Michael Jackson - Dangerous (1991)

Door mijn leeftijd (was 13 jaar in 1991) heb ik persoonlijk meer feeling met dit album dan z'n andere albums. Ik ben opgevoed met Black or white en Heal the world ipv Thriller en Billie Jean.

DIt is het meest 'Michael Jackson'-album van allemaal. Quincy Jones ontbreekt hier en het grootste deel van het album is in handen van Jackson zelf die z'n kwaliteiten laat zien als zanger, songwriter, componist, muzikant, producer, samensteller, .... Daardoor is dit volgens mij het meest persoonlijke album geworden van hem. En hij laat ook zien dat hij deels de 80's is ontgroeid. Ook is dit zowat het meest volwassen album van allemaal.

Ik had hier een score van 3,0* staan en vraag mij verbijsterd af waarom? Mogelijk was ik afgeleid door de 'affaires' van Michael Jackson, maar het gaat uiteindelijk toch om de muziek.
Ik ben opgegroeid met Off The Wall en Thriller, vond Bad helemaal niet slecht (de Bad tour in de Kuip was geweldig) en Dangerous op hetzelfde niveau van Bad. Alleen was Dangerous met een vernieuwde sound wat origineler dan Bad, wat deels in het verlengde van Thriller ligt.

Nu ik 'm terug hoor, valt mij op wat een Dance cd dit eigenlijk is. Er staat hier Pop als genre, maar een aantal tracks zijn eigenlijk Dance trax: en dat maakte MJ natuurlijk ook met Off The Wall, toen was het een disco-achtige sound. Kortom, hij gaat met zijn tijd mee op dit album Dangerous. Ik vind de vergelijking met het genre Swing Beat uit de jaren 90 van P. de Clown treffend. Je hoort inderdaad wat Bobby Brown. Alleen is dit veel beter.
De rock en de gitaar van Thriller (Beat It), toen met Eddie van Halen, komt nu terug met Slash, de gitarist van Guns 'n Roses (het briljante Give in to Me). Wat minder funky dan anders, meer dancebeats dit keer (dat is het 'nieuwe' in de Dangerous sound). Genoeg soul in de muziek. En een aantal sterke en een aantal 'lekkere' nummers. Een typische Michael Jackson cocktail, met wat duidelijke vernieuwingen erin, die zeer te pruimen is.
Ik ben het met rkdev eens, dat (mede) door de tandem Who Is It en Give in to Me dit album boven de 4,0* van een goed album uitstijgt. En laten we het fantastische koor 2 minuten lang aan het begin van Will You Be There niet vergeten (heel hard draaien: mooi is dat! Hallelujah ).

Onlangs ben ik aan het album Dangerous begonnen. Inderdaad na(ar aanleiding van) Jacksons dood. Iedereen mag daar zo zijn mening over hebben, persoonlijk vind ik het ook jammer dat de beste man eerst dood moest gaan voordat zijn muziek weer wat meer gedraaid werd en ik er dus weer mee in contact kwam. Ik vond zijn nummers in de hitlijsten een verademing en tijdens de non-stop Jackson-uitzendingen op muziekzenders kwam ik een aantal nummers tegen die destijds als 9-jarig jochie totaal langs me heengegaan waren. Met name ‘Who is it’ en ‘Give in to me’ maakten me nieuwsgierig naar dit album.

Het is echt een album met twee gezichten. Het eerste deel staat vol met de liedjes in Jacksons’ (destijds) nieuwe stijl. Een groot verschil met albums als Thriller en Bad en deze nummers zit hem er voor mij vooral in dat op eerdergenoemde albums nummers eigenlijk meteen toegankelijk zijn en toch een lange houdbaarheidsdatum hebben, terwijl je hier wat meer ‘door de beats heen moet luisteren’.
Die beats nemen hier een prominente rol in, hetgeen op zichzelf niet verkeerd is, maar ik heb er niet zo heel veel mee. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat er weinig schuilgaat achter die beats en veel nummers zijn aardig repetitief. Misschien dat dit hij deze nummers goed kon gebruiken gezien de militairistische kant die delen van zijn performances live kregen, muzikaal gezien vind ik het minder interessant. De zang is nog wel prima en past ook bij de nummers. Het is niet allemaal meer hetzelfde geluid, maar er wordt ook hees gefluisterd en zo af en toe lijkt hij bijna tussen zijn tanden door te grauwen om de duisterder nummers meer kracht bij te zetten.
In het tweede deel verandert de muziek en komt er meer melodie in. De start is nog wel vals. De boodschap van ‘Heal the world’ is lovenswaardig, de manier waarop het gebracht wordt is dat niet.
Het eerste nummer dat ik echt de moeite waard vind is ‘Black & White’. Maar ook daar is wat op aan te merken; het intro met macaulay culkin had er best af gekund. Daarna is het wel één van de leukere nummers van Michael Jackson. ‘Who is it’ is ook een fijn nummer. Ook hier vallen de beats op, maar is er ook ruimte voor het nummer achter die beats en dat mag er zijn. Wat duisterder dan wat Jackson eerder liet horen, dangerous… ‘Give in to me’ is een mooie rockballad en ‘Will you be there’ is ook een prima nummer. Dit viertal nummers (8 - 11)kan zich moeiteloos meten met het andere werk dat Jackson afgeleverd heeft.
Daarna haak ik weer een beetje af. ‘Gone too soon’ kan er nog mee door en met Dangerous eindigen we weer zoals we begonnen.
Al met al een beetje wisselvallig album, waar ik of nog een beetje aan moet wennen, of dat gewoon minder goed is dan eerder werk. Voorlopig houd ik het op dat laatste.

