World's End Girlfriend - The Lie Lay Land (2005)

lievelingetje van void settler deze japanse shite.. loop er zelf niet heel erg warm van// maar goed. ieder zijn meug

ik wel
orkestrale mix van postrock, electro en nog veel meer
muziek&artwork doet sprookjesachtig aan
indrukwekkend!

Ben hier wel benieuwd naar

Erg mooi dit. Heftige climaxen en rustige stukken wisselen elkaar prachtig af in een weemoedig aandoend geheel.

Tof album inderdaad. Was één van mijn favorieten vorig jaar. Interessant label ook wel, hoop moois te ontdekken, maar wel Japans-duur.

Binnenkort komt er weer iets nieuws uit van World's End Girlfriend, een samenwerking met het Japanse Mono.

Ben benieuwd

Wat is dit toch geweldige muziek, ik verhoog mijn stem naar 7 *

Wel de meest geheimzinnige cd die ik ken..

Er is ondertussen weer een nieuw album uit: Hurtbreak Wonderland

Wonderlijke muziek. Het album trekt de luisteraar mee in een diep dal alvorens hem het licht in de meest grootse verschijning weer te doen laten zien op de afsluiter Unspoiled monster. Inderdaad erg geheimzinnig, soms een beetje creepy(met de kinderstemmen bijvoorbeeld en de 'horrorkermis geluiden'). Zeer interessante muziek

Wow,

Nooit zoiets gehoord, het bevalt me zeer.

PS: Paar stukken van Scorpius Circus deden me heel erg denken aan Organ Donor van DJ Shadow... Niemand opgevallen?

niet alleen de hoes is mooi, maar ook - scorpius circus -
geniaal nummer.

Omdat ik 'Hurtbreak Wonderland' zo'n wonderschoon album vond heb ik me ook maar eens aan dit album gewaagd, en het ziet er zowaar naar uit dat ik deze nog mooier ga vinden.

Hop, mijn top 10 in, en daar zal hij wel een tijd blijven denk ik zo.

Ja!

Dit is het echt helemaal voor mij.
Post-rock gecombineerd met bizarre break-core met tig samples eroverheen.... en wat al niet meer!

Drukke chaotische stukken word gecombineerd met subtiele stukken wat meestal uitmondt in heftige climaxen. Mijn mond viel herhalend open van deze geniale manier van muziek (? Kunst!) maken. Had dit echt nog nooit eerder gehoord...

De beste man heeft ook heel wat electronische dingen gemaakt (stuk voor stuk echt bizar en moeilijk te doorgronden). Maar deze Post-Rock achtige aanpak voelt voor mij echt zeer fijn aan. Mijn eerste luisterbeurt was zo ongelooflijk onheilspellend... hij houdt er namelijk van om lekker met de luisteraar te spelen en je te verrassen. Iets wat ik zeer kan waarderen.

Phantasmagoria Moth Gate laat je kennis maken met de gekte die gaat komen. We Are The Massacre laat je weer schoonheid voelen en Satan Veludo doet niks anders dan geniaal zijn. Zo gaat het hele album door... hoogtepunt na hoogtepunt, kippevel op de rechterarm, kippevel op de linkerarm.

Neem nou Scorpius Circus... met de krakende geluiden die onheilspellend naar binnendringen. Alles word prachtig opgebouwd om vervolgens het hele nummer compleet om te laten slaan. Duistere kermismuziek, gedempte stemmen, gillende gitaren... Bij mij kruipt deze muziek echt helemaal mn kop in, geniaal nummer!

Black Hole Bird is ook zo'n hoogtepunt, in het begin hoor je angstaanjagende samples van meeuwen en kinderen. Totdat er een electronische beat erdoorheen komt heb je ook echt even het gevoel dat je in een zwart gat zit, op weg naar weetjijwaar. Als er dan weer een explosieve distortion gitaar doorheen komt en alles weer heerlijk escaleert, weet je het zeker. Jij bent de Black Hole Bird en mister Maeda wijst je graag de weg.

Prachtige kunst dit!

*5

Ja precies dat heb ik ook! Hoewel Organ Donor nét iets anders gaat qua ritme komt het melodietje wel overeen.

