres en stijlen in de jaren 80 kun je dit album toch moeilijk anders dan als een voorloper daarvan beschouwen – misschien niet de eerste, maar vermoedelijk wel de meest high-profile. (Of waren dat de Stones die in hetzelfde jaar de reggae adopteerden op Black and blue?)
        Plastic soul met meer gemaniëreerde zang, maar aan de composities en de arrangementen is toch ook veel aandacht besteed, en net als bij Bowie's eerdere platen maken de details soms het verschil: de swingende conga's op het titelnummer, de op-en-neer-echoënde blazers aan het begin van Win, de clavinet in Fascination en Right, de strijkers op Can you hear me, het intro met reverse-geluiden van Fame, en natuurlijk die zachte vervormde gitaar op de achtergrond gedurende het hele album die zo sprookjesachtig gebruikt zou worden op Wild is the wind op Bowie's volgende plaat. Eerlijk is eerlijk, ik weet niet of ikzelf in 1975 ("soulkikkers, yuck") in staat zou zijn geweest om dit album op waarde te schatten, maar sindsdien ben ik er toch wel een behoorlijke fan van geworden.
        Toch geen maximale score mijnerzijds, want ten eerste vind ik kant 2 wel een tikje minder dan kant 1, en ten tweede, zeer persoonlijk maar ik kan er ook niets aan doen: hoe gerenommeerd David Sanborn ook is, ik vind het geluid van zijn altsaxofoon hier ongelooflijk lelijk, vooral wanneer hij zogenaamd boven z'n macht gaat blazen (zoals op 0:30 op Right, of na 1:55 op Somebody up there likes me, of na 2:57 en 3:30 op Can you hear me). Gelukkig verpest dat niet (helemaal) mijn lol in het album als geheel.

Een goeie LP van Bowie, mooi om hem weer eens te horen .
Swingt als een Soul train.
Across the universe vindt ik te bekend van The Beatles dat ik dit een schoonheidsfout vindt, nu en vroeger al , past niet bij de rest.
In tegenstelling van covers die ik zowat altijd erg goed vindt b.v. Pin Ups en Let spend the night together.
Het blijft een wonder dat hij altijd met wat verassends kwam.

Moet een heel leerzame periode geweest zijn voor Bowie.
Ik vind Young Americans vermakelijk en ook wel gedurft, maar ik ben vooral erg onder de indruk geraakt van zijn vocale vooruitgang. Een met name krachtigere zangstem en ook in de lagere regionen stabiel en geschoolder.
Luther Vandross, als backgroundvocalist te horen, schijnt daar een rol ingespeeld te hebben tijdens de opnames. Bowie, toen ook al wispelturig, nieuwsgierig en vooral ook leergierig, weet in ieder geval een volgende belangrijke stap te maken.
Young Americans herbergt niet zozeer zijn meest memorabele songmateriaal, maar is voor zijn ontwikkeling een belangrijke plaat geweest.

Sluit mij helemaal aan bij bikkel2. Het was een krachtig statement op dat moment en een volledige wijziging van koers na de Diamond Dogs.

Wat ik wel -nog steeds- verrassend vind is hoe hij in hemelsnaam overeind is gebleven, hij was zo mager als een breinaald, zwaar aan de coke en buitengewoon creatief.
Wie hem in de documentaire Five Years, achter in de limousine ziet zitten denkt, die man legt zo het loodje.
Maar dat gebeurde as ruim veertig jaar later, dus ook een buitengewoon sterk gestel.

Young Americans luid de zogenaamde "Soulperiode" periode in. Een fase waaruit hij later ten behoeve van zijn repertoire nog wel eens op terug hinkte….

Ja, inderdaad. Leek wel op een soort van zelfdestructie. Levend op cocaïne, nicotine, hete pepers en melk.
Ook persoonlijk was Bowie's leven één en al experiment.

Helemaal eens, wellicht een combinatie van een sterk gestel en de discipline om te weten hoever je kan gaan met alle middelen die voorhanden zijn.
Young Americans is voor mij een plaat met 2 gezichten, waarbij de A-kant altijd indruk heeft gemaakt. Met de B-kant kan ik een stuk minder uit de voeten.

bikkel2 slaat de spijker trouwens op zijn kop met zijn opmerking over man's vocale vooruitgang.
Bowie's zang klinkt voor mij - hoewel die verandering volgens mij al tijdens Diamond Dogs wordt ingezet - een stuk rijper en volwassener.
Op de eerste platen ben ik niet een groot liefhebber van zijn vocale kunnen, dat zou met Young Americans veranderen.