The Alan Parsons Project - I Robot (1977)

Snap ik ergens wel. I Robot was voor mij een eye-opener toen in 14 jaar was (ik ontdekte toen dat er meer was dan radiomuziek) en daarom heeft het altijd wel een plekje in mijn hart. Favorieten zijn de eerste track ( het nummer dat in mijn leven al het meeste in mijn hoofd heeft gespookt: de opbouw van al die verschillende ritmes, mijn god!) en The Voice (die sfeer, dat arrangement!). Tales Of Mystery & Imagination vind ik nog steeds hun meest aparte werk (lees minder commercieel maar moet wel beluisterd worden vanaf de plaat (vinyl) of de Japanse CD).

Bij mij precies hetzelfde. Veertien jaar in '77 en Tales ontdekte ik pas later. Die eerste indruk was een diepe. Heb trouw alle albums gekocht. Tales had ik op een goedkope Portugese LP en ruilde die in 1987 in voor de nieuwe versie met Orson Welles. Ook dít album meerdere malen gekocht. Die CD-remaster van 2007 is voor mij goed genoeg. We blijven niet aan de gang.

Ik krijg hier een Déjà vu.
Free Record Shop met de Portugese persing van Tales?

Parsons heeft een paar jaar terug nog een keer een dubbele Tales uitgegeven, die heb ik dan als de definitieve versie.
En ook I Robot kan niet veel beter meer, als je daar de laatste remaster van hebt.

Het is jammer dat Eric Woolfson is overleden en dat er ooit een scheiding der geesten heeft plaats gevonden. In principe lagen er nog wel thema's voor een jaar of 50.

Haha, inderdaad FRS, nog geen tientje (guldens) als ik me goed herinner.
Het golfde een beetje. Goedkoop plastic met ruis. Slecht voor de naald.

Na tien albums was het wel een beetje op. Woolfson was meer een theaterman en minder een rockartiest en Parsons een producer die wel eens een nummer schreef maar toch niet echt een creatief uitvoerend artiest bleek te zijn.

Misschien dat 'The Woolfson Project' eerlijker was geweest maar dat bekt minder lekker.

Voor mij na de eerste drie eigenlijk. Toen ik Turn Of A Friendly Card had kocht (op vinyl alweer) had ik er al gauw spijt van en dat was dan ook mijn laatste Parsons. Ik zal de teleurstelling nooit vergeten. Begon allemaal veels te braaf te worden. Had al problemen met Eve, te 'Easy Listening', zeg maar.

Berichten verplaatst naar The Alan Parsons Project

.... waar ik schreef:
Ik bedoelde de Legacy-edition van september 2013. Op 2 CD's uitgebracht met het, naar mijn mening, overbodige bonusmateriaal op de tweede schijf.

Ik heb ook de remaster uit 2007 en die klinkt fantastisch. Iets helderder en dieper dan het originel vinyl.

Het tweede album van The Alan Parsons Project was het eerste resultaat van het nieuwe contract dat Parsons en Woolfson tekenden bij Arista. Na het klassiek orkestrale en soms beklemmende Tales of Mystery and Imagination, bleek er belangstelling genoeg voor een vervolgproject.

En er werd hier opnieuw hoog ingezet. Na de psychopathologische verwikkelingen uit de nalatenschap van Edgar Allan Poe, werd nu de focus gelegd op een thema uit het werk van Isaac Asimov: kunstmatige intelligentie. Wat als de wereld in de greep raakt van de robots, als de machine die de mens bouwde de dienst gaat uitmaken op aarde. Een al even beklemmend SF-thema.

Ondanks de fantasierijke verpakking, zit er iets van een moraal in het verhaal van Asimov. Wat de mens zelf geschapen heeft kan zijn eigen ondergang betekenen. In het slotnummer Genesis Chapter 1verse 32 wordt gerefereerd naar die menselijke scheppingsdaad als iets noodlottigs.

Zonder heel boodschapperig te willen zijn, is dit onderwerp op uitstekende wijze verwerkt in het album. Indringend, tekstueel raak, maar voor die tijd zeker heel modern uitgewerkt met funky discoritmes en futuristische synthesizers. We herkennen in The Voice de basis van 'Papa was a Rolling Stone' van The Temptations.

Erg knap is het dialogische wisselkarakter van het album. Stevige nummers met heftige gevoelens worden afgewisseld door gevoelige stukken met zelfreflectie en emotie. Zo staat Breakdown als een huis tussen Some Other Time en Don't Let it Show. Je bent dan op de helft van het album en draait om naar kant 2. Daar brengt The Voice je weer in een heel andere sfeer. De spanning stijgt en je denkt een stuk berusting gevonden te hebben in Day After Day, maar rolt dan verder in een spannende Total Eclipse. Het idee van conceptalbum is hier volmaakt uitgewerkt: verhaal, verwoording, verbeelding. Alle verdere vervolgplaten van The Project hebben een thema, maar weinig hebben de lijn van het verhaal zo vastgehouden als hier op I Robot.