Wat een machtig mooi album trouwens. Gisteren na meer dan 24 uur wakker blijven met een paar vrienden het hele huis verduisterd en dit hard opgezet (in het teken van Halloween), ongelofelijk vet!

Satan Veludo Children is zo'n geniaal nummer
De rest is ook erg geweldig. Wellicht groeit dit binnenkort nog wel m'n top 10 in.

En dat is inmiddels gebeurt.
Wat een briljant album is dit toch. Het zet echt een enorm duistere, verlaten sfeer neer. De vele samples van gillende en lachende kinderen maken het nóg meer creepy. Mijn vriendin bestempelde Satan Veludo Children wellicht terecht zelfs als "eng".
Zelf doet het album me heel erg denken aan een verlaten, of vervallen pretpark of kermis. Deze gevoelens worden natuurlijk nog extra versterkt door de album-titel en de titels van sommige nummers. Ook de samples van kinderen werken mee.

Dit is dus gewoon een geniaal album, met als hoogtepunten alle nummers. Want dit is wel een album die in z'n geheel geluisterd moet worden. Nummers die ik wel soms los draai zijn Satan Veludo Children en Scorpius Circus.

Gaat er bij vlagen wat ruig aan toe op het veelzijdige The Lie Lay Land, waardoor de stiltes soms wat abrupt overkomen. Toch zie ik dit niet als minpunt, maar eerder als artistiek eigenzinnig. Bovendien wordt je als luisteraar vrijwel de gehele plaat verrast, maar dat heeft voor een groot deel evenzo met de diversiteit te maken. Progressieve rock met een flinke scheut jazz, maar ook bepaalde hiphopelementen ontbreken niet op de wat voor mij geniale ontdekking is die The Lie Lay Land heet.

Beetje wisselende gevoelens voor mij bij dit album... heb het ooit al eens gedownload in een tijd dat ik hevig post-rock aan het luisteren was en dat een album me niet genoeg naar ene climax toe kon lopen... maar dat is nu een beetje over...

En eigenlijk denk ik dat ik nu precies tegenovergesteld over dit album denk... toen heb ik het vermoedelijk aan de kant gelegd omdat er af en toe post-rock achtige stukjes voorbij kwamen die ik goed vond, maar het ook een groot deel van de tijd nergens over ging (in mijn ogen toen)..

Nu moet ik het juist niet zo van die post-rock achtige stukken hebben... het 3e nummer kan ik bijvoorbeeld maar heel weinig mee... er zijn bands die dit soort dingen veel beter doen in mijn ogen.. Juist veel van de rustigere stukken, en de wat apartere stukken met veel samples erdoorheen weten me nu prima aan te spreken... Hoewel het wel per nummer verschilt... sommige nummers, zoals het laatste, weten me niet echt te raken... en klinken een beetje hol en sfeerloos...

Toch staan er nog een aantal dingen op die ik erg goed kan waarderen... het middenstuk van het album, ongeveer van nummer 4 tot nummer 8, vind ik echt heel sterk en het luistert ook zo weg... De vocale samples in Give Me Shadow, Put on My Crown zijn perfect erin gezet...

Ik begin nog niet aan een score... dit is volgens mij een album dat ik eens 's avonds in de trein oet luisteren voor ik het een waardering ga geven... Weet wel dat die waardering nog wel eens hoger uitgepakt had kunnen hebben als ze gewoon enkele nummers eraf hadden gelaten.... qua tijd was dat ook geen enkel probleem geweest... want door de lange duur krijg je tijdens dat wat zwakke laatste nummer wel veel zin om hem af te zetten..

World's End Girfriend, ik associeerde de naam altijd met een of ander Brits bandje, geen idee waarom. Tot ik eens op het nummer Garden In The Ceiling stuitte in de Musicmeter top 2000. Ik vond het prachtig! Dus maar eens het hele album gaan luisteren, en ik moet zeggen: het is behoorlijk bevallen. Erg intrigerende muziek.

Het begint al meteen mysterieus en onheilspellend met Phantasmagoria Moth Gate. Vanwege de titel stel ik me dan voor dat je via een poort het "Lie Lay Land" binnengaat. Daarom zie ik het als een soort intro op het album. Je stapt de wondere wereld van het album in.

