Real Estate - Atlas (2014)

Talking Backwards is alvast weer een heerlijk voortkabbelend nummer, kan hier echt niet op wachten!

Hier heb ik zin in. De vorige plaat was een behoorlijke vooruitgang t.o.v. eerder uitgebracht werk, benieuwd of ze die lijn vast kunnen houden. Talking Backwards is weer erg goed in ieder geval!

Real Estate new songs on So...

Twee nieuwe nummers van Atlas te horen.

Ik heb er zin in hoor. Days was een prima plaat en de nieuwe nummers klinken weer aangenaam.

Talking Backwards is hun mooiste nummer tot nu toe.
Jangle pop op zijn best.

Hij is te pindakazen

Optreden gisteren in Club Ziggo was leuk overigens. Zonde dat ik te laat was met kaartjes voor vanavond, dat was nog een stuk beter geweest ongetwijfeld. Maar ik heb goede hoop dat ze wel weer wat festivals aandoen later in het jaar.

Opnieuw een heerlijke plaat van een heerlijke band. Ik ga 'm waarschijnlijk weer maanden meeneuriën. 4*

De zomer kruipt langzamerhand al in mijn bol bij het beluisteren van Atlas.

Lekker makkelijk geen slechte nummers op deze plaat maar ook niet echt memorabel goede nummers

Weinigzeggend tokkelplaatje dat desondanks lekker in het gehoor ligt. De dromige gitaarpop van Real Estate doet wederom verlangen naar de zorgeloze nazomeravonden. Maar zoals veel van die nazomeravonden kabbelt Atlas wel erg vrijblijvend voorbij. Slechts enkele nummers (Talking Backwards, Crime) weten de weemoedige melancholie te vangen om blijvende indruk te maken.

Bummertje. De voorganger had een soort ongrijpbare pracht en sfeer, die hier bijna helemaal mist. Daaraan toegevoegd redelijk futloos songmateriaal maakt een anonieme plaat.

Asktzo lees, is dit voor jouw echte boutmuziek en snap ik ook je reactie bij de vraag van de dag je zet dat soort muziek op als je zelf naar nummer 100 gaat - vast een dik tijdschrift meeneemt - zodat je 't zelf niet hoeft te horen: schijt-muziek in de dubbele zin van het woord

Real Estate link ik meteen met de zomer. Misschien komt dat vooral doordat ik hun vorige album (Days, 2011) heb ontdekt in de zomer en die associatie is blijven hangen. Niet geheel onlogisch trouwens. Ze maken namelijk dromerige rock nummers die heerlijk relaxt en zomers aan doen. Echt muziek voor laat op een warme (of eerder bloedhete) zomeravond.

En deze nieuwe plaat voldoet ook weer perfect aan die omschrijving. Heerlijk loom in de meest positieve zin van het woord. Uiteraard geholpen door de zanger, die heel ontspannen zijn teksten weet over te dragen. In combinatie met het rustige gitaar-spel en niet te veel op de voorgrond tredende drums ontstaat een erg fijne sfeer. Maar er zit vaak een valkuil bij dit soort albums: het kan ook te rustig blijven, te loom. Soms heb je even een schop voor de kloten nodig om wakker te blijven zeg maar. Deze mist hier echter, waardoor het album naar het einde toe uitgaat als een nacht-kaars. De nummers zelf zijn niet slecht, maar het kabbelt allemaal een beetje voort. Waar dat in het begin nog erg prettig en loom is, wordt het naar het eind toe steeds wat ... saaier eigenlijk.

Waar ging het nou dan mis? Volgens mij gewoon bij de nummers zelf. Op Days waren ze van een hoger niveau door de grotere afwisseling. Hierdoor bleef het interessant en daardoor wel hangen. Hier zijn de nummers net iets minder, waardoor het meteen die klik mist. Daardoor is het een aardig album geworden, maar niet dat geniale album wat ik de rest van de zomer zal blijven draaien.

Overgenomen van mijn blog: Pat-sounds

De mooiste dagdroomplaat van de afgelopen jaren? Dat is ongetwijfeld de kraakheldere gitaarplaat Days van Real Estate. Na een lange tour in 2011 dook het kwintet studio The Loft (van Wilco in Chicago) in voor een opvolger, welke nu het levenslicht ziet als Atlas. Voor het eerst werden ook toetsenist Matt Kallman en drummer Jackson Pollis bij het opname-proces betrokken. Wie eind februari aanwezig was bij de concerten die Real Estate in Club Ziggo en de bovenzaal van Paradiso gaf kon al voorzichtig concluderen dat er opnieuw geen vuiltje aan de lucht is bij deze Amerikanen.