Dangerous, het album waarmee hij zichzelf nog hoger op de troon zette dan dat hij al reeds zat, en de wereld opnieuw betoverde met songs als Black Or White, die dagelijks meerdere keren op de radio gespeeld worden.

Remember The Time en Jam zijn mijn favorieten.

Bij Dangerous komt Michael Jackson wel met een geschikte eerste single.
Black or White heeft wel een mooie clip met een hoofdrol voor Macaulay Culkin van Home Alone.
Slash zorgt voor het intro, maar maakt minder indruk dan Eddie Van Halen of Steve Stevens.
Hij kan het natuurlijk wel, zoals hij laat horen bij Lenny Kravitz Always On The Run.
Het lijkt alsof Michael Jackson een album heeft gemaakt ontwikkeld vanuit het We Are The World concept.
Helaas heb ik nooit wat gehad met dat nummer, en blijf ik het een slap aftreksel vinden van Band Aids Do They Know It’s Xmas.
We zijn allemaal gelijk, en samen kunnen we zorgen voor een harmonieuze wereld waarin vrede centraal staat.
Black or White, Keep the Faith en Heal the World; welke dus echt een We Are The World part II is raken mij muzikaal totaal niet, maar bij een nummer als Will You Be There ervaar ik jaren later wel degelijk een spirituele kracht.
Ik kan goed geloven dat men hier veel hoop uit kan halen, en het komt oprecht op mij over.
Het persoonlijke hoogtepunt is Give in to Me, nog steeds een sterk nummer.
Dangerous is echter wel een flinke stap terug na Thriller en Bad.
Het tijdperk Michael Jackson loopt ten einde.

Afgelopen zondag (3 Februari) nam ik dit album tijdens de Bossche PopQuiz Alternative (Waar ons team derde werd) van een goede quizvriend over. Heb het al vaker geluisterd, meerdere keren in een kringloopmagazijn, en het is leuk om mijn Michael Jackson-reeks ermee te vergroten van 3 naar 4 albums.

Ja, wat zal ik zeggen over dit album? Het is best een goed album met mooie en rakende nummers, zoals de ballads Heal the World (over een betere wereld) en Will You Be There, de Free Willy Theme, en de rocknummers Give in to Me waarop Guns 'N Roses-gitarist Slash een prachtige solo speelt en Black or White, een goede boodschap tegen het racisme (dat helaas in deze tijden nog steeds in de Nederlandse en wereldwijde politiek voorkomt). Daarnaast vind ik ook Remeber the Time en Gone too Soon twee van de betere nummers, en kan ik Who Is It goed aanhoren.

Wat ik echter een minpunt aan dit album vind is, dat de strook van track 1 tot 4 (met daartussen de hits Jam en het Justin Timberlake-achtige (die was toen nog lang niet bekend) In the Closet) nogal langdradig uitvalt. Je kunt op die nummers maar beter meedansen om het leuk te maken, en moet daar gewoon nog wachten voordat het beste werk eraan komt, is mijn ervaring.

3,5* ster, omdat dit sowieso een klassiek album is en er mooie nummers op voorkomen, maar zonder langdradigheid in de eerste vier nummers had het zo 4,0* kunnen halen.

Vond dit album na Thriller en Bad toch echt heel erg tegenvallen. Paar mooie nummers, maar verder vond ik het vooral erg veel van hetzelfde en vooral erg veel in general.
Ook storend dat al die typische MJ geluidjes (tah, ieh, oeh, hihi etc) alleen maar erger werden. Vinden mensen dit echt mooi? En in ieder liedje???
Ook stoorde ik mij mateloos aan de onverstaanbare zang in diverse nummers. Ik moest het album erbij pakken voor de teksten en zelfs dan was het soms nog lastig te verstaan wat Michael hier zong.

Kan mij nog goed heugen dat mensen dit album al prezen voordat het uit was. Hoe dan? Maar ja het was de tijd dat het niet uitmaakte wat de man uitbracht, het stond op voorhand al op nummer 1. Een album vol scheten op zijn naam zou waarschijnlijk nog de hoogste regionen van de hitlijsten hebben behaald.