Vervolgens het prachtige We Are The Massacre, wat voor mij laat zien hoe dat land is. Vrolijke kindertjes, verdrietige kindertjes, maar over het algemeen wel heel gelukzalige. Ik vind het namelijk zo'n prachtige gelukzalige melodie. Die melodie maakt dat nummer ook zo mooi. Mooi opgebouwd verder, prima track, maar die melodie, wauw!

Het volgende nummer, Satan Veludo Children, begint intrigerend, met een mysterieuze viool en allemaal samples van pratende mensen, waardoor het net een soundtrack van een serie/film wordt, waar je zelf de beelden bij kan bedenken. Het wordt allemaal steeds duisterder, de spanning is voelbaar. En vervolgens krijgen we wat harde post-rock climaxen. Toch wel een erg interessant nummer, omdat het heel sfeervol is. Maar toch staan er wel betere dingen op het album.

Een voorbeeld daarvan is het volgende nummer, Garden In The Ceiling. Erg sprookjesachtig. Het geeft me op een of andere manier ook een circusgevoel. Misschien wel mijn favoriete nummer van het album. Wat een sfeer zit er in dat nummer! En mooie melodieën ook.

The Owl of Windward is eigenlijk een best wel "eng" nummer. Heel duister, dreigend. Dat kindergeschreeuw kan je de stuipen op het lijf jagen en je vraagt je af wat daar allemaal gebeurt. Ik voel me net de uit die ergens midden in de nacht rondvliegt en verschrikkelijke taferelen tegenkomt bij een of ander verlaten gebouwtje. Sterk nummer!

Scorpius Circus begint als een prachtig emotioneel nummer, wat een droevige maar o zo mooie melodie zit er weer in dat nummer! Verolgens komt er ineens een spanning in het nummer alsof je midden in een achtervolging zit! Meeslepende melodieën! Het is een track die je helemaal omverblaast en je achterlaat alsof je door elkaar geschud bent.

Song Cemetery is een heel mooi kort lief liedje. Niet heel bijzonder, maar wel best schattig, en een mooi rustpunt na Scorpius Circus. Kan je even bijkomen.

Give Me Shadow, Put On My Crown. is weer erg mooi. Het is erg rustgevend en sfeervol. Een beetje duister. Maar er zit echt ongelofelijk veel sfeer in. En dan ineens gaat het helemaal mis. Ik heb altijd het idee dat het over een vredig landje is, dat hoor je in de eerste helft, en dan ineens komen de kwade vijandelijke troepen het land overnemen. Misschien heb ik gewoon te veel fantasie. Nouja, in ieder geval weet World's End Girlfriend weer ontzettend veel sfeer in z'n nummer te brengen, door de instrumentatie, door de voice samples en door de melodieën.

Black Hole Bird is ook een fenomenaal nummer. Ontzettend veel spanning in het nummer. Je wordt helemaal meegesleept. Weinig meer over te zeggen eigenlijk.

Uiteindelijk kan je helemaal bijkomen van het album met Unspoiler Monster. Je hoort wat gelukzalig trompetgeschal. Heel relaxed ook. Een perfecte afsluiter van een geweldig album.

Geluk, verdriet, angst, hoop, boosheid, alle emoties komen langs. Dan weer mysterieus, dan weer keihard. Het is dus zeker afwisselend. Het is ook nog eens ontzettend mooi! Het album duurt mij wel iets te lang eerlijk gezegd, en sommige stukjes vind ik toch net wat minder interessant, en daarom kom ik uit op 4,5*.

Ik sluit me volledig aan bij de post direct boven me

Het tegenovergestelde van easy listening. Laat ik The Lie Lay Land eerst maar eens zo bestempelen. World's End Girlfriend, oftewel Katsuhiko Maeda, heeft er een kunst van gemaakt om bekende structuren te vermijden en deze te vervangen door sfeervolle, emotionele freakshows van nummers.

Neem opener Phantasmagoria Moth Gate. Een voorproefje van wat er ons te wachten staat.
We lopen letterlijk het donkere, zwarte Lie Lay Land in, door een bruine, verroeste poort.
Dissonante trompetten, gongs en volkomen onlogische drums. Structuur is nergens te bekennen.
Desondanks had geen enkel ander nummer op deze plaat zo goed opener kunnen zijn.