Nee, zichzelf opnieuw uitvinden doet Real Estate niet op Atlas. Ook deze keer produceert de band lome zomeravonden-muziek, waarbij gedurende tien liedjes dromerige gitaarpartijen en honingzoete zangpartijen het bandgeluid typeren. 'Kabbelmuziek' zo je wilt. Maar dan wel geniale 'kabbelmuziek'. De sound wijkt niet al te veel af van doorbraakplaat Days. Atlas klinkt hooguit ietsje voller en warmer. En opnieuw vooral zonder zorgen. Qua songmateriaal zit het weer helemaal snor. Zoals een liedje als 'The Bend' tegen het einde opeens compleet van stijl en tempo verandert is ronduit zalig. Er is momenteel geen band die op dergelijke wijze een prettig nostalgische sfeer kan neerzetten zoals Real Estate dat kan. Onbezorgd in de overtreffende trap. Bovendien lijkt het gezelschap, en in het bijzonder Matthew Mondanile (ook bekend onder pseudoniem Ducktails), patent te hebben op bijzonder fijn in het gehoor liggende gitaarlijntjes.

Échte toptracks als het waanzinnige 'Out Of Tune', 'Green Aisles' of 'Kinder Blumen' van de voorganger ontbreken op Atlas. Hoewel? 'Talking Backwards' is weer een onvervalste Real Estate-parel met harmonische samenzang en een even luchtig als bezwerend gitaarloopje dat al snel niet meer uit je hoofd te krijgen is. Het lieve stemgeluid van frontman Martin Courtney draagt daar ook zeker aan bij. Andere sterke liedjes als 'Had To Hear', single 'Crime' en het door bassist Alex Bleeker gezongen 'How Might I Live' springen ook boven het geheel uit. De verassing zit opnieuw onder de oppervlakte van de liedjes. Zoals wel vaker bij Real Estate moet alles weer even indalen, bezinken en beklijven. Maar hoe meer je er naar Atlas luistert hoe dieper alles weer onder je huid kruipt. Echt. Atlas is opnieuw een belachelijk fijne liedjesplaat waar je op voorhand al heimwee naar hebt.

Van: Daans Muziek Blog

Kan me vagelijk herinneren dat ik de meanderende gitaarlijntjes op hun vorige plaat nog wel enigszins interessant vond. Vandaar mijn kennismaking vandaag met Atlas. En ik heb me behoorlijk zitten ergeren. Zo saai en kabbelend heb ik ze in lange tijd niet gegeten, zal wel precies de bedoeling zijn maar ik kan er maar moeilijk tegen. Bij het vierde nummer dacht ik dat de plaat bijna ten einde was maar we waren pas net begonnen. 38 minuten voelde sinds lange tijd niet zo stroperig, langdradig, saai en vervelend. Zal hun vorige nog eens luisteren om te horen of het gekabbel daar wel de goede kant uit gaat.

Atlas is mijn eerste kennismaking met Real Estate. Een "lekkere plaat", maar niet meer dan dat. Best fijne melodieën, lekkere gitaarloopjes, maar heel veel om het lijf heeft het niet. Ik heb de plaat nu zo'n vijf keer beluisterd, maar kan het ene nummer niet van het andere onderscheiden. Geen idee waar de songs over gaan, want in de uitvoering ligt de nadruk nou niet direct op de teksten, maar uitsluitend op de sound. Het woord dat bij me opkomt als ik naar Atlas luister is "netjes".

Mooi indie dreampop album. Geen echte missers, maar het klinkt ook vrij inwisselbaar.

Drie jaar na het magnifieke Days, één van mijn meest gedraaide platen van 2011, is er nu opvolger Atlas. Een grote koerswijziging heeft weliswaar niet plaatsgevonden, maar toch vind ik het geluid iets volwassener. Atlas lijkt wat melancholischer dan haar voorganger en is wederom vormgegeven in perfect afgemeten gitaarliedjes. Het heerlijke lome stemgeluid van Martin Courtney werkt in ieder geval nog steeds erg goed. Past Lives heeft een bepaalde neerslachtigheid waar ik verliefd op ben, terwijl de voortreffelijke single Talking Backwards al dagen door mijn hoofd spookt. How Might I Live wordt gezongen door bassist Alex Bleeker, die op Days verantwoordelijk was voor het fantastische Wonder Years. Helaas is How Might I Live niet van dat kaliber, maar gelukkig komt daarna het heerlijke Horizon, met een intro die me overigens aan Neil Young doet denken. Beste nummer is misschien wel The Bend, met die fijne omslag naar het einde toe.

Een kraakhelder en sterk geproduceerd album, dat absoluut minder zonnig is dan je in eerste instantie zou vermoeden. Atlas gaat in ieder geval overuren draaien, zeker nu de lente definitief lijkt ingetreden.

