Radiohead - Kid A (2000)

Deze dus maar een keertje geluisterd.

Ik blijf bij mijn mening. Dit is een rockalbum. Dat er invloeden zijn uit het electronisch wereldje ga ik niet afstrijden, maar voor een album anno 2000 is dit amper openbarend. 't Is niet omdat er wat geklooid wordt met de stem van York in "Everything in Its Right Place" dat je er maar meteen Electronic moet bijplakken. Qua sfeer, klank en zeikgehalte is dit pure rock.

Hetzelfde geldt ook gewoon voor het overgrote gedeelte van de rest van het album. Kid A zelf mag dan qua opbouw wat geluisterd hebben naar electronische muziek, het klinkt nog steeds alsof er een bandje staat te spelen. Ik hoor geen muziek die door bits en bytes heengeworsteld is, maar een podiumband met wat vreemde akoustiek. Verder is dit nummer gewoon een schaamteloze rip-off van wat Bogdan Raczynski al een jaar eerder wist te doen op Samurai Math Beats. Luister alleen maar eens het eerste nummertje, en kijk naar het verschil. Daar ligt dan ook meteen het verschil tussen rock en electronic vind ik.

Dan de drie muzikale stukken die er uitspringen. Allereerst Idiotique. Dit is dan wel een nummer wat klinkt alsof er enig electronisch gevoel ingespoten is. Yorke's "ik ben net op met m'n edele delen op een spijkerbed gaan zitten" stem verkloot het nummer dan wel. Maar muzikaal is dit wél anders.

De enige nummertjes die ik ook daadwerkelijk kan pruimen zijn Treefingers en het stukje dat na "Motion Picture Soundtrack" komt. Da's meteen ook het beste van de CD. Alleen kan ik zo direct 50 ambient platen opnoemen die hetzelfde beter deden, tot 15 jaar eerder. Totaal onopvallende ambient. Letterlijk zelfs, want tijdens het luisteren van het album heb ik moeten terugskippen omdat Treefingers mij totaal voorbijgeschoten was.

Vreselijk zeurderige klotemuziek is dit. Maar dat wist ik al. En ook met extra aandacht voor het zogenaamd "electronisch" karakter van dit album kom ik nergens. Dit is gewooon een (logische) evolutie van rock. 1* voor de twee ambient intermezzos, die eigenlijk ook niet meer aangeven dan Radiohead's incompetentie wat betreft het electronisch gevoel.

Buiten die twee nummertjes wordt de rest dan ook vertikaal geklasseerd in de trashcan.

Na heel wat luisterbeurten, hier mijn mening...

01. Everything in it's right place - 5,0*

Wat mij betreft de geknipte opener voor het album. Niet alleen is het een geniaal nummer, bovendien geeft het ook meteen een beetje de toon aan voor wat 'Kid A' staat. Veel terugkomende melodieën, nummers met verschillende lagen en ietwat 'verdwaalde' teksten. Van dit nummer kan ik in elk geval uren genieten!


02. Kid A - 3,0*

Het titelnummer. Hierbij denk ik meestal aan een erg sterk nummer, maar dat is Kid A voor mij niet. Radiohead betovert me vaak door de sterke zang van Thom Yorke, waarvan hier niet echt sprake is. Uiteindelijk toch 3,0* voor de mooie melodielijn en het 'magische' stukje in het nummer (rond 3.10) dat ik toch ook erg mooi vind. Toen ik dit nummer voor het eerste hoorde vond ik het best wel walgelijk, zoals meer nummers op de cd, maar nu apprecieer ik het wel in zekere zin. Maar het blijft meer een filler dan een killer!


03. The national anthem - 3,5*

In het begin deed het nummer vreemd aan, met al de blazers. Uiteindelijk ben ik dit echter evenzeer gaan appreciëren als andere instrumenten. Toch mis ik iets in het nummer. Voor mij is dit nummer toch minder dan de écht goede nummers op het album. Ik mis ook wel een kippenvelmoment, iets waarvan je zegt: wauw! Toch 3,5* omdat het gewoon een goed nummer is, niet meer, maar ook niet minder.


04. How to disappear completely - 5,0*

Drie nummers lang hebben we moeten wachten op het eerste gitaargeluid, maar het was het wachten waard! How to disappear completely is werkelijk een prachtig nummer. Na Idioteque waarschijnlijk het beste nummer op het album. Gewoon 5 minuten lang heerlijk wegdromen op de prachtige gitaren en de hemelse zang van Yorke. Voor mij toch een van de betere Radiohead-nummers. Op het album is het toch wel even een 'verademing' na de voor mij toch wat ongewone 'electro'-geluiden. Het allermooiste moment van het nummer is toch wel het einde. De laatste keer dat Thom 'I'm not here' zingt is hemels mooi, evenals de "aahaaa"-geluiden op het einde. Briljantie!