En meteen zijn we weer weg. De viool doet zijn intrede.
We Are the Massacre is een hoopvolle maar diep melancholische opvolger.
Muzikaal totaal anders is dan de voorganger. Een kleurig, vrolijk en jong ogende flashback.
Misschien zorgt het contrast wel voor het verband met de vorige nummers.

En we zijn weer terug in het bevreemdende, duistere Lie Lay Land met Satan Veludo.
De bizarheden van het eerste nummer wordt, hoewel niet geëvenaard, wel genaderd.
Volkomen bizarre, angstige kinderschreeuwen worden gecombineerd met plotselinge, jazzy aandoende samples en stukken keiharde noise. Echte zang is nog steeds niet te bekennen.

Garden in the Ceiling lijkt wel een behekst kinderdoosje.
Zo lieflijk als het melodietje is, zo angstaanjagend zijn de verontrustende kinderstemmen en ondefenieerbare tonen. Katsuhiko Maeda past hier een truc toe die vaker wordt gebruikt op dit album.
Na een intense, allesverwoestende en angstaanjagende chaos van instrumenten komt een onrustige stilte, die ons ongemakkelijk in onze stoel doet zitten.

The Owl of Windward is één grote, ongemakkelijke stilte als hiervoor beschreven.
Een behekst, verlaten stadje met wapperende borden en verwaarloosde huizen.
Als we willen rondlopen, doet het gefluister, het gekraak en de totaal contrastrerende, vrolijke trompet ons weer terugdeinzen. Misschien wel het nummer dat het minst muzikaal is van het hele album.
Al maakt dat het geen slecht nummer. Integendeel.

Scorpius Circus begint onheilspellend maar rustig.
Maar al snel komen de welbekende, doodenge kermisorgeltjes, krijsen en kraken weer terug.
Ook worden we in korte, totaal andere muziekstukken geloodst die, samen met de voorgenoemden steeds meer bij elkaar komen, steeds meer opbouwen naar bijna niets, wat bliepjes daargelaten.
Misschien door de lengte, maar een teleurgesteld gevoel kan niet helemaal onderdrukt worden na het luisteren van dit nummer, al zijn ondanks dit allemaal, de sfeerbeelden wel weer lekker heftig.

Song Cemetery is ronduit hartverscheurend.
Een kind, verscholen, zingt zachtjes in zichzelf, op zoek naar zijn ouders. Hoe actueel kan het zijn?
Eigenlijk is het nog steeds totaal onduidelijk wat dit album nou precies uitbeeldt.
Verder dan één of andere ramp gaan de sfeerbeelden niet. Wel is de emotie overduidelijk.
De piano, de kinderlijk aandoende xylofoontjes zorgen voor een extreem aandoenlijk geheel.

Give Me Shadow, Put On My Crown is een absoluut meesterwerk.
Een samenvatting van het afgelopen uur. Alle nummers bij elkaar, maar dan mooier.
De allesverwoestende drums op het einde, de stijgende vioollijnen, de piano, alles klopt.
En dan dat wrange kermisorgeltje dat het nummer uitleidt. Perfectie in iedere zin.

Nu komt eindelijk onze rustige uitleiding uit dit donkere, onheilspellende gat.
Ook weer zo ongestructureerd maar logisch, zoals deze indrukwekkende artiest dat zo goed kan.
Een dance-achtig, vreselijk chaotisch maar ook wel erg mooi stuk is het laatste interessante wat we op dit nummer horen. Daarna vervalt Black Hole Bird helaas in geneuzel.

Gelukkig maakt Unspoiled Monster alles goed.
Een nagedachtenis, een vrolijke afsluiter, een vreselijk deprimerend nummer, noem het hoe je wilt.
Wat ik wel weet, is dat als ik ooit eens doodga, dit nummer hoog staat op mijn lijstje van begrafenisnummers. Een zeer waardige afsluiter voor deze toch wel erg sterke muziekreis.

Ongewoon sterke plaat. Mooie balans tussen verschillende stijlen en toch een bevreemdend, sprookjesachtig maar compleet geheel. Ook doordat het album zich ook mooi als geheel laat beluisteren kan ik er zelfs geen zwak punt op aanduiden, het is een muzikale trip zondermeer.