De mannen van de Amerikaanse indie rockband Real Estate zijn inmiddels toe aan hun derde album. Na de oprichting in 2008 kreeg de band met hun gelijknamige debuutalbum in 2009 veel positieve kritieken. Gestaag bouwden ze hun reputatie uit met fleurige melodieën en ontspannen sferen. Op het derde album zetten ze deze lijn voort waarbij ze nog beter op elkaar ingespeeld zijn.

Matt Mondanile weet als gitarist een rustgevende melodie neer te zetten op zijn akoestische gitaar. Zonnige klanken die perfect in het voorjaar passen en je doen verlangen naar de warmte van de zomer. Met Had to Hear wordt dit concept goed uitgewerkt en weet ook zanger Martin Courtney zich goed aan te sluiten. De eenzaamheid die in de teksten verwerkt is, is voelbaar maar bij het horen van die ene stem fleur je toch weer op. Ook al is het maar voor om weer terug te denken aan die prachtige tijd. Past Lives vormt hier een een goede voortzetting op. Opnieuw vormt het rustige drumritme van Jackson Pollis met de gitaarklanken van Mondanile een sound die weet te overtuigen. De zang van Courtney is warm en zacht en brengt je terug naar die plekken uit het verleden. Plaatsen die veranderd zijn maar waar je nog steeds mooie herinneringen aan hebt. Talking Backwards weet de kracht vast te houden met simpele teksten en een warme melodie. Op April’s Song klinkt het geheel nog zonniger door een rustgevende sound van het keyboard. Matt Kallman weet de juiste snaar te raken en de opbouw door het muzikale nummer is van een hoog niveau. Na dit muzikale tussendoortje krijgen we met The Bend een Caribische sfeer door een simpel drumlijntje en hoge melodieën van de gitaar. Het centrale thema eenzaamheid keert weer terug en weeft zich door het hele album heen.

“Stepping off the stone
Do I want to, no I don’t
It was clear in what the path I left behind
And now I feel alone
No matter what I do”

Op Crime blijft het kenmerkende zoete geluid centraal staan en overwint de eenzaamheid nog steeds niet ondanks dat er om hulp wordt gevraagd. Met Primitive komt het eindelijk goed en kan je de toekomst al weer tegemoet zien waarbij het mooie leven voorbij komt. Courtney weet met zijn zachte stem de gevoelens goed toe te lichten waarbij de melodieën juist aansluiten en de sterke ontwikkeling van de band voelbaar is. How Might I Live is een klein pareltje. Het nummer raakt de juiste snaar en Courtney zet een iets zwaardere stem neer waarbij de vragen voorbijkomen hoe je aan iemand verteld dat de liefde voorbij is. Horizon weet zich mooi te ontwikkelen door het nummer heen met opkomende drums en het akoestische gitaarwerk dat met de keyboard wordt samengevoegd. Het einde van het album is met Navigator wonderschoon waarbij de tijd voorbij vliegt zonder dat je weet wat er allemaal is gebeurd.

Het derde album van Real Estate is een indrukwekkend geheel met zonnige klanken die zich rond het thema van eenzaamheid vormen. Dit thema wordt hier en daar onderbroken door de betere tijden die je tijdens je leven kent, maar toch gaan de teksten telkens weer terug naar de gevoelens waarin je het zelf maar voor elkaar moet zien te krijgen. De band weet nog beter dan voorheen een compleet geluid neer te zetten waarin elk instrument een aanvulling is. Gecombineerd met de warme zang van Courtney kent het album geen zwaktes en maakt de band zijn goede reputatie opnieuw waar.

4*

Afkomstig van Platendraaier.

Courtney zingt dat nummer niet. Dat is Bleeker, de bassist.

Verder ben ik het overigens eens met je verhaal.

Je hebt gelijk, ik vond de stem al opvallend anders maar lees inderdaad dat het de bassist is. Die kan toch ook erg overtuigen als zanger.

Kabbelt lekker door. Ik herken al 3 nummers

Ik kon Real Estate eerlijk gezegd nog niet.
Op dit moment heeft het album door mij pas 1 luisterbeurt gehad maar ik ben positief verrast door dit album vol muziek met een relaxte en fijne sfeer. Deze gaat vaker op de koptelefoon!