05. Treefinger - 2,5*

Dit nummer had voor mij niet gemoeten op het album. Een beetje een nietszeggend stukje muziek. Maar, ondanks dat ik vind dat het geen meerwaarde geeft, vind ik het ook niet echt storend. Het is zo'n beetje noch goed, noch slecht. Tja, dan krijg je natuurlijk 2,5/5 hé!


06. Optimistic - 4,5*

Het eerste nummer dat ik kende van deze plaat. Ik vind het eigenlijk een beetje anders dan de rest van het album, maar zeker niet minder. Eigenlijk is het het enige echte "meezingnummer" op het album, zonder negatieve bijklank dan! Er zitten veel mooie stukjes in, en de stem van Yorke maakt het weer helemaal af.


07. In limbo - 4,0*

Ik begrijp niet goed dat velen dit nummer minder vinden. Hoewel het minder is dan de echte uitschieters op het album, vind ik dit toch een zeer behoorlijk nummer. Past ook helemaal in het plaatje vind ik! Het terugkomend melodietje vind ik erg leuk en ook de stem is (wederom...) mooi.


08. Idioteque - 5,0*

Iedereen die het nummer kent zal de 5,0* wel begrijpen denk ik. Het nummer begint met een geweldige intro die, net zoals de rest van het nummer, uit vele lagen bestaat. Je hoort telkens iets nieuws, zeker als je hem op je mp3-speler luistert! Heel het nummer zit gewoon perfect in elkaar en het hoort ongetwijfeld thuis in het rijtje der beste Radioheadsongs! Live ook erg sterk trouwens!!


09. Morning bell - 4,5*

Een betere versie dan degene die op Amnesiac staat wat mij betreft. Wederom een hemelse zang (wat val ik toch in herhaling) en een prachtige melodie. Ik vind het een erg dromerig nummer ook. Deze song zorgt er mee voor dat het einde van het album toch wel behoorlijk sterk is.


10. Motion picture soundtrack - 4,0*

Het duurde een tijdje voor ik dit nummer apprecieerde, maar nu vind ik het toch wel een knap nummer hoor. Vooral helemaal op het einde, als Yorke zingt 'Maybe I will see you in a next life', prachtig gewoon!


Een van de weinige cd's trouwens waarvan ik het tweede deel beter vind dan het eerste. Algemene beoordeling voor het album 4,0*. Ik vind het een lekker album hoor, maar nummers als Kid A, The national anthem en Treefinger beletten me meer te geven. Om 4,5* of 5,0* te geven moet élk nummer op het album bijna een knaller zijn. Misschien ga ik de 3 voorgenoemde nummers wel nog meer appreciëren en verandert de 4,0* nog wel!

Fenomenale opvolger van OK Computer, waarmee Radiohead voor mij bewijst dat ze toch een klasse apart zijn. Voorlopig geef ik nog de voorkeur aan de huidige nummer 1 in de top 250, maar het is een nek-aan-nekrace. Het probleem voor deze plaat is dat ik een aantal nummers ervan al in de energiekere live-uitvoering van I Might Be Wrong: Live Recordings heb gehoord, die me beter bevalt dan de afstandelijke toon die op Kid A aanwezig is.
Kid A loopt over van de pareltjes, maar als ik één favoriet moet aanduiden, is het toch Idioteque.
Sommige mensen denken blijkbaar dat je dit album niet goed kán vinden, en dat je gewoon wat interessant wilt doen als je zegt dat je deze muziek wel kan smaken. Hoewel ik soms ook niet kan begrijpen waarom mensen bepaalde platen goed vinden, denk ik niet dat iemand de loftrompet gaat steken over een album enkel en alleen omwille van de reputatie ervan. Soms moet je waarschijnlijk gewoon aanvaarden dat anderen er oprecht van genieten, maar het niet jouw cup of tea is.