Andrew Powell was op dit album opnieuw de man die de inbreng van het orkest maximaal benutte met zijn arrangementen. Parsons en Woolfson zien we hier gezamenlijk optrekken als componisten, maar inmiddels weten we wel dat vooral Eric Woolfson de creatieve kracht was achter de meeste songs en Parsons de instrumentale kleur gaf. In de band de kernploeg van Pilot: Paton, Tosh en Bairnson, die in vaste dienst kwamen bij producer Parsons. Verder de stemmen van o.a. Allan Clarke en Steve Harley. Geen kleintjes dus die hier hun medewerking verlenen.

The Alan Parsons Project bewees geen eenmalig samenwerkingsverband te zijn. Zonder afhankelijk te hoeven zijn van single-successen konden de heren jaar na jaar hun conceptalbums blijven maken voor Arista. Een zekere druk zullen ze daarbij wel gevoeld hebben en vooral in de jaren '80 vertaalde zich dat naar meer profileren voor de grote Amerikaanse markt. Maar zeker ook in de Duitstalige landen, Scandinavië en Nederland ontstond een trouwe aanhang. Die fans moesten het helemaal hebben van de fraai verzorgde albumreleases. Concerten waren er immers niet. Onvoorstelbaar voor nu.

Ook ik maakte eerst kennis met I Robot en pas later met hun debuutalbum.

Prachtig album en vind het persoonlijk jammer dat er na 'Breakdown' zo veel rustige nummers op staan.
Echter, de bonus ('Legacy')-editie geeft een prachtig kijkje achter de schermen.
Zo'n nummer als I Robot - Boules Experiment is gewoon fantastische psychedelic breakbeat. Erg vooruitstrevend dus.

Beste dat the A.P.P. op de plaat heeft gezet

Na Tales Of Mystery And Imagination.

Ik kan moeilijk kiezen. Alle albums t/m The Turn of a Friendly Card zijn bijzonder goed. En dan reken ik ruimhartig Eve ook nog mee.

I Robot heeft mijn (lichte) voorkeur

Eind 2017 heb ik de integrale uitvoering van dit album in het nieuwe Luxor meegemaakt. Topavond, tevens het beste concert van het hele jaar voor me en het bewijs dat Alan Parsons live ook gewoon goed mogelijk is. Het ironische is dat ik van dit hele album werkelijk niets kende op dat moment. Eye In The Sky, Ammonia Avenue en een live-album uit de jaren '90 waren het enige dat ik thuis vaak hoorde, maar een tegenvaller was het geenszins.

Om de een of andere reden doet het album me denken aan Dark Side Of The Moon (logisch met Parsons' achtergrond), maar dan in combinatie met een musical-vibe als War Of The Worlds. Als concept loopt het geheel in ieder geval vloeiend en is er meer ruimte voor experimenten met geluidseffecten en koren. De verschillende zangers klinken ook consistenter als groep dan de voorganger (waar Arthur Brown een klein beetje buiten de toon viel, al was het nummer heel gaaf). Waarom dan toch het debuut boven deze? Ik ben niet zo'n fan van I Wouldn't Want To Be Like You, waar ik op het debuut alles goed vond. Verder een hoop moois, waarbij vooral Some Other Time er uit springt als een prachtige track. Breakdown staat me tegenwoordig extra bij, omdat powermetalband Gamma Ray hier een stuk 'geleend' heeft op het lied Heading For Tomorrow.

Net zoals bij het debuut is het allemaal erg glad en klinisch, maar ik kan niet anders dan respect hebben voor de manier hoe het geheel loopt. De teksten zijn ijzersterk, de emotie is oprecht en het experiment is lekker aanwezig. Zo'n track als Genesis Ch. 1 V. 32 heeft ook nog een naargeestige 2001: A Space Odyssey-vibe. Op naar de volgende, dit gaat voorlopig prima.

Voorlopige tussenstand:
1. Tales Of Mystery And Imagination - Edger Allan Poe
2. I Robot

Bij mij andersom...

