Dwight Twilley Band - Twilley Don't Mind (1977)

Vergeten album. Prachtige muziek.

Vergeten ? Hier niet, heb 'm zelfs ( ooit ) gedigitaliseerd om 'm wat makkelijker te kunnen draaien.

Wat ik blijkbaar wel vergeten ben is er een beriggie aan te wijden. Dat is deze plaat zeker waard namelijk. De muziek heeft alle kenmerken van een home-tapers projekt, da's niet zo gek als je weet dat bijna alles is ingespeeld en gezongen door de 2 mannen op de hoes.

In eerste instantie lijkt het een eenvoudige oefening in power ( sunshine ) pop maar als je gaat luisteren blijken prakties alle songs prachtig uitgewerkt te zijn. Alleen Invasion voldoet eigenlijk niet aan die omschrijving, dat is een rechttoe rechtaan exercitie en lijkt een beetje op filler.

Deze plaat luidde, samen met Tom Petty's eersteling, de revival van de door de Byrds zo kenmerkend toegepaste 12-snarige gitaargeluiden in. Tom P. speelt een partijtje mee op Looking For The Magic terwijl Twilly kompaan Phil Seymour ( als tegendienst ) backing vocals verzorgde op American Girl en Breakdown.

Anders dan het fraaie open bandgeluid van Tom P. gaat de Twilly Band uit van gestapelde gitaarpartijen. Ze slagen er evengoed wonderwel in om er toch een sympatiek, redelijk transperant geluid mee neer te zetten.

Om nou te zeggen dat ik al dik 40 jaar fan ben van dit album gaat misschien wat ver, maar sinds ik 'm opnam van een vriend ( toen ie net uit was ) ben ik ik 'm door de jaren heen blijven draaien en twijfelde geen seconde toen ik 'm een keer in de 2e hands bakken tegenkwam in de 80s.

Voor de mede-liefhebbers van Curt Boettcher's droommuziek met Sagitarius en Millenium kan ik vooral Sleeping aanraden. Het is niet vergelijkbaar met, maar beroert bij mij wel de zelfde snaren.........