Onzin. Wanneer je persoonlijke smaak opzij legt blijft er nog genoeg te genieten over. Het begint al met de prachtige elektronische piano in Everything in its right place. De klanken klinken zo puur en zuiver, al een genot op zich. Ik kan me vorostellen dat de titeltrack Kid A je weinig doet, dus gaan we naar nummer 3 National Anthem: een prachtige (spannende) rif om te eindigen met een hulpeloos schreeuwende york die verdrinkt in een kakafonie van geluid. Meesterlijk nummer. Aan How to disappear hoef ik niets toe te voegen. Kan op iedere Radiohead staan. De cd op de helft en al minimaal 3 pareltjes gehoord.

Op deel twee staan dan nog wat relatief normale nummers, met gitaar en couplet/refrein opbouw. Hier kun je weinig aanstoot aan nemen. Twee nummers die er m.i. nog bovenuit steken is het fenomenale einde van Morning Bell en het breekbare slotstuk Motion Picture Soundtrack.

Eerlijk waar: op de openingstracks (nummer 1-2) na zie ik echt niet wat hier wereldvreemd en pretentieus aan is. Gewoon een hele knappe plaat waar Radiohead meerdere invalshoeken van muziek samenpakt in haar eigen geluid. En inderdaad, voor de niet geoefende luisteraar is dit een vreemde eend in de bijt die wat tijd nodig heeft. Geef het de tijd en je wordt rijkelijk beloond.

Ik heb bij jou meer het idee dat je kost wat kost deze plaat NIET mooi wilt vinden en bij iedere toon jezelf voorneemt om het niet mooi te gaan vinden, in de angst toe te moeten geven dat het een verdraaid knappe plaat is.

Ik denk dat deze Kid A veel heeft betekend voor vele muziekliefhebbers onder ons... bij mij heeft ze ook echt bijgedragen aan mijn muzikale ontwikkeling.

Deze plaat kan ik tot nu toe met 2 andere projecten vergelijken namelijk met Low van David Bowie en met Brian Eno & David Byrne - My Life in the Bush of Ghosts. Wat ook groot pionierwerk was in die tijd. Voor Kid A was denk ik het werk van Brian Eno toch wel de grote inspiratiebron samen met enkele Dj uit die toenmalige scene... dan denk ik bijvoorbeeld aan Dj Shadow...

Maar toch echt top dat deze band zo'n plaat kan afleveren en de rockwereld zo kan veranderen... Puik werk van Thom York en co...

Sommige albums herbeluister je beter niet. Het heeft me lang geduurd om Kid A te leren waarderen, maar nood om hem te beluisteren had ik eigenlijk nooit. En als ik hem nu dan toch opnieuw beluister, besef ik al snel waarom.

Het begint allemaal nochtans aardig. Everything In It's Right Place is een leuk nummer, net zoals Kid A. Rustige, door elektronica gedomineerde klanken en mooie melodieën die als een tapijt uitgespreid worden. Dit soort muziek is niet mijn persoonlijk favoriet genre, maar ik kan het wel appreciëren. Het is wel saai, maar het klinkt nog wel mooi.

Maar dan... . Dat einde van The National Anthem, zo lelijk . Beetje blazers zijn altijd welkom, maar hier klinkt het toch echt nergens naar. Ik lees hier veel bewondering voor dit nummer, maar het is net dit soort gefrummel dat me tegenvalt op Kid A.

How to Disappear Completely is gelukkig meer in de lijn van de openers (maar dan een paar minuten te lang). Het overgangsnummer Treefingers is vier (4!) minuten filler, beetje sfeerschepping dat de weinige flow die nog in het album zat helemaal laat verdampen.

Optimistic trapt het tweede albumgedeelte af. Weer een erg rustig nummer, dat gelukkig een leuke finale in petto heeft, en zelfs nog een tagje de laatste 30 seconden.
Het is maar een korte opflakkering, want In Limbo is weer een saai nummer. Tempo weer helemaal uit de plaat.
Idiotique is mijn favoriet nummer van het album, en dat zegt heel wat. De percussie klinkt weliswaar lelijk, maar dit nummer heeft wel een leuke spanning rond zich hangen. Zo'n nummer dat echt overal heen zou kunnen gaan, maar helaas blijft steken op steeds dezelfde drum riff.

De teneur zal wel al duidelijk zijn, maar Morning Bell is dus meer van hetzelfde. De versie op Amnesiac vind ik beter (en dat album vind ik ook in zijn geheel veel beter dan dit).

De afsluiter is weer extreem rustig. Mooi gezongen, en met een verrassend einde. Een vrij leuke afsluiter.

Alles bij elkaar dus een plaat die me echt niet kan boeien. Te traag, te weinig spanning, te veel geneuzel. Ik stop met proberen en te doen alsof, en leg me er bij neer dat ik Kid A maar niets vind.