Glad en klinisch vind ik meer van toepassing op de latere APP albums. Turn Of A Friendly Card heeft die makke al.
I Robot is natuurlijk wel een tot in de puntjes verzorgde plaat.
Helder, strak en perfectionistisch. Maar dat is Alan Parsons zijn handelsmerk. De stijl en de songs vragen hier ook wel om. De symfonische pop/rock met lichte fragmentarische toevoegingen ( laatste twee songs) is hier smaakvol en de discovibe op I Wouln't Want To Be With You kan ik door de veneinige tekst en het tijdsbeeld van toen ook wel weer waarderen, al valt het composorisch wat in het niet met het meeste van de plaat.
Breakdown en The Voice zijn voor mij de prijsnummers.
Niet in de laatste plaats dankzij Steve Harley en Hollie Allan Clarke.

klopt, dat zijn twee toppers die dit album net even wat meer inhoud geven. Zo'n openingsnummer heb ik later nooit meer gehoord van A.P.P.

Ook bij mij is waardering bijna gelijk aan die van het debuut. Erg veel is er niet veranderd en I Robot is dan ook een heel logisch vervolg. Qua stijl zijn de klassieke arrangementen weggelaten. Prima zet, ook al vind ik dergelijke muziek zeker niet vervelend. Het zorgt er wel voor dat dit album beter loopt dan het debuut. I Robot is erg vloeiend. De songs lopen heel mooi in elkaar over en daarmee is de totaalervaring erg belangrijk. Losse nummers luisteren, zal niet werken hier. Ik denk ook dat het album beter te begrijpen valt als je het verhaal kent. Ik heb het boek nooit gelezen en verwacht dat de verfilming met Will Smith er te ver van af zit. Parsons en kompanen slagen erin om een beklemmende futuristische sfeer neer te zetten. De teksten zijn me helaas ontgaan, omdat ik niet de tijd kan nemen om er even lekker voor te zitten met de lp in mijn handen. Dat ga ik zeker nog wel eens doen. Voorlopig bevalt deze marathon uitstekend!

Tussenstand:
1. I Robot
2. Tales Of Mystery And Imagination - Edger Allan Poe

1. Tales
2. I Robot
3. Pyramid

1. I Robot
2. Tales
3. Turn of

Nu ik hoger kom in de Oor jaarlijst van 1977 kom ik steeds meer albums tegen die ik zelf ook heb of had. Niet allemaal op vinyl. Sommige op een SA90 cassette (voor wie dat nog weet). Daaronder ook dit album.
De cassette heb ik niet meer. Het cassettedeck sinds kort ook niet meer.
Geweldig album dit dat op de 17e plaatst staat op die lijst. Gelijk weer een keer beluisterd. Vooral de opener vind ik sterk, Andere favo's Some Other Time, Day After day en afsluiter Genesis Ch.1. V.32.

Max Webster staat in die lijst veel te laag natuurlijk, jorro

Wat ik zeer waardeer aan dit album is dat het een fusie lijkt van ambient, funk en prog. Een fusie die zeer goed uit lijkt te pakken en een stijl die de band zichzelf moeiteloos aangemeten lijkt te hebben. De opener van het album is zeer ambitieus, de spacey backdrop met daaroverheen de funky gitaren zijn een genot om naar te luisteren. Later zullen ook nummers als The Voice, Nucleus en Genesis Ch.1 V.32 op soortgelijke structuren trakteren. Wouldn’t Wanna Be Like You is ook een opvallende verschijning met zijn aanstekelijke ritmes. Ik had graag gezien dat deze funky ambient prog wat meer doorgetrokken zou worden over het gehele album, de meer ‘standaard’ nummers Breakdown en Don’t let It Show doen me net iets te weinig

Door de lockdown zal ik de komende tijd veelvuldig thuiswerken. Mooie aanleiding om mijn aankopen weer eens de revue te laten passeren! Te beginnen met de letter A. Alan Parsons project was een van de eerste symfonische rockbands waar ik muziek van in huis haalde. Hoewel hun platen nog wel eens gezapig zijn, blijft dit album goed overeind. Het songmateriaal is dan ook erg sterk en daarenboven spreekt het science-fictionconcept mij aan. Het instrumentale openingsnummer en de tweedelige afsluiter zijn de duidelijke hoogtepunten. De discoklanken van The Voice zijn echter ook immer intrigerend. Het is een genot om dit album weer eens te ondergaan.

Toch wel een begrip in de tweede helft van de jaren 70, dit Alan Parsons Project.
Meestal conceptalbums met vakmannen op de instrumenten, een perfecte productie en altijd meerdere gastzangers.
Altijd wel mooi gevonden dit en misschien is dit wel hun beste album.
Om te luisteren bij het thuiswerken echter niet geschikt, omdat er vanalles gebeurt in deze songs en als je voortdurend gestoord wordt tijdens het luisteren krijg je de finesses allemaal niet mee.
Dit moet in de huiskamer op de bank met de koptelefoon of met een boekje.
Maar 4 sterren gaat die zeker worden.
Op CD en vinyl.

Voor mij toch wel één van de betere albums van ALP.