Misschien was Real Estate al op de hoogte dat dit jaar het lenteweer wel heel vroeg komt. De sfeer die dit album oproept past er ieder geval perfect bij. Zonnig, maar dan nog zonder de blaadjes aan de bomen.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Real Estate - Atlas - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Over Days, de tweede plaat van Real Estate uit Ridgewood, New Jersey, was ik tweeënhalf jaar geleden zeer te spreken. De Amerikaanse band maakte op haar tweede plaat muziek die de temperatuur deed stijgen tot zomerse waarden. De band slaagde hier in met songs die opvielen door honingzoete melodieën en vooral door werkelijk prachtige gitaarloopjes. Deze gitaarloopjes riepen afwisselend associaties op met Britse bands als The La’s en The Smiths en Amerikaanse bands als Yo La Tengo en The Feelies. Het leverde een serie sprankelende songs op die onmiddellijk wisten te vermaken, maar ook over voldoende diepgang beschikten om ook na vele luisterbeurten nog interessant te zijn. Veel van het bovenstaande gaat ook voor de derde plaat van Real Estate, het eerder deze maand verschenen Atlas. Ook Atlas is een plaat vol zonnestralen die indruk maakt met volstrekt onweerstaanbare en soms onnavolgbare gitaarloopjes en ook Atlas is een plaat met songs die lekker in het gehoor liggen maar ondertussen ook bijzonder knap in elkaar zitten. Van het lijstje met namen dat eerder in deze recensie werd aangedragen hoeft ook niet veel weggestreept te worden. Real Estate heeft nog altijd het zorgeloze van The La’s, het dromerige van Yo La Tengo en het opwindende van The Feelies; alleen de invloeden van The Smiths hoor ik dit keer wat minder terug, mede omdat Atlas dromeriger en zonniger is dan zijn voorganger. Direct bij eerste beluistering vond ik Atlas een fantastische plaat vol perfecte popliedjes die smeken om zomerse dagen. Ik geef eerlijk toe dat Atlas vervolgens ook wel een dipje heeft doorgemaakt. Na een paar luisterbeurten ging ik toch op zoek naar donkere wolken en stekeligheden, maar ik kon ze niet vinden. Atlas kwam daarom na de eerste euforie toch weer op de stapel terecht en kwam hier pas af toen de temperaturen vorige week echt naar zomerse waarden klommen. Atlas van Real Estate komt misschien het meest tot zijn recht als de zon schijnt, maar inmiddels heb ik de plaat ook leren waarderen als de lente weer even wat verder weg is. De zonnige gitaarpop van de Amerikaanse band blijft aangenaam, maar blijkt toch ook knapper in elkaar te zitten dan je bij de eerste beluistering kon vermoeden en blijkt bovendien eigenzinniger. Wat het ene moment nog aangenaam maar niet al te urgent voortkabbelt, zet je opeens toch weer op het puntje van je stoel. Wat op het ene moment vooral lijkt te vermaken, weet opeens toch weer te verrassen. Atlas van Real Estate is zonder enige twijfel een heerlijke gitaarplaat met gitaarloopjes, zang en melodieën die nadrukkelijk uitnodigen tot wegdromen, maar het is ook een plaat die beter is dan die van de meeste andere bands in dit genre. Laat die zomer nu maar komen, maar ook als het even tegenvalt grijp ik naar Atlas van Real Estate. Erwin Zijleman

Dromerige, sprankelende gitaarliedjes die je nergens weten omver te blazen en dan toch blijven boeien. Ik vind het altijd weer knap als het artiesten lukt. Real Estate doet dat dus met dit album. Niks meer of minder.
Gewoon even zorgeloze nummers voorgeschoteld krijgen. Hap-slik-weg en toch weer zin in een nieuwe lading want 'hoor ik daar nu een mooi riedeltje?'.
Fijne tijdloze muziek!

Ik wil het graag goedvinden, en doe echt mijn best! Ik snap wanneer mensen zeggen dat de gitaarriedeltjes goed bij dit vroege lenteweer passen, maar al bij al is dit toch een extreem saaie plaat. Ik dommel weg, en niet op de goeie manier. Op geen enkel moment krijg ik een nummer te horen waar er ook maar een beetje "swung" inzit. Nochtans had ik dat bij hun vorige plaat wel. Misschien ligt het aan mezelf en ben ik niet meer te vinden voor dit zeemzoet gezaag.

Sterk begin, daarna minder. Horizon op het eind is nog wel aardig. Gaat niet veel luisterbeurten meer krijgen vrees ik, daarvoor is de plaat niet interessant genoeg. Echt een stuk minder dan "Days". "Fijne achtergrondmuziek" heb ik vaak gehoord. Dat dekt de lading wel

Mijn eerste (zeer prettige) kennismaking met Real Estate was het nummer It's Real, van het vorige album. Vol verwachting aan dit album begonnen. Waar het album in het begin over het geheel nogal saai leek te klinken, vallen de nummers nu steeds beter op hun plaats en begint het album toch aardig te groeien. Heerlijk lente-/zomerplaatje!

Voorlopig 3,5* met uitzicht op 4*. Favoriete nummers: Had To Hear, Talking Backwards, Crime en Horizon.

Valt me toch lichtelijk tegen deze