Daar waar OK Computer een overtuigende en bij tijd en wijlen geniale schijf was, gaat Kid A de mist in met saai gefrunnik met elektronica. Een groot deel van het album doet ongeïnspireerd, plichtmatig en saai aan.
Het eerste nummer, Everything In Its Right Place, leunt op een mooi synthesizermelodietje. De zang is wat vervelend, maar per saldo is dit nog wel een vermakelijk nummer. Zo niet Kid A, dat voornamelijk bestaat uit lukraak achter elkaar gemikte akkoorden en de belofte van het eerste nummer grondig vervangt door teleurstelling. The National Anthem rolt in dezelfde middelmatigheid verder, met een afschuwelijk einde als dieptepunt. How to Dissappear is al iets beter, maar lijdt onder de kinderlijke tekst en zang.
Dan ineens het mooie Treefingers, een verrassend stukje ambient, hoewel het mij drie luisterbeurten kostte om überhaupt te merken dat dit nummer bestond is dit iets dat ik wel leuk vind. Te onopvallend nummer, maar zeker niet verkeerd. Ook Optimistic is een leuk nummer, de tekst is weer nogal onnozel maar dat doet hier niet veel af aan het nummer als geheel. Hierna echter het gedrocht In Limbo, met zeikerige tekst "you're living in a fantasy", gebrek aan spanningsboog en bovenal vervelend gepiel met een elektrische piano. Irritant. Gelukkig wordt deze misser gevolgd door Idioteque, en hoewel de zang van Yorke ook hier soms over de schreef gaat, zorgt de achterliggende heerlijke elektronica toch ervoor dat dit nummer verreweg het beste van de schijf is. Prettig claustrofobisch sfeertje en een erg goede beat.
Hierna echter Morning Bell, op zich ook nog wel een amusant nummer, maar jammer genoeg irriteert hier wederom de irritante zang. Op OK Computer zong Thom Yorke precies zoals de nummers dat nodig hadden, maar hier klopt het allemaal niet meer.
Als laatste Motion Picture Soundtrack, een geinige afsluiter met vervelende harpeffecten die het eigenlijk vooral moet hebben van het te korte stukje ambient dat nog even om de hoek komt kijken als het album al afgelopen lijkt.
Al met al een verrassing, dit album, en niet bepaald een positieve. Nee, doet u mij maar OK Computer, die is namelijk veel beter. Dit onsamenhangende, irritante en bij vlagen ongeïnspireerde album doet mij heel erg weinig.

Eindelijk origineel aangeschafd. Bij mij in de buurt valt voor de verandering weer eens het doek voor een platenzaak. Voor 5 eurootjes kon ik deze klassieker meenemen. Dit is voor mij toch wel de meest mysterieuze plaat van een toch niet bepaald 13-in-een-dozijn groep. Ik ben verbaasd over de hoge hitlijstnoteringen die Kid A heeft neergezet.

To-the-point: wederom lijken er weer wat puzzelstukjes op z'n plaats te vallen. Dit is een album die om fiks wat luisterbeurten vraagt. Hoewel mijn oor steeds meer geoefend is weten de songs mij niet meteen te boeien à la "The Bends" of "In Rainbows" De hidden track is ook vrij overbodig. Al met al kom ik op 4* en dat is voor deze band niet veel. Misschien ben ik te kritisch.

Radiohead - Kid A

Muziek kan alles met je doen het kan je laten huilen, lachen en bewegen en zo veel meer.
Maar wat Radiohead album per album met je doet kan ik nog altijd niet vertellen met woorden, ik lees hier dat veel mensen er problemen mee hebben om dit in woorden te kunnen uitleggen.
Toch ga ik dit eens proberen.

Het start met: Everything In Its Right Place een soort van mengeling tussen rock en eletronic.
Direct merk je dat dit geen normaal album is ik zou het zelf geen album durven noemen ik noem het een soort van trip naar het onbekende.
De vervormde stem van Thom is ook zeer passend bij de muziiek, Thom komt niet zo veel aan het woord maar als hij het doet is het raak.

Dan gaan we verder met onze trip en komen we bij: Kid A deze is net iets minder dan de rest de "beats" zijn te bombastisch naar mijn mening en ook Thom komt minder overtuigend dan anders. Radiohead heeft veel succes bij het publiek wat mij verwonderd want het is toch zeer alternatieve muziek dat bewijst Kid A ook, jammer genoeg de minste track.

Dan komt een van de toppers: The National Anthem deze track is werkelijk een muzikaal feest alle instrumenten vormen één mooi geheel en met de schitterende opbouw erbij bewijst deze song een van de betere te zijn.

How To Disappear Completely is voor mij de beste track hierop, Thom komt zo overtuigend de instrumenten komen sober en mysterieus naar mijn mening over en openieuw bewijst Radiohead dat het een goede beslissing was om er wat eletronic bij te doen.

Treefingers is gewoon één lange song op weg naar het geweldige: Otimistic het is hier ook weer een moeilijke taak om hier iets over te zeggen er staat hier eigenlijk maar 1 song op, want voor mij is dit gewoon één geheel.

I'd really like to help you man
I'd really like to help you man.....
Nervous messed up marionette
Floating around on a prison ship

Ook dit is een raar stukje tekst het blijft je wel bezig houden.

In Limbo ook deze bewijst weer de genialiteit van dit album schitterende muziek en een constant goed zingende Thom:


I'm the first in the Irish Sea
Another message I can't read

I'm on your side
Nowhere to hide
Trapdoors that open
I spiral down

You're living in a fantasy world
You're living in a fantasy world

I'm lost at sea
Don't bother me
I've lost my way
I've lost my way

You're living in a fantasy world
This beautiful world I'm the first in the Irish Sea
Another message I can't read

Opnieuw niet veel tekst voor een hele song maar het overtuigt weer en ik hou wel van zulke vage stukken tekst.

Idioteque deze heeft een zeer rare beat maar hij werkt zo verslavend dat je de song wel een paar keer op repeat kunt zetten.
Maar het feest start pas echt als Thom begint te zingen de beste singer/songwriter is absoluut Thom naar mijn mening. Opnieuw blijft Radiohead 5 minuten boeien.

Morning Bell deze track moest eerst wat groeien bij mij maar toen eindelijk het kwartje viel kon ik de On/off knop op mijn radio niet meer vinden.

Dan eindigen we met: Motion Picture Soundtrack dit blijft ook een van mijn favorieten hoe Thom de lange stukken zo dromerig zingt en dan met het fantastische "fort" van alle instrumenten achter hem .
Op het eind komt er nog een Hidden Track daar zijn de meningen ook over verdeeld en ook waarom ze het nu eigenlijk doen.
Mij stoort het totaal niet en ik zie het meer- zoals Niels zegt- als een nieuw leven ofzo.

Conclusie: ik denk dat het me inderdaad niet zo goed is gelukt om dit in woorden te kunnnen vertellen. Ik denk meer dat je dit album moet voelen.
Een dikke 5* voor Kid A en een plek in mijn top 3.

Wat mij betreft het beste album van Radiohead. OK Computer is een mijlpaal in de popgeschiedenis maar persoonlijk heb ik veel meer met Kid A. Nog op zoek naar de 10inch uitvoering op dubbel vinyl...

Ik heb flink moeite gehad met Kid A, zeker door de overgang van het geluid van The Bends & OK Computer naar de elektronische sound van dit album. Langzaam is de score omhoog gekropen. Ik had 'm inmiddels al een tijdje op 4* staan, vandaag komt er een 0,5* bij.
Nadat ik eerst een aantal songs erg goed tot geweldig vond, is Kid A inmiddels ook bij mij onder de huid gekropen. Wat een mooi klankenpalet biedt deze plaat. Bij mijn 2CD editie zit een uitgebreid boekje met ook heel mooi artwork. Favoriete songs waren altijd al The National Anthem, Everything in Its Right Place, Idiotheque & How To Disappear Completely. En dat zijn nou precies de 4 nummers die ze afgelopen zaterdagavond schitterend speelden in Amsterdam. Geweldig.

Mooi getypt. Ook hier is Kid A favoriet, ik denk eenvoudigweg omdat Radiohead hier zo verrassend uit de hoek kwam en haar nieuwe fans serieus op de proef stelde. Al vind ik How To Disappear Completely nog steeds ietsje teveel Nights In White Satin. Maar daar staat Ideotheque tegenover

Gefeliciteerd allemaal met de twintigjarige verjaardag van dit briljante kind! Geen enkel album zal ooit hetzelfde effect op mij hebben, als toen ik hier als zestienjarige maandenlang op koptelefoon mee rondliep. Ik was al groot Radiohead-fan; OK Computer was lange tijd voor mij de enige cd die ertoe deed, dus de anticipatie was enorm. En net als veel andere Nederlandse liefhebbers was de kennismaking met dit album via 3fm, die het een tijd (geen idee meer hoe lang, iemand?) voorafgaand aan de release integraal uitzond. Dat werd uiteraard nauwkeurig getapet en zo intensief beluisterd, dat ik nog lange tijd de irritante jingles na elk nummer in mijn hoofd bleef horen. En toen ik de officiële cd kocht, was dat met de 'foute start' waarvan ik altijd stiekem ben blijven geloven dat het intentioneel was, ook al weet ik dat het niet zo is. Toch ben ik blij dat ik niet in ben gegaan op het aanbod de cd in te ruilen voor een 'goed exemplaar', want dit is nu toch wel bijzonder om te hebben. En ook al heb ik inmiddels ook een vinylversie en kan ik het altijd van Spotify opzetten, kies ik toch steeds voor dat oorspronkelijke schijfje, want zonder foute start is Kid A Kid A niet voor mij. En dan is er natuurlijk nog het 'verborgen boekje' (ben altijd benieuwd wanneer mensen daar achterkwamen, ik volgens mij echt pas na een paar maanden; dat het internet nog niet zo alom aanwezig was om alle mysteries weg te geven draagt natuurlijk ook wel bij aan de mystiek van deze release). En de poster met het beertje die ik uit een abri stal en die ik vandaag voor de gelegenheid maar weer eens opnieuw heb opgehangen. Het concert in Nijmegen drie weken voordat het album uitkwam en dus de daadwerkelijke kennismaking met het merendeel van deze nummers. In een circustent en met Sigur Rós als voorprogramma. Ik en een vriend spijbelden van school om er 's ochtends vroeg al bij te zijn, toen die tent nog opgebouwd moest worden. Zaten we daar urenlang in de regen, gewoon maar om alles met volle teugen mee te maken. En toen vervolgens alle mysterieën rond Amnesiac nog geen acht maanden later. Sorry, ik merk dat ik het over allemaal schijnbare randzaken heb en niet de revolutionaire impact van de muziek zelf, maar ik word nu eenmaal wat nostalgisch op een dag als vandaag. De muziek blijft echter staan als een huis en al houd ik van alles wat Radiohead sindsdien uitbracht met heel mijn ziel, blijft dit toch het meest opwindende meesterwerk uit hun oeuvre. Ook over tweehonderd jaar zal dat nog het geval zijn.

Dit blijft natuurlijk een erg sterke plaat, twijfel zelfs om hem nog eens te verhogen naar 5.0*. Wat mij opvalde is dat The National Anthem zo een mooi nummer was. Dat vond ik de vorige keren veel minder. Idem voor Idioteque. Idem voor Morning Bell. Optimistic / In Limbo blijft mijn favoriete duo-single. In Limbo is ook het nummer van Radiohead dat ik tot dusver het meest heb gehoord over al hun hele albums heen. Eigenlijk is dit gewoon een absurd sterke plaat, want het klinkt allemaal erg ontoegankelijk op het eerste gezicht, maar laag per laag wordt ontleedt, en dan wordt de schoonheid van dit album wel erg duidelijk. Technisch ook een zeer sterke plaat. Ik ga dit verhogen naar een 5.0* temeer omdat er geen slechte nummers op staan (op de gimmick van hidden tracks dan na). Heel sfeervol album zeker als je het s'nachts oplegt.

Radiohead - Kid A

Hoewel Radiohead best een aantal leuke nummers heeft gemaakt, vind ik een album echt teveel van het goede. Zo ook bij deze Kid A. Het begint nog best sterk met Everything in Its Right Place. Daarna zakt het echter als een kaartenhuis in elkaar. Het lijkt alsof Radiohead zich op dit album vooral probeert te richten op het maken van sfeerimpressies, voor mij haalt dit helaas het tempo onderuit. Een nummer als Treefingers kan ik echt helemaal niets mee. Ook de melodie in Idioteque, dat overigens meer op beatboxen lijkt, werkt me in combinatie met de stem van Thom Yorke erg op de zenuwen.
Toch vind ik het niet allemaal slecht, nummers als In Limbo en Morning Bell vind ik prima om te luisteren. Wel hebben de meeste nummers vrij weinig meer te bieden dan een doorlopende melodie door de nummers heen. Ik ga dit album in de toekomst zeker nog een paar keer opzetten om te kijken of mijn mening veranderd, maar voor nu kan ik er echt niet meer dan drie sterren voor geven.

3*